INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 5 marca 2012 r. (data wpływu 7 marca 2012 r.), uzupełnionym w dniu 4 czerwca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpisów amortyzacyjnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 7 marca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie odpisów amortyzacyjnych.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 24 maja 2012 r. znak ILPB1/415-246/12-2/AG na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawczynię do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia w części dotyczącej pytania o treści: „Na jakich zasadach Wnioskodawczyni może dokonywać odpisów amortyzacyjnych...” .

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 28 maja 2012 r., a w dniu 4 czerwca 2012 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 30 maja 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni w 2012 roku, na podstawie testamentu, nabyła 1/3 udziałów w masie spadkowej po zmarłym mężu. Do dziedziczenia, oprócz Wnioskodawczyni, powołane zostały niepełnoletnie dzieci Wnioskodawczyni i zmarłego - po 1/3 udziałów w masie spadkowej każde z nich (2). Dzieci pozostają pod wyłączną opieką Wnioskodawczyni.

W celu sprawowania zarządu nad majątkiem uzyskanym w drodze dziedziczenia Wnioskodawczyni założyła jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą x. Wnioskodawczyni prowadzi działalność gospodarczą na własny rachunek korzystając z majątku nabytego w drodze dziedziczenia, w tym także z majątku nabytego przez jej dzieci poprzez zarządzanie tymże - a więc z majątku stanowiącego współwłasność Wnioskodawczyni w 1/3 i dwójki niepełnoletnich dzieci w 1/3 każde z nich. Przyjęcie do używania przez Wnioskodawczynię składników majątkowych nastąpiło na zasadzie instytucji zarządu majątkiem dziecka uregulowanej w ustawie Kodeks rodzinny i opiekuńczy (art. 98 i art. 101 k.r.o.).

Majątek, z którego Wnioskodawczyni korzysta w celu prowadzenia działalności gospodarczej i którego jest współwłaścicielem stanowią budowle, budynki i lokale, maszyny, urządzenia i środki transportu. Wnioskodawczyni dokonuje odpisów amortyzacyjnych w pełnej wysokości, bowiem włada rzeczą jak właściciel.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy wobec prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej na własny rachunek korzystając z majątku stanowiącego w 1/3 własność Wnioskodawczyni, a w 2/3 własność niepełnoletnich dzieci pozostających pod opieką Wnioskodawczyni - matki, a więc wobec sprawowania zarządu nad majątkiem niepełnoletnich dzieci, Wnioskodawczyni może dokonywać odpisów amortyzacyjnych...
2. Na jakich zasadach Wnioskodawczyni może dokonywać odpisów amortyzacyjnych...
3. Czy odpisom amortyzacyjnym podlega jedynie wartość przeliczona wg udziału Wnioskodawczyni we własności rzeczy, tj. ruchomości lub nieruchomości, czy też całość...
   
   

W uzupełnieniu wniosku wskazano, iż pytaniem o treści „Na jakich zasadach Wnioskodawczyni może dokonywać odpisów amortyzacyjnych...” Wnioskodawczyni ma na celu uzyskanie informacji nt. stosowaniu odpisów amortyzacyjnych, tj. ich procentowej wysokości, w związku z faktem, że składniki majątkowe wykorzystywane w celu prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej pod nazwą x stanowią współwłasność Wnioskodawczyni w l/3, a w 2/3 łącznie współwłasność małoletnich dzieci Wnioskodawczyni, nad którymi to składnikami majątkowymi, a w zasadzie nad całością masy spadkowej, a więc wszelkim majątkiem stanowiącym współwłasność po 1/3 każdy Wnioskodawczyni i Jej małoletnich dzieci sprawuje ona zarząd, zgodnie ze stosownym postanowieniem sadu opiekuńczego w przedmiocie udzielenia zabezpieczenia, tj. postanowieniem Sądu Rejonowego z marca 2012 r. w sprawie pod sygn. akt x. Zapytanie nie dotyczy określenia właściwej stawki amortyzacyjnej, a jedynie wskazania przez tutejszy Organ, czy Wnioskodawczyni może dokonywać odpisów amortyzacyjnych w pełnej wysokości, czy też wyłącznie co do części kwoty zgodnej z jej ułamkowym udziałem w prawie własności składników majątkowych, wykorzystywanych do prowadzenia działalności gospodarczej x, a więc w 1/3.

