DECYZJA

Na podstawie art. 233 § 1 pkt 1, art. 239 oraz art. 14 b § 5 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (jednolity tekst z 2005r. Dz. U. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz zgodnie z art.19 ust. 1 ustawy z dnia 8.01.1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.), § 54 ust. 4 pkt 1 lit a rozporządzenia Ministra Finansów z 15.12.1997r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym ( Dz. U. Nr 156, poz. 1024 z późn. zm. ), § 50 ust. 4 pkt 5 lit a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22.12.1999r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 1245 ze zm.) oraz § 48 ust.4 pkt 5 lit a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22.03.2002r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.) po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 5.08.2005r. uzupełnionego pismem z dnia 3.10.2005r. na postanowienie Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa Śródmieście z dnia 7.06.2005r. nr US36/2BV/443/2005/215/TCH w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego zgodnie z którym uznano stanowisko Strony za nieprawidłowe – Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie

postanowił

- utrzymać zaskarżone postanowienie w mocy

UZASADNIENIE

Wnioskiem z dnia 7.03.2005r. uzupełnionym pismem z dnia 6.04.05r. Strona zwróciła się o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów prawa podatkowego. W przedmiotowym wniosku Strona wskazała, że w okresie 1.01.1999r. - 31.12.2003r. wiązała Ją z Dzielnicą Ochota Gminy Warszawa Centrum umowa najmu lokalu użytkowego, zawarta dnia 12.10.1996r. W umowie tej jako podmiot podejmujący różne decyzje (dotyczące m.in. ustalania wysokości czynszu i udzielania zgody na remont), a także przekazujący lokal do użytkowania oraz pobierający należność za czynsz, wskazana była Spółka "G". Spółka ta wystawiała także faktury za wynajem lokalu, a na podstawie tych faktur Strona dokonywała odliczeń podatku naliczonego w składanych deklaracjach VAT-7.

W lutym 2005r. Strona otrzymała przesyłkę poleconą ze Spółki "G", zawierającą duplikaty faktur za okres 1.01.1999r. - 31.12.2003r., wystawionych przez tę spółkę z tytułu wynajmu przedmiotowego lokalu. Duplikaty te nie zawierały podpisu i pieczęci wystawcy, natomiast oznaczone były pieczątką „ANULOWANO". Następnie, w dniu 26.02.2005r. Strona otrzymała pismo Skarbnika Miasta Stołecznego Warszawy (bez daty i podpisu) wraz z fakturami VAT wystawionymi za okres 1.01.1999r. - 31.12.2003r. przez Miasto Stołeczne Warszawę. Faktury te zawierały ponowne wezwanie do zapłaty (pomimo, iż należność za najem została już uregulowana), ze wskazaniem, iż zapłata powinna być dokonana na rachunek bankowy spółki "G".

Strona dodatkowo podała, iż w odniesieniu do zobowiązań podatkowych w podatku od towarów i usług za okres 01-11/1999r. nie wystąpiły okoliczności powodujące zawieszenie lub przerwanie biegu przedawnienia, określone w art. 70 § 2 – 7 Ordynacji podatkowej.

W w/w wniosku Strona wystąpiła z zapytaniem:

czy w zaistniałej sytuacji ma obowiązek skorygowania deklaracji VAT-7 za okres 01/1999r. - 12/2003r. Zdaniem Strony obowiązek taki nie występuje a anulowane duplikaty faktur, przysłane w lutym 2005r., były nieprawidłowe i nie spełniały wymogów duplikatu określonych przepisami rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 marca 2002 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, póz. 268 z późn. zm.).

Postanowieniem z dnia 7.06.2005r. nr US36/2BV/443/2005/215/TCH Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa Śródmieście po rozpatrzeniu w/w wniosku Strony w sprawie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w podatku od towarów i usług dokonując oceny stanu faktycznego przedstawionego we wniosku uznał stanowisko Strony za nieprawidłowe. W zaskarżonym postanowieniu Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego Warszawa Śródmieście stwierdził, że podstawą do dokonania korekt deklaracji VAT-7 jest fakt, iż w pierwotnych deklaracjach uwzględniono podatek naliczony wynikający z faktur , które nie dawały Stronie prawa do odliczenia VAT-u.

