P O S T A N O W I E N I E

Działając na podstawie art. 14a § 4 i § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60) - Naczelnik Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione w piśmie z dnia 03 marca 2005r. w sprawie obowiązku i sposobu ustalania zaliczek na podatek dochodowy od wypłaconych wynagrodzeń w przypadku kiedy suma dochodu uzyskanego przez pracownika od początku roku podatkowego przekracza kwotę 600.000, 00 zł jest nieprawidłowe.

U Z A S A D N I E N I E

Pismem z dnia 03 marca 2005r. Spółka zwróciła się do tut. organu podatkowego z wnioskiem o udzielenie pisemnej informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego w sprawie - obowiązku i sposobu naliczania zaliczek na podatek dochodowy w przypadku przekroczenia dochodu uzyskanego przez pracowników z tytułu wynagrodzenia w przypadku kiedy dochód od początku roku przekracza kwotę 600.000,00 zł.

Spółka przedstawiła następujący stan faktyczny:

Spółka jako płatnik oblicza i pobiera w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują przychody między innymi ze stosunku pracy. Niektórzy pracownicy na dzień złożenia wniosku uzyskali dochód przekraczający 600.000,00 zł.

Wątpliwości Spółki dotyczą zakresu stosowania przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) - zwanej dalej "ustawą". Zdaniem Spółki w przypadku, kiedy Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 15 lutego 2005 r.. sygn. akt K 48/04 uznał zmianę do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako nieprawomocną, wnioskodawca jako płatnik nie ma obowiązku naliczania i pobierania zaliczek na podatek dochodowy z zastosowaniem nowej skali podatkowej w przypadku przekroczenia kwoty dochodu w wysokości 600.000,00 zł przez pracowników uzyskujących dochód z tytułu wynagrodzenia za pracę.

W stanie faktycznym przedstawionym przez Spółkę Naczelnik Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu informuje, iż zgodnie z art. 31 ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nie posiadające osobowości prawnej, zwane dalej "zakładami pracy", są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej. Wysokość ustalanych zaliczek określa art. 32 ust. 1 ustawy, zgodnie z którym zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1) za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali -19% dochodu uzyskanego w danym miesiącu,

2) za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 30% dochodu uzyskanego w danym miesiącu,

3) za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę drugiego przedziału skali - 40% dochodu uzyskanego w danym miesiącu,

4) za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę trzeciego przedziału skali - 50 % dochodu uzyskanego w danym miesiącu.

Wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 lutego 2005 r. sygn. Akt K 48/04 orzeczono, że art.9 ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 263 poz. 2619) w zakresie, w którym ustala dzień 1 stycznia 2005 r. jako datę wejścia w życie m.in. art. 1 pkt 19 powołanej ustawy z dnia 18 listopada 2004 r. w zakresie, w jakim w art. 32 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wprowadza punkt 4 dotyczący sposobu ustalania zaliczki na podatek dochodowy w przypadku uzyskania dochodu przekraczającego górną granicę trzeciego przedziału skali, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej ze względu na brak odpowiedniej vacatio legis. Zgodnie z art. 190 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej (Dz. U. z 1997r. Nr 78 poz. 483 ze zm.) orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, jednak Trybunał Konstytucyjny może określić inny termin utraty mocy obowiązującej aktu normatywnego. W przypadku ogłoszenia orzeczenia z dnia 15 lutego 2005r. sygn. akt K 48/04 (publikacja ukazała się w Dzienniku Ustaw Nr 30, poz. 262 z datą ukazania 18.02.2005 r.) nie określono terminu utraty mocy obowiązywania aktu normatywnego.

W związku z powyższym traci moc zakwestionowany przepis i należy uznać go za nieistniejący. Jest to równoznaczne z wycofaniem danego przepisu z systemu prawa co skutkuje zastosowaniem art. 32 ust. 1 ustawy w brzmieniu obowiązującym przed nowelizacją t.j. przed 01.01.2005r.

Wobec powyższego postanowiono jak w sentencji.

Jednocześnie Naczelnik Opolskiego Urzędu Skarbowego w Opolu informuje, iż niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę i stanu prawnego obowiązującego w czasie zaistnienia opisanej sytuacji. Interpretacja ta nie jest wiążąca dla Spółki, natomiast jest ona wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Na podstawie art. 14a § 4 i art. 236 § 2 oraz art. 223 § 1 w związku z art. 239 powołanej ustawy Ordynacja podatkowa, na niniejsze postanowienie służy zażalenie, które wnosi się do Dyrektora Izby Skarbowej w Opolu, za pośrednictwem tut. organu podatkowego w terminie 7 dni od dnia otrzymania niniejszego postanowienia.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. a) ustawy z dnia 9 września 2000 r. o opłacie skarbowej (Dz. U. z 2004r. Nr 253, poz. 2532 ze zm.) opłacie tej podlegają podania i załączniki do podań składane w sprawach indywidualnych z zakresu administracji publicznej. Szczegółowy wykaz przedmiotów opłaty skarbowej zawiera załącznik do ww. ustawy. Zgodnie z pozycją 1, części I, powołanego załącznika do ustawy opłata skarbowa od podania wynosi 5 zł, natomiast zgodnie z poz. 2 opłata skarbowa od załącznika do podania wynosi 50 gr.