INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 27 lutego 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 8 marca 2012 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej samochodu osobowego, stanowiącego środek trwały w tej działalności – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 8 marca 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej odpisów amortyzacyjnych dokonywanych od wartości początkowej samochodu osobowego, stanowiącego środek trwały w tej działalności. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 14 maja 2012 r. Znak: IBPBI/1/415-318/12/AP, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 16 maja 2012 r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Od dnia 1 sierpnia 2008 r. Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, na podstawie wpisu do ewidencji działalności gospodarczej z dnia 4 czerwca 2008 r., w zakresie produkcji makiet architektonicznych (PKD 32.99.Z), opodatkowaną podatkiem dochodowym uiszczanym wg skali podatkowej. Zdarzenia gospodarcze związane z tą działalnością ewidencjonuje w podatkowej księdze przychodów i rozchodów. Jest również czynnym podatnikiem podatku od towarów i usług. W 2009 r. dla celów prowadzonej działalności gospodarczej zakupił środek trwały w postaci samochodu osobowego z homologacją ciężarową. Wnioskodawca planuje zakup drugiego środka trwałego w postaci samochodu osobowego dla celów prowadzonej działalności gospodarczej i zaliczenie tego wydatku do kosztów uzyskania przychodu w formie odpisów amortyzacyjnych.

Istotne elementy opisu zdarzenia przyszłego zawarto również w części H, poz. 70 wniosku gdzie wskazano, iż Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą, w ramach której zatrudnia pracownika na 1/8 etatu oraz planuje przyjąć kolejnego pracownika na 1/8 etatu i stażystę, docelowo zatrudnionego na pełny etat. Ponadto na potrzeby działalności gospodarczej pracuje jedna osoba w oparciu o umowę o dzieło.

W związku z ciągłym rozwojem firmy i wykonywaniem zleceń dla kilku klientów jednocześnie, Wnioskodawca, jako właściciel firmy i jej przedstawiciel, spędza większość czasu pracy poza pracownią, gdzie wykonywane są zlecenia, wykonując takie czynności jak:

• nawiązywanie nowych kontaktów z potencjalnymi zleceniodawcami,
• spotkania z bieżącymi klientami mające na celu konsultacje w sprawie realizowanych dla nich projektów, przekazywanie i omawianie próbek poszczególnych elementów składowych realizowanych makiet oraz omawianie rozwiązań proponowanych przez klientów (elektroniczne układy sterujące makietą, oświetlenie makiety, sposób prezentacji, elementy mechaniki na makiecie, itp.),
• wyjazdy związane z obsługą gwarancyjną wykonywanych już makiet – firma udziela trzyletniej gwarancji na swoje makiety. Wnioskodawca, jako posiadający największe doświadczenie w dziedzinie budowy makiet, wykonuje ww. naprawy osobiście,
• spotkania z przyszłymi klientami mające na celu omówienie warunków współpracy oraz podpisanie umów, omówienie szczegółów projektów realizowanych w kolejnych terminach,
• dostarczenie gotowych makiet klientom oraz wprowadzanie ewentualnych poprawek w siedzibie klienta, w przypadku ich nie zauważenia na etapie budowy makiety.
  
  

Wnioskodawca prowadzi działalność na obszarze całej Polski oraz Europy (głównie w Szwajcarii), w związku z czym wymienione wyżej czynności związane są niejednokrotnie z jedno lub nawet kilku dniowymi wyjazdami. W tym czasie pracownia pozbawiona zostaje środka transportu, który jest niezbędny do ciągłego zaopatrywania zespołu pracującego na miejscu w materiały do budowy makiet, m.in. tworzyw sztucznych, farb i lakierów, klejów, drewna, akcesoriów modelarskich, takich jak imitacje zieleni, figurki postaci, pojazdy itp. Brak środka transportu – samochodu sprawia, że na czas wyjazdów, pracownia w bardzo wielu przypadkach ma przestoje związane z brakiem, któregoś z powyższych materiałów. Powoduje to przesunięcie w terminach oddania poszczególnych zleceń, a to z kolei skutkuje karami finansowymi oraz kolejnymi przesunięciami terminów następnych zleceń. Cała sytuacja blokuje rozwój firmy oraz generuje stratę finansową. Korzystanie ze środków komunikacji miejskiej nie wchodzi w rachubę ponieważ większość surowców, z których korzysta firma (tworzywa sztuczne), sprzedawana jest w dużych formatach, rzędu 6 metrów kwadratowych, co uniemożliwia ich przewóz ww. środkami. Ponadto firmy, w których zaopatruje się Wnioskodawca, znajdują się w znacznym oddaleniu od miejsca prowadzenia działalności, co sprawia, że dojazd do nich przy pomocy środków komunikacji miejskiej wiąże się ze stratą całego dnia roboczego. To z kolei skutkuje, jak wyżej wskazano niedotrzymaniem terminów realizacji zleceń i związanymi z tym konsekwencjami finansowymi.

W związku z opisaną powyżej sytuacją, Wnioskodawca planuje zakup drugiego samochodu, aby jeden z nich pozostawał w dyspozycji pracowników pracujących w siedzibie firmy oraz zaliczenie kosztów poniesionych na jego nabycie (w formie odpisów amortyzacyjnych) do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy uzasadnione jest uznanie przez Wnioskodawcę za koszty uzyskania przychodów (w formie odpisów amortyzacyjnych) wydatku związanego z zakupem drugiego środka trwałego w postaci samochodu osobowego...

Zdaniem Wnioskodawcy, uznanie za koszt podatkowy i zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów (w formie odpisów amortyzacyjnych) wydatków na zakup drugiego środka trwałego - samochodu osobowego jest uzasadnione, ponieważ zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy. Zgodnie z ww. ustawą, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zdaniem Wnioskodawcy, zostaną spełnione warunki do uznania wydatków za koszty uzyskania przychodów, gdyż zakup drugiego środka trwałego w postaci samochodu osobowego, będzie pozostawał w związku przyczynowym z przychodem lub ze źródłem przychodu i będzie poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów oraz nie znajduje się na liście wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepisy prawa nie ograniczają przy tym możliwości zakupu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej składników majątku uznanych za środki trwałe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 tej ustawy.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Decydującym czynnikiem pozwalającym zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów jest zatem poniesienie go w celu osiągnięcia przychodu, przy czym każdy wydatek poza wyraźnie wskazanym w ustawie - wymaga indywidualnej oceny pod kątem adekwatnego związku z przychodami i racjonalności działania dla osiągnięcia przychodu. Przy kwalifikowaniu poniesionych wydatków, należy wziąć pod uwagę ich celowość oraz potencjalną możliwość przyczynienia się wydatku do osiągnięcia przychodu, a także racjonalność wydatków, to znaczy ich adekwatność do rzeczywistych potrzeb i zakresu prowadzonej działalności oraz konieczność ich poniesienia dla osiągnięcia przychodu. Przepisy prawa nie ograniczają możliwości zakupu na potrzeby działalności gospodarczej różnych środków transportu osobowego, w tym także samochodu osobowego oraz ilości zakupionych środków transportu.

Warunkiem koniecznym dla uznania wydatków poniesionych na nabycie określonego składnika majątku, w tym przypadku samochodu osobowego, za koszt uzyskania przychodu jest jego wykorzystywanie na potrzeby i w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Podkreślenia wymaga fakt, iż wykazanie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy eksploatacją tego samochodu a osiągniętym przychodem spoczywa na Wnioskodawcy. To on bowiem osiągać będzie korzyści polegające na możliwości zaliczenia wydatków poniesionych na nabycie samochodu osobowego do kosztów uzyskania przychodu i obniżeniu podstawy opodatkowania.

Jednocześnie, zgodnie z przytoczonym przepisem, wydatki wymienione przez ustawodawcę w art. 23, nawet jeżeli zostały poniesione w sposób celowy, nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wydatków na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie innych niż grunty lub prawo wieczystego użytkowania gruntów, środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, w tym również wchodzących w skład nabytego przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanych części (…).

Stosownie do art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są natomiast odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Ograniczenie kwotowe odpisów amortyzacyjnych, podlegających zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów w odniesieniu do samochodu osobowego wprowadza przepis art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy, zgodnie z którym nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów z tytułu zużycia samochodu osobowego, dokonywanych według zasad określonych w art. 22a-22o, w części ustalonej od wartości samochodu przewyższającej równowartość 20.000 euro przeliczonej na złote według kursu średniego euro ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z dnia przekazania samochodu do używania.

