INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 26.09.2011r. (data wpływu 30.09.2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie:

• uznania kwoty wypłaconej najemcom za niezwiązaną ze świadczeniem usługi – jest nieprawidłowe,
• prawa do odliczenia podatku naliczonego - jest prawidłowe.
  
  

UZASADNIENIE

W dniu 30.09.2011r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie uznania kwoty wypłaconej najemcom za niezwiązaną ze świadczeniem usługi oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

C Sp. z o.o. (dalej: C lub Spółka), spółka zależna od C L (dalej: C L), jest deweloperem i zarządcą nieruchomości, głównie handlowych, znajdujących się w centrach polskich miast. C L jest inwestorem na rynku nieruchomości w Polsce i pośrednio posiada lub posiadała w Polsce liczne obiekty handlowe i biurowe, w tym:

• C w W (dalej: WSJ) będącego w chwili zawarcia umowy własnością P Sp. z o.o. (dalej: PWP) oraz

• Dom Handlowy R we W (dalej: R) będącej własnością D R Sp. z o.o. w likwidacji (wydzierżawionego spółce powiązanej; dalej: DTC R).
  
  

Zarówno PWP, jak i D R, były spółkami powiązanymi z C L. Spółka na podstawie umów zawartych z właścicielem zarządzała i zarządza R oraz WSJ. Z tytułu wykonywanych usług Spółka pobiera wynagrodzenie, które podlega opodatkowaniu VAT. Jednym z głównych najemców powierzchni zarządzanych przez C jest Grupa N (dalej: Grupa E). Grupę E tworzą N (dalej: E) oraz inne podmioty o profilu operacyjno-handlowym, będące spółkami zależnymi E, w tym E (dalej: E), S Sp. z o.o. (dalej: S) oraz U Sp. z o.o. (dalej: UF).

Podmioty z Grupy E wynajmowały m.in. powierzchnię:

• w WSJ będącego w chwili zawarcia umowy własnością PWP oraz

• w DH R będącego własnością DTC R.
  
  

Najem Powierzchni w WSJ

W 2006 roku E, E oraz S (dalej: Najemcy) zawarły z PWP, ówczesnym właścicielem WSJ, umowy najmu powierzchni handlowych i biurowych w WSJ. Zgodnie z zawartymi umowami, powierzchnie handlowe oraz biura miały zostać wydane Najemcom w stanie nadającym się do użycia 1 kwietnia 2008 roku. W zawartych umowach najmu, dla każdej z wynajmowanych powierzchni ustalono osobne zasady ich podziału oraz maksymalną liczbę osób, jaka może pracować na danej powierzchni. Po upływie 6 miesięcy od zawarcia umów najmu, Najemcy zaczęli zgłaszać do C i PWP zmiany, co do podziału powierzchni oraz maksymalnej liczby osób, jaka może pracować na danej powierzchni. Spółka, jako deweloper i zarządca WSJ, zarządzała procesem przystosowania powierzchni dla potrzeb Najemców. Z tego tytułu C była zaangażowana w bieżące kontakty i ustalenia z Najemcami w zakresie wprowadzenia proponowanych zmian przez Najemców. Pomimo postanowień umownych, przewidujących rozpoczęcie umowy najmu na 1 kwietnia 2008r., Najemcy nie mieli możliwości faktycznego użytkowania wynajętych powierzchni.

Stan ten utrzymywał się:

• do września 2008 roku w przypadku E oraz S,

• do maja 2009 roku w przypadku E.
  
  

Pomimo niemożliwości faktycznego użytkowania powierzchni, PWP wystawiła na rzecz Najemców faktury za wynajem za okres od 1 kwietnia 2008 r. (od strony technicznej, faktury te wystawiane były przez C w imieniu PWP). Faktury te zostały przez Najemców zapłacone. Zgodnie, bowiem z zawartymi umowami, faktury z tytułu omawianych usług były regulowane w systemie „direct debit”, który polega na tym, że na podstawie wystawionych przez PWP faktur bank dokonywał automatycznej ich zapłaty pobierając środki finansowe z rachunków bankowych Najemców bez udziału w tym zakresie samych Najemców.

W wyniku powyższych nieprawidłowości Najemcy zaczęli zgłaszać roszczenia z tytułu poniesionych szkód. Wysokość roszczeń została skalkulowana na podstawie strat poniesionych przez Najemców w związku z faktem, iż nie mogli oni faktycznie użytkować omawianych nieruchomości w początkowym okresie umowy najmu. W opinii PWP oraz C, zaistniała sytuacja była natomiast spowodowana zmianami wprowadzonymi przez Najemców w zakresie podziału powierzchni oraz maksymalnej liczby osób, jaka może pracować na danej powierzchni. W konsekwencji, pomiędzy PWP, C i Najemcami powstał spór, co do przyczyn i odpowiedzialności za niemożność użytkowania nieruchomości przez Najemców (dalej: Spór 1).

Najem Dowierzchni W DH R

S i UF (dalej: Najemcy) są najemcami powierzchni w R na podstawie umów najmu zawieranych w latach 2006r.-2008r. W trakcie trwania umów najmu doszło do szeregu zdarzeń, które uniemożliwiały Najemcom prawidłowe korzystanie z przedmiotu najmu, w tym m.in. zalanie części sali sprzedaży, utrata części towaru w okresie przedświątecznym w wyniku zalania, kilkukrotne fałszywe alarmy ewakuacyjne, nieprawidłowości w funkcjonowaniu ochrony. W związku ze szkodami poniesionymi w lokalach handlowych objętych umowami najmu w R, Najemcy zgłaszali do C i DTC R liczne roszczenia odszkodowawcze (dalej: Spór 2), w tym z tytułu:

• poniesienia kosztów czynszu za najem powierzchni, do której Najemcy mieli ograniczony dostęp wskutek zalania powierzchni,

• utraty części towaru wskutek kradzieży,

• obniżenia obrotu, spowodowanego częściowym zamknięciem powierzchni, brakiem towaru, utratą wizerunku, itp.
  
