INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 14 czerwca 2012 r. (data wpływu 20 czerwca 2012 r.) uzupełnionym pismem z dnia 31 sierpnia 2012 r. (data wpływu 4 września 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności poniżej ich wartości nominalnej – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 czerwca 2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nabycia wierzytelności poniżej ich wartości nominalnej.

Pismem z dnia 31 sierpnia 2012 r. wniosek został uzupełniony o doprecyzowanie zdarzenia przyszłego oraz opłatę.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą pod firmą PHU m.in. w zakresie windykacji i jest podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca zamierza kupić od firmy sp. z o.o., która jest w likwidacji, trzy nabyte w toku prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, wierzytelności. sp. z o.o. w likwidacji nabyła przedmiotowe wierzytelności na podstawie trzech odrębnych umów o przelew wierzytelności (art. 509 i następne kodeksu cywilnego). Wszystkie trzy wierzytelności są wierzytelnościami nieściągalnymi, o czym świadczą przedstawione poniżej stany faktyczne odnoszące się do każdej z wierzytelności osobno:

1. wierzytelność przysługująca od A. i U. w kwocie 902 575,90 zł, nabyta umową przelewu wierzytelności z dnia 08.07.2008 r. (w załączeniu).Opis sprawy: wobec dłużników prowadzone było postępowanie upadłościowe, które zostało umorzone postanowieniem z dnia 09.03.2010 r. z uwagi na brak w masie upadłości płynnych środków na finansowanie koniecznych do ponoszenia kosztów postępowania. W toku postępowania Syndyk sprzedał wszelkie ruchomości wchodzące w skład masy oraz dom mieszkalny dłużników. Nie udało się sprzedać pozostałego majątku dłużników tj: nieruchomości zabudowanej o powierzchni 0,9562 ha, stanowiącej dawny zakład przetwórstwa mięsnego i ubojnię drobiu (kw 38573) oraz nieruchomości niezabudowanej, stanowiącej działkę gruntu o pow. 0,4226 ha (kw 44547). W dniu 15.06.2010r. wszczęła postępowanie egzekucyjne do ww. nieruchomości, które stanowią jedyny majątek dłużników. Nieruchomość o nr kw 38573 została oszacowana na kwotę 1 102 900 zł, zaś nieruchomość o nr kw 44547 - na kwotę 72 700 zł. Zarówno pierwsza jak i druga licytacja obu nieruchomości okazała się bezskuteczna z powodu braku licytantów. W dniu 18.05.2011 r. (po II licytacji) , jako wierzyciel hipoteczny, złożyła wniosek o przejęcie niezabudowanej nieruchomości na własność za cenę wywołania tj. 48 466,67 zł. Postępowanie egzekucyjne jest na etapie planu podziału, który nie jest prawomocny. W stosunku do drugiej nieruchomości, komornik umorzył egzekucję postanowieniem z dnia 15.06.2011 r. Wnioskodawca wskazuje w tym miejscu, że przedmiotowa nieruchomość nie sprzedała się w postępowaniu upadłościowym nawet za kwotę 140 tys. zł. Innego majątku, do którego można by skierować egzekucję dłużnicy nie posiadają. Egzekucja zostanie umorzona wobec sp. z o.o. w likwidacji z powodu bezskuteczności.
2. wierzytelność przysługująca od R. w kwocie 58 343,75 zł nabyta umową przelewu wierzytelności z dnia 19.04.2005 r. (w załączeniu).Opis sprawy: wszczęła postępowanie egzekucyjne przeciwko dłużnikowi dnia 07.07.2005 r. W jego toku okazało się, że dłużnik nie posiada żadnego majątku, do którego można by skierować egzekucję. Postanowieniem z dnia 09.03.2007 r. komornik umorzył egzekucję z powodu bezskuteczności tj. na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 ustawy kodeks postępowania cywilnego.
3. wierzytelność od K., T., B. i A. - byłych wspólników PPHU spółka jawna - w kwocie 134 594,15 zł, nabyta umową przelewu wierzytelności z dnia 08.05.2007 r. (w załączeniu).Opis sprawy: Egzekucja przeciwko dłużnikom prowadzona jest od kwietnia 2006 r. Wierzyciel skierował egzekucję do nieruchomości dłużników, które stanowią jedyny ich majątek. W toku egzekucji zostały sprzedane 4 nieruchomości, z których C,.. otrzymała ok. 700 zł tytułem zwrotu kosztów (pozostałe kwoty przypadły wierzycielom hipotecznym), a w stosunku do kolejnych 4 egzekucja została umorzona z powodu braku licytantów postanowieniami z lipca 2011 r. oraz z marca 2012 r. Przedmiotowe nieruchomości są obciążone hipotekami na rzecz innych wierzycieli w taki sposób, że ich wartość przewyższa i to w sposób znaczny wartości nieruchomości. Pozostały majątek dłużników objęty egzekucją to: nieruchomość zabudowana budynkiem mieszkalnym oszacowana na kwotę 284 900 zł, w stosunku do której egzekucja była już umorzona z powodu braku licytantów w 2009 r. obciążona hipotekami na rzecz innych wierzycieli przed hipoteką wnioskodawcy na kwotę przewyższającą 800 000 zł (kw 25295) oraz nieruchomość gruntowa oszacowana w 2006 r. na kwotę 43 500 zł, zabezpieczona na rzecz innego wierzyciela hipoteką w kwocie 635 000 zł. Innego majątku, do którego można by skierować egzekucję dłużnicy nie posiadają. Zatem egzekucja w stosunku do sp. z o.o. w likwidacji będzie bezskuteczna.
   
