Na podstawie art. 14 b § 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja Podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi koryguje udzieloną przez Naczelnika Urzędu Skarbowego w Zgierzu odpowiedź zawartą w piśmie z dnia 20.07.2004 r.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są "wszelkie koszty uzyskania przychodów poniesione w celu uzyskania przychodów (...)".
Pojęcie "kosztów uzyskania przychodów" zawarte w art. 22 ust. 1 powołanej ustawy, oparte jest na klauzuli generalnej, zgodnie z którą kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Gramatyczna wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że podatnik ma możliwość odliczenia od przychodów wszelkich kosztów pod tym jednakże warunkiem, że mają one bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Z powyższych uwag wynika więc, że o zaliczeniu wydatków do kosztów uzyskania przychodów decydują dwie przesłanki:

• bezpośredni związek z prowadzoną działalnością gospodarczą,
• wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Ponadto, zgodnie z przepisem art. 23 ust. 1 pkt 23 cyt. wyżej ustawy nie uważa się za koszt uzyskania przychodu kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodu, chyba że prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.
Reklama prowadzona w sposób publiczny, to taka, która może być dostępna dla nieokreślonej liczby osób, czyli jej odbiorcami może być nieograniczony, anonimowy krąg osób. Ma ona zatem charakter powszechny , przeznaczony dla ogółu ludzi. O publicznym charakterze reklamy decyduje właśnie sposób jej prowadzenia, spełniający powyższe kryteria.
Reklama prowadzona w sposób niepubliczny to taka, która adresowana jest do ograniczonego kręgu osób, a zatem do określonej nieanonimowej liczby odbiorców, znanych z imienia i nazwiska, jak również określonych firm.
Akcja „otwartych drzwi”, w której uczestniczył podatnik zorganizowana została w celu rozreklamowania towarów sprzedawanych przez firmę podatnika, pozyskania nowych klientów, w konsekwencji zaś prowadząca do zwiększenia przychodu z tytułu działalności gospodarczej. Ponadto, kierowana była do nieokreślonej grupy odbiorców, miała zatem charakter publiczny.
Oferowanie (częstowanie) zwiedzającym w trakcie akcji „otwartych drzwi” napojów, owoców, słodyczy, jak również zorganizowanie gorącego bufetu stanowi jeden z elementów reklamy, której celem jest zachęta do odwiedzenia stoiska organizowanego przez daną firmę, zainteresowanie oferowanymi produktami, a w konsekwencji doprowadzenie do zawarcia stosownych umów kupna-sprzedaży.
Reklama jest to bowiem zespół środków stosowanych przez daną jednostkę gospodarczą, której celem jest zainteresowanie potencjalnych klientów oferowanymi przez tę jednostkę towarami lub usługami oraz wzbudzenie chęci ich zakupienia.
Mając na uwadze przedstawiony w sprawie stan faktyczny, w ocenie organu podatkowego wydatki poniesione na powyższą reklamę stanowią koszt uzyskania przychodu wprost pod warunkiem jednak spełnienia wymogu wynikającego z art. 22 ust. 1 cyt. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.