INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2011 r. (data wpływu 09.01.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie klasyfikacji podatkowej wybudowanych budynków jednorodzinnych – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 09 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek – uzupełniony pismem z dnia 30 marca 2012 r. (data wpływu 03.04.2012 r.) - o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie klasyfikacji podatkowej wybudowanych budynków jednorodzinnych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny oraz opis zdarzenia przyszłego.

Spółka prowadzi m.in. działalność deweloperską, produkcję wyrobów budowlanych, a także ma zarejestrowaną działalność hotelarską. W ramach działalności deweloperskiej Spółka wybudowała osiedle kilkunastu domów jednorodzinnych w zabudowie szeregowej. Ze względu na złą koniunkturę sprzedano tylko kilka budynków, a pozostałe, do czasu znalezienia nabywcy, Spółka pragnie wykorzystać do krótkotrwałego zakwaterowania. Budynki te wybudowane zostały, zgodnie z pozwoleniem na budowę, jako budynki mieszkalne.

Świadczenie usługi krótkotrwałego zakwaterowania Spółka pragnie realizować częściowo samodzielnie, a częściowo przez firmę pośredniczącą. Spółka pragnie więc podpisać umowę z firmą, która następnie będzie dalej udostępniała swoim klientom te lokale mieszkalne w celu krótkotrwałego zakwaterowania w ramach prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej. Firma pośrednicząca posiada własne biura obsługi, prowadzi w tym celu działalność marketingową i reklamową, zawiera umowę z klientami końcowymi. Dodatkowo świadczy, na życzenie klientów i w miarę potrzeb usługi dodatkowe takie jak np. sprzątanie, wymiana pościeli, dostawa posiłków, bieżące naprawy, dostawa środków toaletowych, dostawa dodatkowego wyposażenia RTV i AGD oraz inne.

Budynki oczywiście są umeblowane z wyposażonymi kuchniami do przygotowania posiłków. Zakwaterowaniu temu mogą być, ale nie zawsze będą (zależnie od potrzeb) zapewnione usługi towarzyszące realizowane zarówno przez Spółkę, jak i przez firmę pośredniczącą. Zakres tych usług wymieniony przykładowo powyżej może być różnorodny i dopasowany do potrzeb klientów. Klientami natomiast będą zarówno turyści, biznesmeni, pracownicy firm oraz firmy zamawiające zakwaterowanie dla swoich pracowników, osoby fizyczne, duchowni, artyści, rodziny i ludzie różnych profesji przybywający do (…) w różnych celach. Okres pobytu tych klientów będzie również różny, od kilku dni do kilku miesięcy. Przykładowo firmy obsługujące EURO 2012 mogą zakwaterować swoich pracowników na okres całej imprezy EURO np. 3 miesiące, przy czym pracownicy mogą się zmieniać, a na weekendy czasami wracać do domów pomimo opłacania zakwaterowania w lokalach.

Podobnie pracownicy budowlani korzystają z zakwaterowania. Firmy płacące za zakwaterowanie płacą za okresy kilkumiesięczne, a niektórzy pracownicy korzystający z zakwaterowania się zmieniają, a na soboty i niedziele często wracają do własnych domów - do rodzin i w celach np. zmiany odzieży. Firma pośrednicząca ani tym bardziej Spółka, nie ma praktycznie możliwości kontroli celu pobytu klientów korzystających z zakwaterowania, jak i „rodzaju” tych osób tzn. turysta czy np. rodzina, która pragnie dłużej w jakichś nieznanych celach przebywać w lokalu.

Podobnie jest przecież w hotelach i nie mamy nawet prawa pytać o to klientów. Cel zakwaterowania, tj. krótkotrwały pobyt (PKWiU 55), czy też na cele mieszkalne (PKWiU 68) jest znany właściwie tylko klientowi.

W celu jednoznacznego zamiaru usługi Spółki względem firmy pośredniczącej odnośnie zapewnienia krótkotrwałego zakwaterowania, Spółka podpisze umowę z firmą pośredniczącą, która jednoznacznie określi ten zamiar usługi z powołaniem się, iż usługa ta podlega klasyfikacji PKD 55, a więc PKWiU 55.20.1. Zmiana umowy bez zgody stron umowy nie będzie możliwa. Spółka nie ma jednak możliwości kontroli stanu faktycznego usługi końcowej, tj. wynajem czy krótkotrwałe zakwaterowanie realizowanej przez firmę pośredniczącą.