Na powyższe postanowienie strona wniosła zażalenie z dnia 5.08.2005r. wnosząc o zmianę w/w postanowienia Naczelnika Urzędu Skarbowego poprzez uznanie stanowiska podatnika za uzasadnione.

Zdaniem Strony organ podatkowy pominął istotne fakty stanowiące o szczególnym charakterze zaistniałej sytuacji. Fakt uznania Spółki "G" za stronę umowy wynika już z samego charakteru działalności spółki. "G" jest spółką należącą w 100% do Miasta St. Warszawa powołaną w 1992r. właśnie do zarządzania nieruchomościami komunalnymi (zarówno lokalami użytkowymi jak i mieszkaniami) na Ochocie. Ponieważ w dniu 27.03.1992r. Spółka "G" podpisała z Dzielnicą Ochota stosowną Umowę Zlecenie nr 3/92 to od tego momentu w większości pism (aneksy, informacje o zmianie czynszu, książeczki opłat, ...) oraz na rachunkach za lokale użytkowe Spółka "G" występuje jako wynajmujący to Strona sądziła, iż po wprowadzeniu ustawy VAT rok później umowa została zaktualizowana, umożliwiając wystawianie faktur VAT przez Spółkę "G" we własnym imieniu.

Gmina Ochota była w/g Strony gwarantem poprawności realizacji umowy z przepisami prawa i rzetelności przyjętych rozwiązań prawnych jako jednostka samorządu terytorialnego RP. Spółka "G" występuje jako podmiot wykonujący wszystkie (a nie pewne) czynności dotyczące wynajmu lokalu.

Zdaniem Strony protokół przekazania lokalu jest integralną częścią umowy, jako podstawa do ewentualnych roszczeń obu stron umowy, w szczególności należy zwrócić uwagę na zdanie: ,, Najemca przejmuje lokal w obecnym stanie technicznym i nie będzie rościć pretensji do Spółki "G" - a nie do Gminy Ochota.

Organ podatkowy jak wskazuje Strona w postanowieniu nie wziął pod uwagę wariantu w którym zawarte pomiędzy Spółką "G" a Dzielnicą Ochota (Miastem St. Warszawa) umowy mogły doprowadzić do przeniesienia uprawnień do wystawiania faktur VAT na Spółkę "G" np. umowa podnajmu, umowa zlecenia co potwierdzić powinno zbadanie rozliczeń pomiędzy poszczególnymi podmiotami. Gmina Ochota nie kwestionowała rozliczeń z najemcami lokali.

Strona podnosi, że w piśmie z dnia 6 lutego 2004 informującym o zmianie sprzedawcy jest mowa o zmianie zasady rozliczeń, nie ma żadnej wzmianki o nieprawidłowościach dotychczasowych faktur i rozliczeń.

To, że taką interpretację przyjęli też wszyscy (ok. 1500) wynajmujący lokale użytkowe a wśród nich są firmy profesjonalnie zajmujące się doradztwem podatkowym, firmy adwokackie, Ośrodek Pomocy Społecznej, Komenda Stołeczna Policji, Wojewoda Warszawski, również Zarząd Dzielnicy Ochota to trudno podejrzewać wszystkich o nierzetelne prowadzenie działalności.

Spółka "G" realizowała umowę z Dzielnicą Ochota pośrednicząc w wynajmie wszystkich lokali komunalnych w dzielnicy Ochota. Strona wskazuje, że przyjętego przez Spółkę "G" i Dzielnicę Ochota sposobu realizacji zadań spółki polegających na zarządzaniu i rozliczaniu wynajmu lokali nie kwestionowały kontrole przeprowadzone w tej Spółce zarówno przez Regionalną Izbę Obrachunkową, jak i Najwyższą Izbę Kontroli. Trudno wg Strony ewentualny brak odpowiedniej aktualizacji umowy zlecenia z 1992r., do stanu prawnego, po wprowadzeniu ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym, interpretować inaczej niż błąd formalny urzędników państwowych. Błąd taki jest niedopełnieniem obowiązków spoczywających na organie jednostki samorządowej.

Strona uważa, że ustawa o VAT wiąże skutki prawne ze zdarzeniami faktycznymi, tj. świadczeniem usług najmu, a nie samym faktem zawarcia umowy. Dlatego w/g Strony opodatkowaniu podlega usługa najmu lokalu użytkowego, która w całości została wykonana: lokal był wynajmowany, Spółka "G" administrowała lokalem oraz przeprowadzała rozliczeniapomiędzy podmiotami a zatem nawet pomyłkowe wskazanie wystawcy faktury nie powinno przesądzać o tym, że czynność nie zostanie przez organy podatkowe uznana za dokonaną.

Powołane przez Spółkę "G" orzeczenie NSA z dnia 2.04.2002r, sygn. akt FPS2/02 zdaniem Strony nie ma w tym przypadku zastosowania w przeciwieństwie do innych orzeczeń np. z 19.12.2000 sygn. akt IIIS.A. 1715/99 czy z dnia 7.06.2004 sygn. akt III S.A. 238/2003.

Anulowanie faktur VAT nie znajduje podstaw w ustawie VAT, ani w orzecznictwie NSA - ustawa o VAT opiera się na założeniu, że wystawione faktury VAT wprowadzone do obrotu prawnego oraz wszelkie zmiany wprowadzone przez dostawcę w dokumentacji możliwe są na podstawie zasad określonych przepisami, tj. korekty faktury.

Korekta faktur VAT rodzi bowiem odmienne skutki prawne niż ich anulowanie, gdyż mogą one być podstawą zmniejszenia kwoty podatku naliczonego w miesiącu, w którym takie faktury byłby otrzymane. Tak więc wystąpienie pomyłki w pozycji faktury VAT wymagało wg Strony skorygowania rozliczeń, czyniąc niedopuszczalnym anulowanie wystawionych w poprzednich latach faktur VAT.

Strona wskazuje ponadto, że jej postępowanie wynikało z przekonania o prawidłowości działania oraz zaufania do władz samorządowych, gdyż legalność działania jednostki terytorialnej jaką jest Dzielnica, Gmina, Miasto gwarantuje art. 76 oraz 171 Konstytucji RP.

Po rozpatrzeniu zażalenia i zapoznaniu się z całością materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie nie znalazł podstaw do zmiany zaskarżonego postanowienia.

Faktury za najem lokali otrzymane od Spółki "G" wystawione zostały w okresie 1999r. – 2003r., obowiązywała wtedy ustawa z dnia 8.01.1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.).

Zgodnie z art. 19 ust. l w/w ustawy podatnik ma prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług, związanych ze sprzedażą opodatkowaną. Kwotę podatku naliczonego stanowi natomiast m.in. suma kwot podatku określonych w fakturach stwierdzających nabycie towarów i usług (art. 19 ust. 2 ustawy). Jednakże od wskazanej wyżej zasady istnieją pewne wyjątki, określone w art. 25 ustawy oraz w przepisach wykonawczych do ustawy. W przedmiotowej sprawie istotne znaczenie mają zwłaszcza przepisy:

§ 54 ust. 4 pkt 5 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 156, póz. 1024 z późn. zm.), obowiązującego od dnia 1.01.1998 r. do dnia 31.12.1999 r. oraz

§ 50 ust. 4 pkt 5 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 1245 z późn. zm.), obowiązującego od dnia 1.01.2000 r. do dnia 25.03.2002 r. oraz

§ 48 ust.4 pkt 5 lit a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22.03.2002r. wsprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.).