  

W 2011r. C L postanowiła zbyć udziały w PWP podmiotowi trzeciemu. W tym celu C L złożyła zapewnienia i gwarancje na rzecz nabywcy udziałów, że żaden z Najemców nie będzie zgłaszał wobec PWP roszczeń z tytułu umów najmu w związku ze zdarzeniami sprzed 23 marca 2011 roku, w tym w związku ze Sporem 1. Ponadto, C L oraz C negocjują warunki sprzedaży R na rzecz osoby trzeciej. Obecni właściciele budynku oraz C (deweloper, opiekun) zainteresowani są polubownym rozwiązaniem Sporu 2 z E i jego spółkami zależnymi.

Zawarta Umowa

W związku z powyższym w dniu 16 czerwca 2011 r. C zawarła z E, działającym w imieniu swoim oraz swoich podmiotów zależnych, umowę w trybie art. 917 kodeksu cywilnego w celu uchylenia niepewności co do wzajemnych roszczeń (dalej: Umowa) wynikających z umów najmu w zakresie WSJ (Spór 1) i DH R (Spór 2). Zgodnie z postanowieniami zawartej Umowy, E, E, S i UF odstąpią od dochodzenia swoich roszczeń wynikających ze Sporu 1 i 2 w stosunku do PWP, DH R, C, C L oraz ich następców prawnych w zamian za zapłatę przez C ustalonej w Umowie kwoty. Podstawą kalkulacji tej kwoty była natomiast wartość szkód, jakie zostały poniesione przez podmioty z Grupy E w zakresie realizacji określonych umów najmu. Zawierając Umowę E działał na rzecz własną oraz w imieniu E, S oraz UF, które udzieliły mu stosownych pełnomocnictw. Kwota otrzymana od C na podstawie zawartej Umowy zostanie podzielona (odpowiednio do poziomu poniesionych szkód) pomiędzy E i E, S oraz UF zgodnie z osobną umową jaka została zawarta pomiędzy tymi podmiotami w przedmiotowym zakresie. Dodatkowo Spółka pragnie wskazać, iż druga strona analizowanej Umowy tj. odpowiednie podmioty z Grupy EMF również wystąpiły do Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie o wydanie interpretacji indywidualnej w przedmiotowym zakresie. W konsekwencji wnioski złożone przez podmioty z Grupy EMF dotyczą identycznego stanu faktycznego jak zaprezentowany przez Spółkę

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Spółka pragnie potwierdzić, czy zapłata określonej kwoty na podstawie Umowy będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT.
2. W przypadku gdyby Organ uznał, że zapłata określonej kwoty na podstawie Umowy podlega opodatkowaniu VAT, Spółka prosi o potwierdzenie, iż Spółka ma prawo do odliczenia podatku VAT wynikającego z otrzymanej faktury.
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy:

Stanowisko Spółki oraz uzasadnienie w zakresie Pytania nr 1.

Stanowisko Spółki

Zdaniem Spółki zapłacona przez nią kwota na podstawie omawianej Umowy nie podlega opodatkowaniu VAT.

Uzasadnienie stanowiska Spółki

Zakres opodatkowania VAT

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega, m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Definicja dostawy towarów została zawarta w art. 7 ust. 1 ustawy. Zgodnie z nią przez dostawę towarów należy rozumieć przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Z uwagi na fakt, iż przedmiotem Umowy opisanej w stanie faktycznym nie są towary, nie ma wątpliwości, iż w analizowanym przypadku nie dochodzi do dostawy towarów. Natomiast stosownie do art. 8 ust. 1 ustawy o VAT przez świadczenie usług należy rozumieć każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W świetle powyższego, co do zasady, każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czyjegoś zachowania stanowi usługę w rozumieniu ustawy o VAT. Niemniej, aby dane działanie, zaniechanie lub tolerowanie czyjegoś zachowania uznać, za usługę w rozumieniu ustawy o VAT, muszą być przy tym spełnione następujące warunki:

1. w następstwie zobowiązania dochodzi do realizacji świadczenia, którego bezpośrednim beneficjentem jest druga strona transakcji,
2. w zamian za wykonane świadczenie druga strona realizuje świadczenie wzajemne w postaci wypłaty wynagrodzenia.
   
   

Należy podkreślić, iż oba ww. warunki winny być spełnione łącznie, aby świadczenie podlegało, jako usługa, opodatkowaniu podatkiem VAT.

Ustawa o VAT nie reguluje bezpośrednio kwestii opodatkowania wypłaty odszkodowania lub innych podobnych należności wynikających z faktu wyrządzenia szkody drugiemu podmiotowi. Należy jednak zwrócić uwagę, iż w przypadku czynności wypłaty odszkodowania nie występuje zarówno element świadczenia, jak i element wypłaty wynagrodzenia. Wypłata odszkodowania nie następuje bowiem z tytułu realizacji określonego świadczenia przez drugi podmiot, a jest jedynie rekompensatą za wyrządzone temu podmiotowi szkody. W konsekwencji, podmiot otrzymujący zapłatę odszkodowania nie wykonuje żadnego świadczenia na rzecz podmiotu wypłacającego. Płatność taka nie ma więc charakteru wynagrodzenia. Co więcej, podstawa z tytułu której jest wypłacane odszkodowanie, tj. wyrządzenie szkody, jest zupełnym przeciwieństwem świadczenia mogącego stanowić usługę. W takim przypadku mamy bowiem do czynienia z uszczupleniem majątku jednego z podmiotów, a nie jego powiększeniem o wartość otrzymanego świadczenia.

W świetle powyższego, należy uznać, iż w przypadku wypłaty odszkodowania mamy do czynienia z czynnością niepodlegającą opodatkowaniu VAT. Taka wypłata nie następuje bowiem z tytułu wykonania dostawy towarów lub świadczenia usług.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej: TSUE; Wcześniej jako Europejski Trybunał Sprawiedliwości (ETS)), które wskazuje, że z odpłatnością mamy do czynienia wtedy, gdy istnieje bezpośredni związek między wykonaniem świadczenia i otrzymaniem wynagrodzenia. Sytuacja, w której nie ma bezpośredniego związku pomiędzy zapłatą kwoty pieniężnej a świadczoną usługą nie podlega opodatkowaniu. Tezy takie zostały zawarte m.in. w orzeczeniach TSUE: w sprawach: C-16/93 (Tolsma), C-215/94 (Jurgen Mohr) oraz C-277/05 (Societe Thermale D’Eugenie - Les - Bains).

Stanowisko przedstawione przez TSUE potwierdzają również polskie sądy administracyjne, m.in. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 1 kwietnia 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 2166/07, w którym sąd orzekł, iż „Mając na uwadze ustawową definicję świadczenia usług nie można zatem uznać, iż zapłata przez kontrahenta na rzecz strony odszkodowania stanowi wynagrodzenie za świadczoną przez nią usługę. Jak wskazano powyżej, przez pojęcie odszkodowania należy bowiem rozumieć rekompensatę, zadośćuczynienie. Istotą odszkodowań nie jest płatność za świadczenie, lecz rekompensata za szkodę. W takim przypadku nie mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie. A zatem otrzymanie odszkodowania nie wiąże się z żadnym świadczeniem ze strony podatnika. Zapłata określonej kwoty pieniężnej wynika z konieczności niewykonania umowy. Zapłata ta stanowi dla podatnika pewnego rodzaju zadośćuczynienie za utracone zyski, które mógłby uzyskać poprzez dalsze świadczenie usług na rzecz kontrahenta”.

Brak opodatkowania VAT wypłat odszkodowania znajduje również potwierdzenie w jednolitej linii interpretacyjnej organów podatkowych. Jak wskazał Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji z dnia 1 kwietnia 2009r. sygn. IPPP2/443-38/09-2/AZ „Wypłata odszkodowania nie może być uznana za świadczenie usług w zamian za wynagrodzenie, w rozumieniu powołanego art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, ponieważ nie występuje w tym przypadku określone świadczenie, a tym samym konkretny beneficjent tego świadczenia. Odszkodowanie nie stanowi odpłatności za skonkretyzowane świadczenie. W przypadku odszkodowania brak jest symetrii pomiędzy świadczeniem a wynagrodzeniem. W takich przypadkach mamy jedynie do czynienia z wynagrodzeniem, które zwykle stanowi formę zadośćuczynienia, zatem nie ma zwiększenia aktywów po stronie beneficjenta.”

Podobnie wypowiedział się Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach w interpretacji z dnia 5 maja 2011r., sygn. IBPP3/443-499/11/PK „Powyższe ma charakter rekompensaty, wypłacanej przez nierzetelnego kontrahenta, Wnioskodawcy z tytułu świadczenia usług niepełnowartościowych, a zatem wykracza poza zakres przedmiotowy opodatkowania podatkiem od towarów i usług”.

Podejście takie zostało także przedstawione winnych interpretacjach m.in.:

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 23 grudnia 2009r. sygn. IPPP1/443-965/09-4/AP,

• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 23 grudnia 2008r. sygn. IBPP3/443-732/08/ŁW,
• interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 13 stycznia 2011r. sygn. IBPP2/443-883/10/WN.
  
  

W świetle powyższego, mając na uwadze treść przepisów ustawy o VAT oraz jednolitą linię interpretacyjną TSUE, polskich sądów administracyjnych oraz organów podatkowych, nie ulega wątpliwości, że wypłata odszkodowania nie podlega opodatkowaniu VAT.

Umowa pomiędzy EMF i C

Jak zostało wskazane w stanie faktycznym, szkody podmiotów reprezentowanych przez EMF poniesione z tytułu nieprawidłowego wykonania umów najmu przez podmioty wynajmujące polegały na uszczupleniu majątku poprzez, min.:

• poniesienie kosztów czynszu za najem powierzchni, z których Najemcy nie mogli korzystać;

• poniesienie kosztów czynszu za najem powierzchni, do której Najemcy mieli ograniczony dostęp wskutek zalania powierzchni,

• utratę części towaru w skutek kradzieży,

• obniżenie obrotu, spowodowane częściowym zamknięciem powierzchni, brakiem towaru, utratę wizerunku, itp.
  
  

Na mocy Umowy zawartej pomiędzy EMF i C, strony doszły do porozumienia co do wysokości kwoty, jaka powinna być wypłacona na rzecz Najemców w związku ze szkodami poniesionymi przez nich w zakresie Sporu 1 i Sporu 2. Zgodnie z zawartą Umową C dokona wypłaty ustalonej kwoty na rzecz EMF (i tym samym Spółek, które EMF reprezentuje), natomiast EMF (oraz reprezentowane Spółki) odstąpią od wszelkich roszczeń odszkodowawczych z tytułów zdarzeń będących przedmiotem Sporu 1 i Sporu 2.

Mając powyższe na uwadze, w opinii Spółki, kwota wypłacona przez nią na rzecz EMF na podstawie omawianej Umowy ma charakter odszkodowania. Podstawą kalkulacji tej kwoty jest bowiem wartość szkód, jakie zostały poniesione przez podmioty z Grupy EMF w zakresie realizacji określonych umów najmu. Zgodnie z przedstawioną wcześniej interpretacją przepisów w zakresie VAT, wypłata odszkodowania nie podlega opodatkowaniu VAT. Na potwierdzenie tego stanowiska, należy zwrócić dodatkowo uwagę, iż w omawianym przypadku nie dochodzi do realizacji żadnego świadczenia ze strony EMF na rzecz C (oraz reprezentowanych przez C podmiotów). Zapłata dokonywana przez C wynika wyłącznie ze szkód poniesionych przez podmioty z Grupy EMF. Jednocześnie, należy wskazać, iż za takie świadczenie nie można uznać faktu odstąpienia przez Najemców od wszelkich dalszych roszczeń z tytułu poniesionych przez nich szkód. Istotą bowiem wypłaty odszkodowania jest fakt zrekompensowania szkody i niemożność w przyszłości ponownego występowania przez podmiot otrzymujący odszkodowanie z kolejnymi roszczeniami z tego tytułu.

Dodatkowo, należy podkreślić, że obowiązująca w prawie cywilnym zasada pełnej kompensacji szkód nie pozwala na otrzymanie odszkodowania w wysokości przekraczającej wartość tej szkody. W świetle wskazanej reguły, wypłata odszkodowania nie może być źródłem dodatkowego, bezpodstawnego wzbogacenia.

W związku z powyższym, nawet bez zastrzeżenia umownego, na podstawie, którego EMF zrzekł się ostatecznie i nieodwołalnie swoich roszczeń wynikających ze Sporów 1 i 2, EMF i tak nie byłby uprawniony do otrzymania dalszego odszkodowania od C. W konsekwencji, odstąpienie przez Najemców od wszelkich dalszych roszczeń z omawianych tytułów jest elementem ściśle wiązanym z wypłatą ustalonego przez strony odszkodowania. Samo odszkodowanie natomiast wynika wyłącznie z faktu poniesienia przez Najemców określonych szkód.

Podsumowując, należy wskazać, iż wypłacona przez Spółkę na podstawie Umowy kwota nie jest wynagrodzeniem z tytułu wykonania usługi w rozumieniu art. 8 ustawy o VAT, lecz stanowi wypłatę odszkodowania, która nie stanowi czynności podlegającej opodatkowaniu VAT.

Interpretacje organów podatkowych oraz sadów administracyjnych

Spółka pragnie zwrócić uwagę, iż analogiczne sytuacje do przypadku omawianego w niniejszym wniosku były w praktyce już przedmiotem analizy zarówno organów podatkowych jak i sądów administracyjnych. W wydanych interpretacjach, zarówno organy podatkowe jak i sądy administracyjne, potwierdzały wyraźnie, że wypłata określonej kwoty (odszkodowania) w związku ze szkodami poniesionymi w wyniku nieprawidłowego wykonania umowy najmu, nie stanowi czynności opodatkowanej VAT. Dla przykładu, w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 18 maja 2011 r. sygn. IPPP2/443-644/08/11-15/S/MS/KOM, Organ wskazał, iż „zapłata odszkodowania nie pozostawała w niniejszej sprawie w żadnym przyczynowym związku z żadną czynnością wymienioną w art. 5 ust. 1 ustawy. Wypłacone Spółce odszkodowanie nie jest ekwiwalentem za jej usługę, lecz stanowi konsekwencję pewnego zdarzenia wcześniejszego, tj. naruszenia przez wynajmującego warunków umowy najmu.”

W związku z powyższym organ uznał za prawidłowe stanowisko Spółki, iż otrzymane przez nią odszkodowanie nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

Dodatkowo, jak to zostało wskazane w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 15 grudnia 2010r., sygn. akt III SA/Wa 2774/10 „(...) zrzeczenie się przez nią roszczeń (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności) jest prostą, prawną konsekwencją otrzymania odszkodowania. Przypomnieć należy, że obowiązująca w prawie cywilnym zasada pełnej kompensacji szkody nie pozwala na otrzymanie odszkodowania w wysokości przekraczającej wartość tej szkody. Wypłata odszkodowania nie może być źródłem dodatkowego, bezpodstawnego wzbogacenia. Zatem nawet bez tego zastrzeżenia umownego, na mocy którego Skarżąca zrzekła się ostatecznie i nieodwołalnie swoich roszczeń pod warunkiem wypłaty umówionego odszkodowania, Spółka i tak nie byłaby uprawniona do otrzymania żadnego dalszego odszkodowania od najemcy. Ze strony Skarżącej nie nastąpiło więc świadczenie żadnej usługi powstrzymania się od dokonania czynności, tolerowania czynności albo sytuacji (poza wszelkim sporem jest, że w sprawie nie nastąpiła odpłatna dostawa towaru). (...) Zasadnie też Spółka podkreśliła, że zapłata odszkodowania nie pozostawała w niniejszej sprawie w żadnym przyczynowym związku z żadną czynnością wymienioną w art. 5 ust. 1 ustawy. Wypłacone Spółce odszkodowanie nie jest ekwiwalentem za jej usługę, lecz stanowi konsekwencję pewnego zdarzenia wcześniejszego, tj. naruszenia przez wynajmującego warunków umowy najmu. Z tego względu stanowisko Skarżącej należało uznać za w pełni prawidłowe.”

