INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 23.07.2012 r. (data wpływu 30.07.2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT wynagrodzenia za świadczone usługi finansowania wierzytelności handlowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30.07.2012 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia od podatku VAT wynagrodzenia na świadczone usługi finansowania wierzytelności handlowych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Bank (dalej: „Bank”) jest czynnym podatnikiem VAT, który w ramach prowadzonej działalności zamierza świadczyć usługę finansowania wierzytelności handlowych swoich klientów (Transactional based Financing, dalej jako „usługa TbF”). Usługa TbF polegać będzie na udzielaniu Klientowi finansowania w drodze wykupu bezspornych, potwierdzonych fakturami, wierzytelności Klienta o charakterze regularnym z tytułu realizacji zawartych przez niego umów handlowych - po spełnieniu łącznie następujących warunków:

1. przedstawieniu Bankowi podpisanej przez Klienta umowy cesji wierzytelności w trybie art. 509 in. kodeksu cywilnego z potwierdzeniem dłużnika wierzytelności Klienta (Dłużnik) o przyjęciu do wiadomości przelewu Wierzytelności na rzecz Banku („Potwierdzenie Dłużnika”);
2. przedstawieniu Bankowi kopii faktur(y), z których wynikać będzie, że:
   1. okres między datą wystawienia faktury a datą płatności faktury jest nie dłuższy niż 180 dni lub inną ustaloną ilość dni, oraz
   2. kwota wskazana w treści faktury jako kwota do zapłaty lub łączna kwota faktur posiadających ten sam termin płatności, jest nie niższa niż określona kwota w PLN;
3. nie wystąpił którykolwiek z Przypadków Naruszenia („Przypadki Naruszenia” będą to określane umową z Klientem przypadki, w których powstanie lub zwiększone zostanie ryzyko braku spłaty skupionej wierzytelności, np.
   1. dłużnik z jakiegokolwiek powodu odmówi lub nie dokona zapłaty Wierzytelności nabytej przez Bank i wynikającej z faktury będącej przedmiotem wykupu w terminie wymagalności,
   2. Nastąpi istotne pogorszenie sytuacji finansowej, materialnej i majątkowej Dłużnika,
   3. Nastąpi zmiana struktury własnościowej Dłużnika,
   4. Klient lub Dłużnik zostaną postawieni w stan likwidacji, przekształcenia lub wszczęte zostanie w stosunku do któregokolwiek z nich postępowanie upadłościowe lub układowe,
   5. Którekolwiek z oświadczeń i zapewnień Klienta okaże się niezgodne z prawdą w chwili ich złożenia,
   6. Klient nie wykona lub nieprawidłowo wykona jakiekolwiek ze swoich zobowiązań wynikających z niniejszej Umowy,
   7. Umowa między Klientem a jego Dłużnikiem przestanie obowiązywać lub jej warunki zostaną zmienione bez uprzedniej pisemnej zgody Banku,
   8. Klient nie wykona lub nienależycie wykona jakiekolwiek ze swoich zobowiązań wynikających z Umowy Dostawy).
   
   
   

Finansowanie Klienta w ramach usługi TbF odbywać się będzie poprzez zapłatę ceny za nabyte wierzytelności w wysokości równej kwocie netto lub brutto wykazanej na fakturze pomniejszonej o prowizję Banku wyliczoną wg następującego wzoru:

KxSxT/360

gdzie:

K- oznacza Cenę;

S - oznacza stopę bazową odpowiednią dla T (a w przypadku gdy T nie odpowiada żadnej kwotowanej stopie bazowej - średnią istniejących stawek bazowych o zbliżonych do T okresie) plus marża Banku;

T - oznacza faktyczną ilość dni między dniem wykupu Wierzytelności przez Banka dniem wymagalności tej Wierzytelności.

Niezależnie od powyższej prowizji Klient jednorazowo zapłaci Bankowi ustaloną kwotowo prowizję przygotowawczą.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wynagrodzenie Banku w postaci opisanych w stanie faktycznym prowizji za świadczenie usługi TbF podlegać będzie zwolnieniu z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 38 czy pkt 40 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług...

Stanowisko Wnioskodawcy

Zastosowanie powinno znaleźć zwolnienie z opodatkowania VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (dalej: ustawa o VAT).

