P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w indywidualnej sprawie Podatnika przedstawionej we wniosku z dnia 17.03.2006 r. (data wpływu do tut. Urzędu 21.03.2006.)

p o s t a n a w i a

uznać stanowisko Podatnika za prawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Zgodnie ze stanem faktycznym podanym we wniosku Podatnik ("Spółka") przystąpił do procedury zakupu swoim pracownikom oraz osobom fizycznym świadczącym na rzecz Spółki usługi zawierania zakładów i sprzedaży losów loterii w punktach sprzedaży gier losowych Spółki na podstawie umowy zlecenia (kolektorom fizycznym) bonów towarowych, których zakup zostanie sfinansowany ze środków obrotowych. Kolektorzy fizyczni są integralnym elementem struktury organizacyjnej Podatnika i stanowią podstawę sieci własnej zawierania zakładów gier losowych oraz sprzedaży loterii pieniężnych.

Zakładowy Układ Zbiorowy Pracy z dnia 25.02.1998 r. obowiązujący w Spółce (ZUZP) obejmuje swoim zakresem w takim samym stopniu osoby zatrudnione w Spółce na podstawie umowy o pracę oraz osoby świadczące usługi w kolekturach fizycznych. Ponadto zapisy ZUZP stanowią, że pracownikom i kolektorom fizycznym przysługują dodatkowe świadczenia z tytułu wykonywania pracy.

Wszyscy pracownicy i kolektorzy fizyczni dostaną bony towarowe w jednakowej wysokości. Pod uwagę nie będzie brana sytuacja życiowa, rodzinna i materialna tych osób, którym bony zostaną przydzielone. Wartość bonów nie jest uzależniona od dochodu na jednego członka rodziny.

Wobec powyższego Spółka wnosi o wyjaśnienie, czy zakup bonów towarowych, który zostanie sfinansowany ze środków obrotowych stanowi koszt uzyskania przychodu dla Spółki.

W opinii Spółki omawiane wydatki na zakup bonów towarowych nie są wydatkami o charakterze socjalnym (są ponoszone ze środków obrotowych firmy) i z kosztów uzyskania przychodów nie wyłącza ich żaden przepis z negatywnego katalogu zawartego w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Natomiast, mając na uwadze, że nabywane przez Spółkę bony towarowe są przeznaczone na rzecz pracowników oraz kolektorów fizycznych, a więc tych podmiotów, które w bezpośredni i identyczny sposób generują przychody Spółki, wydatki takie są związane z prowadzoną przez Spółkę działalnością. Tym samym, według Podatnika, nie powinno budzić wątpliwości, że omawiane wydatki są ponoszone w celu osiągnięcia przychodu, a w konsekwencji, spełniają przesłankę zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uprawniającą do spisania tychże wydatków w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Ponadto prawidłowość powyższego stanowiska wzmacnia zdaniem Spółki fakt, że zgodnie z zapisami ZUZP kolektorzy fizyczni są nim objęci w takim samym zakresie, jak pracownicy oraz, iż obu tym grupom mogą przysługiwać dodatkowe świadczenia.

Zdaniem Podatnika wydatkowane przez niego ze środków obrotowych kwoty na zakup bonów towarowych dla pracowników oraz kolektorów fizycznych, z uwagi na swój związek z osiąganymi przez Spółkę przychodami mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie po zapoznaniu się z przedstawionym we wniosku stanem faktycznym stwierdza, co następuje:

Przesłanki zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów zawarte zostały w art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) - u.p.d.o.p. Przepis ten stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p.

Podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów kosztów ich uzyskania, pod tym jednak warunkiem, że koszty te spełniają dwie przesłanki:

- mają bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu (przesłanka pozytywna);

- nie są zawarte w katalogu wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów (przesłanka negatywna).

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 45 u.p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych; kosztem uzyskania przychodów są jednak świadczenia urlopowe wypłacone zgodnie z przepisami o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

Zasady tworzenia przez pracodawców zakładowego funduszu świadczeń socjalnych, zwanego dalej "Funduszem", i zasady gospodarowania środkami tego Funduszu określa ustawa z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 1996 r. Nr 70, poz. 335 ze zm.).

Zakładowy fundusz świadczeń socjalnych przeznaczony jest na finansowanie działalności socjalnej, przez którą ustawa rozumie usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form krajowego wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, udzielanie pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Jak stanowi art. 8 ust. 1 w/w ustawy przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu.

Zgodnie z art. 8 ust. 2 w/w ustawy zasady przeznaczania środków Funduszu na poszczególne cele i rodzaje działalności socjalnej oraz zasady i warunki korzystania z usług i świadczeń finansowych z Funduszu ustala, z uwzględnieniem ust. 1, pracodawca w regulaminie uzgodnionym z zakładowymi organizacjami związkowymi.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że do zakupu bonów towarowych przez zakład pracy celem przekazania ich wszystkim pracownikom (bez oceny stopnia ich sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej) - nie znajdzie zastosowania wyłączenie zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 45 u.p.d.o.p.

Generalnie przyjmuje się, że wydatki ponoszone przez pracodawcę na rzecz pracowników, które wynikają z łączącego ich stosunku prawnego, wykazują związek z prowadzoną przez pracodawcę działalnością i osiąganymi z tego tytułu przychodami, wobec czego mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Jak wskazuje Podatnik, ZUZP obowiązujący w Spółce obejmuje w takim samym stopniu osoby zatrudnione w Spółce na podstawie umowy o pracę oraz osoby świadczące usługi w kolekturach fizycznych. Ponadto, zapisy ZUZP stanowią, że pracownikom i kolektorom fizycznym przysługują dodatkowe świadczenia z tytułu wykonywania pracy.

Biorąc pod uwagę powyższe, tutejszy organ podatkowy uznaje, że wydatki poniesione przez Spółkę ze środków obrotowych na zakup bonów towarowych dla pracowników oraz kolektorów fizycznych mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów, jednakże pod warunkiem wykazania przez Spółkę spełnienia przesłanek wynikających z art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

W związku z powyższym Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowił jak w sentencji.

Niniejsza interpretacja odnosi się wyłącznie do przedstawionego przez Wnioskodawcę i przytoczonego w treści postanowienia stanu faktycznego i jest ważna w stanie prawnym obowiązującym w dniu wydania postanowienia. Interpretacja jest aktualna do czasu zmiany stanu prawnego lub stanu faktycznego przedstawionego przez Pytającego.

Zgodnie z treścią art. 14b § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa przedmiotowa interpretacja nie jest wiążąca dla Podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia w drodze decyzji w trybie określonym w art. 14b § 5 w/w ustawy.

Na podstawie art. 14a § 4 ustawy Ordynacja podatkowa na niniejsze postanowienie zawierające interpretację służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie za pośrednictwem Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w terminie 7 dni od doręczenia postanowienia. W przypadku wniesienia zażalenia należy wnieść opłatę skarbową zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 oraz art. 9 ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (t. j. Dz. U. Nr 253 z 2004 r., poz. 2532) w wysokości 5 zł od podania oraz 0,50 zł od każdego załącznika.