INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 30 grudnia 2011 r. (data wpływu 9 stycznia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 29 marca 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 9 stycznia 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 21 marca 2012 r., znak ILPB1/415-38/12-2/TW, na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia podania bez rozpatrzenia.

Wezwanie skutecznie doręczono w dniu 26 marca 2012 r., a w dniu 29 marca 2012 r. wniosek uzupełniono (nadano w polskiej placówce pocztowej w dniu 28 marca 2012 r.).

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, posiada mieszkanie, które kupił od osoby fizycznej w 2008 roku (wrzesień). Obecnie mieszanie to wynajmuje od dnia 11 lipca 2011 r. Zakup mieszkania Zainteresowany sfinansował zaciągniętym na ten cel kredytem hipotecznym w obcej walucie (frank szwajcarski). Zainteresowany umowę kredytu zawarł w dniu 8 września 2008 r. Przychody z wynajmu Wnioskodawca będzie rozliczał na zasadach ogólnych. Mieszkanie było zakupione na cele mieszkaniowe i obecnie wynajmowane jest również na cele mieszkaniowe. Odsetki nie były rozliczane w żadnej innej formie.

W uzupełnieniu wniosku Wnioskodawca podał, że lokal mieszkalny stanowi środek trwały i podlega amortyzacji, wartość początkową lokalu ustalono wg ceny nabycia, odsetki od kredytu były naliczane i zapłacone od momentu rozpoczęcia amortyzacji jak również były już naliczane i zapłacone do dnia przekazania lokalu mieszkalnego do używania.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy kosztem uzyskania przychodu z wynajmu mieszkania kupionego na kredyt są odsetki płacone od tego kredytu...
2. Czy Wnioskodawca może rozliczać amortyzację tego mieszkania i uznać ją też jako koszt przychodu...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, odsetki płacone od kredytu są kosztem uzyskania przychodu.

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany podał, iż Jego zdaniem mieszkanie jest środkiem trwałym i podlega amortyzacji. W myśl art. 22a ustawy amortyzacji podlegają środki trwałe nabyte, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do użytkowania, stanowiące własność podatnika, okres jego wynajmu przekracza rok. Ponieważ mieszkanie stanowi własność Wnioskodawcy, jest zdatne do użytku w dniu zawarcia umowy, a umowa zawarta jest na okres 3 lat, Zainteresowany uważa, że jest to środek trwały, a w myśl ustawy może dokonać amortyzacji jeśli podejmie taką decyzję. Wnioskodawca taką decyzję podjął. Podatek od wynajmowanego mieszkania opłaca wg skali podatkowej, więc Jego zdaniem amortyzacja jest kosztem uzyskania przychodu z wynajmu. Wartość początkową tego lokalu ustalono wg ceny nabycia, odsetki od kredytu zapłacone do dnia przekazania lokalu mieszkalnego do używania Wnioskodawca doliczył do wartości początkowej, tj. wartości nabycia i poprzez odpisy amortyzacyjne zaliczone będą do kosztów uzyskania przychodu, natomiast odsetki naliczone i zapłacone od momentu rozpoczęcia amortyzacji, Zainteresowany zalicza bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich zapłaty. Dla mieszkania założył ewidencję środka trwałego.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

W myśl ogólnej zasady dotyczącej kosztów uzyskania przychodów zawartej w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Zatem kosztami uzyskania przychodów – z danego źródła przychodu wymienionego w ustawie – są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z tym źródłem przychodu.

Z oceny związku z uzyskiwanym przychodem z tytułu wynajmu mieszkania, winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z tego źródła.

Aby więc wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien w myśl powołanego przepisu spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowo-skutkowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ww. ustawy,
• być właściwie udokumentowany.
  
