POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 216 oraz art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa-Bemowo stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 24.01.2006r. (data wpływu 31.01.2006r.) w części dotyczącej zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów z działalności gospodarczej wynagrodzeń pracowników za grudzień 2005r. jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24.01.2006r. (data wpływu 31.01.2006) wystąpił Pan z wnioskiem w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w trybie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa (jednolity tekst Dz.U. z 2005r., Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) dotyczącym ujęcia w kosztach uzyskania przychodów wynagrodzeń pracowników za grudzień 2005r. postawionych do dyspozycji pracowników w dniu 30.12.2005r. a wypłaconych w styczniu 2006r.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że pracodawca naliczył i postawił do dyspozycji pracowników w dniu 30.12.2005r. wynagrodzenia za grudzień 2005r., składając do banku polecenie "przelania" pieniędzy na konta pracowników. Bank z uwagi na koniec roku zrealizował zlecenie dopiero 02.01.2006r. W związku z tym ma Pan wątpliwości czy wypłacone wynagrodzenia należy ująć w kosztach uzyskania przychodów w miesiącu grudniu 2005 czy styczniu 2006 roku.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Art. 22 ust. 4 wyżej cytowanej ustawy stanowi, że koszty uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 5 i ust. 6, są potrącane tylko w tym roku podatkowym, w którym zostały poniesione.

Zgodnie z ust. 5 w/w art. 22 ustawy, u podatników prowadzących księgi rachunkowe (handlowe) koszty uzyskania przychodów objętych tymi księgami są potrącane tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącane także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że zarachowanie ich nie było możliwe; w tym wypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione.

Ust. 6 w/w art. 22 stanowi natomiast, że zasada określona powyżej ma zastosowanie również do podatników prowadzących podatkowe księgi przychodów i rozchodów, pod warunkiem, że stale w każdym roku podatkowym księgi te będą prowadzone w sposób umożliwiający wyodrębnienie kosztów uzyskania odnoszących się tylko do tego roku podatkowego.

Wynagrodzenia pracowników stanowią dla pracodawcy koszty uzyskania przychodów w kwotach brutto. Jednak w celu ich zaliczenia do kosztów podatkowych należy mieć na względzie art. 23 ust. 1 pkt 55 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, który stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawionych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, a także zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakład pracy.

Powyższe oznacza, że pracodawca może obciążyć koszty uzyskania przychodów kwotą wynagrodzenia brutto z chwilą faktycznej wypłaty lub postawienia do dyspozycji pracownikowi.

Jeżeli zatem przy ewidencjonowaniu kosztów w księgach podatkowych stosował Pan zasadę wyrażoną w wyżej cytowanym art. 22 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, to zaewidencjonowane w koszty wynagrodzenia pracowników będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w momencie zarachowania. W przeciwnym przypadku wynagrodzenia będą stanowiły koszty uzyskania przychodów w miesiącu wypłaty bądź postawienia ich do dyspozycji pracowników.