INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 21.06.2012 r. (data wpływu 28.06.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku- jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28.06.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawa do odliczenia podatku.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca w roku 2011 użytkował samochody osobowe w ramach umowy leasingu zawartej pomiędzy leasingodawcą a Wnioskodawcą. Umowy leasingowe nie spełniały warunków, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, dlatego też były traktowane przez Wnioskodawcę jako świadczenie usług. Samochody te były wykorzystywane w Spółce na potrzeby działalności gospodarczej do dnia 31.12.2011 r. W dniu 1.01.2012 r. Wnioskodawca sprzedał zorganizowaną część przedsiębiorstwa Spółce z Grupy działającej pod nazwą F. W efekcie tej transakcji, niektóre samochody osobowe używane dotychczas przez Wnioskodawcę w ramach leasingu stały się niepotrzebne w działalności gospodarczej Spółki, ponieważ zakres jej działalności uległ istotnemu zmniejszeniu.

Ze względów biznesowych (m.in. Wnioskodawca zobowiązał się wspierać działalność F. w okresie standaryzacji procesów, leasingodawca wyraził zgodę na całkowite wykorzystanie samochodów osobowych w działalności gospodarczej przez F., natomiast nie był zainteresowany zmianą płatnika, ponieważ do zakończenia umowy leasingowej pozostało jedynie kilka miesięcy) faktura za leasing samochodów osobowych użytkowanych faktycznie w działalności F. była wystawiana przez leasingodawcę na Wnioskodawcę a Wnioskodawca następnie refakturował usługę na F. Wszystkie strony transakcji wyraziły zgodę na taką formę rozliczenia. Podkreślić należy, że takie rozwiązanie było/jest rozwiązaniem czasowym i wyjątkowym spowodowanym względami biznesowymi.

Podobnie wyglądał/wygląda proces dotyczący nabycia paliwa do tych samochodów. Wnioskodawca ma podpisaną globalną umowę ze sprzedawcą paliw. Ze względów biznesowych, faktura za paliwo zatankowane w rzeczywistości do samochodów używanych przez F. w działalności gospodarczej, była wystawiana na Wnioskodawcę, a Wnioskodawca następnie obciążał F. kosztami paliwa (zatankowanego do samochodów F.) poprzez wystawienie faktury VAT. Innymi słowy wnioskodawca dokonał odsprzedaży paliwa dla F. Wszystkie strony transakcji wyraziły zgodę na taką formę rozliczenia. Roczna wartość obrotu paliwami stałymi i gazowymi Wnioskodawcy nie przekracza 100.000 EUR. Tankowanie paliwa do samochodów użytkowanych przez F. odbywało się przy użyciu kart paliwowych, które zostały udostępnione F. przez Wnioskodawcę (za zgodą sprzedawcy paliw).

Wnioskodawca nie dolicza żadnej marży z tytułu odsprzedawanych paliw i refakturowanych usług. Zakończenie takiej formy rozliczeń pomiędzy Stronami jest przewidywane na 31.07.2012r.

Refaktura rozumiana jest jako zwykła faktura VAT, tyle, że wystawiona przez podmiot pośredniczący pomiędzy właściwym usługodawcą, a rzeczywistym nabywcą usługi. W rezultacie ostateczne obciążenie spoczywa nie na pierwotnym nabywcy usługi, lecz na jej rzeczywistym użytkowniku (wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 20.10.2011 r., sygn. akt I SA/Rz 573/11).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z Ustawą o VAT, Wnioskodawca nabywając paliwo i następnie dokonując jego odsprzedaży F. ma prawo do odliczenia w całości podatku, naliczonego na fakturze dokumentującej zakup paliwa... Innymi słowy czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku, naliczonego na fakturze dokumentującej zakup paliwa, w części, w której paliwa te są następnie odsprzedawane F....

