POSTANOWIENIE

Na podstawie art.14a §1 i §4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa / tekst jednolity Dz. U. Nr 8 z 2005r.,poz.60./ po rozpatrzeniu wniosku z dnia 28.01.2005r. Podatniczki o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w sprawie ustalenia wartości początkowej środka trwałego przez biegłego, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Lęborku stwierdza, iż stanowisko przedstawione w tym wniosku jest prawidłowe w odniesieniu do opisanego stanu faktycznego.

U Z A S A D N I E N I E

Z treści wniosku przedstawionego przez Podatniczkę wynika, iż od 01.05.2002r. prowadzi aptekę w wynajmowanym lokalu, a od miesiąca grudnia 2003r.ponosi wydatki związane z budową budynku mieszkalno-usługowego, do którego po wybudowaniu planuje przenieść aptekę.

Poniesione dotychczas nakłady są tylko częściowo udokumentowane fakturami VAT. Według wnioskodawczyni nieudokumentowane wydatki stanowią ok.30% całości poniesionych kosztów. Brak pełnego udokumentowania poniesionych wydatków jest wynikiem tego, iż w początkowej fazie budowy budynku mieszkalno –usługowego nie miała sprecyzowanej funkcji usługowej tego budynku. Uznała, że dopiero po zamknięciu stanu surowego, kiedy to rozpoczęte zostaną prace w jego wnętrzu, konieczne będzie podjęcie decyzji na co przeznaczyć część usługową. Z tego też powodu nie przywiązywano wagi do tego czy koszt budowy, a tym samym części usługowej będzie odpowiednio udokumentowany, w związku z czym, nie posiada wszystkich rachunków na tą inwestycję.

Posiadane faktury VAT dotyczą budowy jako całości bez wyszczególnienia, które z nich dotyczą części mieszkalnej, a które usługowej. Według pytającej do momentu zamknięcia stanu surowego budynku nie było praktycznie możliwe rozdzielenie poniesionych wydatków na część mieszkalną i usługową, gdyż wszystkie wydatki służyły budowie całego budynku, natomiast kiedy to stan surowy w/w budynku zostanie zamknięty, będzie możliwe rozdzielenie niektórych z w/w wydatków na te, które służą części mieszkalnej oraz na te, które służą części użytkowej, ale i tak nie będzie to możliwe co do wszystkich wydatków. Nadal bowiem część z nich będzie dotyczyła całego budynku. Ponadto, po zamknięciu stanu surowego w/w budynku, część prac budowlanych zarówno w części usługowej jak i mieszkalnej będzie wykonywana systemem gospodarczym, we własnym zakresie przy pomocy członków rodziny, nie korzystając z firm remontowo-budowlanych. Wyjaśnia, że nie wszystkie faktycznie poniesione wydatki na budowę budynku mieszkalno-usługowego, a tym samym na budowę znajdującego się w nim lokalu użytkowego będą udokumentowane.

Zapytuje, czy po zakończeniu budowy budynku mieszkalno-usługowego będzie miała prawo ustalić wartość początkową lokalu użytkowego, który zamierza wprowadzić do ewidencji środków trwałych w wysokości określonej przez powołanego przez nią biegłego.

Zdaniem podatniczki będzie ona miała do tego prawo, ponieważ taką możliwość daje przepis art.22g ust.9 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz.176 z późn. zm./, który stanowi, że jeżeli podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych przez biegłego powołanego przez podatnika. Uważa, iż ustalenie w jej przypadku wartości początkowej środka trwałego, zgodnie z treścią art.22g ust.1 pkt 2 ustawy jest niemożliwe, ponieważ z różnych przyczyn tylko na część poniesionych wydatków posiada rachunki i faktury.

W takich okolicznościach uważa, iż po zakończeniu budowy będzie mogła na podstawie art.22g ust 9 ustawy wprowadzić lokal użytkowy do ewidencji środków trwałych wg wartości początkowej ustalonej przez biegłego.

Podatkową definicję środków trwałych zawiera art.22a ust.1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz. U. z 2000r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm./. Zgodnie z treścią tego artykułu amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art.22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art.23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

W myśl art. 22 g ust.1 pkt 2 ustawy za wartość początkowa środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych , z uwzględnieniem ust.2-18, uważa się w razie wytworzenia we własnym zakresie – koszt wytworzenia.

Z kolei zgodnie z art. art.22g ust.4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za koszt wytworzenia uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za prace wraz z pochodnymi i inne koszty dające zaliczyć się do wartości środków trwałych.

Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek(kredytów) i prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania.

Artykuł ten jednoznacznie określa jakie wydatki i w jakiej wartości należy uwzględnić przy ustalaniu wartości początkowej środka trwałego wytworzonego we własnym zakresie.

Natomiast w przypadku gdy, podatnik nie może ustalić kosztu wytworzenia o którym mowa wyżej, art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadził odstępstwo, który umożliwia mu ustalenie wartości początkowej środka trwałego w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust.8, przez biegłego, powołanego przez podatnika. W cytowanym zaś ust.8 mowa jest o cenach rynkowych środka trwałego tego samego rodzaju z grudnia roku poprzedzającego rok założenia ewidencji oraz stanu i stopnia ich zużycia.

Ustalenie wartości początkowej środków trwałych w sposób wskazany w art.22g ust.9 ustawy jest uzasadnione przede wszystkim w sytuacji, gdy podatnik nie posiada dowodów potwierdzających zakupu materiałów i usług do ich wytworzenia i nie jest ich w stanie uzyskać.

Jak wynika z powyższych przepisów, powołanie biegłego w celu ustalenia wartości początkowej środka trwałego występuje w przypadku, gdy podatnik nie może z różnych przyczyn ustalić kosztu wytworzenia środka trwałego w sposób podany w art. 22g ust 4 ustawy.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż decyzję o budowie budynku mieszkalno- usługowego podjęto w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej, przy czym od początku realizacji inwestycji nie było wiadomo czy będzie ona służyła celom prowadzonej działalności gospodarczej, co wpłynęło na fakt braku pełnego udokumentowania poniesionych wydatków związanych z budową. W przypadku podjęcia przez wnioskodawczynię po wybudowaniu decyzji o wprowadzeniu części usługowej budynku do ewidencji środków trwałych i jej amortyzowaniu, z uwagi na brak pełnego udokumentowania poniesionych wydatków na jego budowę, ustalona wartość początkowa tego środka trwałego wg zasad określonych w art.22g ust.4 ustawy, nie odzwierciedlałaby jego rzeczywistej wartości. A zatem, w opisanym stanie faktycznym przy ustaleniu wartości początkowej tego środka trwałego, w ocenie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Lęborku będzie przysługiwało podatniczce prawo ustalenia jego wartości początkowej zgodnie z art.22g ust 9 ustawy, t j. wg wartości ustalonej przez biegłego.