W przypadku usługi TbF bezsprzecznie mamy do czynienia z „odpłatnym świadczeniem usługi na terytorium kraju” przez Bank, bowiem w zamian za udzielone finansowanie Bank będzie pobierał wynagrodzenie prowizyjne. Nie znajdzie zastosowania w przedmiotowej sprawie wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z 27 października 2011 r. w sprawie C-93/10, ponieważ w przedmiotowym stanie faktycznym występuje wynagrodzenie za usługę w postaci prowizji płaconych przez Klienta. Nie będziemy mieć przy tym do czynienia ani z faktoringiem ani usługą ściągania długu, ponieważ w ramach usług Banku nie będą wchodzić żadne czynności dodatkowe charakterystyczne dla faktoringu (por. art. 1 Konwencji Ottawskiej z 1988 r.) takie jak: inkasowanie i księgowanie należności, administrowanie dokumentami, monitorowanie dłużnika, sporządzanie i wysyłanie monitów w przypadku nieterminowej zapłaty, świadczenie usług doradczych, przejęcie ryzyka wypłacalności dłużnika (ta usługa dodatkowa jest regułą w przypadku faktoringu i jeżeli nie została w sposób wyraźny wyłączona w umowie, to faktor jest obciążony odpowiedzialnością za wypłacalność dłużnika).

Celem usługi TbF nie jest również świadczenie usługi windykacyjnej przez Bank w zakresie ściągnięcia wierzytelności Klienta względem dłużnika. Bank nie wysyła żadnych monitów, wezwań do zapłaty, nie działa w kierunku zmuszenia dłużnika Klienta do spłaty długu. Usługa TbF ma charakter kredytowy - Bank finansuje Klienta w zamian za przeniesienie jego wierzytelności względem danego dłużnika. Cesja wierzytelności („długu” w rozumieniu przepisów o VAT) stanowi po prostu zabezpieczenie udzielonego finansowania. W związku z tym pozostaje ustalenie czy usługa TbF będzie usługą w zakresie udzielania kredytów (art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT) czy usługą w zakresie długu (art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT).

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT zwalnia z VAT usługi udzielania kredytów i pożyczek pieniężnych. W przedmiotowym stanie faktycznym, mimo, iż usługa TbF ma niewątpliwie pod względem ekonomicznym charakter kredytowy - Bank zapewnia środki pieniężne Klientowi poprzez wykup przysługujących temu Klientowi wierzytelności w zamian za wynagrodzenie – to w sensie cywlistycznym usługa TbF nie jest umową kredytu bankowego lub pożyczki. Jeżeli zatem uznać, że art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy o VAT odnosi się do kredytu i pożyczki pieniężnej w sensie cywlistycznym a nie ekonomicznym (TbF w sensie ekonomicznym jest niewątpliwie formą kredytu/pożyczki) to nie powinien znaleźć zastosowania w przedmiotowej sytuacji. Art. 135 ust. 1 lit. b) Dyrektywy 2006/112/WE Rady UE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (dalej: Dyrektywa 2006/112) odnosi się co prawda w swojej treści do pojęcia kredytu (ang. credit), a więc terminu ekonomicznego oznaczającego formę pożyczania pieniędzy, na określony czas i pod warunkiem ich zwrotu w zamian za ustalone najczęściej procentowo wynagrodzenie, niemniej bardziej właściwa wydaje się kwalifikacja jako usługi w zakresie długów, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT. Zważywszy bowiem powyższą wątpliwość, zgodnie z dyrektywami prawidłowej wykładni przepisów prawa, odwołać należy się do normy prawnej, która prowadzi do najbardziej jednoznacznych wniosków interpretacyjnych. Taką normę prawną zawiera, zdaniem Banku, art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT.

W ramach usługi TbF przyznanie finansowania następuje dopiero po dokonaniu cesji wierzytelności przez Klienta. Cesja ta jest sposobem zabezpieczenia udzielonego finansowania. W związku z powyższym usługa TbF jest przede wszystkim usługą w zakresie wierzytelności (długu). Słowo „dług” użyte w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT jest rezultatem tłumaczenia treści art. 135 ust. 1 lit. d) Dyrektywy 2006/112 (słowa: „debts”) należy przy tym rozumieć jako wierzytelność, bowiem inaczej zakres przedmiotowy powyższego przepisu w części dotyczącej „usług w zakresie długu” czy też art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o VAT (usługi w zakresie ściągania długu) byłby pusty, gdyby słowo dług rozumieć tylko jako zobowiązanie dłużnika. Usługi w zakresie długów czy też ściągania długów są w oczywisty sposób świadczone na rzecz wierzyciela, a nie dłużnika. Przyjmując taki zakres przedmiotowy art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o VAT należy stwierdzić, iż usługa TbF jest niewątpliwie usługą w zakresie długu, bowiem, oprócz pozyskania przez Klienta finansowania, dochodzi dzięki działaniu Banku do zamiany wierzytelności (długu) na środki pieniężne (Bank działa tutaj jako „zamieniający” Klientowi aktywo niepłynne w postaci wierzytelności handlowej na płynne aktywo w postaci środków pieniężnych). Tym samym, pod względem przedmiotowym, Bank świadczy usługę w zakresie długów względem Klienta pobierając za to wynagrodzenie prowizyjne.