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Spółki zapłacona przez nią kwota na podstawie omawianej Umowy nie podlega opodatkowaniu VAT.

Stanowisko Spółki oraz uzasadnienie w zakresie Pytania nr 2

Stanowisko Spółki

W przypadku, gdyby Organ uznał, iż zapłata określonej kwoty na podstawie Umowy podlega opodatkowaniu VAT i w związku z tym powinna być udokumentowana fakturą VAT, Spółka stoi na stanowisku, iż będzie miała prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego w takiej fakturze.

Uzasadnienie stanowiska Spółki

Zgodnie z art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

- z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Jak wynika z powyższych regulacji, podstawowym kryterium decydującym o prawie podatnika do odliczenia podatku VAT zawartego w cenie nabytych towarów i usług, jest wystąpienie związku pomiędzy podatkiem naliczonym przy nabyciu towarów i usług, a wykonywanymi przez podatnika czynnościami opodatkowanymi.

Związek z działalnością opodatkowaną podatkiem VAT

Podstawową działalnością prowadzoną przez Spółkę, jest zarządzanie nieruchomościami w imieniu ich właścicieli. W ramach umowy z PWP i DTC R, Spółka zarządzała WSJ i DH R, w których część powierzchni została wynajęta podmiotom z Grupy EMF. Z tytułu wykonywanych usług Spółka pobiera wynagrodzenie, które podlega opodatkowaniu VAT. Jak zostało wskazane, w związku z prowadzoną przez siebie działalnością zarządzania nieruchomościami, C wdała się w spór z Najemcami (Spór 1 i Spór 2) w zakresie prawidłowości wykonywanej umowy najmu. Spółka ostatecznie jest zainteresowana polubownym zakończeniem sporu i jest gotowa do zrekompensowania Grupie EMF szkód poniesionych w zakresie realizacji umów najmu. Takie zakończenie trwającego sporu pozwoli na zachowanie dobrego wizerunku Spółki na rynku i usunięcia na przyszłość niepewności prawnej związanej z ewentualnym dochodzeniem odszkodowania przez podmioty z Grupy EMF z tytułu omawianych umów najmu. W konsekwencji, w celu polubownego zakończenia sporu, C podpisała z EMF Umowę. Jednym ze skutków realizacji tej umowy będzie uregulowanie roszczeń, z którymi występują podmioty z Grupy EMF i gwarancje, że nie będą one już występowały z tymi roszczeniami w przyszłości.

Zdaniem Spółki, wypłacona przez C kwota na podstawie Umowy na rzecz EMF pozostaje w ścisłym związku z działalnością opodatkowaną VAT Spółki (zarządzanie nieruchomościami). W konsekwencji, gdyby Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał, że zapłata ustalonej kwoty na podstawie Umowy podlega opodatkowaniu VAT, Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT naliczonego zawartego na fakturze dokumentującej tą transakcję.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za:

• nieprawidłowe w zakresie uznania kwoty wypłaconej najemcom za niezwiązaną ze świadczeniem usługi,
• prawidłowe w zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego.
  
  

Na wstępie tut. Organ zaznacza, że niniejsza interpretacja indywidualna dotyczy wyłącznie podmiotu, który o nią wystąpił (Spółki) i nie wywiera żadnych skutków dla podmiotów z Grupy EMF, dla których wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (tekst jednolity Dz. U. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu tym podatkiem podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez dostawę towarów – stosownie do art. 7 ust. 1 cyt. ustawy – rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast przez świadczenie usług, stosownie do art. 8 ust. 1 ww. ustawy – rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

W myśl art. 146a pkt 1 ustawy o VAT, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f stawka podatku wynosi 23%.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Art. 2 pkt 22 ustawy stanowi natomiast, że pod pojęciem sprzedaży należy rozumieć odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

Z treści cytowanego wyżej przepisu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług wynika, iż ustawodawca przyjął generalną zasadę, że usługami są wszelkie odpłatne świadczenia niebędące dostawą towarów. Stąd też stwierdzić należy, iż definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów”. Jest ona wyrazem realizacji zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Z powyższego wynika, iż w przepisach powołanej ustawy określeniem „usług” objęto obszerny krąg czynności obejmujący swoim zakresem zarówno czynności określone przez stosowne klasyfikacje statystyczne, jak i cały szereg innych świadczeń nie ujętych w tych klasyfikacjach.

Przy definiowaniu „świadczenia” należy odwołać się do przepisów prawa cywilnego. W myśl art. 353 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu. Tak więc na świadczenie może składać się zachowanie polegające na działaniu (dokonanie czynności na rzecz innego podmiotu) lub na zaniechaniu (zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji).

Co do zasady każde świadczenie niebędące dostawą towarów polegające na działaniu lub na zaniechaniu stanowi świadczenie usług w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Jednocześnie należy podkreślić, iż czynność podlega opodatkowaniu, gdy dokonywana jest w ramach umowy zobowiązaniowej, a jedna ze stron transakcji może zostać uznana za bezpośredniego beneficjenta tej czynności. Przy czym związek pomiędzy otrzymaną płatnością a świadczeniem na rzecz dokonującego tej płatności musi mieć charakter bezpośredni i na tyle wyraźny, aby można było powiedzieć, że płatność następuje w zamian za to świadczenie.

