Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Pani mąż posiada II grupę inwalidzką (całkowita niezdolność do pracy) i jest współwłaścicielem samochodu osobowego, którego ze względu na stan zdrowia nie może sam prowadzić. W 2004 roku przebywał na turnusie rehabilitacyjnym, na który został zawieziony swoim samochodem przez drugą osobę. Podatniczka stoi na stanowisku, że we wspólnym zeznaniu podatkowym za 2004 rok mąż będzie mógł odliczyć sobie od dochodu kwotę w wysokości 2.280,00 zł z tytułu posiadania samochodu osobowego stanowiącego współwłasność osoby zaliczonej do II grupy inwalidztwa oraz drugi raz kwotę 2.280,00 zł z tytułu dojazdu tym samochodem (prowadzonym przez drugą osobę) na turnus rehabilitacyjny.

Warunkiem odliczenia wydatków zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organ orzekający do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach lub decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy albo rentę szkoleniową, albo orzeczenie o rodzaju i stopniu niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Przepis art. 26 ust. 7f ww. ustawy stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o osobach zaliczonych do:

1. I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
2. znaczny stopień niepełnosprawności,

2. II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:

1. całkowitą niezdolność do pracy albo
2. umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Istotne jest, aby rodzaj wydatków związanych z daną osobą odpowiadał rodzajowi lub przyczynie niepełnosprawności. Dlatego orzeczenia o niepełnosprawności, w którym jest podany stopień i jej przyczyna jest dokumentem rozstrzygającym o tym, które wydatki dana osoba może zaliczyć do wydatków na cele rehabilitacyjne.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 6 i ust. 7a pkt 14 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych za wydatki na cele rehabilitacyjne a od 2004 roku również wydatki związane z ułatwieniem wykonywania czynności życiowych poniesionych przez podatnika będącego osobą niepełnosprawną lub podatnika, na którego utrzymaniu są osoby niepełnosprawne, uważa się wydatki poniesione między innymi na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność (współwłasność) osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne, które nie ukończyły 16 roku życia, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi lecznoczo-rehabilitacyjne - w wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2.280,00 zł.

Ulga, o której mowa nie przysługuje osobom z racji samego posiadania samochodu osobowego, czy też wyjazdów na badania lekarskie. Jest to ulga na konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo - rehabilitacyjne. Proces rehabilitacji ma spowodować usunięcie skutków choroby, zmniejszenie następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanym przywrócić ich społecznie przydatną sprawność. Rehabilitacja lecznicza to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, mechanoterapię, kinezyterapię i szereg innych. Reasumując mąż będzie mógł odliczyć sobie od dochodu kwotę w wysokości nieprzekraczającej 2.280,00 zł tylko z tytułu dojazdu własnym samochodem na zabiegi rehabilitacyjne (turnus rehabilitacyjny).