   

Sp. z o.o. w likwidacji zamierza sprzedać opisane wyżej wierzytelności w związku z czynnościami związanymi z likwidacją spółki. Wnioskodawca zamierza nabyć przedmiotowe wierzytelności na podstawie umowy o przelew wierzytelności uregulowanej w przepisach art. 509 i następnych ustawy Kodeks cywilny. Świadczeniem cedenta będzie przelanie na rzecz nabywcy zbywanych wierzytelności, a świadczeniem cesjonariusza będzie zapłata ceny za te wierzytelności. W związku z zawarciem umowy cesji nabywca nie otrzyma od cedenta jakiegokolwiek wynagrodzenia. W związku z tym, że są to wierzytelności trudne i istnieje wątpliwość czy kiedykolwiek zostaną zaspokojone, wnioskodawca zamierza je kupić za cenę odpowiadającą ich rzeczywistej ekonomicznej wartości, która odbiega od ich wartości nominalnych tj. łączną kwotę 5 000 zł (w załączeniu wzór umowy przelewu wierzytelności).

W piśmie z dnia 31 sierpnia 2012 r. Wnioskodawca wskazał, iż różnica między wartością nominalną wierzytelności, którą Wnioskodawca planuje nabyć, a ceną ich sprzedaży, będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili zawarcia transakcji.

Cena nabycia wierzytelności zostanie skalkulowana w taki sposób, że nie zawiera wynagrodzenia. Poza ceną zakupu wierzytelności nie dojdzie do przekazania innego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy.

Pomiędzy Zbywcą a Wnioskodawcą nie istnieje i nie będzie istniał odrębny stosunek prawny, rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy w związku z nabyciem, egzekucją wierzytelności. Wnioskodawca nie będzie miał możliwości powrotnego przeniesienia nabytych wierzytelności na rzecz zbywcy wierzytelności. W dacie nabycia wierzytelności, nabyte wierzytelności będą wymagalne.

Ponadto Wnioskodawca oświadczył, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu skarbowego oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy opisane w poz. 68 wniosku pkt 1-3 transakcje nabycia wierzytelności trudnych za cenę odpowiadającą ich rzeczywistej wartości ekonomicznej należy uznać za czynności, które nie kwalifikują się do czynności świadczenia usług w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 i tym samym art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług tekst jednolity: Dz. U. 2011 r. Nr 177 poz. 1054...

Zdaniem Wnioskodawcy, opierając się na wykładni prawa unijnego tj. artykułu 2 pkt 1 i art. 4 ust. 1 VI Dyrektywy, oraz art. 2 ust. 1 pkt c, jak i art. 9 ust. 1 Dyrektywy 112 zastępującej VI Dyrektywę należy stwierdzić, iż na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług nabycie wierzytelności pieniężnej, na własne ryzyko, w celu windykacji w swoim imieniu i na swoją rzecz, nie jest odpłatną usługą w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1, tym samym art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość tych wierzytelności w chwili sprzedaży, co należy wnioskować na podstawie opisanych we wniosku zdarzeń przyszłych. Świadczenie usług dokonywane odpłatnie zakłada istnienie związku pomiędzy świadczoną usługą, a otrzymanym świadczeniem wzajemnym. Zatem podstawowym i koniecznym warunkiem do uznania transakcji za odpłatną usługę, czynność opodatkowaną, jest wystąpienie wynagrodzenia bezpośrednio związanego z tą czynnością, rzeczywiście otrzymanego / należnego, jako świadczenia wzajemnego za wykonaną usługę. W opisywanych transakcjach nie występuje świadczenie usługi przez nabywcę wierzytelności na rzecz jej zbywcy za wynagrodzeniem. W omawianej sytuacji występuje wyłącznie zapłata ceny za wierzytelność, a tym samym nie można uznać, iż doszło do świadczenia usługi. Wobec tego należy uznać, że opisane transakcje nabycia na własne ryzyko wierzytelności trudno ściągalnych lub podobnych, po cenie niższej od jej wartości nominalnej, nie mogą być zakwalifikowane jako świadczone przez nabywcę wierzytelności usługa w rozumieniu art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT.

Reasumując zdaniem Wnioskodawcy w opisanym zdarzeniu przyszłym nie występuje czynność świadczenia usługi jako czynność opodatkowana podatkiem VAT w myśl art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy o VAT, tym samym nie podlega taka czynność opodatkowaniu podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 15 pkt 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez świadczenie usług natomiast rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.
   
   

Z cytowanych wyżej przepisów jednoznacznie wynika, że każde odpłatne świadczenie polegające na działaniu, zaniechaniu lub tolerowaniu czy określonym zachowaniu mieści się w tak sformułowanej definicji usługi.

Aby uznać dane świadczenie za odpłatne, musi istnieć stosunek prawny pomiędzy świadczącym usługę a odbiorcą, a w zamian za wykonanie usługi powinno zostać wypłacone wynagrodzenie. Musi istnieć bezpośredni związek pomiędzy świadczoną usługą i przekazanym za nią wynagrodzeniem. Oznacza to, że z danego stosunku prawnego, na podstawie którego wykonywana jest usługa, musi wynikać wyraźna, bezpośrednia korzyść na rzecz świadczącego usługę.

Stosownie art. 8 ust.2 ustawy, za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.
   
   

Z powyższego opisu wynika zatem, iż nie ma podstaw do opodatkowania usług świadczonych wprawdzie nieodpłatnie, lecz do celów prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej.

Wierzytelność jest prawem majątkowym, będącym przedmiotem obrotu gospodarczego. Instytucja przelewu wierzytelności została uregulowana przepisami art. 509-518 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 509 § 1 wyżej cytowanej ustawy wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba, że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. W myśl § 2 cytowanego artykułu wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa (...). Przeniesienie wierzytelności majątku dotychczasowego wierzyciela do majątku nabywcy wierzytelności następuje – w myśl art. 510 § 1 Kodeksu cywilnego – na podstawie umowy sprzedaży, zamiany, darowizny lub innej umowy zobowiązującej do przeniesienia wierzytelności, jest skutkiem rozporządzania tą wierzytelnością przez dotychczasowego wierzyciela i stanowi wykonanie przez niego przysługującego mu prawa własności.

Istotą przelewu wierzytelności jest zatem umowa zawierana przez wierzyciela z osobą trzecią, na mocy której osoba ta nabywa od wierzyciela przysługującą mu wierzytelność. W wyniku przelewu wierzytelności prawa przysługujące dotychczasowemu wierzycielowi przechodzą na nabywcę wierzytelności, przy czym sam stosunek zobowiązaniowy nie ulega zmianie. Na podstawie umowy przelewu wierzytelności cesjonariusz może dochodzić spełnienia określonego świadczenia od dłużnika, przysługuje mu również uprawnienie do rozporządzania wierzytelnością poprzez jej dalszą odsprzedaż, zamianę, darowiznę, zapis w testamencie lub zastaw. W zamian za nabywaną wierzytelność cesjonariusz (nabywca) zobowiązuje się do spełnienia określonego świadczenia na rzecz cedenta. Spełnienie świadczenia, wynikającego z umowy przelewu nastąpi, gdy cedent przeniesie wierzytelność na cesjonariusza, a on zapłaci mu cenę za cedowaną wierzytelność (w sytuacji, kiedy cesja miała charakter odpłatny).

W kwestii sprzedaży wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej wypowiedział się Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 27 października 2011 r., w sprawie C-93/10. W powyższym orzeczeniu TSUE wskazał, iż artykuł 2 pkt 1 i art. 4 szóstej dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych – wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku należy interpretować w ten sposób, że podmiot, który na własne ryzyko nabywa trudne wierzytelności po cenie niższej od ich wartości nominalnej, nie świadczy odpłatnie usługi w rozumieniu art. 2 pkt 1 i nie dokonuje tym samym czynności z zakresu działalności gospodarczej objętej zakresem stosowania ww. dyrektywy, jeżeli różnica między wartością nominalną tych wierzytelności a ceną ich sprzedaży odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży.

O ile więc ustalona przez strony umowy cesji cena wierzytelności jest niższa od jej wartości nominalnej i jednocześnie różnica między wartością nominalną tej wierzytelności, a ceną jej sprzedaży, odzwierciedla rzeczywistą ekonomiczną wartość owych wierzytelności w chwili sprzedaży, nie możemy mówić o odpłatnym świadczeniu usług w rozumieniu art. 8 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie windykacji i jest podatnikiem podatku VAT. Wnioskodawca zamierza kupić od Sp. z o.o., która jest w likwidacji, trzy nabyte w toku prowadzonej przez nią działalności gospodarczej, wierzytelności. Sp. z o.o. w likwidacji nabyła przedmiotowe wierzytelności na podstawie trzech odrębnych umów o przelew wierzytelności. Wszystkie trzy wierzytelności są wierzytelnościami nieściągalnymi. Sp. z o.o. w likwidacji zamierza sprzedać opisane wyżej wierzytelności w związku z czynnościami związanymi z likwidacją spółki. Wnioskodawca zamierza nabyć przedmiotowe wierzytelności na podstawie umowy o przelew wierzytelności uregulowanej w przepisach art. 509 i następnych ustawy Kodeks cywilny. Świadczeniem cedenta będzie przelanie na rzecz nabywcy zbywanych wierzytelności, a świadczeniem cesjonariusza będzie zapłata ceny za te wierzytelności. W związku z zawarciem umowy cesji nabywca nie otrzyma od cedenta jakiegokolwiek wynagrodzenia. W związku z tym, że są to wierzytelności trudne i istnieje wątpliwość czy kiedykolwiek zostaną zaspokojone, wnioskodawca zamierza je kupić za cenę odpowiadającą ich rzeczywistej ekonomicznej wartości, która odbiega od ich wartości nominalnych. Różnica między wartością nominalną wierzytelności, którą Wnioskodawca planuje nabyć, a ceną ich sprzedaży, będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili zawarcia transakcji. Cena nabycia wierzytelności zostanie skalkulowana w taki sposób, że nie zawiera wynagrodzenia. Poza ceną zakupu wierzytelności nie dojdzie do przekazania innego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy. Pomiędzy Zbywcą a Wnioskodawcą nie istnieje i nie będzie istniał odrębny stosunek prawny, rodzący obowiązek zapłaty wynagrodzenia na rzecz Wnioskodawcy w związku z nabyciem, egzekucją wierzytelności. Wnioskodawca nie będzie miał możliwości powrotnego przeniesienia nabytych wierzytelności na rzecz zbywcy wierzytelności. W dacie nabycia wierzytelności, nabyte wierzytelności będą wymagalne.

Biorąc pod uwagę powyższe, treść powołanych przepisów oraz powołanego wyżej wyroku TSUE należy stwierdzić, że skoro – jak wskazał Wnioskodawca – cena, jaką zapłaci zbywcy wierzytelności, tytułem nabycia „trudnych” i wymagalnych wierzytelności będzie odzwierciedlała rzeczywistą ekonomiczną wartość wierzytelności w chwili zawarcia transakcji, oraz zostanie skalkulowana w taki sposób, że nie będzie zawierała wynagrodzenia, to w przedmiotowej sprawie nie dojdzie do odpłatnego świadczenia usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1 ustawy.

Opisane we wniosku transakcje dotyczą jedynie przelewu wierzytelności z cedenta na cesjonariusza, skoro Wnioskodawca wskazał, że nabycie wierzytelności nastąpi na podstawie art. 509 Kodeksu cywilnego, a poza ceną zakupu wierzytelności nie dojdzie do przekazania innego wynagrodzenia dla Wnioskodawcy.

W zaistniałej sytuacji Wnioskodawca nie będzie również dokonywał nieodpłatnego świadczenia usług, zrównanego z odpłatnym świadczeniem, o którym mowa w art. 8 ust. 2 ustawy, podlegającego opodatkowaniu, bowiem treść wniosku nie wskazuje, by nabywane przez Zainteresowanego wierzytelności miały służyć do celów innych niż działalność gospodarcza.

W konsekwencji powyższego należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca nie będzie dokonywał czynności, które na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług podlegają opodatkowaniu.

Podkreślić należy, że niniejsza interpretacja została wydana w oparciu o przedstawione we wniosku zdarzenie przyszłe, co oznacza, że w przypadku, gdy w toku postępowania podatkowego, kontroli podatkowej bądź skarbowej zostanie określony odmienny stan faktyczny, interpretacja nie wywoła w tym zakresie skutków prawnych.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania niniejszej interpretacji.

Dodatkowo tut. Organ zwraca uwagę, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Należy zatem zaznaczyć, iż Wnioskodawca ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Podkreślenia wymaga, iż interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, o ile rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Końcowo należy wskazać, iż analiza załączników dołączonych do wniosku o wydanie interpretacji w indywidualnej sprawie nie mieści się w ramach określonych w art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749), zgodnie z którym minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje, w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Zatem tut. Organ w związku z § 2 i § 5a ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego nie jest uprawniony do oceny załączników dołączonych do wniosku, a niniejszą interpretację wydano jedynie w oparciu o stan faktyczny w nim przedstawiony.

Jednocześnie informuje się, że w zakresie podatku od czynności cywilnoprawnych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.