P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 roku Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), po rozpatrzeniu wniosku Strony, z dnia 23.03.2006r. (wpływ do tut. Urzędu 31.03.2006r.), o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, tj. czy w przypadku umorzenia nie uznanej za koszt podatkowy kary umownej, powstanie po stronie Spółki przychód podatkowy, Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie - biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stan prawny

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko Strony za prawidłowe.

U z a s a d n i e n i e

Z przedstawionego przez Stronę we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka aktem notarialnym z dnia 05.03.2002r. sprzedała nieruchomość stanowiącą grunt oraz budynek biurowy. Na sprzedawaną nieruchomość podpisana była umowa najmu z innym podmiotem niż kupujący. Z chwilą przeniesienia własności nieruchomości, kupujący wstąpił w prawa i obowiązki Spółki z tytułu wspomnianej umowy najmu. W cenę sprzedaży wliczone zostały miejsca parkingowe w budynku garażowym. Wspomniana umowa najmu obejmowała również wynajem pomieszczeń garażowych. Kupujący dokonał zapłaty w dwóch ratach. Pierwsza obejmowała cenę za grunt i była płatna w dniu podpisania aktu notarialnego. Zapłata drugiej raty nastąpiła zgodnie z umową w dniu 10 lipca 2002r. na wezwanie Strony. Umowa sprzedaży stanowiła również, że zapłata drugiej raty powinna nastąpić nie wcześniej niż w dniu rozpoczęcia budowy (tj. pierwszego wpisu w dzienniku budowy) budynku garażowego, w którym znajdowały się rzeczone miejsca parkingowe. Umowa sprzedaży przewidywała ponadto, że jeżeli zapłata drugiej raty nastąpi przed uzyskaniem ostatecznej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie tej części budynku garażowego, to sprzedawca będzie zobowiązany do zapłaty na rzecz kupującego równowartości w złotych sumy 10.940 Euro za każdy miesiąc od dnia zapłaty drugiej raty, do dnia objęcia przez najemcę wszystkich miejsc parkingowych, co nastąpiło dnia 05.03.2004r. W związku z powyższym Spółka zobowiązana była do zapłaty kary umownej, której wysokość wyniosła ostatecznie 217.341,33 Euro. W konsekwencji Strona otrzymała notę obciążeniową z tytułu kary umownej. Kara ta nie została zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, co więcej nie została do tej pory zapłacona.

Spółka stoi na stanowisku, że nie zapłacona oraz nie ujęta w kosztach kara umowna, nie powinna zostać rozpoznana jako przychód w momencie jej umorzenia. W ocenie Strony kara umowna spełnia analogiczną funkcję do odsetek naliczanych za opóźnienie w spłacie zobowiązania. Tak jak odsetki ma ona charakter akcesoryjny wobec świadczenia głównego. W związku z powyższym, zdaniem Spółki, wystąpi analogiczna sytuacja do tej opisanej w art. 12 ust. 4 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stosownie do którego nie zalicza się do przychodów kwot naliczonych, lecz nie otrzymanych odsetek od należności, w tym również od udzielonych pożyczek (kredytów). Strona przywołuje ponadto przepis art. 12 ust. 4 pkt 1 wspomnianej ustawy, zgodnie z którym nie zalicza się do przychodów otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów). W ocenie Strony należy również stosować do tej sytuacji odpowiednio przepis art. 16 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie stanowią kosztu uzyskania przychodów naliczone, lecz nie zapłacone albo umorzone odsetki od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów). W ocenie Strony, skoro nie zapłacone, umorzone odsetki nie stanowią kosztów ani przychodów, analogiczna sytuacja będzie w przypadku umorzenia kary umownej.

Biorąc pod uwagę przedstawiony stan faktyczny oraz stanowisko Strony, Naczelnik tutejszego Urzędu stwierdza, co następuje:

Stosownie do art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) przychodem jest wartość, z zastrzeżeniem ust. 4 pkt 8, umorzonych lub przedawnionych zobowiązań, w tym z tytułu zaciągniętych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem umorzonych pożyczek z Funduszu Pracy. O umorzeniu mowa jest wtedy, gdy dochodzi do zwolnienia dłużnika z całości lub części długu. Skutkiem umorzenia jest wygaśnięcie zobowiązania dłużnika względem wierzyciela. Fakt umorzenia wywołuje skutki podatkowe po stronie podmiotu, któremu umorzono zobowiązanie, w postaci przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych. Należy jednak pamiętać, że zasadniczo to dochód, a nie przychód stanowi przedmiot opodatkowania. Zgodnie bowiem z art. 7 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód bez względu na rodzaj źródeł przychodów, z jakich dochód ten został osiągnięty; w wypadkach, o których mowa w art. 21 i 22, przedmiotem opodatkowania jest przychód. Z kolei art. 7 ust. 2 tej ustawy stanowi, iż dochodem jest, z zastrzeżeniem art. 10 i 11, nadwyżka sumy przychodów nad kosztami ich uzyskania. Tym samym podatnik, wykazując konkretny przychód, ma prawo rozpoznania kosztów z tym przychodem związanych. W przedstawionej we wniosku sprawie umorzenie dotyczy kary umownej, którą Spółka została obciążona w związku z umową sprzedaży nieruchomości przez nabywcę tej nieruchomości, a której Spółka nie uznała za koszt uzyskania przychodów. Skoro kara umowna nie stanowiła dla Spółki kosztu uzyskania przychodów, umorzenie jej nie może rodzić również skutków podatkowych w postaci powstania przychodu. Należy nadto zauważyć, że w przedmiotowej sytuacji nie mamy de facto do czynienia z żadnymi przesunięciami w obrębie aktywów Spółki. Nie może być również mowy o odniesieniu przez Stronę jakichkolwiek korzyści w postaci zwiększenia jej aktywów. Powyższe wskazuje na to, iż umorzenie niezapłaconej kary umownej nie stanowi przychodu podatkowego. Należy jednak zaznaczyć, że powołane w uzasadnieniu stanowiska Spółki przepisy art. 12 ust. 4 pkt 1 i 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie mają w przedmiotowej sprawie zastosowania. W związku z powyższym, w ocenie Naczelnika tutejszego Urzędu, przedstawione we wniosku stanowisko Strony jest prawidłowe.

Mając powyższe na uwadze, postanowiono jak we wstępie.

Niniejsze postanowienie dotyczy wyłącznie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku oraz obowiązującego w tym stanie faktycznym stanu prawnego.