Podatnicy prowadzący działalność gospodarczą odnosząc wydatki do kosztów uzyskania przychodów mają obowiązek uwzględniać w tym zakresie uregulowania wynikające z art. 22 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j. t. Dz. U. z 2000 r., Nr 14, poz. 176 ze zm.). Przepis ten stanowi, że kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.
O zakwalifikowaniu danego wydatku do kosztu uzyskania przychodu decyduje zatem poniesienie wydatku w celu uzyskania przychodu i nie zakwalifikowanie go do grupy wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodu z art. 23 ww. ustawy.
Artykuł 22 ust. 8 cyt. wyżej ustawy stanowi, że kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonane wyłącznie zgodnie z art. 22a - 22o, z uwzględnieniem art. 23.
Z uwagi na to, że środki trwałe służą do osiągania przychodów w dłuższym okresie czasu, ustawodawca określił w art. 23 ust. 1 ww. ustawy zasadę, że wydatki na nabycie, wytworzenie we własnym zakresie oraz ulepszenie środków trwałych nie stanowią kosztów uzyskania przychodów w chwili ich poniesienia. Tego rodzaju wydatki mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów sukcesywnie, na podstawie art. 22 ust. 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych.
Zgodnie z powyższą zasadą wartość nakładów poniesionych w trakcie realizacji inwestycji nie może być bezpośrednio zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, lecz staje się kosztem dopiero poprzez naliczanie odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej wytworzonego środka trwałego.
Stosownie do treści art. 22g ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za wartość początkową środków trwałych w razie wytworzenia ich we własnym zakresie przyjmuje się koszt ich wytworzenia.

Za koszt wytworzenia, zgodnie z art. 22g ust. 4 tej ustawy uważa się wartość, w cenie nabycia, zużytych do wytworzenia środków trwałych: rzeczowych składników majątku i wykorzystanych usług obcych, kosztów wynagrodzeń za pracę wraz z pochodnymi i inne koszty dające się zaliczyć do wartości wytworzonych środków trwałych. Do kosztu wytworzenia nie zalicza się wartości własnej pracy podatnika, jego małżonka i małoletnich dzieci, kosztów ogólnych zarządu, kosztów sprzedaży oraz pozostałych kosztów operacyjnych i kosztów operacji finansowych, w szczególności odsetek od pożyczek (kredytów), prowizji, z wyłączeniem odsetek i prowizji naliczonych do dnia przekazania środka trwałego do używania. W koszcie wytworzenia uwzględnia się także różnice kursowe, naliczone do dnia przekazania do używania danego składnika majątku.
Z treści powołanych przepisów wynika, że do środków trwałych w budowie zalicza się ogół kosztów poniesionych w związku z budową we własnym zakresie środków trwałych, za cały okres - od momentu rozpoczęcia budowy, montażu, przystosowania - aż do przekazania środka trwałego do używania. W tym zakresie mieszczą się również koszty zużycia mediów w przypadku, gdy wiążą się one bezpośrednio z budową nowego środka trwałego.
Wydatki te zwiększają wartość początkową budowanego obiektu i mogą być odniesione w koszty tylko poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane w trybie art. 22a - 22m ustawy, po oddaniu środków trwałych do używania.

W przypadku gdy w budowanym budynku, gdzie 100m2 służy do celów działalności gospodarczej, nie jest możliwe osobne udokumentowanie wydatków (np. przy zakupie piasku, cementu itp.) należy dokonać stosownego wydzielenia wydatków. W tym celu wskazane jest ustalenie wskaźnika udziału powierzchni części przeznaczonej na działalność gospodarczą do powierzchni ogółem. W przypadku podatnika wynosi ona 50%. Rozwiązanie takie wskazuje m. in. NSA w wyroku z 21.08.1996 r., syg. Akt III S.A.646/96 (publ. ONSA 1997/3/127):
"Gdy podatnik buduje budynek mieszkalny z częścią użytkową, to (...) powinien prowadzić szczegółową dokumentację odrębną dla części mieszkalnej, z której wynikałaby wysokość wydatków poniesionych na tę część, albo też, gdy wydatki ujmowane są łącznie, gdyż dotyczą podstawowych materiałów budowlanych (cegła, piasek, stal, wapno itp.), podatnik powinien odliczać wydatki na cele mieszkaniowe proporcjonalnie do udziału powierzchni mieszkalnej w całej powierzchni budynku".
Rozwiązanie takie jest racjonalne, gdyż pozwala ustalić wysokość kosztów na ich rzeczywistym poziomie, co uzasadnia zaliczenie ich w pełnej wysokości do kosztów uzyskania przychodu przy zachowaniu generalnej zasady, tj. związku kosztów z uzyskiwanymi przychodami.
Wszelkie faktury do zakończenia całej inwestycji winny być adresowane na firmę. Wydatki dotyczące wspólnych części należy rozliczać proporcjonalnie do udziału powierzchni użytkowej w całej powierzchni budynku, a pozostałe wydatki wydzielić na podstawie szczegółowej dokumentacji odrębnej dla części mieszkalnej i do celów działalności gospodarczej.
Jeżeli nie można ustalić kosztu wytworzenia, o którym mowa w ust. 4, z uwagi na to, że podatnik nie posiada wszystkich dokumentów potwierdzających poniesione wydatki, wartość początkową środków trwałych ustala się w wysokości określonej z uwzględnieniem cen rynkowych, o których mowa w ust. 8, przez biegłego, powołanego przez podatnika.Reasumując zatem przedstawione przez podatnika we wniosku stanowisko należy uznać za prawidłowe - o czym stanowi art. 22g ust. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.