Zdaniem Wnioskodawczyni, może Ona dokonywać odpisów amortyzacyjnych nieruchomości i ruchomości wykorzystywanych przy prowadzeniu działalności gospodarczej w całości. Nie ma tu znaczenia fakt, że jest Ona jedynie współwłaścicielem w 1/3 tychże ruchomości i nieruchomości, a w 2/3 jej niepełnoletnie dzieci. Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż odpisów amortyzacyjnych można dokonywać od przedmiotów, które stanowią współwłasność tak, jak ma to miejsce w przedmiotowym stanie faktycznym. Węzłem prawnym pozwalającym Wnioskodawczyni na dysponowanie majątkiem niepełnoletnich dzieci jest instytucja zarządu majątkiem dzieci przewidziana przez przepisy k.r.o., a zatem zbędna jest tu jakakolwiek dodatkowa umowa - Wnioskodawczyni sprawując zarząd majątkiem dzieci sama podejmuje decyzje o sposobie dysponowania majątkiem dzieci. Jest ona, de facto, jedynym dysponentem majątku.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowana podała, iż w jej ocenie ma ona prawo do dokonywania odpisów amortyzacyjnych na takich samych zasadach, jak gdyby była Ona właścicielem całościowym w 100% składników majątkowych, z jakich ona korzysta w celu prowadzenia działalności gospodarczej pod nazwą x. Istotnym bowiem w przedmiotowym stanie faktycznym jest fakt, że Wnioskodawczyni jako matka małoletnich dzieci sprawuje na zasadzie ustawy, ale też postanowienia sądu opiekuńczego zarząd nad całością majątku, a więc także nad udziałem we współwłasności tego jej małoletnich dzieci. Nie można wiec w tej specyficznej sytuacji faktycznej mówić o stosowaniu odpisów amortyzacyjnych wyłącznie w wartości ułamkowej odpowiadającej udziałowi we własności składników majątkowych podlegających odpisom amortyzacyjnym bowiem do osiągnięcia pełnoletniości przez małoletnie dzieci Wnioskodawczyni zarządza w całości majątkiem stanowiącym współwłasność po 1/3 każdy Wnioskodawczyni i jej dwójki małoletnich dzieci.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 135 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8 poz. 60 ze zm.), zdolność prawną i zdolność do czynności prawnych w sprawach podatkowych ocenia się według przepisów prawa cywilnego, jeżeli przepisy prawa podatkowego nie stanowią inaczej.

Zdolność prawna to zdolność do bycia podmiotem praw i obowiązków. Zdolność do czynności prawnych to zdolność do nabywania praw i obowiązków poprzez własne działania lub zaniechania (w drodze czynności prawnych).

O ile, w myśl art. 8 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16 poz. 93 ze zm.), każdy człowiek od chwili urodzenia ma zdolność prawną, tak pełną zdolność do czynności prawnych, stosownie do brzmienia art. 11 Kodeksu cywilnego, nabywa się z chwilą uzyskania pełnoletniości. Stosownie do brzmienia art. 10 Kodeksu cywilnego, pełnoletnim jest osoba, która ukończyła 18 lat lub zawarła związek małżeński.

Zgodnie z art. 15 Kodeksu cywilnego ograniczoną zdolność do czynności prawnych mają małoletni, którzy ukończyli lat trzynaście, oraz osoby ubezwłasnowolnione częściowo.

Z dyspozycji wynikającej w art. 14 § 1 Kodeksu cywilnego wynika, iż czynność prawna dokonana przez osobę, która nie ma zdolności do czynności prawnych, jest nieważna. Zatem, w imieniu takiej osoby czynność prawna może zostać dokonana przez jej przedstawiciela ustawowego (rodzica, opiekuna lub kuratora).

Stosownie do treści art. 1035 ustawy Kodeks cywilny, jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych z zachowaniem przepisów Tytułu VIII Kodeksu.