Stanowisko Wnioskodawcy:

Wnioskodawca uważa, że przysługuje mu prawo odliczenia podatku, naliczonego w fakturze dokumentującej zakup paliwa, w części, w której paliwa te są następnie odsprzedawane F.. Wnioskodawca zgadza się ze stanowiskiem zaprezentowanym przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 8.05.2012 r., sygn. IPPP1/443-231/12-2/PR oraz stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie zaprezentowanym w interpretacji indywidualnej z dnia 4.10.2011 r., sygn. PPP/443-1053/11-2/ISz.

Zgodnie z ogólną zasadą wyrażoną w art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT, podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych podatkiem VAT.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a Ustawy o VAT, kwotę podatku VAT naliczonego stanowi suma kwot podatku VAT określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów iusług.

Jak wynika z przedstawionego stanu faktycznego, paliwo nabywane za pomocą kart paliwowych nie będzie faktycznie konsumowane przez Wnioskodawcę, lecz przez Spółkę F., której Wnioskodawca udostępnił karty paliwowe. Nie zmienia to jednak faktu, iż nabywcą paliwa od sprzedawcy paliw będzie w pierwszej kolejności Wnioskodawca (jest on odpowiedzialny za uregulowanie zobowiązania wobec sprzedawcy paliw na podstawie otrzymanych od niego faktur z tytułu zakupionego paliwa). Paliwo to jest następnie odsprzedawane F..

W związku z powyższym należy stwierdzić, iż w przedstawionym zdarzeniu następują dwie odrębne transakcje dla celów podatku VAT, tj. nabycie paliw przez Wnioskodawcę od sprzedawcy paliw, a następnie Wnioskodawca dokonuje sprzedaży tych paliw F..

Wnioskodawca zgadza się ze słusznym stanowiskiem Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, że: „zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast stosownie do art. 2 pkt 6 ww. ustawy o VAT przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Z cytowanych wyżej przepisów art. 7 ust. 1 i ust. 8 ustawy wynika, że w sytuacji, w której podatnik, działając we własnym imieniu bierze udział w dostawie towaru w taki sposób, że zakupiony towar wydaje nabywcy lub też towar ten wydaje pierwszy z podmiotów na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy, przyjmuje się, że podatnik ten nabył towar a następnie dokonał dostawy tego towaru. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje towar, a następnie w stanie „nieprzetworzonym” odsprzedaje go swojemu kontrahentowi. Zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak przepisy wykonawcze do tej ustawy nie regulują zagadnienia odsprzedaży towaru. Uznaje się, iż odsprzedaż towaru jest dostawą towaru realizowaną bezpośrednio przez podatnika (art. 7 ust. 1 ustawy) lub realizowaną na zasadach określonych w art. 7 ust. 8 ustawy. W rezultacie w obu ww. przypadkach dostawy ostateczne obciążenie podatkiem VAT spoczywa nie na pierwotnym nabywcy towaru, lecz na ich rzeczywistym użytkowniku.

Zasady odliczenia podatku związanego z nabyciem oraz użytkowaniem samochodów osobowych i pojazdów samochodowych regulują odpowiednio zapisy art. 3-6 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. Ustawy o zmianie VAT. Zgodnie z art. 3 ust. 1 ww. ustawy, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca - nie więcej jednak niż 6,000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Zgodnie z treścią art. 4 Ustawy o zmianie VAT, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1.

Biorąc powyższe pod uwagę, uznać należy, że Wnioskodawca nabywa paliwo, które następnie odsprzedaje F., według zasad uzgodnionych między stronami. W związku z tym, podatek naliczony związany z paliwem, które następnie jest odsprzedawane F. nie jest objęty wyłączeniem, o którym mowa w art. 4 Ustawy o zmianie VAT, wprowadzającej ograniczenia w odliczaniu podatku naliczonego z tytułu nabycia paliwa wykorzystywanego do napędu samochodów o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, gdyż paliwo to jako towar handlowy stanowi przedmiot dalszego obrotu - odsprzedaży i nie jest wykorzystywane przez Wnioskodawcę do napędu samochodów o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Wnioskodawca uważa, że paliwa te stanowią towar wykorzystywany do wykonywania czynności opodatkowanych i nie są wykorzystywane przez Wnioskodawcę do napędu samochodów osobowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Dlatego też spełniona jest przesłanka dotycząca prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego zawarta w art. 86 ust. 1 Ustawy o VAT i jednocześnie nie jest spełniona przesłanka ograniczająca prawo do odliczenia podatku VAT zawarta w art. 4 Ustawy o zmianie VAT.

Biorąc pod uwagę powyższe Wnioskodawca uważa, że przysługuje mu prawo odliczenia podatku naliczonego w fakturze dokumentującej zakup paliwa, w części, w której paliwa te są następnie odsprzedawane F..

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (tekst jedn. Dz. U. z 2011 r. Nr 1774, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług (art. 86 ust. 2 pkt 1 lit. a ustawy).

Jednakże, zgodnie z treścią art. 4 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652), zwanej dalej ustawą zmieniającą, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika paliw silnikowych, oleju napędowego oraz gazu, wykorzystywanych do napędu samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1.

W myśl postanowień art. 3 ust. 1 ustawy zmieniającej, w okresie od dnia wejścia w życie niniejszej ustawy do dnia 31 grudnia 2012 r., w przypadku nabycia samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony kwotę podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1, stanowi 60% kwoty podatku określonej w fakturze lub kwoty podatku należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów lub kwoty podatku należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest ich nabywca – nie więcej jednak niż 6.000 zł, z zastrzeżeniem ust. 2.

Z kolei ust. 2 powyższego artykułu stanowi, iż przepis ust. 1 nie dotyczy:

1. pojazdów samochodowych mających jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van;
2. pojazdów samochodowych mających więcej niż jeden rząd siedzeń, które 2. oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u których długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków;
3. pojazdów samochodowych, które mają otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków;
4. pojazdów samochodowych, które posiadają kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu;
5. pojazdów samochodowych będących pojazdami specjalnymi w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy;
6. pojazdów samochodowych konstrukcyjnie przeznaczonych do przewozu co najmniej 10 osób łącznie z kierowcą - jeżeli z dokumentów wydanych na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym wynika takie przeznaczenie;
7. przypadków, gdy przedmiotem działalności podatnika jest:
   1. odprzedaż tych samochodów (pojazdów) lub
   2. oddanie w odpłatne używanie tych samochodów (pojazdów) na podstawie umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innych umów o podobnym charakterze, i te samochody (pojazdy) są przez podatnika przeznaczone wyłącznie do wykorzystania na te cele przez okres nie krótszy niż sześć miesięcy.
   
   
   

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca w roku 2011 użytkował samochody osobowe w ramach umowy leasingu zawartej pomiędzy leasingodawcą a Wnioskodawcą. Umowy leasingowe nie spełniały warunków, o których mowa w art. 7 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT, dlatego też były traktowane przez Spółkę jako świadczenie usług.

Samochody te były wykorzystywane w Spółce na potrzeby działalności gospodarczej do dnia 31.12.2011 r. W dniu 1.01.2012 r. Wnioskodawca sprzedał zorganizowaną część przedsiębiorstwa Spółce z Grupy działającej pod nazwą F. W efekcie tej transakcji, niektóre samochody osobowe używane dotychczas przez Wnioskodawcę w ramach leasingu stały się niepotrzebne w działalności gospodarczej Wnioskodawcy, ponieważ zakres jej działalności uległ istotnemu zmniejszeniu.

Ze względów biznesowych (m.in. Wnioskodawca zobowiązał się wspierać działalność F. w okresie standaryzacji procesów, leasingodawca wyraził zgodę na całkowite wykorzystanie samochodów osobowych w działalności gospodarczej przez F., natomiast nie był zainteresowany zmianą płatnika, ponieważ do zakończenia umowy leasingowej pozostało jedynie kilka miesięcy) faktura za leasing samochodów osobowych użytkowanych faktycznie w działalności F. była wystawiana przez leasingodawcę na Wnioskodawcę a Wnioskodawca następnie refakturował usługę na F.. Wszystkie strony transakcji wyraziły zgodę na taką formę rozliczenia. Podkreślić należy, że takie rozwiązanie było/jest rozwiązaniem czasowym i wyjątkowym spowodowanym względami biznesowymi.

