Postanowienie

Działając na podstawie art. 14a §4 i art. 14a §1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), Naczelnik Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu stwierdza, że stanowisko Spółki dotyczące stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, opisane w piśmie z dnia 19 maja 2006 r. jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 19 maja 2006 r., które do Kancelarii tutejszego Urzędu wpłynęło 24 maja 2006 r., Spółka zwróciła się z wnioskiem do Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w Jej indywidualnej sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

Stan faktyczny przedstawiony we wniosku jest następujący:

Wnioskodawca posiada na terenie kraju sieć wytwórni betonu towarowego. W dwóch wytwórniach zaprzestano produkcji betonu. Istnieje możliwość, że środki trwałe znajdujące się w nieczynnych wytwórniach betonu w ciągu 12 miesięcy zostaną przeniesione do innej, nowopowstałej wytwórni betonu i będą dalej wykorzystywane w działalności gospodarczej.
Spółka zwróciła się do organu podatkowego z pytaniem, czy w okresie, kiedy środki trwałe znajdujące się w starej wytwórni betonu nie będą używane, można je amortyzować i wartość amortyzacji zaliczać w koszty uzyskania przychodów?
Zdaniem Spółki, tylko trwałe zaprzestanie użytkowania środków trwałych sprawia, że nie ma możliwości dalszej ich amortyzacji. Skoro więc w przedstawionym stanie faktycznym środki trwałe są czasowo nieużywane, ale nie na skutek zaprzestania działalności, bo działalność gospodarcza jest prowadzona, a ponadto przedmiotowe środki trwałe są przeznaczone do dalszego użytkowania w innej wytwórni betonu, to w ocenie Spółki do opisanej sytuacji nie ma zastosowania przepis art. 16c pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tutejszy organ podatkowy po przeanalizowaniu stanu faktycznego przedstawia następujące stanowisko:

Na podstawie art. 15 ust. 6. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm. - zwanej dalej "ustawą") "Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a-16m, z uwzględnieniem art. 16." Z kolei stosownie do postanowień art. 16a ust. 1 tej ustawy "Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
   
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
   
3. inne przedmioty,
   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi".

Z powołanego wyżej przepisu wynika, że aby środki trwałe w ogóle podlegały amortyzacji podatkowej muszą one

• stanowić własność lub współwłasność podatnika,
  
• być nabyte lub wytworzone we własnym zakresie,
  
• być kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania,
  
• przewidywany okres używania powinien być dłuższy niż rok,
  
• być wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu).
  

Z powyższego wynika, że wykorzystywanie środka trwałego na potrzeby związane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, stanowi jeden z warunków koniecznych, które musi spełniać dany składnik majątku, aby jego odpisy amortyzacyjne mogły być zaliczone do koszów uzyskania przychodów.
Zaprzestanie prowadzenia działalności wyłącza z amortyzacji składniki majątku które były w tej działalności używane. Wynika to wprost z art. 16c ust. 5 ustawy, który stanowi, że "Amortyzacji nie podlegają składniki majątku, które nie są używane na skutek zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zaprzestano tej działalności".
Użyte w tym przepisie słowo "zaprzestanie", zgodnie z jego definicją słownikową (internetowy Słownika języka polskiego PWN) oznacza: "przerwanie jakiejś czynności, zaniechanie robienia czegoś". Zaprzestanie może być definitywne lub okresowe, a ponieważ powołany wyżej przepis nie zawęża jego stosowania tylko do sytuacji, w której następuje trwałe zaprzestanie prowadzenia działalności, zatem w ocenie organu podatkowego, każdy przypadek zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej, pozbawia podatnika prawa do amortyzowania dla celów podatkowych środków trwałych, wykorzystywanych wcześniej w tej działalności.

Do takiego wniosku prowadzi również wykładnia celowościowa art. 16c ust. 5 ustawy. Skoro bowiem według art. 15 ust. 1 ustawy, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, a zaprzestanie prowadzenia działalności gospodarczej nie zmierza do osiągnięcia przychodu, to odpisy amortyzacyjne od niewykorzystywanych środków trwałych nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów.Wobec powyższego, w sytuacji opisanej przez Spółkę we wniosku, okoliczność że Spółka nadal prowadzi działalność gospodarczą, a zaprzestanie działalności dotyczy wyłącznie dwóch miejsc jej prowadzenia nie oznacza, że Spółki nie dotyczy przepis art. 16c ust. 5 ustawy. Tak więc zgodnie z tym przepisem, środki trwale tworzące wyłączone z eksploatacji wytwórnie betonu nie podlegają amortyzacji od następnego miesiąca po zaprzestaniu prowadzenia działalności.
Kontynuacja amortyzacji przedmiotowych środków trwałych będzie mogła nastąpić po wznowieniu działalności gospodarczej, w której ponownie zostaną one wykorzystane.

Wobec powyższego postanowiono jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja o zakresie stosowania prawa podatkowego ma zastosowanie wyłącznie w przedstawionym stanie faktycznym i w stanie prawnym obowiązującym na dzień jej wydania.
Zgodnie z art. 14b § 1 oraz art. 14b § 2 Ordynacji podatkowej niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla Spółki, ale jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla Spółki do czasu jej zmiany lub uchylenia przez organ odwoławczy oraz do czasu zmiany przepisów prawnych.
Na podstawie art. 14a § 4, art. 236 § 2 pkt 1 i art. 223 § 1, w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej, na niniejsze postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu za pośrednictwem Naczelnika Opolskiego Urzędu Skarbowego, w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt. 1 lit. a ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2004 r. Nr 253, poz. 2532 ze zm.), podania i załączniki do podań składane w indywidualnych sprawach z zakresu administracji publicznej podlegają opłacie skarbowej. Szczegółowy wykaz opłaty skarbowej zawiera załącznik do wyżej wymienionej ustawy. Zgodnie z poz. 1 części I tego załącznika, opłata skarbowa od podania wynosi 5 zł, natomiast zgodnie z poz. 2 opłata skarbowa od załącznika do podania wynosi 50 gr.