POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60), Naczelnik Urzędu Skarbowego w Giżycku po rozpatrzeniu wniosku z dnia 27 kwietnia 2005 r. (data wpływu do US: 28.04.2005 r.) w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego stwierdza, że przedstawione we wniosku stanowisko w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

Pan Zbigniew M. zam. w miejscowości J., ..-... M. zwrócił się z wnioskiem do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Giżycku o wydanie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w związku z wątpliwościami odnośnie sposobu ewidencjonowania kaucji z tytułu wypożyczania sprzętu będącego własnością Wnioskodawcy oraz sposobu wniesienia do majątku firmy sprzętu wypożyczonego, który znajduje się w posiadaniu Wnioskodawcy i który ma być wypożyczany lub sprzedany w warunkach komisu. Wątpliwości budzi również sposób wyceny przedmiotowego sprzętu.

Zgodnie z art. 14a § 1 cytowanej wyżej ustawy Ordynacja podatkowa, uprawnienie do występowania o udzielenie pisemnej interpretacji przysługuje podatnikom (płatnikom, inkasentom) w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. Wniosek w sprawie udzielenia pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego składa się do właściwego naczelnika urzędu skarbowego przedstawiając w nim jednocześnie w sposób wyczerpujący stan faktyczny oraz własne stanowisko w sprawie.

Ze stanu faktycznego przedstawionego we wniosku z dnia 27 kwietnia 2005 roku wynika, że Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą opodatkowaną na zasadach ogólnych polegającą na sprzedaży sprzętu rehabilitacyjne-leczniczego, z obowiązkiem prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Działalność gospodarcza ma być rozszerzona o usługi komisowe oraz o wypożyczalnie sprzętów rehabilitacyjnych.

Wnioskodawca posiada na stanie sprzęty rehabilitacyjne z zamiarem wypożyczania ich osobom o ograniczonej sprawności fizycznej. Wnioskodawca informuje ponadto, że jest czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług.

W świetle przytoczonego we wniosku z dnia 27 kwietnia 2005 r. stanu faktycznego, Wnioskodawca ma wątpliwości:

1. W jaki sposób ma ewidencjonować kaucje z tytułu wypożyczania sprzętu będącego jego własnością?
2. W jaki sposób ma wnieść do majątku firmy sprzęt wypożyczony, który już posiada i który ma zamiar wypożyczać lub sprzedać w ramach sprzedaży komisowej oraz w jaki sposób należy go wycenić?
   
   

Zdaniem podatnika kaucja jest swoistego rodzaju rękojmią za wypożyczony sprzęt i nie jest ani przychodem ani kosztem podatkowym. Staje się przychodem u właściciela rzeczy w chwili, gdy wypożyczający nie dokona zwrotu wypożyczonych rzeczy lub je zniszczy. Wówczas wartość szkody będzie równa kwocie gwarancji. Wnioskodawca sugeruje dalej, że dla celów ewidencyjnych warto zaprowadzić specjalny zeszyt, w którym ujmowany będzie sprzęt z adnotacją o kwocie pobranej gwarancji, okres na jaki dokonano wypożyczenia oraz datę rozpoczęcia biegu terminu wypożyczenia sprzętu.

W odniesieniu do rzeczy, które chciałby wystawić do wypożyczalni, a które stanowiły jego własność jeszcze przed rozpoczęciem działalności gospodarczej, Wnioskodawca sugeruje sporządzenie spisu posiadanych rzeczy, dokonanie ich wyceny w oparciu o ceny rynkowe, przyjęcie ich na stan firmy do ewidencji wyposażenia. Nowe zaś rzeczy zamierza zaksięgować w księdze podatkowej przychodów i rozchodów w pozycji "pozostałe koszty" i w zależności od ich wartości ująć w odpowiedniej ewidencji.

Po przeanalizowaniu treści żądania objętego wnioskiem, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Giżycku stwierdza:

Ad 1) Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zmianami) podstawę obliczenia podatku stanowi dochód. Dochodem natomiast ze źródła przychodów jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym - art. 9 ust. 2 ustawy podatkowej.
Z art. 659 kodeksu cywilnego wynika, że przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu określony czynsz.

