Zgodnie z art. 7 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zm.) przy ustalaniu dochodu stanowiącego podstawę opodatkowania nie uwzględnia się przychodów ze źródeł przychodów położonych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub za granicą, jeżeli dochody z tych źródeł nie podlegają opodatkowaniu podatkiem dochodowym albo są wolne od podatku.
Stosownie do treści art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy wolne od podatku są dochody osiągane poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy, tj. mających siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlegających obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania, jeżeli umowa międzynarodowa, której Rzeczpospolita Polska jest stroną, tak stanowi.
Odpowiednie do powyższego zwolnienie jest zawarte w umowie między Rządem Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej a Rządem Republiki Francuskiej w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu z dnia 20.06.1975 roku (Dz. U. z 1977 roku Nr 1 poz. 5), która w art. 7 ust. 1 stanowi, iż jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność przez położony w drugim umawiającym się Państwie zakład to zyski przedsiębiorstwa podlegają opodatkowaniu w drugim Umawiającym się Państwie jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.
Mając na uwadze powyższe należy uznać za słuszne stanowisko i praktykę spółki przy bieżącym rozliczeniu z podatku dochodowego od osób prawnych, które polegają na wyłączeniu z podstawy opodatkowania przychodów i kosztów związanych ze źródłem przychodów z zakładu położonego we Francji. Wyłączeniu będą podlegały więc opisywane przez różnice kursowe (każdego rodzaju) oraz przychody i koszty zrealizowane na kontraktach forward.
Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego zauważa ponadto, iż wątpliwości Spółki mogą wynikać z faktu prowadzenia ewidencji rachunkowej uniemożliwiającej prawidłowe ewidencjonowanie zdarzeń gospodarczych. Tymczasem zgodnie z art. 9 ust. 1 cytowanej ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są zobowiązani do prowadzeni ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych.
Przepisem tym jest ustawa z dnia 29.09.1994 roku o rachunkowości (Dz. U. z 2002 roku Nr 76 poz. 694 ze zm.)
W związku z powyższym, w przedstawionym stanie faktycznym, Naczelnik Dolnośląskiego Urzędu Skarbowego we Wrocławiu postanowił jak w sentencji.
Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu sporządzenia wniosku.
Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiążę natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.
Stronie przysługuja prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia.
Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.
Zażalenie podlega opłacie skarbowej.