W celu wyjaśnienia problemu Spółka zwróciła się do Krajowej Informacji Podatkowej oraz do Naczelnika Urzędu Skarbowego w (...). W telefonicznej Krajowej Informacji Podatkowej Spółka uzyskała informację, że dla działalności PKWiU 55 obowiązuje stawka podatku VAT 8%, a dla PKWiU 68 stawka podatku VAT jest zwolniona na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT.

Natomiast w zakresie doboru odpowiedniej klasyfikacji działalności gospodarczej PKD Ministerstwo Finansów nie jest uprawnione do dokonywania takiej oceny. Również w Urzędzie Skarbowym w (...) pomimo osobistej rozmowy z Panią Naczelnik nie udało się uzyskać wyjaśnienia problemu ze względu na jego złożoność i skierowano do Krajowej Informacji Podatkowej. Spółka zwróciła się również do GUS z prośbą o interpretację działalności gospodarczej w tym zakresie. Informacja uzyskana z GUS nie jest jednak jednoznaczna w tym zakresie i pomimo wielokrotnych próśb nie udzielono Spółce jednoznacznej informacji, co stanowi element decydujący o zakwalifikowaniu usługi jako wynajmu podlegającemu PKD 68, a co jako usługi krótkotrwałego zakwaterowania podlegającej PKD 55. Dodatkowo poinformowano Spółkę, że interpretacja działalności PKD wykonana przez GUS w formie opinii lub informacji nie ma charakteru wiążącego i nie jest skierowana na wywołanie określonych skutków prawnych. Stanowi ona jedynie pomoc w samodzielnym ustaleniu właściwego grupowania usługi (pismo z GUS z dnia 09.11.2011 r. str. 5).

Również orzecznictwo w tym zakresie jest nie tylko rozbieżne ale sprzeczne ze sobą, dając wręcz dowolność oceny sytuacji. Jeżeli bowiem Ministerstwo Finansów nie jest uprawnione do oceny grupowania działalności PKD, cedując ten obowiązek na podatnika, a GUS wydaje jedynie niewiążące kogokolwiek i niejasne interpretacje to cała odpowiedzialność z błędnych - bo wieloznacznych ustaw spoczywa na podatniku. Jest to niezgodne z zasadą Państwa Prawa. Analizując bowiem interpretację GUS w niniejszej sprawie Spółka nie może praktycznie wcale rozróżnić wynajmu od krótkotrwałego zakwaterowania.

Z przesłanych bowiem przez GUS wyjaśnień Spółka wnioskuje:

