Wnioskodawca – Spółka z o.o. – wybudował na dzierżawionej nieruchomości budynek magazynowy rozbieralny, stanowiący środek trwały firmy.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi fakt stosowanie odpowiedniej stawki amortyzacyjnej.

Zdaniem Podatnika okres amortyzacji dla budynków i budowli zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynosi 10 lat.

Po rozpatrzeniu powyższego stanu faktycznego stwierdzono co następuje:

Zgodnie z art. 16i ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15.02.1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 16j-16ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1.

Natomiast zgodnie z zacytowanym we wniosku art. 16j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli – 10 lat, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji Środków Trwałych, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy.

Należy jednakże zaznaczyć, że taki sposób ustalenia indywidualnych stawek amortyzacji dotyczy tylko i wyłącznie używanych lub ulepszonych środków trwałych. W myśl art. 16j ust. 3 ww. ustawy środki trwałe uznaje się za:

1) używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub

2) ulepszone, jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.

Wnioskodawca przedstawiając stan faktyczny nie wskazał, iż przedmiotowy środek trwały zalicza się do ww. kategorii, dlatego tutejszy organ uznał, iż w powyższej sprawie nie zachodzi przesłanka do ustalenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej na mocy ww. przepisu.

Odpisów amortyzacyjnych należy więc dokonywać przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych.

Wobec powyższego tutejszy organ podatkowy uznał wyrażone we wniosku stanowisko za nieprawidłowe.

Powyższa interpretacja została wydana w oparciu o stan faktyczny przedstawiony we wniosku Podatnika oraz stan prawny obowiązujący w dniu jej wydania.