Stan faktyczny:

Podatnik w ramach wykonywanej działalności gospodarczej świadczy usługi sprzątania obiektów, prania oraz szycia. W czasie zawodów Klubów Sportowych reklamuje swoją firmę umieszczając na sali baner reklamowy, za co otrzymuje fakturę VAT „za usługi reklamowe” lub „za reklamę firmy podczas zawodów sportowych”.

Podatnik przekazuje pracownikom paczki świąteczne, sfinansowane w 100% z ZFŚS oraz poprzez biura turystyczne finansuje im wczasy krajowe,. Ponadto ponosi nakłady pieniężne oraz rzeczowe związane ze sponsorowaniem imprez sportowych w zamian za reklamę firmy.

Ocena prawna stanu faktycznego:

Zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000r., Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu uzyskania przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ust. 1. Muszą to być jednak takie wydatki, których związek z działalnością mającą na celu osiąganie przychodów, nie budzi wątpliwości, a zatem pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem wy-stępuje związek przyczynowo-skutkowy.

Jednocześnie w art. 23 ust. 1 pkt 42 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. ustawodawca postanowił, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25 proc. przychodów, chyba że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub pu-blicznie w inny sposób.

Z powyższego przepisu wynika, że nie wszystkie wydatki poniesione na reklamę i reprezentację są kosztami uzyskania przychodów. Kosztami takimi są w pełnej wysokości jedynie wydatki poniesio-ne na reklamę prowadzoną w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób. Wydatki poniesione na reklamę prowadzoną w sposób niepubliczny, jak również wydatki na reprezentację mogą być zaliczone w ciężar kosztów uzyskania przychodów jedynie wówczas, gdy nie przekracza-ją one 0,25 proc. przychodów.

W związku z brakiem definicji pojęć „reklama” i „reprezentacja” w przepisach podatkowych przy-jąć należy ich wykładnię językową, zgodnie z którą za reklamę uważa się „rozpowszechnianie in-formacji o towarach, ich zaletach, wartości, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś”, pojecie „reprezentacja” oznacza zaś „okazałość, wytworność w czyimś sposobie życia związaną ze stanowiskiem lub pozycja społeczną” (Słownik języka polskiego, PWN, Warsza-wa 1981).

W świetle powyższych przepisów wydatki ponoszone przez podatnika za wystawianie bane-rów reklamowych na zawodach sportowych, na które wstęp jest dostępny potencjalnie dla wszyst-kich chętnych jest reklamą prowadzoną publicznie. Wydatki na nią nie podlegają limitowi 0,25% przychodu.

Jedną z form działań marketingowych polegającą na wspieraniu finansowym bądź rzeczowym okre-ślonego podmiotu w zamian za promowanie nazwy, loga finansującego jest sponsoringiem.

Na mocy umowy sponsoringu sponsor zobowiązuje się sfinansować określone przedsięwzięcie w zamian za reklamę swojej firmy, która ma na celu zwiększenie popularności sponsora, jego renomy oraz dotarcie do szerokiego grona odbiorców.

Celem sponsorowania jest kształtowanie wizerunku sponsora, jego pozytywnego postrzegania przez odbiorców, wzrost prestiżu społecznego i renomy. Ma ono na celu zwiększenie popularności spon-sora, oraz dotarcie do szerokiego grona odbiorców.

Jeśli, tak jak wynika to z przedstawionego stanu faktycznego, na skutek poniesienia wydat-ków na wsparcie finansowe klubu (zakup koszulek, obuwia sportowego) informacje o sponsorze do-cierają do szerokiego kręgu osób w postaci banerów reklamowych, logo na koszulkach itp.) ponie-sione na ten cel wydatki traktować należy jako dotyczące zakupu usług reklamowych prowadzo-nych w sposób publiczny, które podatnik może zaliczyć w całości w ciężar kosztów uzyskania przy-chodów.

Jednocześnie należy podkreślić, iż w sytuacji, gdy zawarta umowa sponsoringu określa ro-dzaj i wartość wzajemnych świadczeń, nie ma podstaw, aby umowę taką utożsamiać z umową da-rowizny. Umowa darowizny jest bowiem umową jednostronnie zobowiązującą. Obdarowany nie jest zobligowany do podejmowania żadnych działań na rzecz darczyńcy z tytułu otrzymania darowizny.

Z treści art. 23 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. wynika, że nie uważa się za koszty uzyska-nia przychodu odpisów i wpłat na różnego rodzaju fundusze tworzone przez podatnika; kosztem uzy-skania przychodów są jednak:

1. podstawowe odpisy i wpłaty na te fundusze, jeżeli obowiązek lub możliwość ich tworzenia w cię-żar kosztów określają odrębne ustawy,
2. odpisy i zwiększenia, które w rozumieniu przepisów o zakładowym funduszu świadczeń socjal-nych obciążają koszty działalności pracodawcy, jeżeli środki pieniężne stanowiące równowar-tość tych odpisów i zwiększeń zostały wpłacone na rachunek Funduszu,.

Zasady tworzenia zakładowego funduszu świadczeń socjalnych i gospodarowania środkami tego Funduszu regulują przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994r. o zakładowym funduszu świadczeń so-cjalnych (Dz. U. z 1996r. Nr 70, poz. 335 z późn. zm.)

Stosownie do postanowień art. 23 ust. 1 pkt 42 powołanej ustawy z dnia 26 lipca 1991r. nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodu wydatków pracodawcy na działalność socjalną, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.

W związku z powyższym zakup towarów na działalność socjalną sfinansowany środkami po-chodzącymi z rachunku bankowego zakładowego funduszu świadczeń socjalnych nie stanowi kosz-tu uzyskania przychodu. Koszty obciążają odpisy (wpłacone) na ten fundusz.