Z instytucją działu spadku mamy do czynienia w sytuacji, gdy spadek przypada kilku spadkobiercom. Dział spadku może nastąpić, bądź na mocy umowy między wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia sądu na żądanie któregokolwiek ze spadkobierców (art. 1037 § 1 ww. Kodeksu cywilnego).

W myśl art. 98 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 1964 r., Nr 9 poz. 59 ze zm.), rodzice są przedstawicielami ustawowymi dziecka pozostającego pod ich władzą rodzicielską. Jeżeli dziecko pozostaje pod władzą rodzicielską obojga rodziców, każde z nich może działać samodzielnie jako przedstawiciel ustawowy dziecka.

Interesy majątkowe małoletnich dzieci wymagają ochrony, do której powołane są osoby sprawujące władzę rodzicielską. Podstawową formą ochrony tych interesów jest zarząd majątkiem dziecka, o którym mowa w art. 101 § kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. W myśl wskazanego przepisu, rodzice są obowiązani sprawować z należytą starannością zarząd majątkiem dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską. Zarząd sprawowany przez rodziców nie obejmuje zarobku dziecka ani przedmiotów oddanych mu do swobodnego użytku. Rodzice nie mogą bez zezwolenia sądu opiekuńczego dokonywać czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu ani wyrażać zgody na dokonywanie takich czynności przez dziecko.

Zarząd majątkiem małoletniego dziecka może polegać m.in. na:

• czynnościach faktycznych (np. remont majątku dziecka),
• czynnościach prawnych (np. wynajem składników stanowiących majątek dziecka),
• reprezentowaniu małoletniego w postępowaniu administracyjnym, sądowym.
  
  

Władza rodzicielska nad małoletnim obejmuje zarówno wychowanie i kierowanie nimi, jak również troskę o jego rozwój fizyczny i umysłowy, dbałość o zapewnienie mu środków utrzymania i wychowania oraz ochronę jego interesów. W przypadku, gdy dziecko posiada majątek otrzymany w drodze spadku - jak to ma miejsce w przedstawionym stanie faktycznym - podatnik jako rodzic obowiązany jest sprawować z należytą starannością zarząd majątkiem dziecka pozostającego pod jego władzą rodzicielską, co wynika z powołanego art. 101 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Zarząd ten należy rozumieć jako załatwianie bieżących spraw związanych ze zwykłym korzystaniem z przedmiotów wchodzących w skład zarządzanego majątku, a także utrzymanie w stanie nie pogorszonym majątku dziecka aż do jego pełnoletności. Zarząd nad majątkiem dziecka - stosownie do art. 101 § 1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego - podlega jednakże kontroli sądowej, w szczególności rodzice nie mogą bez zezwolenia sądu opiekuńczego dokonywać czynności przekraczających zakres zwykłego zarządu, ani wyrażać zgody na dokonywanie takich czynności przez dziecko.

Zgodnie z powyższym na opiekunach prawnych spoczywa obowiązek utrzymania w stanie nie pogorszonym majątku dziecka. Aby wywiązać się z tego obowiązku z należytą starannością oraz zapewnić dziecku odpowiednie warunki bytowe, rodzice z mocy prawa są zobligowani łożyć koszty na składniki majątku pozostające pod ich zarządem.

W przedmiotowej sprawie rodzic – matka pozostaje przedstawicielem ustawowym dwójki małoletnich dzieci, pozostających pod jej władzą rodzicielską. Zainteresowana zarządza majątkiem małoletnich dzieci na podstawie postanowienia sądu opiekuńczego. Fakt zarządzania majątkiem dzieci nie zmienia kwestii dotyczących własności masy spadkowej. Wnioskodawczyni jest właścicielką 1/3 masy spadkowej, reszta masy należy do jej małoletnich dzieci.

Przechodząc na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tut. organ stwierdza co następuje.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Przy czym, kosztem uzyskania przychodu mogą być, co do zasady, wydatki faktycznie poniesione przez podatnika, tzn. takie, przy nabyciu których nastąpił uszczerbek w majątku podatnika.

Zgodnie z zasadną wyrażoną w art. 8 ust. 1 powołanej ustawy, przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

W myśl art. 8 ust 2 pkt 1 ww. ustawy, zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na:

1. nabycie gruntów lub prawa wieczystego użytkowania gruntów, z wyjątkiem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów,
2. nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż wymienione w lit. a środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części,
3. ulepszenie środków trwałych, które zgodnie z art. 22g ust. 17 powiększają wartość środków trwałych, stanowiącą podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych

– wydatki te, zaktualizowane zgodnie z odrębnymi przepisami, pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1, są jednak kosztem uzyskania przychodów przy określaniu dochodu z odpłatnego zbycia rzeczy określonych w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. d, oraz gdy odpłatne zbycie rzeczy i praw jest przedmiotem działalności gospodarczej, a także w przypadku odpłatnego zbycia składników majątku związanych z działalnością gospodarczą, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1, bez względu na czas ich poniesienia.

Kosztami uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 22a ust. 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

– o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl natomiast art. 23 ust. 1 pkt 45a lit. a ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych nieodpłatnie, z wyjątkiem nabytych w drodze spadku lub darowizny, jeżeli:

• nabycie to nie stanowi przychodu z tytułu nieodpłatnego otrzymania rzeczy lub praw lub
• dochód z tego tytułu jest zwolniony od podatku dochodowego, lub
• nabycie to stanowi dochód, od którego na podstawie odrębnych przepisów zaniechano poboru podatku.
  
  

W tym miejscu należy wskazać na przepis art. 22g ust. 11 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Z powyższych przepisów wynika zatem, iż zasadą jest, że do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej można zaliczyć odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej jedynie tych środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, które zostały nabyte przez podatnika odpłatnie. Wyjątek od powyższej zasady stanowią środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne nabyte przez podatnika nieodpłatnie, jeżeli nabycie to nastąpiło w postaci otrzymania spadku lub darowizny. W konsekwencji odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nabytych w drodze spadku lub darowizny mogą stanowić koszty uzyskania przychodu prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej, pomimo że podatnik nie poniósł ekonomicznego ciężaru ich nabycia (faktycznego wydatku). Jednakże możliwość ta dotyczy jedynie środków trwałych w części w jakiej stanowią własność podatnika.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni w 2012 roku wraz z dwójką małoletnich dzieci, na podstawie testamentu, odziedziczyła spadek po zmarłym mężu. Wysokość udziału Zainteresowanej oraz jej dzieci w masie spadkowej wynosi po 1/3.

Zainteresowana przy udziale odziedziczonego majątku zaprowadziła działalność gospodarczą. Majątek, z którego Wnioskodawczyni korzysta w celu prowadzenia działalności gospodarczej i którego jest współwłaścicielem stanowią budowle, budynki i lokale, maszyny, urządzenia i środki transportu. Wnioskodawczyni dokonuje odpisów amortyzacyjnych w pełnej wysokości, bowiem włada rzeczą jak właściciel.

Mając na względzie cyt. wyżej przepisy stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni może zaliczać do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej działalności odpisy amortyzacyjne od wartości początkowej środków trwałych otrzymanych w spadku po zmarłym mężu. Jednakże Zainteresowana nie może zaliczyć do kosztów poprzez odpisy amortyzacyjne tych wydatków, jakie dotyczą majątku Jej dzieci. Wnioskodawczyni mocą postanowienia sądu sprawuje zarząd nad majątkiem swoich małoletnich dzieci, jednak nie uprawnia jej to do zaliczenia ponoszonych kosztów, wynikających z zarządu częścią ułamkową spadku dzieci do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej.

Wobec prowadzenia jednoosobowej działalności gospodarczej na własny rachunek korzystając z majątku, stanowiącego w 1/3 własność Wnioskodawczyni, a w 2/3 własność niepełnoletnich dzieci pozostających pod jej opieką, a więc wobec sprawowania zarządu nad majątkiem niepełnoletnich dzieci, Wnioskodawczyni może dokonywać odpisów amortyzacyjnych tylko w stosunku 1/3 jej prawa we własności majątku – środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.

Czyli odpisom amortyzacyjnym podlega jedynie wartość przeliczona wg udziału Wnioskodawczyni we własności rzeczy, tj. ruchomości lub nieruchomości, zgodnie z dyspozycją art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.