DECYZJA

Na podstawie art. 14b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. - Ordynacja podatkowa ( tekst jednolity: Dz.U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ), po rozpatrzeniu zażalenia Spółki z dnia 13 czerwca 2005r. ( bez znaku ), na postanowienie Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie z dnia 30 maja 2005r. nr PD-1/423-39/05/37877/2005, uznające za nieprawidłowe stanowisko Podatnika przedstawione we wniosku bez daty, bez znaku, data wpływu do Urzędu Skarbowego dnia 10 marca 2005r. o udzielenie pisemnej informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w sprawie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób prawnych z tytułu należności licencyjnych ,Dyrektor Izby Skarbowej w Krakowie

odmawia zmiany kwestionowanego postanowienia.

UZASADNIENIE

Wnioskiem bez daty, bez znaku, uzupełnionym pismem z dnia 29 marca 2005r., Spółka zwróciła się do Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego z zapytaniem; czy należności płacone dostawcy ze Stanów Zjednoczonych w związku z umową, na podstawie której Spółka uzyskała niewyłączną i nieprzenoszalną licencję na sprzedaż licencji na użytkowanie oprogramowania komputerowego użytkownikom końcowym rodzi obowiązek odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego z tytułu należności licencyjnych.

Zdaniem Spółki należności te nie stanowią należności licencyjnych.

Na postanowienie Naczelnika Małopolskiego Urzędu Skarbowego Nr PD-1/423-39/05/37877/2005 z dnia 30.05.2005r., w którym przyjęto odmienną od prezentowanej przez Spółkę interpretację, wniesione zostało zażalenie z dnia 13.06.2005r., w trybie przewidzianym w art. 14a § 4 i art. 236 § 2 pkt 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Dowodząc swoich racji, Spółka powołała się na fakt, iż posiadanie przez nią uprawnienia do sprzedaży licencji, co w istocie - jej zdaniem - oznacza sprzedaż egzemplarza, a nie udzielenie praw licencyjnych, nie może rodzić skutków podatkowych w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt ł oraz ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz.U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze .zm.), a tym bardziej w rozumieniu art. 13 polsko-amerykańskiej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania i zapobieżeniu uchylania się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu (Dz.U. z 1976r. Nr 31, poz. 178), skoro w art. 13 ust. 3 lit.a i lit.b w/w umowy definiującym pojęcie należności licencyjnych jest mowa o należnościach, które są płacone za użytkowanie lub prawo do użytkowania wszelkich praw autorskich z tytułu twórczości literackiej, artystycznej, lub prac naukowych, a nie korzystanie z oprogramowania komputerowego.

A zatem prawo do użytkowania programów komputerowych nie może być -zdaniem Spółki - traktowane tak jak prawo do użytkowania prawa autorskiego do dzieła literackiego, artystycznego lub naukowego.

Ustosunkowując się do tego argumentu należy zwrócić uwagę, że jeżeli umowa o unikaniu podwójnego opodatkowania nie stanowi o tym wprost należy mieć na uwadze, iż zgodnie z powszechnie przyjętym stanowiskiem wyrażonym w Komentarzu do Modelowej Konwencji OECD ( pkt 13.1 komentarza do art. 12 - wersja z 2000r.) oprogramowanie komputerowe, o ile ustawodawstwo wewnętrzne dotyczące praw autorskich bezpośrednio tego nie stanowi traktowane jest jak utwór literacki, artystyczny lub naukowy.

Również na gruncie ustawodawstwa polskiego, program komputerowy zgodnie z art. 1 i 74 ust. 1 ustawy z dnia 04.02.1994r. o prawie autorskim (Dz.U. Nr 24, poz. 83) korzysta z takiej samej ochrony jak utwory literackie.

Jeżeli zatem w powołanym wyżej art. 13 umowy polsko-amerykańskiej przyjęto, iż użyte w tym przepisie określenie "należności licencyjne" oznacza wszelkiego rodzaju należności z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania między innymi dzieła literackiego, a z kolei w art. 74 cyt. ustawy o prawie autorskim przewidziano taką samą ochronę dla programów komputerowych jak dla dzieł literackich, argument Spółki, iż przepisy prawne nie kwalifikują opłat pobieranych z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania programów komputerowych do należności licencyjnych, nie znajduje uzasadnienia.

W konkretnej sprawie, celem dokonania prawidłowej oceny stanu faktycznego, a w konsekwencji odniesienia się do skutków podatkowych, należy skoncentrować się na rozważeniu charakteru uprawnień przyznanych Spółce polskiej przez Firmę amerykańską oraz ocenić, czy następuje tu element udzielenia prawa do korzystania z programu na dającym się wskazać polu eksploatacji w taki sposób w jaki to może uczynić wyłącznie twórca, czy raczej występuje przeniesienie własności egzemplarza.

W pierwszym przypadku mielibyśmy do czynienia z typowymi należnościami licencyjnymi, którymi są co do zasady, wyłącznie te opłaty, które nie stanowią zapłaty za przeniesienie praw własności, lecz stanowią wynagrodzenie za użytkowanie lub prawo do użytkowania danego prawa autorskiego, którymi �jak wykazano powyżej � objęte są również programy komputerowe i jako takie podlegają zasadom opodatkowania wynikającym z art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w związku z art. 13 powoł. wyżej umowy polsko-amerykańskiej.

W drugim przypadku należałoby przyjąć, iż jest to transakcja kupna-sprzedaży podlegająca opodatkowaniu w kraju siedziby przedsiębiorcy, w tym przypadku w Stanach Zjednoczonych.

W przedstawionym stanie faktycznym, biorąc pod uwagę postanowienia -umowy zawartej pomiędzy Spółką i jej kontrahentem, nie ma powodów, by umowę tę traktować jak transakcję kupna-sprzedaży.

Należy zwrócić uwagę, że udzielenie licencji stanowi typową umowę. Umowa zaś nie może być - wbrew sugestiom Spółki - przedmiotem sprzedaży. Mogą nimi natomiast być prawa w formie w jakiej ukształtowała je ta umowa. W konkretnym zatem przypadku, gdy nie doszło do nabycia przez Spółkę konkretnego oprogramowania, jak również rola Spółki nie ograniczyła się do dystrybucji na rzecz tzw. użytkowania końcowego, lecz autor oprogramowania scedował na nią część swoich praw na rzecz osób trzecich w celu umożliwienia jej dalszego rozpracowania związanego między innymi ze wsparciem technicznym, świadczeniem usług profesjonalnych, prezentacją i instalacją oprogramowania - co jednoznacznie wynika z treści umowy - opłaty dokonywane przez Spółkę mają niewątpliwie charakter licencyjnych.

Biorąc pod uwagę powyższe postanowiono jak w sentencji.

Decyzja niniejsza jest ostateczna w administracyjnym toku instancji.

Na decyzję przysługuje prawo wniesienia skargi do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, za pośrednictwem Dyrektora Izby Skarbowej w Krakowie w terminie 30-tu dni od daty jej doręczenia. Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach.