DECYZJA

Na podstawie art. 233, art. 239 w związku z art. 14b § 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005r. Nr 8 poz. 60) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po rozpatrzeniu zażalenia SA "R" z dnia 01.04.2006r. wniesionego na postanowienie Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 21.03.2006r. Nr 1471/DPD2/423/163/05/JB/1 w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie

orzeka

- odmówić zmiany kwestionowanego postanowienia

Uzasadnienie

S.A. "R" pismem z dnia 19.12.2005r. wystąpiła z wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji w trybie art. 14a ordynacji podatkowej.
Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że przedmiotem statutowej działalności gospodarczej Spółki jest świadczenie usług leasingowych. Finansujący zawiera umowy leasingu, których opodatkowanie w zakresie podatku dochodowego regulują odpowiednio - w odniesieniu do finansującego - przepisy art. 17a-17l ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54 poz. 654 ze zm. oraz - w odniesieniu do korzystającego - przepisy art. 23a - 23l ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Jednym z rodzajów zawieranych umów leasingu są umowy zawierane z konsumentami w rozumieniu art. 2 ust. 4 ustawy o kredycie konsumenckim, czyli osobami fizycznymi, przy czym przedmiotem leasingu są rzeczy ruchome o wartości jednostkowej nie większej niż 80.000 zł oddawane do używania lub do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony w celu bezpośrednio niezwiązanym z działalnością gospodarczą konsumenta.
Wątpliwości Spółki budzi sposób ustalenia skutków podatkowych umowy leasingu konsumenckiego finansowego w rozumieniu art. 17f ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) a w szczególności , czy fakt, że korzystający - konsument nie użytkuje przedmiotu dla potrzeb działalności gospodarczej i nie dokonuje odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu leasingu, nie stoi na przeszkodzie stosowania do rozliczania opłat leasingowych zasad określonych w w/w przepisach. Spółka wniosła o potwierdzenie, że w przypadku leasingu konsumenckiego finansowego do przychodów finansującego i odpowiednio do kosztów uzyskania przychodów korzystającego nie zalicza się tej części opłat leasingowych, która stanowi spłatę wartości początkowej netto przedmiotu leasingu.

Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie postanowieniem z dnia 21.03.2006r. Nr 1471/DPD2/423/163/05/JB/1 nie potwierdził stanowiska Spółki.Rozstrzygnięcie swoje uzasadnił postanowieniami art. 17f ust. 1 oraz art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W zażaleniu z dnia 01.04.2006r. na w/w postanowienie Spółka wnosi o uchylenie jego w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozważenia organowi I instancji..
Stwierdzenie zawarte w postanowieniu, że uprawnienie dokonywania odpisów amortyzacyjnych, na gruncie przepisów podatkowych, dotyczy wyłącznie podatników, którzy zgodnie z art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wykorzystują środki trwałe lub wartości niematerialne i prawne na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą lub oddają je do używania na podstawie umów najmu, dzierżawy jest zdaniem Spółki nieprawidłowe. W opinii Strony podatnikom będącym osobami fizycznymi przysługuje również uprawnienie do amortyzacji na podstawie art. 22a ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych niezależnie od tego czy prowadzą działalność gospodarczą.
Ponadto skoro, jak stwierdza się w zaskarżonym postanowieniu, możliwość dokonywania odpisów amortyzacyjnych jest faktycznie uprawnieniem, a nie obowiązkiem podatnika, tyle, że uprawnieniem które przysługuje podatnikom, o których mowa w art. 16a ustawy o pdop. lub art. 22a ust. 1 ustawy o pdof, to nie jest zasadnym wyprowadzenie z tego wniosku, iż brak możliwości skorzystania z tego uprawnienia przez korzystającego, powoduje niemożność kwalifikacji podatkowej jako umów tzw leasingu finansowego - umów zawartych przez Spółkę na warunkach zgodnych z wymogami art. 17 f ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, z wyłączeniem prawa amortyzacji przedmiotu leasingu przez Spółkę jako finansującego.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po rozpatrzeniu zażalenia stwierdza co następuje:

Zażalenie wniesione przez Spółkę nie zasługuje, w ocenie organu odwoławczego, na uwzględnienie.
Sposób opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych stron umowy leasingu został uregulowany w rozdziale 4a ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych ( Dz. U. z 2000r. Nr 54 poz. 654 ze zm.).
O tym, czy strony umowy leasingu mogą stosować zasady rozliczania przychodów i kosztów uzyskania przychodów w sposób określony w art. 17f w/w ustawy decyduje okoliczność spełnienia łącznie warunków wskazanych w w/w przepisie, a mianowicie:
- umowa leasingu została zawarta na czas oznaczony;
- suma ustalonych w umowie leasingu opłat, pomniejszona o należny podatek od towarów i usług, odpowiada co najmniej wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych;
- umowa zawiera postanowienie, że odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy leasingu dokonuje korzystający.
W myśl art. 17a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (odpowiednio art. 23a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) ilekroć w rozdziale 4a mowa jest o odpisach amortyzacyjnych - rozumie się przez to odpisy dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami art. 16a- 16m z uwzględnieniem art. 16 (odpowiednio art. 22a - 22m z uwzględnieniem art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych)
Z opisu stanu faktycznego zawartego zarówno we wniosku Spółki jak i zażaleniu, wynika, iż jedną ze stron umowy leasingu (korzystającym) jest osoba fizyczna, która przedmiot umowy leasingu wykorzystuje w celu bezpośrednio nie związanym z działalnością gospodarczą.
Zatem nie można zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, iż umowy leasingu zawierane przez nią z osobami, o których mowa powyżej spełniają wszystkie warunki określone w przepisie art. 17 f w/w ustawy.
Zważyć bowiem należy - wbrew twierdzeniom Strony - iż amortyzacji podlegają zgodnie z przepisem art. 16a - 16 b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (odpowiednio art. 22a i 22b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) środki trwałe i wartości niematerialne i prawne wymienione w w/w przepisach wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą bądź oddawane do używania na podstawie umów najmu, dzierżawy lub umów określonych w art. 17a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych) a także składniki majątku, niestanowiące własności lub współwłasności podatnika a wykorzystywane przez niego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą na podstawie umowy określonej w art. 17a pkt 1 zawartej z właścicielem lub współwłaścicielem tych składników jeżeli zgodnie z odpowiednimi przepisami odpisów amortyzacyjnych dokonuje korzystający.
Zatem jeśli podatnik nie wykorzystuje przedmiotu leasingu dla celów prowadzonej działalności gospodarczej uprawnienie dokonywania odpisów amortyzacyjnych jemu nie przysługuje. W tym stanie rzeczy podnoszona przez Spółkę okoliczność, iż dokonywanie odpisów amortyzacyjnych jest faktycznie uprawnieniem podatnika nie zaś jego obowiązkiem, pozostaje bez wpływu na sprawę.
Natomiast konsekwencją braku uprawnienia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu umowy leasingu przez korzystającego jest fakt, iż umowa leasingu nie może zawierać postanowienia, że odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy leasingu dokonuje korzystający a tym samym umowa taka nie spełnia wszystkich przesłanek o których mowa w art. 17 f w/w ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Reasumując Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie podziela w całości stanowisko Naczelnika Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie zawarte w skarżonym postanowieniu, iż umowy leasingu zawierane z klientami (korzystającymi), którzy zgodnie z obowiązującymi przepisami nie mają uprawnienia dokonywania odpisów amortyzacyjnych od przedmiotu tych umów w podstawowym okresie ich trwania, nie spełniają warunków określonych w art. 17f ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych.