Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka planuje przenieść pracowników z Opola do Warszawy i w związku z tym zostaną im wypłacone kwoty z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym ma nastąpić przeniesienie. Spółka stoi na stanowisku, że świadczenia wypłacane z powyższego tytułu będą korzystać ze zwolnienia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. Nr 14 z 2000r. poz. 176 ze zm.). Przepis ten stanowi, iż wolne od podatku są kwoty otrzymywane przez pracowników z tytułu zwrotu kosztów przeniesienia służbowego oraz zasiłków na zagospodarowanie i osiedlenie w związku z przeniesieniem służbowym, do wysokości 200% wynagrodzenia należnego za miesiąc, w którym nastąpiło przeniesienie. Zdaniem Spółki pojęcie "przeniesienie służbowe" oznacza przeniesienie realizowane w ramach wszelkich umów o pracę określonych w Kodeksie pracy. Powyższe twierdzenie Spółka uzasadnia następującymi argumentami:

- żaden przepis prawa nie zawiera definicji pojęcia "służbowy", a więc należy stosować potoczne jego rozumienie, które towarzyszy wszelkim stosunkom pracy określonym w Kodeksie pracy, o czym świadczą określenie "podróż służbowa" czy "polecenie służbowe";

- powołany przepis stanowi o przeniesieniu pracowników, nie ograniczając pojęcia "pracownik" jedynie do określonych stosunków pracowniczych, a tym samym brak jest podstaw do dokonywania takiego ograniczenia na podstawie określonych wykładni, bo gdyby ustawodawca chciał dokonać takiego ograniczenia, tak by uczynił, jak np. w art. 21 ust. 1 pkt 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego nie podziela stanowiska Spółki.

Zgodnie z art. 14a § 3 ustawy Ordynacja podatkowa interpretacje wydawane na wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta zawierają ocenę prawną stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa. W związku z tym podstawą do dokonania interpretacji nie może być potoczne rozumienie wyrazów, a jedynie ich znaczenie w powiązaniu z innymi przepisami prawa.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Spółkę ze świadczeniobiorcami wiąże stosunek pracy, określony w Kodeksie pracy. Art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych określa, że zwolnienie dotyczy kwot wypłacanych z tytułu przeniesienia służbowego. Pojęcie przeniesienia służbowego nie występuje w Kodeksie pracy, zaś występuje w przepisach regulujących stosunek służbowy, takich jak:

- ustawie z dnia 12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1399,z późn. zm)

- ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o policji (Dz. U. z 2002 r. Nr. 7 poz. 58 z późn. zm.)

- ustawie z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2003 r. Nr. 118, poz. 112 z późn. zm.)

- ustawie z dnia 18 grudnia 1998 r. o służbie cywilnej (Dz. U. z 1999 r. Nr 49, poz. 483 z późn. zm.)

Mimo, iż zgodnie z argumentacją Spółki żaden przepis prawa nie definiuje pojęcia służbowy, to skoro pojęcie przeniesienia służbowego pojawia się jedynie w przepisach regulujących stosunek służbowy, a nie pojawia się w przepisach regulujących stosunek pracy to należy uznać, iż przeniesienie służbowe jest z nim nierozerwalnie związane. Wynika to z różnic pomiędzy stosunkiem pracy a stosunkiem służbowym: zmiana miejsca pracy w stosunku pracy wymaga wypowiedzenia warunków umowy o pracę, a przeniesienie służbowe następuje w drodze decyzji administracyjnej i co do zasady nie wymaga zgody przenoszonego.

Mylne jest także twierdzenie Spółki, iż przedmiotowy przepis dotyczy wszystkich pracowników, nie tylko tych których ze świadczeniodawcą wiąże stosunek służbowy. Istotnie, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje osobno pracownika świadczącego pracę na podstawie stosunku pracy, od pracownika świadczącego pracę na podstawie stosunku służbowego, lecz z treści art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż ustawa jasno rozgranicza stosunek służbowy od stosunku pracy.

Bezpodstawna jest także teza Spółki, iż ustawodawca dokonał w art. 21 ust. 1 pkt 18 ww. ustawy ograniczenia pojęcia pracownik do określonych stosunków pracowniczych, zawierając w tym przepisie ograniczenie wysokości zwolnienia dodatku wypłacanego za rozłąkę pracownikom czasowo przeniesionym do wysokości diet za czas podróży służbowej na obszarze kraju, określonych w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju. Twierdzenie powyższe jest błędne, gdyż treść tego przepisu odwołuje się do odrębnych przepisów celem określenia limitu, a nie celem określenia podmiotów, które mogą skorzystać z tego zwolnienia.

Reasumując, zwolnienie zawarte w art. 21 ust. 1 pkt 14 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie będzie obejmowało kwot wypłacanych przez Spółkę swoim pracownikom zatrudnionym na podstawie stosunku pracy, a więc na Spółce ciążą obowiązki płatnika określone w ww. ustawie dla podmiotów wypłacających świadczenia ze stosunku pracy.