  

W myśl art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 32 i 33 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

• naliczonych, lecz nie zapłaconych albo umorzonych odsetek od zobowiązań, w tym również od pożyczek (kredytów) (pkt 32),
• odsetek, prowizji i różnic kursowych od pożyczek (kredytów) zwiększających koszty inwestycji w okresie realizacji tych inwestycji (pkt 33).
  
  

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
  
  

W myśl cytowanego powyżej art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środek trwały (w przedmiotowej sprawie lokal mieszkalny) podlega amortyzacji w sytuacji, gdy w dniu przyjęcia do używania jest kompletny i zdatny do użytku. Składnik majątku spełnia te kryteria, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy konstrukcyjne umożliwiające jego funkcjonowanie, zgodnie z przeznaczeniem. Poprzez sformułowanie „zdatny do użytku” należy rozumieć przede wszystkim możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania. W konsekwencji, aby przedmiotowy lokal mógł zostać wprowadzony do ewidencji środków trwałych, a następnie podlegał amortyzacji zgodnie z art. 22a ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, musi być w dniu przyjęcia do użytkowania kompletny i zdatny do użytku.

Natomiast, zgodnie z art. 22c pkt 1 i 2 ww. ustawy, amortyzacji nie podlegają:

• grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów (pkt 1),
• budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub lokale mieszkalne, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, jeżeli podatnik nie podejmie decyzji o ich amortyzowaniu (pkt 2).
  
  

Dla prawidłowego rozliczenia kosztów uzyskania przychodów z tytułu najmu, istotne jest ustalenie czy lokal mieszkalny stanowi środek trwały. W sytuacji gdy został zaliczony przez podatnika do środków trwałych, istotnym jest, w jaki sposób ustalono jego wartość początkową oraz ważny jest moment poniesienia przez podatnika wydatków związanych ze spłatą odsetek od kredytu.

W myśl art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za wartość początkową środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, z uwzględnieniem ust. 2-18, uważa się w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich nabycia.

W myśl art. 22g ust. 3 ww. ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. W przypadku importu cena nabycia obejmuje cło i podatek akcyzowy od importu składników majątku.

W przypadku, gdy lokal stanowi środek trwały, którego wartość początkową ustalono zgodnie z art. 22g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, czyli według ceny nabycia, wówczas odsetki od kredytu, zapłacone do dnia przekazania lokalu mieszkalnego do używania zwiększają wartość początkową wynajmowanego mieszkania i poprzez odpisy amortyzacyjne zaliczane będą do kosztów uzyskania przychodów, natomiast odsetki naliczone i zapłacone od momentu rozpoczęcia amortyzacji, należy zaliczać bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich zapłaty.

Podkreślić jednak należy, że aby odsetki mogły stanowić koszty uzyskania przychodów, podatnik musi wskazać związek przyczynowo-skutkowy między poniesionymi wydatkami, a przychodami, co wynika z ogólnego przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów – art. 22 ust. 1 ww. ustawy. Istotne znaczenie dla zaliczenia odsetek do kosztów uzyskania przychodów ma więc faktyczne przeznaczenie kredytu. Na podatniku ciąży obowiązek udowodnienia faktu, że pobrane środki zostały przeznaczone na zakup mieszkania, z wynajmu którego uzyskuje dochody.

Mając na uwadze informacje przedstawione we wniosku oraz powołane przepisy stwierdzić należy, iż Wnioskodawca może rozliczać amortyzację mieszkania i uznać ją jako koszt uzyskania przychodu. Jednocześnie kwota odsetek naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania podwyższa jego wartość początkową – ustaloną zgodnie z art. 22g ust. 1 i 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – będącą podstawą do dokonywania odpisów amortyzacyjnych, zaś odsetki zapłacone po tym dniu będą mogły być zaliczane bezpośrednio do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Tut. Organ wskazuje, iż dokumenty dołączone przez Zainteresowanego do wniosku nie podlegają analizie i weryfikacji w ramach postępowania o wydanie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego. Wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Organ działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i Jego stanowiskiem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.