Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych /tekst jednolity Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm./ podatnicy, jeżeli mają siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

Dochody z działalności gospodarczej prowadzonej przez osoby mające siedzibę w jednym państwie na terenie drugiego państwa, podlegają opodatkowaniu w tym drugim państwie tylko wtedy gdy działalność ta jest wykonywana przy pomocy utrzymywanego w drugim państwie „zakładu”.

Jeżeli działalność za granicą nie jest prowadzona przy pomocy „zakładu”, wówczas dochód uzyskany za granicą w całości jest opodatkowany w Polsce.

Spółka nie posiada zakładu poza granicami kraju, w związku z czym dochód uzyskany przez nią podlega opodatkowaniu w całości w Polsce.

Stosownie natomiast do art. 12 ust. 2 ust. 3 i 3a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychody uzyskane w walutach obcych przelicza się na złote według kursów z dnia uzyskania przychodu, ogłaszanych przez Narodowy Bank Polski. Jeżeli zaś przychody te zostały faktycznie otrzymane z datą późniejszą niż dzień wystawienia faktury, wówczas przychody należy skorygować o występujące (ewentualne) różnice kursowe walut ustalone na dzień faktycznego otrzymania przychodu. Wartość waluty na dzień faktycznego otrzymania przychodu wycenia się według kursu kupna waluty, ustalonego przez bank, z którego usług korzystał podatnik.

Datą uzyskania przychodu jest dzień wystawienia faktury, nie później jednak niż ostatni dzień miesiąca w którym nastąpiło wydanie rzeczy lub wykonanie usługi (art. 12 ust. 3a ustawy podatkowej).

Zasady zaliczania określonych wydatków do kosztów podatkowych reguluje art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Jeżeli koszty wyrażone są w walutach obcych a między dniem ich zarachowania i dniem zapłaty występują różne kursy walut koszty te odpowiednio podwyższa się lub obniża o różnice wynikające z zastosowania kursu sprzedaży walut z dnia zapłaty, ustalonego przez bank z którego usług korzystał ponoszący koszt, oraz z zastosowania kursu średniego ogłoszonego przez NBP z dnia zarachowania kosztów.

O opodatkowaniu eksportu i importu towarów i usług stanowi art. 2 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym /Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm./

Ustawową definicję importu towarów zawiera art. 4 pkt. 3 w/w ustawy. Jest nim przywóz towarów na polski obszar celny, w tym również w wykonaniu czynności określonych w art. 16 cytowanej wyzej ustawy.

Skoro tytuł prawny nabycia towaru pozostaje poza zakresem unormowania art. 2 ust. 2 w/w ustawy w części dotyczącej importu, to do przedmiotu tej regulacji nie może odnosić się art. 25 ust. 1 ustawy o podatku VAT. Ustawa o VAT nie definiuje pojęcia „polski obszar celny”. Czyni to natomiast ustawa z dnia 09.01.1997r. Kodeks celny /Dz. U. Nr 23, poz. 117 ze zm./, która w art. 3 § 1 pkt 1 i pkt 13 stanowi, iż określenie to oznacza terytorium Rzeczpospolitej Polskiej. Ponieważ nie nastąpi wprowadzenie towaru na polski obszar celny, nie powstanie w konsekwencji obowiązek podatkowy w tym podatku zgodnie z art. 6 ust. 7 ustawy o podatku od towarów i usług.

Sprzedaży towaru znajdującego się poza granicami Polski, nie można uznać za eksport towarów w rozumieniu ustawy o podatku VAT art. 4 pkt 4. Nie ma tu bowiem wykonania czynności o których w art. 2 ust. 2 cytowanej ustawy. Aby daną czynność uznać za za eksport towarów muszą zostać spełnione 3 przesłanki:

- wywóz jest potwierdzony przez graniczny urząd celny /na karcie 1A lub 3 SAD/,

- wywóz nastąpi poza polski obszar celny,

- wywóz towaru musi nastąpić w wykonaniu czynności określonych w art. 2 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.