Treść powołanych wyżej przepisów była identyczna - zgodnie z nimi w przypadku gdy wystawiono faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzające czynności, które nie zostały dokonane - faktury te i dokumenty celne nie stanowiły podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Z treści wniosku wynika, że pomiędzy Stroną a Spółką "G" w żadnym momencie nie istniał stosunek prawny wynikający z umowy najmu, bowiem umowę taką zawarto z innym podmiotem. Spółka "G" sprawowała jedynie zarząd nad wynajmowanymi lokalami. Na tej podstawie nie można było jednak sądzić, że Spółka "G" jest stroną zawartej przez Stronę umowy najmu. Podmiot ten nie mógłby bowiem bez wiedzy i zgody Strony wstąpić w prawa i obowiązki Dzielnicy Ochota lub Miasta Stołecznego Warszawy z tytułu umowy najmu. Zgodnie z przepisem art. 5 ust.1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 roku o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) podatnikami są osoby prawne jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz osoby fizycznemające siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, jeżeli wykonują we własnym imieniu i na własny rachunek czynności o których mowa w art. 2 w okolicznościach wskazujących na zamiar ich wykonywania w sposób częstotliwy nawet jeżeli zostały wykonane jednorazowo a także wówczas, gdy czynności te polegają najednorazowej sprzedaży rzeczy w tym celu nabytej. Jak wynika z wyżej przytoczonego przepisu warunkiem do uznania określonego podmiotu za podatnika podatku od towarów i usług jest samodzielność działania podatnika.

Zgodnie zaś z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 8.03.1990r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 1996r. Nr 13, poz. 74 z późn. zm.) gmina wykonuje zadania publiczne w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność. Dzielnice jako jednostki pomocnicze gminy prowadzą w konkretnym przekazanym przez gminę zakresie działalność tej gminy.

Spółka "G" reprezentowała jedynie gminę w dokonywanych czynnościach z zakresu zarządzania mieniem komunalnym. Zatem nie ma podstaw by za podatnika VAT z tytułu usług wynajmu lokali użytkowych uznać można było Spółkę "G".

Właściwym podmiotem do rozliczenia w zakresie podatku od towarów i usług do chwili wejścia w życie ustawy z dnia 15.03.2002r. o ustroju miasta stołecznego Warszawy (Dz. U. z dnia 19 kwietnia 2002r.) jest gmina. Przepis art. 20 tejże ustawy reguluje kwestię następstwa prawnego zlikwidowanych gmin. Zgodnie z ust. 1 wymienionego artykułu mienie gmin warszawskich (...) staje się z mocy ustawy mieniem m. st. Warszawy, zaś ust. 5 stanowi, że zobowiązania i wierzytelności podmiotów o których mowa w ust. 1 stają się z dniem wejścia w życie ustawy zobowiązaniami i wierzytelnościami m.st. Warszawy.

W związku z powyższym podatnikiem podatku od towarów i usług z tytułuświadczonych usług wynajmu lokali komunalnych, jak również następcą prawnym w zakresie zobowiązań podatkowych powstałych w latach 1999-2000, jest m. st. Warszawa.

Biorąc pod uwagę fakt, iż Spółka "G" nie mogła wystawiać faktur we własnym imieniu, faktury powyższe nie dokumentują faktycznej czynności, nie mogą być również korygowane fakturą korygującą.

Zgodnie bowiem z uchwalą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia22.04.2002r. sygn. akt FPS 2/02 w takim przypadku nie ma potrzeby wystawienia faktury korygującej, gdyż faktura nie dokumentująca rzeczywistej czynności jest bezskuteczna prawnie i w związku z tym nie może wywołać żadnych skutków podatkowych u jej wystawcyani odbiorcy.

Spółka "G" nie była uprawniona do wystawienia faktur we własnym imieniu z tytułu najmu lokali komunalnych zatem transakcje udokumentowane nimi nie odzwierciedlały rzeczywistej sprzedaży. W związku z powyższym najemcy nie mieli prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wynikający z tych faktur. Stanowi o tym § 54 ust. 4 pkt 1 lit a w/w rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym oraz § 50 ust. 4 pkt 5 lit. a w/w rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym oraz § 48 ust.4 pkt 5 lit a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22.03.2002r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 27, poz. 268 ze zm.).

