Ustawa z dnia 26 lipca 1991 roku o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) nie zawiera definicji pojęcia używania samochodu osobowego do celów podróży służbowej. Pojęcie to zostało zdefiniowane w art. 77⁵ §1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 roku Kodeks pracy (Dz. U. Z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Podróżą służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy jest wykonywanie na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy pracownika. Stałe miejsce pracy natomiast winno być wskazane w umowie o pracę. O tym więc, czy wyjazd służbowy pracownika może być uznany za podróż służbową, decyduje przede wszystkim to, czy pracownik ma zadanie do wykonania poza miejscem, które zostało wskazane jako stałe miejsce jego pracy. W świetle powyższego używania samochodu osobowego będącego własnością Spółki w celu przejazdu z miejsca zamieszkania do pracy i z powrotem nie można uznać za używanie go do celów służbowych, podróży służbowej. Zgodnie z art. 12 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Ponadto stosownie do postanowień art. 9 ust. 1 cyt. ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52 i 52a oraz dochodów, od których na podstawie Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Z uwagi na to, iż umożliwienie korzystania z samochodu służbowego do celów prywatnych nie zostało wymienione w katalogach przychodów wolnych od podatku dochodowego od osób fizycznych (art. 21, 52 i 52a) należy stwierdzić, że w przedstawionej sytuacji pracownik osiąga przychody z tytułu nieodpłatnych świadczeń, które jako przychód ze stosunku pracy winny być pomniejszone o koszty uzyskania przychodu i opodatkowane.

Przedmiotem prowadzonej przez Spółkę działalności nie jest wynajmowanie samochodów czy też nabywanie usług związanych z odpłatnym przekazaniem samochodu. Do ustalenia wartości świadczenia związanego z udostępnianiem samochodu służbowego do celów prywatnych zastosowanie będzie miał przepis art. 12 ust. 3 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w myśl którego wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2 i 2a pkt 4. Wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia. Ustalając zatem przychód pracownika z udostępnienia samochodu służbowego do celów prywatnych należy wziąć pod uwagę markę samochodu, rok produkcji, stan techniczny, przebieg, wyposażenie, itp., a także zasady korzystania z niego (np. kto płaci za paliwo, przeglądy techniczne, naprawy itp.) i porównać z cenami usług świadczonych przez działające na tym samym terenie co ww. Spółka, firmy zajmujące się wynajmem takich samochodów, które po analizie powyższych kryteriów odpowiadają samochodowi wykorzystywanemu przez pracownika.