Mając na względzie powyższe, stanowisko Banku wydaje się zasadne.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity Dz. U. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Z treści art. 7 ust. 1 powołanej ustawy wynika, że dostawą towarów jest przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Stosownie do art. 8 ust. 1 pkt 1 cyt. ustawy, przez świadczenie usług, o których mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy, w tym również m.in. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej.

Przez towary, zgodnie z art. 2 pkt 6 ww. ustawy, rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii. Natomiast, na mocy art. 2 pkt 22 ustawy, przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi. Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-517 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.). Zgodnie z treścią art 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy, wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...). Przeniesienie wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje - w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego - na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności, cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

Umowa cesji wierzytelności wypełnia znamiona usługi, określone w art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług, polega bowiem na przeniesieniu prawa do wartości niematerialnych i prawnych. Stanowi zatem świadczenie usług w rozumieniu tej ustawy.

Z punktu widzenia nabywcy wierzytelności do świadczenia usług dochodzi już w momencie samego nabycia tej wierzytelności, obojętnie czy nabycie zostało dokonane w celu windykacji tej wierzytelności przez samego nabywcę, czy też w celu dalszej jej odsprzedaży. Celem nabycia cudzej wierzytelności nie musi być jej odsprzedaż, ale także inne wykorzystanie do celów prawno-gospodarczych przez nabywcę, sposób wykorzystania nabytej wierzytelności może decydować, o charakterze usługi nie zaś o istocie czynności prawnej jaką jest nabycie cudzej wierzytelności. Usługą jest nabycie wierzytelności danego podmiotu w celu jej wykorzystania do operacji prawno-podatkowych.

Zakup wierzytelności stanowi usługi polegające na przeniesieniu wierzytelności z majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku osoby trzeciej na mocy umowy zawartej między zbywcą wierzytelności (cedentem), a jej nabywcą (cesjonariuszem). Oznacza to, że w takim przypadku nabywca wierzytelności świadczy na rzecz jej zbywcy usługę pośrednictwa finansowego, której celem jest uwolnienie sprzedawcy od ciężaru egzekwowania wierzytelności

Z opisu przedstawionego we wniosku stanu sprawy wynika, że Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zamierza świadczyć usługę finansowania wierzytelności handlowych swoich klientów. Usługa ta jak wskazuje Spółka, będzie polegać ma udzieleniu Klientowi finansowania w drodze wykupu bezspornych, potwierdzonych fakturami wierzytelności po spełnieniu określonych warunków, t.j:

1. przedstawieniu Bankowi podpisanej przez Klienta umowy cesji wierzytelności w trybie art. 509 in. kodeksu cywilnego z potwierdzeniem dłużnika wierzytelności Klienta (Dłużnik) o przyjęciu do wiadomości przelewu Wierzytelności na rzecz Banku („Potwierdzenie Dłużnika”);
2. przedstawieniu Bankowi kopii faktur(y), z których wynikać będzie, że:
   1. okres między datą wystawienia faktury a datą płatności faktury jest nie dłuższy niż 180 dni lub inną ustaloną ilość dni, oraz
   2. kwota wskazana w treści faktury jako kwota do zapłaty lub łączna kwota faktur posiadających ten sam termin płatności, jest nie niższa niż określona kwota w PLN;
3. nie wystąpił którykolwiek z Przypadków Naruszenia („Przypadki Naruszenia” będą to określane umową z Klientem przypadki, w których powstanie lub zwiększone zostanie ryzyko braku spłaty skupionej wierzytelności, np.
   1. dłużnik z jakiegokolwiek powodu odmówi lub nie dokona zapłaty Wierzytelności nabytej przez Bank i wynikającej z faktury będącej przedmiotem wykupu w terminie wymagalności,
   2. Nastąpi istotne pogorszenie sytuacji finansowej, materialnej i majątkowej Dłużnika,
   3. Nastąpi zmiana struktury własnościowej Dłużnika,
   4. Klient lub Dłużnik zostaną postawieni w stan likwidacji, przekształcenia lub wszczęte zostanie w stosunku do któregokolwiek z nich postępowanie upadłościowe lub układowe,
   5. Którekolwiek z oświadczeń i zapewnień Klienta okaże się niezgodne z prawdą w chwili ich złożenia,
   6. Klient nie wykona lub nieprawidłowo wykona jakiekolwiek ze swoich zobowiązań wynikających z niniejszej Umowy,
   7. Umowa między Klientem a jego Dłużnikiem przestanie obowiązywać lub jej warunki zostaną zmienione bez uprzedniej pisemnej zgody Banku,
   8. Klient nie wykona lub nienależycie wykona jakiekolwiek ze swoich zobowiązań wynikających z Umowy Dostawy).
   