Spółka ma podpisaną globalną umowę ze sprzedawcą paliw. Ze względów biznesowych, faktura za paliwo zatankowane w rzeczywistości do samochodów używanych przez F. w działalności gospodarczej, była wystawiana na Wnioskodawcę, a Wnioskodawca następnie obciążał F. kosztami paliwa (zatankowanego do samochodów F.) poprzez wystawienie faktury VAT. Innymi słowy Wnioskodawca dokonał odsprzedaży paliwa dla F.. Wszystkie strony transakcji wyraziły zgodę na taką formę rozliczenia. Spółka nie dolicza żadnej marży z tytułu odsprzedawanych paliw i refakturowanych usług.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Jak stanowi art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy, należy rozumieć rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Stosownie do art. 7 ust. 8 ustawy, w przypadku gdy kilka podmiotów dokonuje dostawy tego samego towaru w ten sposób, że pierwszy z nich wydaje ten towar bezpośrednio ostatniemu w kolejności nabywcy, uznaje się, że dostawy towarów dokonał każdy z podmiotów biorących udział w tych czynnościach.

Z cyt. wyżej przepisów art. 7 ust. 1 i ust. 8 ustawy wynika, że w sytuacji, w której podatnik, działając we własnym imieniu bierze udział w dostawie towaru w taki sposób, że zakupiony towar wydaje nabywcy lub też towar ten wydaje pierwszy z podmiotów na rzecz ostatniego w kolejności nabywcy, przyjmuje się, że podatnik ten nabył towar a następnie dokonał dostawy tego towaru. Dotyczy to sytuacji, w której podatnik kupuje towar, a następnie w stanie „nieprzetworzonym” odsprzedaje go swojemu kontrahentowi. Zarówno przepisy ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisy wykonawcze do tej ustawy nie regulują zagadnienia odsprzedaży towaru. Uznaje się, iż odsprzedaż towaru jest dostawą towaru realizowaną bezpośrednio przez podatnika (art. 7 ust. 1 ustawy) lub realizowaną na zasadach określonych w art. 7 ust. 8 ustawy. W rezultacie w obu ww. przypadkach dostawy ostateczne obciążenie podatkiem VAT spoczywa nie na pierwotnym nabywcy towaru, lecz na ich rzeczywistym użytkowniku.

Biorąc powyższe pod uwagę, uznać należy, iż Spółka nabywa paliwa w swoim imieniu, Spółka faktycznie ponosi koszty z tym związane, zatem przyjąć należy, że Spółka nabywa paliwo, które następnie odsprzedaje użytkownikowi kart paliwowych – firmę F.. W związku z tym, podatek naliczony związany z paliwem nabywanym przy wykorzystaniu kart paliwowych nie jest objęty wyłączeniem, o którym mowa w powołanym wyżej przepisie art. 4 ustawy zmieniającej, gdyż paliwo to jako towar handlowy stanowi przedmiot dalszego obrotu – odsprzedaży. Należy więc przyjąć, iż paliwa te są towarem wykorzystywanym do wykonywania czynności opodatkowanych, a zatem spełniona jest przesłanka dotycząca prawa do odliczenia podatku VAT naliczonego, zawarta w art. 86 ust. 1 ustawy.

Zatem, w świetle art. 86 ust. 1 ustawy Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku, naliczonego na fakturze wystawionej przez koncern paliwowy dokumentującej zakup paliwa w części, w jakiej paliwa te są następnie odsprzedawane F.. Ograniczenia w odliczeniu podatku naliczonego, wynikające z ww. przepisów, będą dotyczyć kontrahenta użytkującego te samochody, którzy będą otrzymywać faktury zakupu paliwa wystawiane przez Wnioskodawcę.

Tym samym stanowisko Strony w przedmiotowym zakresie uznać należy za prawidłowe,

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.