W odpowiedzi na zapytanie z dnia 19.02.2004 r. (data wpływu do US 20.02.2004 r.), Naczelnik Urzędu Skarbowego w Ropczycach na podstawie art. 14a § 1 ustawy z dnia 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.), informuje o zakresie stosowania przepisów podatkowych w opisanym stanie faktycznym:

Warunkiem odliczenia wydatków zgodnie z art. 26 ust. 7d ustawy z dnia 26.07.1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 ze zm.) jest posiadanie przez osobę, której dotyczy wydatek orzeczenia o zakwalifikowaniu przez organ orzekający do jednego z trzech stopni niepełnosprawności, określonych w odrębnych przepisach lub decyzji przyznającej rentę z tytułu całkowitej lub częściowej niezdolności do pracy albo rentę szkoleniową, albo orzeczenie o rodzaju i stopniu niepełnosprawności osoby, która nie ukończyła 16 roku życia wydanego na podstawie odrębnych przepisów.

Przepis art. 26 ust. 7f ww. ustawy stanowi, iż ilekroć w ustawie jest mowa o osobach zaliczonych do:

• I grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
  a. - całkowitą niezdolność do pracy oraz niezdolność do samodzielnej egzystencji albo
  b. - znaczny stopień niepełnosprawności,
• II grupy inwalidztwa - należy przez to rozumieć odpowiednio osoby, w stosunku do których, na podstawie odrębnych przepisów, orzeczono:
  a. - całkowitą niezdolność do pracy albo
  b. - umiarkowany stopień niepełnosprawności.

Istotne jest, aby rodzaj wydatków związanych z daną osobą odpowiadał rodzajowi lub przyczynie niepełnosprawności. Dlatego orzeczenie o niepełnosprawności, w którym jest podany stopień i jej przyczyna jest dokumentem rozstrzygającym o tym, które wydatki dana osoba może zaliczyć do wydatków na cele rehabilitacyjne (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 29.10.1998 r., sygn. akt SA/Bk 1556/97).

Wśród wydatków uznawanych za wydatki na cele rehabilitacyjne wymieniony jest wydatek poniesiony na używanie samochodu osobowego. Przepis art. 26 ust. 7a pkt 14 ustawy stanowi, że odliczeniu podlegają wydatki na używanie samochodu osobowego, stanowiącego własność osoby niepełnosprawnej zaliczonej do I lub II grupy inwalidztwa lub podatnika mającego na utrzymaniu osobę niepełnosprawną zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa albo dzieci niepełnosprawne do lat 16, dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, do wysokości nieprzekraczającej w 2003 r. kwoty 2.280 zł.

W oparciu o art. 26 ust 7e ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za osobę będącą na utrzymaniu uważa się: małżonka, dzieci własne i przysposobione, dzieci obce przyjęte na wychowanie, pasierbowie, rodzice, rodzice małżonka, rodzeństwo, ojczym, macocha, zięciowie i synowie, pod warunkiem, że w 2003 r. dochody tych osób niepełnosprawnych nie przekraczają kwoty 9.120 zł.

Dla odliczenia wydatków na używanie samochodu osobowego dla potrzeb związanych z koniecznym przewozem na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne należy udowodnić, iż podatnik utrzymuje osobę niepełnosprawną. Utrzymywać, czyli - zapewniać środki do życia, ponosić koszty związane z czyimś wyżywieniem, mieszkaniem i innymi potrzebami.

Ulga, o której mowa wyżej nie przysługuje osobom z racji samego posiadania samochodu osobowego, czy też wyjazdów na badania lekarskie. Jest to ulga na konieczny przewóz na niezbędne zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne. Proces rehabilitacji ma spowodować usunięcie skutków choroby, zmniejszenie następstw nieodwracalnych zmian lub wyrównanie ich w takim stopniu, aby poszkodowanym przywrócić ich społecznie przydatną sprawność. Rehabilitacja lecznicza to połączenie leczenia z postępowaniem usprawniającym, które obejmuje zabiegi fizykoterapeutyczne, wodolecznictwo, światłolecznictwo, mechanoterapię, kinezyterapię i szereg innych.

Ulga nie przysługuje, gdy poniesione wydatki zostały sfinansowane ze środków funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych lub ze środków kas chorych albo gdy zostały podatnikowi zwrócone w jakiejkolwiek innej formie. W przypadku, gdy wydatki były częściowo finansowane z wymienionych źródeł, odliczeniu podlega różnica między poniesionymi wydatkami, a kwotą sfinansowaną lub zwróconą z jakichkolwiek innych środków.

Jeżeli każdy z małżonków jest osobą zaliczoną do I lub II grupy inwalidztwa, a także właścicielem samochodu w związku np. z małżeńską wspólnością majątkową i wykorzystuje samochód do swoich potrzeb związanych z przejazdem na zabiegi leczniczo-rehabilitacyjne, każdemu z nich z tytułu używania samochodu osobowego przysługuje w 2003 r. odliczenie do wysokości 2.280 zł.

Z treści opisanej przez panią sytuacji wynika, że córka do 25.03.2003 r. była osobą, która nie ukończyła 16 roku życia, dlatego też ulga z ww. tytułu przysługuje po spełnieniu powyższych warunków. Mając na względzie powyższe, przy spełnieniu wymogów określonych cytowaną wyżej ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, może pani w zeznaniu rocznym za 2003 r. odliczyć od swojego dochodu wydatki poniesione z tytułu używania samochodu osobowego, a małżonek wydatki z tego samego tytułu jako utrzymujący córkę.

W przedstawionej w piśmie sytuacji, stanowisko pani w tej sprawie należy więc uznać za prawidłowe.