Przepis art. 22a ust. 1 pkt 2 ww. ustawy stanowi, iż amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania maszyny, urządzenia i środki transportu, o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Z powyższego wynika, iż określony składnik majątku podatnika może zostać zaliczony do środków trwałych, jeżeli łącznie zostaną spełnione następujące warunki:

• stanowi on własność lub współwłasność podatnika,
• został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie,
• jest kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
• przewidywany okres jego używania na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej jest dłuższy niż rok (decyzja w tym względzie należy do podatnika),
• jest wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo został oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy leasingu, o której mowa w art. 23b ww. ustawy.
  
  

Wskazać przy tym należy, iż środki trwałe służą osiąganiu przychodów przez wiele lat, przez co ustawodawca zdecydował, że związane z nimi wydatki powinny być również rozliczane w dłuższym okresie czasu. Stąd wydatki na ich nabycie, wytworzenie lub ulepszenie, stosownie do art. 23 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie stanowią kosztu uzyskania przychodów, ale koszt taki stanowi ich zużycie mierzone amortyzacją (art. 22 ust. 8 tej ustawy).

Zgodnie z art. 22d ust. 2 ww. ustawy, składniki majątku, o których mowa w art. 22a-22c, z wyłączeniem składników wymienionych w ust. 1, wprowadza się do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, zgodnie z art. 22n, najpóźniej w miesiącu przekazania ich do używania. Późniejszy termin wprowadzenia uznaje się za ujawnienie środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 4.

Podstawę naliczania odpisów amortyzacyjnych stanowi wartość początkowa środków trwałych ustalona zgodnie z zasadami określonymi w art. 22g ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Sposób ustalenia wartości początkowej środków trwałych jest zróżnicowany m.in. z uwagi na sposób ich nabycia.

Jak wynika z treści złożonego wniosku, od 1 sierpnia 2008 r. Wnioskodawca prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą w zakresie produkcji makiet architektonicznych. W 2009 r. dla celów tej działalności zakupił środek trwały w postaci samochodu osobowego z homologacją ciężarową. W związku z ciągłym rozwojem firmy i wykonywaniem zleceń dla kilku klientów jednocześnie, Wnioskodawca, jako właściciel firmy i jej przedstawiciel, spędza większość czasu pracy poza pracownią, gdzie wykonywane są zlecenia. Ponadto Wnioskodawca prowadzi działalność na obszarze całej Polski oraz Europy (głównie Szwajcarii), co wiąże się niejednokrotnie z jedno lub nawet kilku dniowymi wyjazdami. W tym czasie pracownia pozbawiona zostaje środka transportu, który jest niezbędny do ciągłego zaopatrywania zespołu pracującego na miejscu w materiały do budowy makiet. Brak środka transportu (samochodu) sprawia, że na czas wyjazdów, pracownia w bardzo wielu przypadkach ma przestoje związane z brakiem materiałów potrzebnych do wytworzenia makiet. Powoduje to przesunięcie w terminach oddania poszczególnych zleceń, a to z kolei skutkuje karami finansowymi oraz kolejnymi przesunięciami terminów następnych zleceń. W związku z zaistniałą sytuacją Wnioskodawca planuje zakup drugiego samochodu, aby jeden z nich pozostawał w dyspozycji pracowników pracujących w siedzibie firmy. Zakupiony samochód osobowy, zostanie również uznany za środek trwały wykorzystywany dla potrzeb tej działalności.

Mając powyższe na względzie stwierdzić należy, iż jeżeli w istocie samochód, który Wnioskodawca zamierza zakupić będzie uznany za środek trwały wykorzystywany w ramach prowadzonej przez Niego pozarolniczej działalności gospodarczej (spełniający wszystkie przesłanki, o których mowa w cyt. art. 22a ust. 1 ww. ustawy, pozwalające uznać go za środek trwały), to Wnioskodawca będzie zobowiązany ująć przedmiotowy samochód w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawych, a wydatki poniesione na jego nabycie będzie mógł zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tej działalności, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej ww. środka trwałego (samochodu osobowego), na zasadach określonych w przepisach art. 22a-22n ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, pamiętając o ograniczeniu kwotowym tych odpisów, o którym mowa w art. 23 ust. 1 pkt 4 ww. ustawy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.