POSTANOWIENIE

Prezydent Miasta Torunia, na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 z późn. zm.) oraz art. 2 ust. 1 pkt. 2; art. 5 ust. 1 pkt. 2 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 84 z późn. zm.), po rozpatrzeniu wniosku z dnia 2005-07-11 o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie naliczania podatku od budynków koszarowych zajętych bezpośrednio na zakwaterowanie żołnierzy, stwierdza, że:

1. budynki klasyfikowane jako „koszarowe” podlegają opodatkowaniu jak budynki pozostałe, tj. zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt. 2 lit. e) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych,
2. budynki klasyfikowane jako „mieszkalne na terenie koszar” podlegają opodatkowaniu jak budynki mieszkalne, tj. zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt. 2 lit. a) ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.

Uzasadnienie

Pismem z dnia 2005-07-11, znak 5483/WNiZW, Rejonowy Zarząd Infrastruktury w … zwrócił się do tut. organu podatkowego o interpretację prawa podatkowego w zakresie opodatkowania budynków koszarowych zajętych na zakwaterowanie żołnierzy, przedstawiając stan faktyczny oraz swoje stanowisko w sprawie. Wniosek spełnia wymogi art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa.

Prezydent Miasta Torunia po dokonaniu analizy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę oraz w oparciu o obowiązujące przepisy stwierdził, co następuje:

Zgodnie z art. 1a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych budynkiem jest obiekt budowlany w rozumieniu przepisów prawa budowlanego, który jest trwale związany z gruntem, wydzielony z przestrzeni za pomocą przegród budowlanych oraz posiada fundamenty i dach. Ustawa o podatkach i opłatach lokalnych, jak również ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz. 2016 ze zm.) nie zawierają definicji "budynku mieszkalnego". Stosownie jednak do art. 21 ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2000 r. Nr 100, poz. 1086 ze zm.) podstawę wymiaru podatków i świadczeń stanowią dane zawarte w ewidencji gruntów i budynków. W związku z tym, opodatkowanie budynku lub jego części stawką podatku przewidzianą dla budynków mieszkalnych jest możliwe, jeżeli w ewidencji gruntów i budynków budynek oznaczony został jako mieszkalny.

Zgodnie z treścią pkt.I.2 załącznika do Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30.12.1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) – Dz.U. Nr 112, poz. 1316 z późn. zm., budynkami mieszkalnymi są obiekty budowlane, których co najmniej połowa całkowitej powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych. W przypadkach, gdy mniej niż połowa całkowitej powierzchni użytkowej wykorzystywana jest na cele mieszkalne, budynek taki klasyfikowany jest jako niemieszkalny, zgodnie z jego przeznaczeniem.

W przypadku, gdy ewidencja budynków nie jest lub dotychczas nie była prowadzona, kryterium zaliczenia danego budynku do odpowiedniej kategorii poszukiwać należy w dokumentacji budowlanej danego obiektu np. w projekcie budowlanym, pozwoleniu na budowę, decyzji o dopuszczeniu budynku do użytkowania itp., w której znajduje się dokonane przez odpowiedni organ precyzyjne określenie rodzaju budynku. Kategoria budynku ustalona w dokumentacji będzie wiążąca również dla organu podatkowego.

W sytuacji, gdy brak danych wynikających z ewidencji budynków lub dokumentacji budowlanej, istnieje możliwość odwołania się do klasyfikacji i nomenklatury wprowadzonych na podstawie ustawy z dnia 29 czerwca 1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz. 439 ze zm.). Potwierdzają to przepisy Rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454), tj. § 2 ust. 1 pkt 4, które dla celów ustalenia przynależności budynku do określonej kategorii odwołują się do zasad Klasyfikacji Środków Trwałych, wprowadzonej na podstawie przepisów o statystyce publicznej.

Szeroko rozumiane pojęcie „koszary wojskowe” w Rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (KŚT) (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 ze zm.) nie zostało zakwalifikowane do jednego rodzaju. Ze względu na różny charakter oraz przeznaczenie budynków wchodzących w skład ogólnie pojmowanych „koszar”, przepisy dokonują rozróżnienia na:

• „budynki koszarowe” - zaliczone do rodzaju „inne budynki niemieszkalne” (rodzaj 109),

oraz

• „budynki mieszkalne na terenie koszar” – zaliczane do rodzaju „budynków mieszkalnych” (rodzaj 110), przy czym rodzaj ten obejmuje obiekty budowlane, których co najmniej połowa powierzchni użytkowej jest wykorzystywana do celów mieszkalnych (jak np. budynki jednorodzinne, wielomieszkaniowe, ale i zamieszkania zbiorowego, jak hotele robotnicze, domy studenckie). Budynki te nie mogą być zajmowane w celu krótkotrwałego zakwaterowania (jak np. domy wypoczynkowe, schroniska górskie).

O zaliczeniu budynku do właściwej podgrupy i rodzaju decyduje jego przeznaczenie oraz związana z tym konstrukcja i wyposażenie, a nie sposób użytkowania, który w praktyce bywa czasem niezgodny z przeznaczeniem. O zmianie pierwotnego przeznaczenia na stałe, decyduje każdorazowo wykonanie odpowiednich robót budowlano-adaptacyjnych. Z tych powodów, wynikające z opisanego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego zakwaterowanie żołnierzy w budynku, w którym nie wykonano by robót mających na celu adaptację pomieszczeń na miejsca zbiorowego zamieszkania nie będzie wystarczające dla zakwalifikowania go jako „budynku mieszkalnego na terenie koszar”.

Kwestię poprawności opodatkowania podatkiem od nieruchomości budynków nazywanych przez Wnioskodawcę „koszarowymi”, zajętych bezpośrednio pod zakwaterowanie żołnierzy należy w pierwszej kolejności weryfikować na podstawie zapisów znajdujących się w ewidencji gruntów i budynków. Jeżeli brak takowej, przyjmuje się sposób kwalifikowania obiektów w dokumentacji budowlanej, a w następnej kolejności - zasady Klasyfikacji Środków Trwałych.

Interpretacji udzielono na podstawie stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Interpretacja niniejsza nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej i obowiązuje do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie służy prawo wniesienia zażalenia do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Toruniu, w terminie 7 dni od daty doręczenia, za pośrednictwem tut. organu podatkowego, na adres: Urząd Miasta Torunia, Wydział Podatków i Windykacji, ul. Grudziądzka 124/126, 87-100 Toruń.