• rodzaj najemcy, tj. osoba fizyczna czy podmiot gospodarczy nie mają wpływu na grupowanie działalności gospodarczej (pismo z GUS z dnia 02 września 2011 r.),
• okres krótkotrwałego i długotrwałego zakwaterowania nie jest definiowany przez PKD i PKWiU (pismo GUS z 02 września 2011 r. oraz z 09.11.2011 r. str. 40). Czyli okres zakwaterowania może być różny - czyli dowolny zarówno dla krótkotrwałego, jak i długotrwałego zakwaterowania (wynajmu),
• jednocześnie ustawodawca precyzuje okres usługi w kategorii PKD 55 - w cyklach dziennych i tygodniowych, a w kategorii PKD 68 w dłuższych okresach, tzn. w cyklu miesięcznym lub rocznym. Zatem GUS raz twierdzi, że klasyfikacja działalności nie precyzuje okresu usługi, a jednocześnie literalny zapis rozporządzenia określa ten okres, jednak nieprecyzyjnie. Jeśli bowiem cykle będą tygodniowe, ale będzie ich 20 to jest dalej krótki czy już długi okres,
• zgodnie z pismem GUS z 09.11.2011 r. str. 4, PKD nie określają okresu zakwaterowania, ale charakteryzują zakwaterowanie lub wynajem innymi czynnikami, np. celem pobytu, usługami towarzyszącymi, zakwaterowaniem jako głównym miejscem pobytu (wynajem zapewniający potrzeby mieszkaniowe). Cel pobytu oraz stwierdzenie głównego miejsca pobytu, jak wyżej wspomniano, nie jest możliwe do sprawdzenia przez osobę udostępniającą usługę. Można jedynie przyjąć takie oświadczenie od osoby korzystającej z zakwaterowania. Brak tu jednak podstaw prawnych do egzekwowania takiego oświadczenia i ewentualnie do zasad dokumentacji (słowna czy pisemna),
• usługi towarzyszące, jak już wspomniano, mogą być zapewnione przy kategorii PKWiU 55.20.1 (pismo z GUS z 14.10.2011 r. str. 1 oraz pismo GUS z 09.11.2011 r. str. 1 na dole). Znaczy to, że mogą, ale nie muszą wystąpić przy tej klasyfikacji. Natomiast na str. 2 tego pisma z 09.11.2011 r. wyraźnie wyłączono usługi towarzyszące z klasyfikacji PKWiU 68.20.11.0. Wynika stąd zatem, że jeśli usługa dodatkowa nie jest świadczona to możliwe są obydwie klasyfikacje, a gdy usługi dodatkowe są świadczone to możliwe jest jedynie grupowanie PKD 55. Nie wiadomo jednak jak sklasyfikować tą usługę, gdy jej okres będzie dłuższy, np. 40 tygodni co może być charakterystyczne dla PKD 68,
• PKD i PKWiU nie klasyfikuje umów zawartych pomiędzy stronami, lecz jedynie usługi i wyroby (pismo z GUS z 07.12.2011 r. str. 1). Spółka nie otrzymała jednak informacji czy doprecyzowanie usługi przez umowę ustną, czy pisemną jest tutaj czynnikiem decydującym o wyborze danego ugrupowania działalności.
  
  

GUS nie podał konkretnej, jednoznacznej zasady pozwalającej sklasyfikować krótkotrwałe zakwaterowanie i wynajem. Zacytowanie, nawet w sposób obszerny, niejednoznacznych i wzajemnie wykluczających się definicji nie stanowi wyjaśnienia problemu.

Praktyka działalności gospodarczej pokazuje, że istnieją usługi zakwaterowania z cechami charakterystycznymi dla obydwu grupowań działalności.

Dla wykazania zasadności podjętej klasyfikacji przyjęto zasadę, że przyjmowane jest oświadczenie w formie ustnej lub pisemnej od klienta o celowości zakwaterowania, tzn. krótkotrwały pobyt, a nie wynajem w celu zapewnienia potrzeb mieszkaniowych. Ze względu na brak podstaw prawnych pisemna umowa o udostępnieniu krótkotrwałego zakwaterowania, zgodnie z PKD 55, będzie zawarta jedynie z ww. firmą pośredniczącą. Zawieranie takich umów z osobami fizycznymi czy małymi firmami stanowi element odstraszający do wykonywanych przez Spółkę usług i z punktu marketingowego jest nie do zaakceptowania.

Dodatkowo zawsze i bez wyjątku świadczone będą usługi dodatkowe w postaci: wymiany żarówek, zaopatrzenie w media, uporządkowania terenu wokół budynków, utrzymanie terenów zieleni, sprzątania wewnątrz budynku, dostawa środków czystości, wymiana pościeli, dostawa posiłków, usługi parkingowe, dostawa usług dodatkowych (zamawianie taksówki, bilety na imprezy, zwiedzanie miasta itp.) i inne. Zakres tych usług będzie jednak różny w zależności od potrzeb klienta jednak zawsze świadczonych będzie przynajmniej kilka podstawowych. Umowa z firmą pośredniczącą będzie zawarta na okres 3 lat (okres ten Spółka może wyrazić w umowie w tygodniach) z możliwością jej zerwania przez Spółkę w dowolnym terminie w przypadku znalezienia klienta na kupno budynku.

