Na podstawie art. 14a par. 1 ustawy z dnia 28.08.1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 1997 r. nr 137, poz. 926 ze zm.) Naczelnik Urzędu Skarbowego informuje:

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Bank, na mocy umów o świadczenie usług powierniczych z globalnym powiernikiem, prowadzi rachunki papierów wartościowych na rzecz nierezydentów będących klientami globalnego powiernika. Bank jako płatnik dokonujący naliczenia i odprowadzenia podatków od odsetek oraz dywidendy w imieniu klientów globalnego powiernika posiadających rachunki papierów wartościowych w Banku, jest zobowiązany do weryfikacji czy dany klient może skorzystać z postanowień umów o unikaniu podwójnego opodatkowania.
Dotychczasowa praktyka Banku uznaje ważność certyfikatu rezydencji od powiązania nazwy klienta posiadającego rachunek w Banku i nazwy widniejącej na certyfikacie rezydencji podatkowej przedstawionym przez klienta. W wielu przypadkach dostarczone świadectwo miejsca rezydencji nie podaje nazwy dokładnie takiej samej, jak nazwa na którą zarejestrowano rachunek.

Bank zwraca się o potwierdzenie swojego stanowiska, że w przypadku różnic w nazwie tego samego klienta na certyfikatach rezydencji podatkowej przedstawanych w kolejnych latach podatkowych, może opierać się na innych danych pozwalających na identyfikację posiadacza rachunku, np. Tax Identyfication Number klienta (będący ekwiwalentem polskiego numeru NIP dla podmiotów instytucjonalnych w USA), potwierdzonych pisemnie przez globalnego powiernika.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) – osoby prawne i jednostki organizacyjne nie mające osobowości prawnej oraz będące przedsiębiorcami osoby fizyczne, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz w art. 22, są obowiązane, jako płatnicy, pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat. Jednakże zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika dla celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikat rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.
Wynika to z faktu, iż postanowienia umów o unikaniu podwójnego opodatkowania mają zastosowanie do rezydentów, tj. do osób mających siedzibę w którymkolwiek z umawiających się państw i podlegających obowiązkowi podatkowego, ze względu na swoją siedzibę, w państwie rezydencji.

W świetle przytoczonego przepisu zastosowanie stawki podatku wynikającej z umowy między Rządem Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej a Rządem Stanów Zjednoczonych Ameryki o unikaniu podwójnego opodatkowania w zakresie podatków od dochodu, podpisanej w Waszyngtonie w dniu 8 października 1974 roku (Dz. U. z 1976 roku Nr 31 poz. 178) jest uzależnione od posiadania przez podatnika stosownego zaświadczenia o miejscu siedziby dla celów podatkowych, które powinno spełniać następujące warunki:
1)z treści takiego dokumentu musi jednoznacznie wynikać, iż osoba w nim wymieniona ma siedzibę dla celów podatkowych na terytorium Stanów Zjednoczonych Ameryki;
2)został on wystawiony przez właściwy organ administracji podatkowej.
Certyfikat, w którym nazwa podmiotu nieznacznie różni się od danych zgłoszonych do Banku, można uznać za prawidłowy, jeżeli nazwa ta będzie czytelna i pozwoli w sposób niewątpliwy na identyfikację podmiotu.

Reasumując, w przypadku nieznacznej zmiany nazwy na aktualizowanych corocznie certyfikatach przy niezmienionym numerze identyfikacyjnym klienta i uzyskaniu pisemnego potwierdzenia przez Bank pełnego brzmienia nazwy zgodnej z nazwą na rachunku klienta w Banku, możliwe jest na podstawie takiego certyfikatu stosowanie postanowień umowy w sprawie zapobiegania podwójnemu opodatkowaniu.

W drugiej części pisma Banku z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że powszechnie występującą w Stanach Zjednoczonych konstrukcją prawną jest Trust, na mocy której osobowość prawną, a w konsekwencji również numer identyfikacji podatkowej posiada jedynie Trust - zarządzający liczną grupą wyodrębnionych mas majątkowych nie posiadających osobowości prawnej, a będących jedynie wydzielonymi funduszami o różnych nazwach w zależności od celu i typu inwestycji jakim służą. Z powodu tej konstrukcji, wiele Funduszy nie jest w stanie dostarczyć oddzielnych certyfikatów na swoją nazwę, gdyż zgodnie z prawem Stanów Zjednoczonych korzystają one z numeru identyfikacji podatkowej nadanej Trustowi, oraz z certyfikatu rezydencji wystawionego dla Trustu.
Ponadto, fundusze zarządzane przez klientów globalnego powiernika, nie posiadając odrębności podatkowej, stanowią wyłącznie wyodrębnione masy majątkowe o z góry określonej strategii inwestycyjnej, które nie mają roszczenia cywilnoprawnego do Banku z tytułuwypłacanych przez Bank pożytków. Takie roszczenie przysługuje natomiast podmiotowi zarządzającemu (Trust), którego pełnomocnikiem jest globalny powiernik.

W związku z powyższym Bank, w sytuacji braku formalnej możliwości uzyskania certyfikatu przez wspomniane fundusze, rozważa możliwość zastosowania certyfikatów wystawionych na podmiot zarządzający tymi funduszami.

W opisanej sytuacji podstawą do zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej wynikającej z umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania może być wydany przez amerykańskie władze podatkowe certyfikat rezydencji z powołaniem numeru identyfikacyjnego Trustu. Dodatkowo podmiot zarządzający omawianymi funduszami powinien dostarczać Bankowi dokładnych informacji zawierających dane o strukturze podmiotu z których jednoznacznie wynikałoby, że konkretny fundusz będący klientem Banku, należy do struktury organizacyjnej Trustu.

Mając powyższe na uwadze, Naczelnik tutejszego Urzędu informuje, iż stanowisko przedstawione przez Bank jest prawidłowe.