Powyższe rozumienie usługi podlegającej opodatkowaniu potwierdzają także powołane przez Spółkę orzeczenia TSUE C-16/93, C-215/94 oraz C-277/05.

Z przedmiotowego wniosku wynika, iż Wnioskodawca jest spółką zależną od spółki C L (dalej: C L) i jest deweloperem i zarządcą nieruchomości, głównie handlowych, znajdujących się w centrach polskich miast. C L jest inwestorem na rynku nieruchomości w Polsce i pośrednio posiada lub posiadała w Polsce liczne obiekty handlowe i biurowe, w tym:

• własnością P Sp. z o.o. (PWP) oraz

• Dom Handlowy R we W (R) będącej własnością DTC R Sp. z o.o. w likwidacji (wydzierżawionego spółce powiązanej).
  
  

Zarówno PWP, jak i DTC R, były spółkami powiązanymi z C L. Spółka na podstawie umów zawartych z właścicielem zarządzała i zarządza R oraz WSJ. Z tytułu wykonywanych usług Spółka pobiera wynagrodzenie, które podlega opodatkowaniu VAT. Jednym z głównych najemców powierzchni zarządzanych przez C jest Grupa E Grupa EMF). Grupę EMF tworzą E (EMF) oraz inne podmioty o profilu operacyjno-handlowym, będące spółkami zależnymi EMF, w tym E Sp. z o.o. (E), S Sp. z o.o. (S) oraz U Sp. z o.o. (UF).

Podmioty z Grupy EMF wynajmowały m.in. powierzchnię:

• w WSJ będącego w chwili zawarcia umowy własnością PWP oraz

• w DH R będącego własnością DTC R.
  
  

W 2006 roku EMF, E oraz S (Najemcy) zawarły z PWP, ówczesnym właścicielem WSJ, umowy najmu powierzchni handlowych i biurowych w WSJ. Zgodnie z zawartymi umowami, powierzchnie handlowe oraz biura miały zostać wydane Najemcom w stanie nadającym się do użycia 1 kwietnia 2008 roku. W zawartych umowach najmu, dla każdej z wynajmowanych powierzchni ustalono osobne zasady ich podziału oraz maksymalną liczbę osób, jaka może pracować na danej powierzchni. Po upływie 6 miesięcy od zawarcia umów najmu, Najemcy zaczęli zgłaszać do C i PWP zmiany, co do podziału powierzchni oraz maksymalnej liczby osób, jaka może pracować na danej powierzchni. Spółka, jako deweloper i zarządca WSJ, zarządzała procesem przystosowania powierzchni dla potrzeb Najemców. Z tego tytułu C była zaangażowana w bieżące kontakty i ustalenia z Najemcami w zakresie wprowadzenia proponowanych zmian przez Najemców. Pomimo postanowień umownych, przewidujących rozpoczęcie umowy najmu na 1 kwietnia 2008r., Najemcy nie mieli możliwości faktycznego użytkowania wynajętych powierzchni.

Stan ten utrzymywał się:

• do września 2008 roku w przypadku EMF oraz S,

• do maja 2009 roku w przypadku E.
  
  

Pomimo niemożliwości faktycznego użytkowania powierzchni, PWP wystawiła na rzecz Najemców faktury za wynajem za okres od 1 kwietnia 2008 r. (od strony technicznej, faktury te wystawiane były przez C w imieniu PWP). Faktury te zostały przez Najemców zapłacone. Zgodnie, bowiem z zawartymi umowami, faktury z tytułu omawianych usług były regulowane w systemie „direct debit”, który polega na tym, że na podstawie wystawionych przez PWP faktur bank dokonywał automatycznej ich zapłaty pobierając środki finansowe z rachunków bankowych Najemców bez udziału w tym zakresie samych Najemców.

W wyniku powyższych nieprawidłowości Najemcy zaczęli zgłaszać roszczenia z tytułu poniesionych szkód. Wysokość roszczeń została skalkulowana na podstawie strat poniesionych przez Najemców w związku z faktem, iż nie mogli oni faktycznie użytkować omawianych nieruchomości w początkowym okresie umowy najmu. W opinii PWP oraz C, zaistniała sytuacja była natomiast spowodowana zmianami wprowadzonymi przez Najemców w zakresie podziału powierzchni oraz maksymalnej liczby osób, jaka może pracować na danej powierzchni. W konsekwencji, pomiędzy PWP, C i Najemcami powstał spór, co do przyczyn i odpowiedzialności za niemożność użytkowania nieruchomości przez Najemców (dalej: Spór 1).

S i UF (dalej: Najemcy) są najemcami powierzchni w R na podstawie umów najmu zawieranych w latach 2006r.-2008r. W trakcie trwania umów najmu doszło do szeregu zdarzeń, które uniemożliwiały Najemcom prawidłowe korzystanie z przedmiotu najmu, w tym m.in. zalanie części sali sprzedaży, utrata części towaru w okresie przedświątecznym w wyniku zalania, kilkukrotne fałszywe alarmy ewakuacyjne, nieprawidłowości w funkcjonowaniu ochrony. W związku ze szkodami poniesionymi w lokalach handlowych objętych umowami najmu w R, Najemcy zgłaszali do C i DTC R liczne roszczenia odszkodowawcze (dalej: Spór 2), w tym z tytułu:

• poniesienia kosztów czynszu za najem powierzchni, do której Najemcy mieli ograniczony dostęp wskutek zalania powierzchni,

• utraty części towaru wskutek kradzieży,

• obniżenia obrotu, spowodowanego częściowym zamknięciem powierzchni, brakiem towaru, utratą wizerunku, itp.
  
