Działając na podstawie:

• art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.),
• art. 22a ust. 1 pkt 3, art. 22i ust. 1 ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.),

w związku ze złożonym w dniu 5.08.2005 r. wnioskiem o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego rozstrzygając kwestię ustalenia stawki amortyzacyjnej środka trwałego, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łańcucie postanawia stwierdzić, iż stanowisko przedstawione w przedmiotowej sprawie jest prawidłowe w świetle przepisów prawa podatkowego.

Z przedstawionego w piśmie stanu faktycznego wynika, iż podatnik zamierza nabyć środek trwały w postaci hali namiotowej niezwiązanej w sposób trwały z gruntem, z zamiarem wykorzystania go do przechowywania towarów. Szczegółowy opis ww. środka trwałego wskazuje, że obiekt ten posiada lekką aluminiową konstrukcję, pokrytą tkaniną. Według podatnika opisany obiekt nie posiada odzwierciedlenia w Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług. W świetle powyższego postawiono pytanie, jaka jest wysokość stawki amortyzacyjnej dla środka trwałego (nowej hali namiotowej) niezwiązanego w sposób trwały z gruntem, wykorzystywanego do przechowywania towarów handlowych. Zdaniem strony ww. środek trwały winien być zakwalifikowany do grupy 806 Klasyfikacji Środków Trwałych, a stawka amortyzacyjna dla tego obiektu wynosi 10 %.

Zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania inne przedmioty o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi. Jak stanowi art. 22i ust. 1 ww. ustawy odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j - 22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1. Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych, o którym mowa w cytowanym przepisie stanowi załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Analiza przedstawionego we wniosku opisu środka trwałego będącego przedmiotem zapytania pozwoliła na ustalenie, iż właściwa dla ww. obiektu stawka amortyzacyjna winna wynosić 10 % w skali roku. Wynika to z faktu, że pod poz. 08 wykazu zakwalifikowane zostały środki trwałe z rodzaju 806 KŚT, tj. kioski, budki, baraki, domki kempingowe niezwiązane trwale z gruntem. Zgodnie z zawartym w Klasyfikacji Środków Trwałych opisem, rodzaj 806 obejmuje różnego typu obiekty wolno stojące, jak np.: kioski, budki, baraki, domki campingowe, zadaszenia ochronne itp. niezwiązane w sposób trwały z gruntem zaliczone do środków trwałych. Nie należy zaliczać do rodzaju 806: - kiosków ujętych w rodzaju 103, - budynków transformatorni, ujętych w rodzaju 210, 211 oraz 613, - budynków portierni, wagowni, dyspozytorni itp., ujętych w rodzaju 109, - baraków składanych, ujętych w rodzaju 109, - przybudówek wchodzących w skład budynków lub obiektów inżynierii lądowej objętych grupami 1 i 2, - zadaszeń ochronnych wraz z konstrukcjami wsporczymi o powierzchni powyżej 100 m², ujętych w podgrupie 29 - szklarni i inspektów sklasyfikowanych w grupie 1. Wprawdzie z rodzaju 806 wyłączone zostały zadaszenia ochronne wraz z konstrukcjami wsporczymi o powierzchni powyżej 100 m², ale tylko te, które zostały ujęte w podgrupie 29. Jak wynika z Klasyfikacji Środków Trwałych, w podgrupie 29 nie mieści się przedmiotowy środek trwały, gdyż obejmuje ona obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe z rodzaju 290 - budowle sportowe i rekreacyjne oraz 291 - obiekty inżynierii lądowej i wodnej pozostałe, gdzie indziej niesklasyfikowane.

W oparciu o cytowane przepisy prawa podatkowego oraz przedstawiony przez stronę stan faktyczny Naczelnik Urzędu Skarbowego w Łańcucie stwierdza, iż stanowisko przedstawione w przedmiotowej sprawie jest prawidłowe w związku z czym postanowił jak w sentencji.