Po otrzymaniu faktur wystawionych przez podmiot uprawniony najemcy mogą natomiast obniżyć podatek należny w bieżących rozliczeniach tj. w miesiącu otrzymania faktury lub w miesiącu następnym. Z uwagi na powyższe Spółka "G" nie wykonywała na rzecz Strony czynności polegających na wynajmie lokalu, zatem nie miała prawa wystawiać dla Strony w imieniu własnym faktur dokumentujących takie czynności. Do faktur takich zastosowanie znajdowały cytowane wyżej przepisy kolejnych rozporządzeń Ministra Finansów, jakie obowiązywały w okresie, w którym Strona otrzymywała faktury od Spółki "G" – faktury te dokumentowały czynności, które nie zostały dokonane (Spółka "G" nie świadczyła na rzecz Strony żadnych usług), a zatem nie stanowiły podstawy do obniżenia kwoty podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego.

Zgodnie z art. 10 ust. l ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatkuakcyzowym podatnicy są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe dla podatku od towarów i usług za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy. Stosownie natomiast do art. 26 ust. l ustawy podatnicy są obowiązani bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego do obliczania i wpłacania podatku za okresy miesięczne w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym powstał obowiązek podatkowy, na rachunek właściwego urzędu skarbowego, z zastrzeżeniem art. 11 ustawy. Ponieważ w złożonych deklaracjach podatkowych dokonano obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego wynikającego z faktur, które nie stanowiły podstawy do takiego obniżenia, tym samym Strona naruszyła obowiązek prawidłowego obliczenia i wykazania w deklaracji podatkowej kwoty zobowiązania podatkowego, kwoty zwrotu różnicy podatku, kwoty zwrotu podatku naliczonego lub kwoty nadwyżki podatku naliczonego nad podatkiem należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy. W związku z powyższym Strona obowiązana jest do skorygowania złożonych deklaracji, co następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty (art. 81 w/w Ordynacji podatkowej).

Obowiązek skorygowania deklaracji podatkowych jak słusznie zauważył Naczelnik Urzędu Skarbowego w wydanym postanowieniu nie dotyczy jednak okresu, za który zobowiązanie podatkowe uległo przedawnieniu. Zgodnie z art. 70 § l Ordynacji podatkowej zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku przy czym należy zwrócić uwagę na przepisy określające przypadki przerwania albo zawieszenia biegu terminuprzedawnienia, określone w art. 70 § 2 — 7 Ordynacji podatkowej.

Za niezasadny należy uznać zarzut Strony, iż w zaskarżonym postanowieniu nie wzięto pod uwagę wariantu, że zawarte umowy między Spółką "G" a Dzielnicą Ochota/Miastem Stołecznym Warszawą mogły doprowadzić do przeniesienia uprawnień do wystawiania faktur (np. umowa podnajmu, umowa zlecenia). Z treści wniosku wynika, iż wynajmującym lokal była Dzielnica Ochota a później Miasto Stołeczne Warszawa, nie wiadomo zatem w jaki sposób miałoby nastąpić przeniesienie uprawnienia do wystawiania faktur na Spółkę "G". Ponadto ani z treści wniosku ani przesłanych przez Stronę dokumentów nie wynika, aby Spółka "G" zawarła umowę najmu przedmiotowego lokalu z właścicielem tj. Dzielnicą Ochota a później Miastem Stołecznym Warszawą a następnie ze Stroną zawarła umowę podnajmu.

Strona zauważa, że działała będąc przekonana o prawidłowości oraz w zaufaniu do prawidłowości postępowania władz samorządowych co gwarantuje Konstytucja RP (art. 76, art. 171) nie wyjaśnia jednak w jakim znaczeniu wskazane przepisy mają zastosowanie w przedmiotowej sprawie w relacji do działań organu podatkowego przejawiających się w wydaniu zaskarżonego postanowienia. W braku zatem skonstruowania zarzutów opartych na tych przepisach przeciw zaskarżonemu postanowieniu organ odwoławczy odstępuje od szczegółowego odniesienia się do tej kwestii.