P O S T A N O W I E N I E

Na podstawie art. 14a §1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa ( j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ), Naczelnik Urzędu Skarbowego stwierdza, że stanowisko - przedstawione we wniosku z dnia 21 stycznia 2005 r., uzupełnione pismem z dnia 1 lutego 2005 r., o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczące możliwości zakwestionowania przez organ podatkowy wysokości przyjętego przez strony umowy, oprocentowania pożyczki - jest nieprawidłowe.

U z a s a d n i e n i e

W dniu 21 stycznia 2005 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego wpłynął wniosek o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Pismem z dnia 28 stycznia 2005 r. organ podatkowy wezwał do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Braki formalne wniosku zostały uzupełnione pismem z dnia 1 lutego 2005 r.

Jak stanowi art. 14 a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielać pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych spawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14 a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o którym mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że w lutym 2000 roku zawarł Pan ze swoim teściem umowę pożyczki, która została przeznaczona na realizowaną przez Pana w ramach działalności gospodarczej, inwestycję. W umowie tej strony ustaliły wysokość oprocentowania tej pożyczki na poziomie 1 % w stosunku rocznym. Umówiona wysokość odsetek jest znacznie niższa niż stosowana standardowo na rynku, ale jak Pan wyjaśnia „pożyczkodawca nie jest bankiem komercyjnym, a strony pozostają w bliskim pokrewieństwie”. Na tej podstawie sformułował Pan następujące stanowisko w sprawie cyt. „stoję na stanowisku, iż postanowienia umowy cywilnoprawnej, zawartej dobrowolnie i legalnie (zgłoszonej i opodatkowanej w terminie w Urzędzie Skarbowym), w tym również umowy o pożyczkę, jeśli nie są zakazane przez prawo, nie mogą być zakwestionowane przez urząd skarbowy”. Jednocześnie stwierdza Pan, że „wobec obowiązującej swobody zawierania umów i swobody działalności gospodarczej, podmiot nie ma obowiązku zaciągania drogiego kredytu w bankach komercyjnych, zaś strony umowy cywilnoprawnej mają prawo do ustalania odsetek od pożyczki w takiej wysokości jaką uważają za stosowną”.

Tutejszy organ podatkowy wyjaśnia co następuje. Słusznie podatnik stwierdza, że istnieje swoboda zawierania umów w obrocie gospodarczym i dotyczy ona również umów pożyczki oraz ustalonego w tych umowach oprocentowania. Żadne przepisy, także prawa podatkowego nie zabraniają zawierania umów pożyczki oprocentowanej niżej niż to jest ogólnie przyjęte, czy też w ogóle nieoprocentowanej. Jednakże takie działanie wywołuje określone konsekwencje w sferze podatkowej. Ponieważ przedmiotowa pożyczka została udzielona Panu w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, to zgodnie z art. 14 ust 2 pkt 8 i art. 11 ust 2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.), różnica pomiędzy oprocentowaniem stosowanym na rynku, a ponoszonym przez podatnika, stanowi jego przychód z tytułu świadczeń częściowo odpłatnych (świadczeniem w tym wypadku jest pożyczka, a odpłatnością za nie są ustalone odsetki). Według bowiem art. 14 ust 1 pkt 8 tej ustawy, przychodem z działalności gospodarczej jest także wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust 2 – 2b, z wyjątkiem otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn. Wymienione wyłączenie obowiązuje od 1 stycznia 2003 r. Natomiast sposób ustalania wartości pieniężnej nieodpłatnych świadczeń określa art. 11 ust 2 i 2a wymienionej ustawy t.j.:

1. w przypadku świadczeń w naturze – na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania,
2. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców,
3. jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi zakupione – według cen zakupu,
4. jeżeli przedmiotem świadczenia jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku,
5. w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Zgodnie z art. 11 ust 2 b, jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust 2 i 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika.

Ponieważ jednak pożyczka udzielona została przez Pana teścia, a więc osobę zaliczaną do I grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, od 1 stycznia 2003 r. otrzymane przez Pana częściowo nieodpłatne świadczenie, nie jest przychodem z działalności gospodarczej, co wynika z brzmienia art. 14 ust 2 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nadanego ustawą z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 1182 ).

W związku z powyższym tut. organ podatkowy stwierdza, że przyjęte przez Pan stanowisko w tej sprawie jest nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 14 a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania postanowienia.

Zgodnie z art. 14 b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Stornie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia.

Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.

Zażalenie podlega opłacie skarbowej.