Ze względu na to, że budynki mieszkalne przeznaczone są na sprzedaż to na okres dekoniunktury przyjęte zostały w księgach rachunkowych jako produkty, a nie środki trwałe. Budowa budynków została zakończona 12 lipca 2011 r. pozwoleniem na użytkowanie z Nadzoru Budowlanego. Decyzją Spółki budynki przyjęto w księgach jako towary handlowe. Podpisano również umowę z biurem nieruchomości na pozyskiwanie klientów w celu krótkotrwałego zakwaterowania. Spółka cały czas prowadzi działania zmierzające do sprzedaży tych budynków mieszkalnych poprzez działalność reklamową i marketingową. Dodatkowo podpisano umowy z biurami nieruchomości w celu pozyskania klientów na kupno budynków. W celu umożliwienia sprzedaży budynków w dowolnym terminie, kiedy tylko pojawi się potencjalny nabywca, podjęto decyzję o świadczeniu w tych budynkach usług krótkotrwałego zakwaterowania, a nie właśnie długotrwałego zakwaterowania, co mogłoby uniemożliwić szybkie zerwanie umowy. W tym też celu usługi o krótkotrwałym zakwaterowaniu będą zawierały klauzulę o możliwości rozwiązania umowy w każdym terminie w przypadku sprzedaży budynku mieszkalnego przez Spółkę pomimo, że umowa zawarta będzie na dłuższy okres np. 3-letni. Ponieważ sytuacja gospodarcza makro i mikroekonomiczna, zarówno w kraju jak i na świecie, uległa znacznemu pogorszeniu, nie można precyzyjnie określić czy sprzedaż budynków nastąpi w ciągu 12 miesięcy czy później. Istnieją jednak założenia, że nawet w pesymistycznej wersji, w okresie najbliższych 3 lat powinna być dokonana sprzedaż budynków mieszkalnych. Spółka bowiem potrzebuje zainwestowane środki finansowe na bieżącą działalność i rozwój.

W piśmie z dnia 30 marca 2012 r. (data wpływu 03.04.2012 r.) stanowiącym odpowiedź na wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku, Spółka wskazała, iż odnośnie przedmiotu wniosku – zdarzenia dotyczą stanu faktycznego i będą kontynuowane, a więc przedmiotem tym jest stan faktyczny i przyszły. Zdarzenia te to:

• usługa najmu na cele mieszkalne dla klienta ostatecznego,
• usługa krótkotrwałego zakwaterowania dla klienta ostatecznego,
• usługa zakwaterowania świadczona przez firmę pośredniczącą, która sama wystawia faktury klientom ostatecznym
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytania w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych.

1. Czy ww. budynki jednorodzinne Spółka powinna ująć w księgach rachunkowych jako produkt, czyli towar handlowy z punktu widzenia podatku dochodowego, czy jako środki trwałe... Czy budynki mieszkalne tutaj opisane będą w dalszym ciągu stanowiły towar handlowy po upływie 12 miesięcy od podjęcia decyzji o ich tymczasowym udostępnianiu na krótkotrwałe zakwaterowanie, w sytuacji braku możliwości znalezienia klienta na ich zakup i decyzji kierownictwa Spółki o dalszym tymczasowym świadczeniu usługi krótkotrwałego zakwaterowania do dnia znalezienia klienta na zakup tych budynków...
2. Czy przedstawiona usługa zakwaterowania podlega klasyfikacji PKD 55, czy PKD 68...
3. Czy użytkowanie ww. budynków mieszkalnych przez klienta czy firmę pośredniczącą niezgodnie z umową, czy też przeznaczeniem może skutkować konsekwencjami finansowymi i sankcjami dla Spółki w przypadku kontroli skarbowej, gdy Spółka o tym fakcie nie wiedziała i nie wyraziła na to zgody...
   
   

Przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej jest odpowiedź na pytanie pierwsze w zakresie opisu zdarzenia przyszłego. Wniosek Spółki w zakresie tegoż pytania dotyczącego stanu faktycznego został rozpatrzony odrębną interpretacją wydaną w dniu 13 kwietnia 2012 r. nr ILPB4/423-10/12-5/ŁM. Natomiast wniosek Spółki w zakresie pytań drugiego i trzeciego został rozpatrzony odrębnym postanowieniem wydanym w dniu 10 kwietnia 2012 r. nr ILPP1/443-25/12-6/KG oraz nr ILPB4/423-10/12-4/ŁM o odmowie wszczęcia postępowania.

Zdaniem Wnioskodawcy, budynki jednorodzinne w zabudowie szeregowej przeznaczone w przyszłości na sprzedaż, a obecnie udostępniane na zakwaterowanie stanowią towar handlowy, gdyż w każdej chwili mogą być sprzedane jako właśnie produkty, a nie środki trwałe. Pomimo więc dłuższego okresu umowy niż 1 rok, w przypadku świadczenia usługi zakwaterowania, zamiarem Spółki jest jak najszybsza sprzedaż budynków. Spółka nie zamierza wynajmować czy udostępniać na cele krótkotrwałego zakwaterowania tych budynków na stałe jako cel swojej działalności.

Prowadzenie reklamy i innych działań marketingowych zmierza do szybkiej sprzedaży budynków w sytuacji kiedy tylko pojawi się klient. Usługi zakwaterowania mają jedynie ograniczyć straty Spółki z zainwestowanych środków finansowych w budynki w okresie recesji. Ponadto wybudowane przez Spółkę budynki nie spełniają, w sytuacji świadczenia przez Spółkę usługi krótkotrwałego czy nawet długotrwałego zakwaterowania, definicji środka trwałego zgodnie z art. 31 pkt 15 ustawy o rachunkowości, gdyż wykorzystanie tych budynków nie jest przeznaczone na potrzeby jednostki, lecz osób zewnętrznych i firm. Środki majątkowe mające cechy środków trwałych przeznaczone do sprzedaży należy więc traktować w tym przypadku jako towary handlowe (produkty), gdyż wytworzone zostały przez Spółkę w celu sprzedaży i cel ten nie został zmieniony. Dokonana już przez Spółkę sprzedaż kilku domów daje szansę na sprzedaż pozostałych budynków. Recesja nie pozwala jednak prognozować terminów sprzedaży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Jak stanowi art. 16a ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 16c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

   - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 17a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Tak więc składnik majątku zalicza się do środków trwałych jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres używania tego składnika na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok,
• składnik ten jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby prowadzonej przez niego działalności gospodarczej albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu.
  
  

Stosownie do regulacji art. 16d ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, składniki majątku, o których mowa w art. 16a - 16c, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych zgodnie z art. 9 ust. 1, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 4.

Zgodnie z powołanym wyżej art. 9 ust. 1 omawianej ustawy, podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a – 16m.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż w ramach prowadzonej działalności deweloperskiej Spółka wybudowała osiedle kilkunastu domów jednorodzinnych w zabudowie szeregowej celem ich sprzedaży. Budowę zakończono 12 lipca 2011 r. pozwoleniem na użytkowanie z Nadzoru Budowlanego.

Tym samym, w momencie wybudowania powyższych budynków nie stanowiły one środków trwałych ze względu na brak ich wykorzystywania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. Budynki te stanowiły bowiem towar handlowy przeznaczony do dalszej odsprzedaży.

W dalszej części stanu faktycznego Spółka wskazała jednak, iż sprzedała tylko kilka budynków. Dlatego też podjęła Ona decyzję o świadczeniu w budynkach, które nie zostały sprzedane, usług krótkotrwałego zakwaterowania. W tym celu podpisała umowę z firmą pośredniczącą na świadczenie usług krótkotrwałego zakwaterowania.

Zatem, w dacie podjęcia takiej decyzji, przy założeniu, że okres wykorzystywania budynków do tego typu działalności nie przekroczy roku, Spółka nie ma jeszcze obowiązku uznania ich za Jej środki trwałe. Jednakże, jeżeli okres wykorzystywania budynków do prowadzenia powyższej działalności gospodarczej przekroczy rok, Spółka będzie zobowiązana do ujawnienia przedmiotowych budynków jako środków trwałych.

Zgodnie bowiem z art. 16e ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, jeżeli podatnicy nabędą lub wytworzą we własnym zakresie składniki majątku wymienione w art. 16a ust. 1 i art. 16b ust. 1, o wartości początkowej przekraczającej 3.500 zł, i ze względu na przewidywany przez nich okres używania równy lub krótszy niż rok nie zaliczą ich do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, a faktyczny okres ich używania przekroczy rok, podatnicy są obowiązani, w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu, w którym ten rok upłynął:

1. zaliczyć te składniki do środków trwałych albo wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do ewidencji w cenie nabycia albo koszcie wytworzenia,
2. zmniejszyć koszty uzyskania przychodów o różnicę między ceną nabycia lub kosztem wytworzenia a kwotą odpisów amortyzacyjnych, przypadającą na okres ich dotychczasowego używania, obliczonych dla środków trwałych przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych, stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy, zwanym dalej „Wykazem stawek amortyzacyjnych”, a dla wartości niematerialnych i prawnych przy zastosowaniu zasad określonych w art. 16m,
3. stosować stawki amortyzacji, o których mowa w pkt 2, w całym okresie dokonywania odpisów amortyzacyjnych,
4. wpłacić, w terminie do 20 dnia tego miesiąca, do urzędu skarbowego kwotę odsetek naliczonych od dnia zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie składników majątku do dnia, w którym okres ich używania przekroczył rok, i naliczoną kwotę odsetek wykazać w zeznaniu, o którym mowa w art. 27 ust. 1; odsetki od różnicy, o której mowa w pkt 2, są naliczane według stawki odsetek za zwłokę od zaległości podatkowych obowiązującej w dniu zaliczenia składnika majątku do środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych.
   
   

Jak wynika z powyższego, ustawodawca przewidział możliwość niezaliczania składników majątku wymienionych w art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, o wartości początkowej przekraczającej 3 500 zł do środków trwałych / wartości niematerialnych i prawnych, pod warunkiem, że okres ich używania będzie równy lub krótszy niż rok. Natomiast w przypadku, gdyby mimo takich przewidywań, faktyczny okres użytkowania składników majątku przekroczy rok, wówczas podatnicy obowiązani są zaliczyć te składniki do środków trwałych / wartości niematerialnych i prawnych, przyjmując je do stosownej ewidencji oraz postępować zgodnie z zasadami określonymi w cytowanej regulacji.

Natomiast w myśl art. 16h ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od ujawnionych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych nieobjętych dotychczas ewidencją, począwszy od miesiąca następującego po miesiącu , w którym te środki lub wartości zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Odnosząc powyższe do opisu niniejszej sprawy wskazać należy, iż Spółka wytworzyła we własnym zakresie (tj. wybudowała) składniki majątku, o których mowa w art. 16a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (budynki mieszkalne), których jest właścicielem. Ponadto są one zdatne do użytku i kompletne. Ich wartość początkowa przekracza 3500 zł, jak również okres ich użytkowania na potrzeby prowadzonej działalności polegającej na świadczeniu usług krótkotrwałego zakwaterowania przekroczy rok. Zatem, Spółka w pierwszym miesiącu następującym po miesiącu , w którym upłynął ten rok zobowiązana jest przedmiotowe budynki zaliczyć do środków trwałych, przyjmując je do ewidencji wg kosztu wytworzenia. Przy czym, powyższe dotyczy budynków mieszkalnych rzeczywiście wykorzystywanych do świadczenia usług krótkotrwałego zakwaterowania.

Reasumując, budynki jednorodzinne, wybudowane w ramach działalności deweloperskiej, po upływie 12 miesięcy od podjęcia decyzji o ich tymczasowym udostępnianiu na krótkotrwałe zakwaterowanie i rzeczywistym wykorzystywaniu do tych celów, Spółka będzie zobowiązana zaliczyć do środków trwałych i wprowadzić do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych.

Interpretacja dotyczy opisu zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Ponadto nadmienia się, iż w zakresie pytania pierwszego dotyczącego podatku od towarów i usług zostało wydane postanowienie z dnia 10 kwietnia 2012 r. nr ILPP1/443-25/12-5/KG o odmowie wszczęcia postępowania. Natomiast w pozostałym zakresie dotyczącym tego podatku wydane zostanie odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.