Z powyższego wynika, że w przypadku świadczenia usługi najmu podstawą opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych jest wynikający z umowy najmu dochód będący nadwyżką sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania. W tej sytuacji pobierana przez wynajmującego (przed zawarciem umowy najmu) kaucja - w celu zabezpieczenia zwrotu wynajmowanego sprzętu w należytym stanie - nie jest przychodem w rozumieniu art. 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zmianami) i tym samym nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.
Również otrzymanie kaucji nie jest otrzymaniem całości lub części zapłaty powodującym powstanie obowiązku podatkowego.

Celem uniknięcia wątpliwości, czy kaucja jest przychodem zawieranych umów (najmu, dzierżawy) sugeruje się, aby umowy te były wyraźnie wyodrębnione od wynagrodzenia umownego. Należy również zastrzegać w umowach, iż w sytuacji prawidłowego i terminowego wykonania umowy kaucja będzie podlegała zwrotowi.

W związku z powyższym organ podatkowy podziela stanowisko wyrażone we wniosku z dnia 27.04.2005 r. dotyczące tej kwestii.

Ad 2) Zgodnie z art. 765 i nast. Kodeksu cywilnego przez umowę komisu przyjmujący zlecenie (komisant) zobowiązuje się za wynagrodzeniem (prowizja, która jest przychodem z działalności gospodarczej) w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa do kupna lub sprzedaży rzeczy ruchomych na rachunek dającego zlecenie (komitenta), lecz w imieniu własnym. Komisant powinien wydać komitentowi wszystko, co przy wykonaniu zlecenia dla niego uzyskał, w szczególności powinien przelać na niego wierzytelności, które nabył na jego rachunek. Jeżeli komisant zawarł umowę na warunkach korzystniejszych od warunków oznaczonych przez komitenta, uzyskana korzyść należy się komitentowi. Jeżeli natomiast komisant sprzedał oddaną mu do sprzedaży rzecz za cenę niższą od ceny oznaczonej przez komitenta, obowiązany jest zapłacić komitentowi różnicę.

Z powyższego wynika, że Wnioskodawca nie ma możliwości - w przypadku działalności komisowej - dokonywania wyceny rzeczy będących przedmiotem umowy komisowej, gdyż ich właścicielem jest komitent i tylko on uprawniony jest do określania wartości rzeczy ruchomych.

Odnośnie wyceny sprzętu będącego własnością podatnika i który został nabyty dla celów prowadzonej działalności gospodarczej, np. w celu wypożyczania, i służy w okresie dłuższym niż jeden rok w zależności od jego wartości stanowi bądź to środek trwały, bądź to wyposażenie.

W przypadku zaliczenia danego składnika do środków trwałych lub wyposażenia jego wartość ustala się według zasad określonych w art. 22g ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Z przepisu tego wynika, że za wartość początkową środków trwałych (wyposażenia) uważa się w razie ich nabycia w drodze kupna - cenę nabycia przy czym za cenę te przyjmuje się kwotę należna zbywcy, powiększona o koszty związane z zakupem, naliczone do dnia przekazania rzeczy do używania.

Jeżeli nie można ustalić ceny nabycia środków trwałych (wyposażenia) nabytych przez podatnika przed dniem założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu, wartość początkową tych środków przyjmuje się w wysokości wynikającej z wyceny dokonanej przez podatnika, z uwzględnieniem cen rynkowych środków trwałych (wyposażenia) tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji lub sporządzenia wykazu oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Giżycku informuje również, że nie dokonuje się wyceny rzeczy nie będących własnością lub współwłasnością podatnika.

Mając na uwadze aktualny stan prawny oraz przedstawiony stan faktyczny, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Giżycku stwierdza, iż stanowisko zaprezentowane we wniosku z dnia 27 kwietnia 2005 roku jest prawidłowe.

Mając to na uwadze postanowiono jak w sentencji.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Giżycku informuje ponadto, że:

• przedstawiona wyżej wiążąca interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia, tj. na dzień złożenia wniosku,
• interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika - wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
  
  

Na postanowienie niniejsze zgodnie z art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej służy prawo wniesienia zażalenia do Dyrektora Izby Skarbowej w Olsztynie za pośrednictwem Naczelnika Urzędu Skarbowego w Giżycku w terminie 7 dni od dnia doręczenia postanowienia. Zażalenie powinno zawierać zarzuty przeciw postanowieniu, określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać dowody uzasadniające to żądanie art. 222 Ordynacji podatkowej.
Od wniesionego zażalenia należy uiścić opłatę skarbową w wysokości 5,00 zł oraz po 0,50 zł od każdego załącznika.