   
   

Wynagrodzeniem Banku z tytułu świadczenia opisanej usługi, będzie prowizja oraz prowizja przygotowawcza.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, Wnioskodawca będzie nabywał bezsporne wierzytelności, co do których nie wystąpi ryzyko braku spłaty. Charakter umowy wskazuje wyraźnie, iż Spółka nie będzie nabywać „trudnych” wierzytelności na temat których wypowiedział się Trybunał w powołanym wyżej orzeczeniu C-93/10, na co słusznie zwrócił uwagę Zainteresowany.

Wątpliwości Wnioskodawcy odnoszą się do kwestii zastosowania zwolnienia od podatku VAT przewidzianego w art. 43 ust. 1 pkt 38 bądź pkt 40 ustawy dla świadczonych usług, za które wynagrodzeniem jest otrzymywana prowizja.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Zgodnie z art. 146a pkt 1 ustawy o VAT w okresie od dnia 1 stycznia 2011r. do dnia 31 grudnia 2013r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług oraz rozporządzeń wykonawczych do tej ustawy, przewidują dla niektórych towarów i usług stawki obniżone lub zwolnienie od podatku.

Stosownie do postanowień art. 43 ust. 1 pkt 38 ustawy, zwalnia się od podatku usługi udzielania kredytów lub pożyczek pieniężnych oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu usług udzielania kredytów lub pożyczek, a także zarządzanie kredytami lub pożyczkami pieniężnymi przez kredytodawcę lub pożyczkodawcę.

Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług.

Stosownie do art. 43 ust. 15 ustawy zwolnienia, o których mowa w ust. 1 pkt 7, 12 i 37-41 oraz w ust. 13, nie mają zastosowania do:

1. czynności ściągania długów, w tym factoringu;
2. usług doradztwa;
3. usług w zakresie leasingu.
   
   

Usługi ściągania długów i factoringu nie zostały zdefiniowane w polskich przepisach prawa i należą do tzw. umów nienazwanych. Co do zasady, factoring polega na tym, że faktor trudniący się zawodowo tego typu działalnością nabywa wierzytelności przysługujące przedsiębiorcy (faktorantowi) z tytułu dokonania sprzedaży lub wykonania usług w zamian za określoną kwotę, odpowiadającą wartości nominalnej wierzytelności pomniejszonej o dyskonto uwzględniające wynagrodzenie faktora.

W pojęciu usług ściągania długów i factoringu mieści się zatem m.in. skup wierzytelności w celu ich windykacji we własnym zakresie lub odprzedaży. Usługa tego typu polegająca na „wyręczeniu” klienta z czynności zmierzających do odzyskania długu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług bez możliwości skorzystania ze zwolnienia.

Odnosząc zatem powołane wyżej regulacje prawne do przedstawionego zdarzenia tut. Organ stwierdza, że czynność polegająca na nabyciu wierzytelności, spowoduje niewątpliwie „uwolnienie” cedenta od ciężaru egzekwowania wierzytelności i stanowi czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług.

Wnioskodawca w opisie sprawy wskazał, iż w ramach prowadzonej działalności świadczy usługę finansowania wierzytelności handlowych swoich klientów poprzez wykup wierzytelności klienta. Usługi te niewątpliwie nie stanowią czynności związanych z obsługą udzielanej pożyczki (kredytu) lecz w sposób ewidentny mają na celu odzyskanie należności wynikającej z nabytej wierzytelności handlowej. Zatem w świetle powyższych wyjaśnień należy uznać, że usługi wykonywane przez Wnioskodawcę w zamian za prowizje oraz opłatę przygotowawczą, stanowią czynność odzyskiwania długów wyłączoną ze zwolnienia od podatku od towarów i usług. Tym samym transakcja ta nie będzie korzystała ze zwolnienia od podatku, o którym mowa w art. 41 ust. 1 pkt 38 lub 40 ustawy, lecz winna zostać opodatkowana według podstawowej stawki podatku VAT w wysokości 23%.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock