Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBII/1/415-1004/12/HK
z 14 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 12 listopada 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 15 listopada 2012 r.), uzupełnionym w dniu 06 lutego 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 listopada 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego pismem z dnia 25 stycznia 2012 r. znak: IBPB II/1/415-1004/12/HK, IBPBI/2/423-87/13/JS wezwano o jego uzupełnienie. W dniu 06 lutego 2013 r. wpłynęło uzupełnienie wniosku.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (Wnioskodawca) zajmuje się usługami porządkowo-czystościowymi na terenie całej Polski, zaś siedziba Spółki znajduje się w mieście X.

Dla potrzeb zdobywania nowych kontraktów w Spółce funkcjonuje Dział Handlowy, w którym są zatrudnieni pracownicy na podstawie umowy o pracę. Wnioskodawca planuje zmienić zapis w ich umowach o pracę i wpisać jako miejsce wykonywania pracy całą Polskę, trudno bowiem uznać, iż codzienne wykonywanie obowiązków wiąże się z podróżami służbowymi (taka sama sytuacja będzie miała zastosowanie dla pracowników Działu Usług Specjalistycznych, którzy będą wyjeżdżać w celu wykonywania usług specjalistycznych trwające niejednokrotnie kilka dni). Może się jednak w tym przypadku zdarzać, że pracownicy ci, realizując zadania służbowe na drugim końcu Polski, nie będą w stanie załatwić wszystkich spraw w ciągu jednego dnia. Wówczas, zwracając uwagę na względy ekonomiczne, korzystniejszym dla Spółki będzie pokrycie kosztów noclegu pracownika, zamiast nakazywać mu za każdym razem wracać w jego miejsce zamieszkania. Zwrot kosztów noclegów nie mógłby się odbywać na podstawie standardowego druku „Polecenie i rozliczenie kosztów podróży służbowej” ponieważ podróż ta nie będzie podróżą służbową w myśl obowiązujących w tym zakresie przepisów Kodeksu pracy. Wobec powyższego podstawą do zwrotu kosztów podróży pracownika w postaci kosztów noclegu będzie faktura wystawiona na Spółkę. Dla uściślenia opisu zdarzenia przyszłego pracownicy poruszają się samochodami Spółki, a względy ekonomiczne to dodatkowy czas na powrót do domu, za który Spółka musi zapłacić oraz koszty amortyzacji i paliwa samochodów.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytania:

Czy Spółka pracownikom Działu Handlowego i Działu Usług Specjalistycznych powinna dopisać do dochodu i opodatkować wartość sfinansowanych na podstawie faktury noclegów?

Czy dla celów rozliczeniowych powinny być wypisywane druki „Polecenia wyjazdu służbowego”?

Zdaniem Wnioskodawcy, wyjazdy pracowników Działu Handlowego i Działu Usług Specjalistycznych nie stanowią podróży służbowej w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy, zgodnie z którym „podróż służbowa” jest wykonywaniem na polecenie pracodawcy zadania służbowego poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy pracownika. W ocenie Wnioskodawcy, zgodnie z linią orzeczniczą Sądu Najwyższego, nie można uznać za podróż służbową w myśl przepisów Kodeksu pracy wyjazdów związanych z wykonywaniem codziennych obowiązków, gdyż zgodnie z opinią sądów podróże służbowe z definicji charakteryzują się tym, że dotyczą sytuacji nietypowych i okazjonalnych.

Wnioskodawca podkreślił, iż definicja podróży służbowej określona w przepisach Kodeksu pracy nie jest tożsama z definicją podróży służbowej, o której mowa w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co wynika m.in. z orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, który w wyroku z dnia 05 marca 2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 3827/2006) orzekł, że pojęcie „podróż służbowa” nie ma ustawowej definicji w prawie podatkowym, a sięganie do definicji zawartej w Kodeksie pracy jest nieuprawnione. Gdyby, bowiem ustawodawca chciał, aby pojęcie podróży służbowej rozumiane było tak jak ma to miejsce w prawie pracy, posłużyłby się w przepisach o podatkach dochodowych sformułowaniem podróż służbowa w rozumieniu odrębnych przepisów względnie np. prawa pracy. Takimi sformułowaniami ustawodawca się jednak nie posłużył.

Dlatego - zdaniem Wnioskodawcy - wyjazdy pracowników Działu Handlowego jak również Działu Usług Specjalistycznych, będą stanowiły podróż służbową w myśl przepisów podatkowych a tym samym koszty ich noclegów poza miejscem zamieszkania nie będą podlegały wliczeniu do podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Innym argumentem – wskazanym przez Wnioskodawcę - przemawiającym za brakiem podstawy do wliczenia ww. kosztów noclegów do podstawy opodatkowania, jest fakt, iż zwrot kosztów noclegów nie stanowi faktycznego przysporzenia korzyści przez pracownika (wręcz przeciwnie), co kłóci się z podstawową zasadą opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Według Wnioskodawcy z pojęciem dochodu można wiązać jedynie takie wypłaty na rzecz pracownika i takie świadczenia, które przysparzają pracownikowi jakichkolwiek korzyści.

Gdyby wyjść z założenia, że powyższe twierdzenie jest nie zasadne, należałoby uznać, iż każde świadczenie i każdy zwrot wydatków pracownikowi stanowi podstawę opodatkowania, co oznaczałoby, iż podstawę opodatkowania stanowi np.:

• zwrot wydatków za przejazd środkami komunikacji miejskiej w celu wykonania zadania służbowego,
• zwrot wydatków za służbowe rozmowy telefoniczne wykonane z prywatnego telefonu,
• zwrot wydatków pokrytych gotówką przez pracownika np. za zakup materiałów biurowych niezbędnych do prowadzenia działalności itp.
  
  

Mając powyższe na uwadze Spółka uważa, że zwrot wydatków za noclegi pracownikom, związanych z pełnieniem obowiązków służbowych poza miejscowością zamieszkania, nie stanowi dochodu pracownika.

Uzasadniając powyższe stanowisko Wnioskodawca powołał się na treść:

• wyroku z dnia 18 czerwca 2012 r. sygn. akt III SA/Wa 2629/11 wydanego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie,
• interpretacji indywidualnej z 21 marca 2011 r. znak: IPPB2/415-3/11-4/AS wydanej przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie.
  
  

Jeżeli chodzi o kwestie rozliczania i udokumentowania zwrotu wydatków za nocleg to Wnioskodawca uważa, że rozliczanie tych wydatków na podstawie druku „Polecenie wyjazdu służbowego” jest niezasadne. Zgodnie bowiem z § 7 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. z 2002 r. Nr 236, poz. 1990) za nocleg w hotelu lub innym obiekcie świadczącym usługi hotelarskie pracownikowi przysługuje zwrot kosztów w wysokości stwierdzonej rachunkiem. Poza tym wymienione rozporządzenie nie wprowadza obowiązku stosowania ww. druku w celu zwrotu tego typu wydatków.

Zdaniem Wnioskodawcy, wystarczającym jest zwrot wydatków w analogiczny sposób w jaki następuje pracownikowi zwrot wydatków za jakiekolwiek inne wydatki dokonane na rzecz Spółki gotówką, a mianowicie na podstawie przedstawionej faktury opisanej: imię i nazwisko osoby odbywającej podróż służbową, cel podróży, środek transportu, daty oraz godziny wyjazdu i powrotu, zatwierdzonej przez przełożonego i osobę upoważnioną do zatwierdzania do ujęcia w księgach rachunkowych. Powyższe znajduje odzwierciedlenie w przepisach wewnętrznych zakładu pracy (Wnioskodawcy).

Na tle przedstawionego zdarzenia przyszłego stwierdzam, co następuje:

Na wstępie należy zaznaczyć, iż przedmiotem niniejszej interpretacji są wyłącznie zagadnienia dotyczące podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania wartości świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników. W pozostałym zakresie, tj. podatku dochodowego od osób prawnych, zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Z przepisu art. 11 ust. 1 ww. ustawy wynika, iż przychodami z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia otrzymane przez podatnika. Dla celów podatkowych nieodpłatne świadczenie obejmuje działanie lub zaniechanie na rzecz innej osoby oraz wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób, których skutkiem jest nieodpłatne – to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu – przysporzenie majątku innej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Przepis art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy stanowi, iż źródłami przychodów są: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Mając na uwadze wyżej przywołane uregulowania prawne należy zaznaczyć, że przepis art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymienia jedynie przykładowo przychody ze stosunku pracy. Świadczy o tym użycie słowa „w szczególności” co oznacza, że wymienione kategorie przychodów stanowią katalog otwarty. Oznacza to, że przychodami ze stosunku pracy są więc wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zgodnie z art. 31 ww. ustawy osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, iż w Spółce funkcjonuje Dział Handlowy, w którym są zatrudnieni pracownicy na podstawie umowy o pracę. Wnioskodawca planuje zmienić zapis w ich umowach o pracę i wpisać jako miejsce wykonywania pracy całą Polskę, trudno bowiem uznać, iż codzienne wykonywanie obowiązków wiąże się z podróżami służbowymi (taka sama sytuacja będzie miała zastosowanie dla pracowników Działu Usług Specjalistycznych, którzy będą wyjeżdżać w celu wykonywania usług specjalistycznych trwające niejednokrotnie kilka dni). Może się jednak w tym przypadku zdarzać, że pracownicy ci, realizując zadania służbowe na drugim końcu Polski, nie będą w stanie załatwić wszystkich spraw w ciągu jednego dnia. Wówczas, zwracając uwagę na względy ekonomiczne, korzystniejszym dla Spółki będzie pokrycie kosztów noclegu pracownika, zamiast nakazywać mu za każdym razem wracać w jego miejsce zamieszkania. W ocenie Spółki zwrot kosztów noclegów nie mógłby się odbywać na podstawie standardowego druku „Polecenie i rozliczenie kosztów podróży służbowej” ponieważ podróż ta nie będzie podróżą służbową w myśl obowiązujących w tym zakresie przepisów Kodeksu pracy. Wobec powyższego podstawą do zwrotu kosztów podróży pracownika w postaci kosztów noclegu będzie faktura wystawiona na Spółkę.

Na wstępie podkreślić należy, iż na gruncie przepisów prawa pracy nie ma przeszkód, aby katalog świadczeń związanych z pracą obowiązujący u danego pracodawcy przewidywał zapewnienie pracownikowi noclegu, bądź zwrot kosztów noclegu związanego z wykonywaniem zadań służbowych poza miejscowością zamieszkania pracownika.

Nie oznacza to jednak, iż zapewnienie tego rodzaju świadczeń należy do obowiązków pracodawcy. Stąd zwrot pracownikowi zwiększonych kosztów wykonywania pracy (niemający charakteru wynagrodzenia za pracę), stanowi dodatkowe świadczenie otrzymywane przez pracownika od pracodawcy.

Jednocześnie świadczenia w postaci zapewnienia pracownikowi noclegu (zwrotu kosztów za nocleg) nie można utożsamiać z ustawowymi obowiązkami pracodawcy związanymi z porządkiem w zakładzie pracy, w tym z organizacją pracy lub wyposażeniem pracowników w narzędzia i materiały niezbędne do wykonywania pracy.

Czym innym jest zatem organizacja stanowiska pracy polegająca na udostępnieniu pracownikowi biurka, materiałów biurowych czy pokrywanie przez pracodawcę wydatków związanych z zużyciem prądu lub eksploatacją samochodu służbowego podczas godzin pracy, czym innym natomiast zapewnienie pracownikowi noclegu w sytuacji gdy dobowa norma czasu pracy pracownika nie obejmuje noclegu, pracownik nie przebywa w podróży służbowej, a na pracodawcy nie ciąży ustawowy obowiązek finansowania wydatków mieszkaniowych pracownika, dla którego – zgodnie z zawartą umową o pracę – wyjazdy są nieodłącznym i stałym elementem wykonywania obowiązków służbowych.

Zasadą jest, że wszelkie świadczenia pozostające w związku ze stosunkiem pracy powinny być traktowane jako element wynagrodzenia za pracę i w ten sam sposób opodatkowywane, tj. wraz z wynagrodzeniem za miesiąc, w którym zostały pracownikowi przekazane, chyba że korzystają ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W katalogu zwolnień ustawodawca jednoznacznie określił, które dochody (m.in. uzyskiwane przez pracownika) korzystają ze zwolnienia. Zatem skoro umieścił w nich również te świadczenia, które pracownik uzyskuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to należy uznać, że wszelkiego rodzaju świadczenia uzyskane w ramach stosunku pracy stanowią przychód pracownika – opodatkowany lub korzystający ze zwolnienia. Zaznaczyć bowiem należy, że gdyby ustawodawca zamierzał nie zaliczać do przychodu pracownika świadczeń uzyskiwanych w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych, to dałby temu jednoznaczny wyraz w przepisach. Skoro tak nie jest, to brak jest podstaw, aby twierdzić przeciwnie. Za potwierdzeniem stanowiska zajętego w niniejszej interpretacji przemawia fakt, iż w katalogu zwolnień zawarte są dochody (świadczenia), które pracownik otrzymuje w związku z wykonywaniem obowiązków służbowych. Dochód zwolniony z opodatkowania, to m.in. świadczenia uzyskiwane w ramach podróży służbowej, ekwiwalenty pieniężne za używane przez pracownika własne narzędzia (sprzęt, materiały).

W myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas:

1. podróży służbowej pracownika,
2. podróży osoby niebędącej pracownikiem

-do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

Powyższe zwolnienie obejmuje zatem diety i inne świadczenia otrzymane przez pracownika za czas podróży służbowej, do wysokości określonej w odrębnych przepisach. Oznacza to, że zwolnienie przysługuje wyłącznie pod warunkiem, że pracownik odbywa podróż służbową w rozumieniu przepisów Kodeksu pracy. Pracodawca wysyłając pracownika w podróż służbową zobowiązany jest wypłacić pracownikowi dietę oraz inne należności na pokrycie kosztów związanych z podróżą służbową.

W przypadku, gdy pracownik nie jest w podróży służbowej – tak jak to ma miejsce w przedmiotowej sprawie, gdyż w ocenie Spółki, wyjazdy ww. pracowników (których miejscem wykonywania pracy jest obszar całego kraju) nie stanowią podróży służbowych w rozumieniu art. 775 § 1 Kodeksu pracy – nie ma możliwości zastosowania do ww. świadczeń zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 16 cyt. ustawy.

Należy jednak pamiętać, iż na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników, z zastrzeżeniem ust. 14 – do wysokości nieprzekraczającej kwoty 500 zł.

W związku z powyższym stwierdzić należy, iż skoro Spółka będzie ponosić (zwracać) wydatki za noclegi dla pracowników Działu Handlowego i Działu Usług Specjalistycznych w związku z ich wyjazdami – niebędącymi podróżami służbowymi – w ramach obowiązków pracowniczych na rzecz Spółki – to wartość tego świadczenia (noclegu) – wbrew twierdzeniu Wnioskodawcy – stanowić będzie dla tych pracowników nieodpłatne świadczenie i jako przychód ze stosunku pracy będzie korzystać ze zwolnienia z podatku dochodowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy.

Natomiast, wartość świadczenia – przekraczająca kwotę 500 zł – ponoszona przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania ww. pracownika, Spółka będzie miała obowiązek doliczyć do wynagrodzenia wypłaconego temu pracownikowi w danym miesiącu i od łącznej wartości obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy według zasad przewidzianych dla opodatkowania przychodów ze stosunku pracy, zgodnie z przepisami art. 31, 32 i 38 ww. ustawy.

W odniesieniu do kwestii udokumentowania poniesionych kosztów z tytułu zakwaterowania pracowników wskazać należy, iż - dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych - bez wątpienia faktura wystawiona na Spółkę (zapłacona gotówką lub z dołączonym dowodem wpłaty/poleceniem przelewu) i opisana w sposób wskazany w treści wniosku będzie dokumentem wystarczającym dla potwierdzenia faktycznego poniesienia tego wydatku. Jednocześnie wskazać należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie precyzuje, w jakich sytuacjach należy wypisywać druk „Polecenie wyjazdu służbowego”. Tym samym dla potrzeb podatku dochodowego od osób fizycznych - w przedstawionym zdarzeniu przyszłym - nie jest wymagane sporządzenie „Polecenia wyjazdu służbowego”.

Odnosząc się do kwestii dotyczącej prawidłowości rozumienia przez Spółkę definicji „podróży służbowej” w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z przepisami Kodeksu pracy, tut. Organ stwierdza, iż ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia „podróży służbowej” i dlatego należy w tym zakresie odwołać się do odpowiednich przepisów Kodeksu pracy. Wskazać należy, iż oczywistym jest, że to właśnie Kodeks pracy (a nie ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych) jest aktem prawnym rangi ustawowej, który definiuje wszelkie pojęcia związane ze stosunkiem pracy. Tym samym błędne jest twierdzenie Wnioskodawcy, iż w obrocie prawnym, tj. w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych istnieje inna definicja tego pojęcia; będąca sprzeczną z definicją zawartą w treści Kodeksu pracy.

Jednocześnie zauważyć należy, że zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, minister właściwy do spraw finansów publicznych, na pisemny wniosek zainteresowanego, wydaje w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną). Kluczowe znaczenie ma użyte w treści art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej pojęcie „interpretacja przepisów prawa podatkowego”.

Stosownie do art. 3 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa, przez przepisy prawa podatkowego rozumie się przepisy ustaw podatkowych, postanowienia ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską umów o unikaniu podwójnego opodatkowania oraz ratyfikowanych przez Rzeczpospolitą Polską innych umów międzynarodowych dotyczących problematyki podatkowej, a także przepisy aktów wykonawczych wydanych na podstawie ustaw podatkowych. W myśl art. 3 pkt 1 Ordynacji podatkowej przez ustawy podatkowe rozumie się ustawy dotyczące podatków, opłat oraz niepodatkowych należności budżetowych określające podmiot, przedmiot opodatkowania, powstanie obowiązku podatkowego, podstawę opodatkowania, stawki podatkowe oraz regulujące prawa i obowiązki organów podatkowych, podatników, płatników i inkasentów, a także ich następców prawnych oraz osób trzecich. Tym samym aby przedmiotem interpretacji indywidualnej był określony stan faktyczny (zdarzenie przyszłe), to musi on dotyczyć przepisów prawa podatkowego zgodnie z definicją wskazaną w Ordynacji podatkowej.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do wskazanych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyrokach Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, należy stwierdzić, iż orzeczenia sądów nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa, gdyż zapadają w indywidualnych sprawach dotyczących konkretnych stanów faktycznych bądź zdarzeń przyszłych, tym samym są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły.

W związku z powołaną przez Wnioskodawcę interpretacją indywidualną organu podatkowego wskazać należy, iż rozstrzygnięcie w niej zawarte nie jest wiążące dla tutejszego organu. Interpretacje organów podatkowych dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osądzonych w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące. Nie wywołują one zatem żadnych skutków prawnych w odniesieniu do innych podatników. Ponadto, wydana przez Ministra Finansów interpretacja indywidualna została - zgodnie z art. 14e Ordynacji podatkowej - z urzędu zmieniona, gdyż Minister pismem z dnia 28 czerwca 2012 r., znak: DD3/033/88/MCA/11/PK-681 stwierdzi jej nieprawidłowość.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.