  

W 2011r. C L postanowiła zbyć udziały w PWP podmiotowi trzeciemu. W tym celu C L złożyła zapewnienia i gwarancje na rzecz nabywcy udziałów, że żaden z Najemców nie będzie zgłaszał wobec PWP roszczeń z tytułu umów najmu w związku ze zdarzeniami sprzed 23 marca 2011 roku, w tym w związku ze Sporem 1. Ponadto, C L oraz C negocjują warunki sprzedaży R na rzecz osoby trzeciej. Obecni właściciele budynku oraz C (deweloper, opiekun) zainteresowani są polubownym rozwiązaniem Sporu 2 z EMF i jego spółkami zależnymi.

W związku z powyższym w dniu 16 czerwca 2011 r. C zawarła z EMF, działającym w imieniu swoim oraz swoich podmiotów zależnych, umowę w trybie art. 917 kodeksu cywilnego w celu uchylenia niepewności co do wzajemnych roszczeń (dalej: Umowa) wynikających z umów najmu w zakresie WSJ (Spór 1) i DH R (Spór 2). Zgodnie z postanowieniami zawartej Umowy, EMF, E, S i UF odstąpią od dochodzenia swoich roszczeń wynikających ze Sporu 1 i 2 w stosunku do PWP, DH R, C, C L oraz ich następców prawnych w zamian za zapłatę przez C ustalonej w Umowie kwoty. Podstawą kalkulacji tej kwoty była natomiast wartość szkód, jakie zostały poniesione przez podmioty z Grupy EMF w zakresie realizacji określonych umów najmu. Zawierając Umowę EMF działał na rzecz własną oraz w imieniu E, S oraz UF, które udzieliły mu stosownych pełnomocnictw. Kwota otrzymana od C na podstawie zawartej Umowy zostanie podzielona (odpowiednio do poziomu poniesionych szkód) pomiędzy EMF i E, S oraz UF zgodnie z osobną umową jaka została zawarta pomiędzy tymi podmiotami w przedmiotowym zakresie.

Z przedstawionych we wniosku okoliczności wynika, iż w rozpatrywanym przypadku mamy do czynienia z transakcją ekwiwalentną - świadczenie w zamian za wynagrodzenie.

Jak stwierdzono wyżej świadczeniem jest każde zachowanie polegające na działaniu, zaniechaniu działania lub znoszeniu (tolerowaniu) określonej sytuacji lub stanu rzeczy. W przedmiotowej sprawie mamy do czynienia z zaniechaniem działania, w wyniku którego następuje złożenie oświadczenia woli (dokonanie czynności prawnej) przez kontrahentów Spółki wywierającego skutek unicestwienia prawa majątkowego w postaci roszczenia. Tak rozumiane świadczenie wykonywane jest w uzgodnieniu i w interesie Wnioskodawcy. W wyniku świadczenia ze strony kontrahenta (spółek z Grupy EMF), Spółka uzyska pewność, że żaden z najemców nie będzie zgłaszał wobec DH R, PWP, C, C L oraz ich następców prawnych roszczeń z tytułu umów najmu, przez co PWP (udziały w tym podmiocie) oraz DH R, których sprzedaż C L rozważa, staną się bardziej atrakcyjne dla nabywcy. Zatem wskutek działania najemców w postaci powstrzymania się od dokonania czynności, Spółka odnosi pewne korzyści stając się beneficjentem świadczenia dokonanego przez najemców. Jest to więc świadczenie wykonywane na rzecz Spółki, co wypełnia wskazaną przesłankę uznania za usługę w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT.

Ponadto spełniony jest w analizowanej sprawie warunek odpłatności świadczenia, gdyż w zawartej pomiędzy stronami umowie przewidziane zostało wynagrodzenie dla spółek z Grupy EMF za zobowiązanie się do odstąpienia od dochodzenia swoich roszczeń w stosunku do Spółki. Usługa najemców jest więc wykonywana odpłatnie, tzn. za wynagrodzeniem przewidzianym w zawartej umowie (kalkulowanym w oparciu o wartość szkód, jakie poniosły spółki z Grupy EMF podczas najmu pomieszczeń od Spółki. Należy w tym miejscu podkreślić, że fakt, iż wysokość wynagrodzenia kalkulowana jest w oparciu o szkody powstałe podczas najmu nie przesądza, iż nie stanowi ono wynagrodzenia za usługę. Umowa łącząca Wnioskodawcę z kontrahentem ma niewątpliwie charakter zobowiązaniowy. Spółki z Grupy EMF zobowiązują się bowiem do zrzeczenia się możliwości dochodzenia swoich praw i roszczeń za odpłatnością ze strony Spółki. Intencją stron ugody jest zagwarantowanie C L stabilności, która będzie wynikała z cofnięcia wszelkich roszczeń zgłaszanych przez najemców, z tytułu szkód powstałych w przeszłości podczas najmu nieruchomości od C, przez co Spółka staje się beneficjentem usługi świadczonej przez spółki z Grupy EMF. W związku z usługą najemców polegającą na zaniechaniu dochodzenia wszelkich roszczeń (w stosunku do, DH R, C, C L oraz ich następców prawnych), PWP oraz DH R jako przedmiot sprzedaży przez C L, stanie się bardziej atrakcyjny z punktu widzenia przyszłego nabywcy, a ponadto C L ma możliwość dochowania zapewnień i gwarancji danych nabywcy udziałów w PWP, że żaden z najemców nie będzie zgłaszał wobec PWP roszczeń z tytułu umów najmu. W związku z powyższym, jeżeli zaniechanie przez najemców pewnych czynności za wynagrodzeniem przynosi C L wymierną korzyść, to powinno być ono na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług uznane za usługę.

Przedmiotowe wynagrodzenie wypłacone przez C najemcom na podstawie zawartej umowie stanowi zatem formę wynagrodzenia za działania spółek z Grupy EMF, a nie zadośćuczynienie za powstałe szkody. W analizowanym przypadku istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dokonanym świadczeniem ze strony spółek z Grupy EMF a wypłaconym wynagrodzeniem przez C. Wypłacona przez Spółkę kwota nie stanowi więc formy zadośćuczynienia lecz wynagrodzenie najemców za konkretne świadczenie usługi w postaci zobowiązania do powstrzymania się od dokonania czynności, które wprost wymienione zostało w art. 8 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT.

Reasumując, zapłata przez Spółkę kwoty określonej w umowie wiąże się ze świadczeniem usługi przez najemców na rzecz wypłacającego, zatem jako wynagrodzenie za usługę podlega ona, w myśl powołanych powyżej przepisów, opodatkowaniu podatkiem VAT według stawki 23%, a kontrahent (usługodawca) powinien udokumentować fakt wykonania przedmiotowej usługi poprzez wystawienie Spółce faktury VAT.

W konsekwencji, stanowisko Wnioskodawcy w powyższej kwestii należało uznać za nieprawidłowe.

W zakresie prawa do odliczenia podatku naliczonego z faktury otrzymanej od kontrahenta należy wskazać, iż w myśl art. 86 ust. 1 ustawy, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Zgodnie z ust. 2 pkt 1 lit. a) powołanego artykułu, kwotę podatku naliczonego stanowi suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika z tytułu nabycia towarów i usług.

Z treści cytowanych wyżej przepisów wynika, że prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje wówczas, gdy zostaną spełnione określone warunki, tzn. odliczenia dokonuje czynny podatnik podatku od towarów i usług, a towary i usługi, przy nabyciu których podatek został naliczony, są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych. Warunkiem umożliwiającym podatnikowi skorzystanie z prawa do odliczenia podatku naliczonego jest związek zakupów z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi.

Przedstawiona wyżej zasada wyklucza możliwość dokonania odliczenia podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, czyli w przypadku ich wykorzystywania do czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających temu podatkowi.

Tut. Organ zgadza się ze Spółką, iż wypłacona na podstawie zawartej umowy kwota ma związek ze świadczonymi usługami zarządzania nieruchomościami, gdyż celem przedmiotowej umowy ugody jest uchylenie niepewności co do wzajemnych roszczeń pomiędzy stronami z tytułu najmu nieruchomości zarządzanych przez Spółkę. Usługa wyświadczona przez kontrahenta pozwoli Spółce na zachowanie dobrego wizerunku na rynku. Ponadto przedmiotowa usługa pozwoli C L na dochowanie zapewnień i gwarancji danych nabywcy udziałów w PWP, że żaden z najemców nie będzie zgłaszał wobec PWP roszczeń z tytułu umów najmu. W wyniku zakupionej usługi PWP oraz DH R jako przedmiot sprzedaży przez C L, stanie się bardziej atrakcyjny z punktu widzenia przyszłego nabywcy.

Przedmiotowa usługa ma zatem niewątpliwy związek z opodatkowaną działalnością Spółki jako dewelopera i zarządcy nieruchomości.

W przedmiotowej sprawie spełniona została więc podstawowa przesłanka warunkująca prawo do odliczenia podatku naliczonego – związek nabytej usługi z wykonywanymi czynnościami opodatkowanymi Spółki.

W związku z powyższym Spółce przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego zawartego na fakturze dokumentującej nabycie przedmiotowej usługi.

Stanowisko Spółki w tym zakresie należało zatem uznać za prawidłowe.

Odnosząc się natomiast do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów administracyjnych należy wskazać, że nie mogą one stanowić podstawy przy rozstrzygnięciu w analizowanej sprawie. Interpretacje jak również wyroki sądów stanowią rozstrzygnięcia w indywidualnej sprawie i dotyczą określonych stanów faktycznych. Ponadto należy zauważyć, że powołane przez Spółkę interpretacje oraz wyroki dotyczą innego stanu faktycznego niż przedstawiony przez Spółkę we wniosku. Problem poruszony w tych rozstrzygnięciach nie dotyczył bowiem sytuacji zawarcia ugody w trybie art. 917 K.c. lecz wypłaty odszkodowań, rekompensat z tytułu poniesionych strat, gdzie z wypłatą nie wiązało się żadne świadczenie ze strony podmiotu otrzymującego odszkodowanie. Natomiast jak wskazano powyżej, w sytuacji Spółki ugoda łącząca Wnioskodawcę z kontrahentem ma charakter zobowiązaniowy, gdzie kontrahent zobowiązuje się do zrzeczenia się możliwości dochodzenia swoich praw i roszczeń wobec Spółki za odpłatnością.

W związku z powyższym powołane interpretacje oraz wyroki zostały potraktowane jako element argumentacji Strony, lecz nie mogły one stanowić podstawy przy niniejszym rozstrzygnięciu.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.