P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a § 4 w związku z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60) Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie, udzielając pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, w przedmiocie podatku dochodowego od osób prawnych w indywidualnej sprawie Podatnika przedstawionej w piśmie z dnia 01.04.2005 r. (data wpływu 04.04.2005 r.)

p o s t a n a w i a

uznać za prawidłowe stanowisko Podatnika.

U Z A S A D N I E N I E

Z przedstawionego przez Podatnika stanu faktycznego wynika, że Spółka jako pożyczkobiorca zawarła umowę pożyczki pieniężnej. Pożyczka udzielona została w walucie obcej - dolarach amerykańskich. Kwota pożyczki została następnie przewalutowna na złotówki.

Wobec powyższego Podatnik zwrócił się o informacje:

1. Czy zmiana waluty pożyczki z dolarów amerykańskich na złotówki skutkuje powstaniem różnic kursowych, które na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowią koszt uzyskania przychodów albo podlegający opodatkowaniu przychód?

2. Jeżeli operacja przewalutowania pożyczki powoduje powstanie różnic kursowych wpływających na podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych, czy różnice te powstają w momencie dokonania przewalutowania, czy też w momencie spłaty zobowiązania z tytułu pożyczki?

Zdaniem Podatnika, w związku z zamianą waluty pożyczki z dolarów amerykańskich na złotówki nie dochodzi do powstania różnic kursowych, które na gruncie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych powodowałyby powstanie różnic kursowych wpływających na przychody albo koszty podatkowe Spółki. Różnice te powstaną zarówno w momencie dokonania przewalutowania, jak i w momencie spłaty kwoty pożyczki. Wzrost lub spadek wysokości kwoty pożyczki, wynikający z przewalutowania, wpływa jedynie na wysokość wyniku bilansowego Spółki, nie zaś wyniku podatkowego.

Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego uprzejmie informuje, że zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) do przychodów nie zalicza się m. in. otrzymanych lub zwróconych pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Stosownie zaś do postanowień art. 16 ust. 1 pkt 10 lit. a cyt. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na spłatę pożyczek (kredytów), z wyjątkiem skapitalizowanych odsetek od tych pożyczek (kredytów).

Środki finansowe pochodzące z pożyczek (kredytów) traktowane są jako własne środki podatnika i w związku z tym, w przypadku posiadania walut obcych oraz dokonywania nimi operacji gospodarczych, m.in. zaciągania i spłacania kredytów (pożyczek) zastosowanie mają przepisy art. 12 ust 1 pkt 1 i ust. 2a oraz art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W świetle przepisu art. 12 ust. 1 pkt 1 powołanej ustawy przychodami są otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe, natomiast art. 12 ust. 2a ustawy wskazuje, iż przychody z tytułu różnic kursowych od własnych środków lub wartości pieniężnych w walutach obcych ustala się jako różnicę między wartością tych środków obliczoną przy zastosowaniu kursu kupna walut z dnia faktycznego otrzymania przychodu oraz kursu kupna walut z dnia ich otrzymania albo kursu sprzedaży z dnia nabycia walut, ogłaszanego odpowiednio przez bank, z którego usług korzysta podatnik.

Natomiast zapis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych reguluje podstawową zasadę uznawalności poniesionych kosztów za koszty uzyskania przychodów, wskazuje ponadto, iż koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursów średnich ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski z dnia poniesienia kosztu. Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych, a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut, koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia zarachowania kosztów.

Powyższe przepisy wskazują warunki, jakie muszą być spełnione, aby można było ustalić różnice kursowe od środków lub wartości pieniężnych wyrażonych w walutach obcych, związanych z przychodami, bądź kosztami ich uzyskania.

W sytuacji, gdy nastąpiło przewalutowanie kredytu walutowego na kredyt złotowy różnice kursowe powstały na skutek przeliczenia kredytu w stosunku do waluty obcej i miały one wpływ na wysokość spłacanego kredytu, jednak nie spowodowały powstania i konieczności ustalania różnic kursowych w rozumieniu prawa podatkowego.

W wyniku przewalutowania kredyt walutowy stał się zobowiązaniem złotówkowym, wobec czego jego spłata nie następuje w walucie obcej lub w odniesieniu do waluty obcej.

Różnice kursowe w rozumieniu ustawy podatkowej powstają w dacie spłaty pożyczki, w sytuacji, gdy wyniki przeliczeń na złotówki tej samej ilości waluty obcej różnią się ze względu na wahania kursów walutowych w czasie między zarachowaniem pożyczki a jej faktyczną spłatą.

Podsumowując, organ podatkowy stwierdza, że różnica wartości zobowiązania jaką jest pożyczka udzielona Spółce, która powstała w wyniku porównania waluty obcej do złotówek między dniem zarachowania tego zobowiązania, a dniem przewalutowania, nie stanowi w myśl przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych różnicy kursowej.

Niniejsza interpretacja, co do zakresu stosowania przepisów prawa podatkowego została dokonana dla stanu faktycznego opisanego we wniosku i w oparciu o przepisy obowiązujące w dniu jej udzielenia. Zmiana poszczególnych elementów stanu faktycznego może mieć wpływ na zmianę praw i obowiązków Podatnika.

Zgodnie z art. 14b § 1 - 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja nie jest wiążąca dla podatnika, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na niniejsze postanowienie służy Stronie zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie składane za pośrednictwem Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia.