INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U z 2007 r. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana, przedstawione we wniosku z dnia 22.09.2010r. (data wpływu 24.09.2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 23.07.2012r. (data wpływu 25.07.2012r.) na wezwanie tut. Organu z dnia 12.07.2012r. (skutecznie doręczone w dniu 16.07.2012r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wniesienia gruntu aportem do spółki - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24.09.2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania czynności wniesienia gruntu aportem do spółki. Wniosek uzupełniony został pismem z dnia 23.07.2012r., złożonym w dniu 23.07.2012r. (data wpływu 25.07.2012r.), będącym odpowiedzią na wezwanie Organu z dnia 12.07.2012r.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, obywatelem polskim, posiada polską rezydencję podatkową („Wnioskodawca”). Od marca 2009 r. prowadzi działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 60.20.Z), oraz pozostałego doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKD 70.22.Z). Wcześniej działalność ta była opodatkowana w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Od rozpoczęcia działalności gospodarczej jej przedmiot stanowił wyłącznie wynajem budynków i lokalu na cele mieszkaniowe. Nie były natomiast świadczone usługi doradcze.

W latach 1995, 1998 oraz 2005 Wnioskodawca nabył 5 działek („Nieruchomości”). Cztery działki sąsiadują ze sobą i posiadają łączną powierzchnię 2,4237 ha. Zgodnie z aktualnym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, działki te przeznaczone są pod zabudowę. W chwili nabycia 2 działki stanowiły grunty rolne, natomiast 2 pozostałe zostały nabyte już po uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przewidującego możliwość ich zabudowy.

W stosunku do tych działek wydano w 2010 r. decyzję o zatwierdzeniu projektu podziału, którego celem jest przeznaczenie części ich powierzchni pod budowę dróg wewnętrznych - zgodnie z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego. Celem podziału ww. działek nie jest ich przeznaczenie pod działki mieszkaniowe. Decyzja o podziale nieruchomości z przeznaczeniem na drogi wynika z założeń miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zakładającego budowę dróg przebiegających przez Nieruchomości Wnioskodawcy. Wydzielone pod przyszłe drogi części Nieruchomości pozostaną własnością Wnioskodawcy do momentu ich wykupu przez organy samorządowe. Piąta działka, o powierzchni 2 ha, znajduje się w innej miejscowości i stanowi działkę rolną. Działka nie ma statusu działki budowlanej. Brak jest również miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Wszystkie Nieruchomości są prywatną własnością Wnioskodawcy i nie były i nie są wykorzystywane w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Kupując ww. grunty, Wnioskodawca zamierzał dokonać darowizny na rzecz swoich dzieci oraz ich rodzin na ich cele mieszkaniowe. Z uwagi jednak na fakt, iż dzieci Wnioskodawcy przebywają od kilku ostatnich lat poza granicami RP oraz nie deklarują zamiaru powrotu do Polski, Wnioskodawca zamierza zrezygnować z pierwotnie powziętego zamiaru i wykorzystać Nieruchomości w inny sposób (np. poprzez wniesienie ich w drodze wkładu do spółki osobowej) przedstawiony poniżej.

Od momentu nabycia przedmiotowych Nieruchomości, Wnioskodawca nie wykorzystywał ich w celu osiągania przychodów.

Nieruchomości nie są ujęte przez Wnioskodawcę w jego ewidencji środków trwałych, gdyż nie są one związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Wnioskodawca nie posiadał i nie posiada statusu rolnika ryczałtowego. Nie dokonywał i nie dokonuje obecnie sprzedaży produktów rolnych pochodzących z działalności gospodarczej.

Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT zwolnionym z uwagi na fakt wykonywania czynności wyłącznie zwolnionych z podatku VAT. Nieruchomości nie były odpłatnie ani nieodpłatnie udostępnione innym osobom.

Wnioskodawca rozważa przystąpienie do osobowej spółki prawa handlowego tj. spółki jawnej, spółki partnerskiej, spółki komandytowej lub spółki komandytowo-akcyjnej albo do spółki cywilnej („Spółka osobowa”). Aby pokryć wkłady w Spółce osobowej planuje on wnieść wkład niepieniężny w postaci wszystkich opisanych wyżej Nieruchomości („Wkład”).

Wkład będzie wykorzystywany przez Spółkę osobową w prowadzonej działalności gospodarczej, co będzie się wiązało z wykazaniem go w ewidencji środków trwałych. Jeśli jednak Spółka osobowa podejmie decyzję o sprzedaży Nieruchomości, wówczas zakwalifikuje je w swoich księgach jako środki obrotowe. Możliwe są zatem dwa warianty zakwalifikowania Nieruchomości przez Spółkę osobową.

Nie jest wykluczone, iż w przyszłości Spółka osobowa dokona zbycia wniesionych do niej przez Wnioskodawcę Nieruchomości.

W piśmie uzupełniającym z dnia 23.07.2012r. Wnioskodawca podaje następujące informacje:

• Wnioskodawca nie podejmował działań polegających na podziale działek,
• Wnioskodawca nie podejmował działań zmierzających do zmiany planu zagospodarowania przestrzennego w ten sposób, aby wspominane działki uzyskały przeznaczenie pod zabudowę;
• Wnioskodawca nie podejmował działań zmierzających do uzyskania warunków zabudowy na tych działkach;
• Wnioskodawca nie podejmował działań polegających na uzyskaniu pozwolenia na budowę, uzbrojeniu terenu czy działań reklamowych lub marketingowych związanych z przedmiotowymi nieruchomościami i ich wniesieniem w formie aportu.
  
  

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wniesienie przez Wnioskodawcę wkładu do Spółki osobowej w postaci Nieruchomości, należących do majątku osobistego Wnioskodawcy, nie podlega opodatkowaniu podatkiem VAT i czy nie powinno zostać udokumentowane fakturą VAT wystawioną przez Wnioskodawcę...

Zdaniem wnioskodawcy :

1. Zdaniem Wnioskodawcy, w przedmiotowej sprawie nie będzie on występował jako podatnik podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 Ustawy VAT, w związku z tym dokonywana przez niego czynność wniesienia aportem do Spółki osobowej Nieruchomości, które nie są i nie były wykorzystywane do prowadzenia działalności gospodarczej (w tym w działalności rolniczej), nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT. Jednocześnie czynność ta nie będzie dokumentowana poprzez wystawienie przez Wnioskodawcę na Spółkę osobową faktury VAT.
2. Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 Ustawy VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem VAT podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju. Art. 2 pkt 6 ww. ustawy stanowi, iż przez towary rozumie się „rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty”. Stosownie zaś do art. 7 ust. 1 przedmiotowej ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się „przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…)”. Nie ulega wątpliwości, iż wniesienie aportu w postaci Nieruchomości do Spółki osobowej spełnia definicję dostawy towarów - następuje bowiem przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel.
3. Zgodnie z treścią art. 15 ust. 1 Ustawy VAT: „podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności”. Warunkiem koniecznym podlegania podatkowi VAT jest więc bycie osobą prowadzącą działalność gospodarczą. Niespełnienie tego warunku uniemożliwia korzystanie z przywilejów i podleganie obowiązkom wynikającym z Ustawy VAT. Jest to zgodne z założeniem objęcia VAT obrotu profesjonalnego, a obrotu prywatnego podatkiem od czynności cywilnoprawnych.
   
   

Definicję działalności gospodarczej zawiera przepis art. 15 ust. 2 Ustawy VAT, który stanowi, że „Działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, (...), również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy”. Zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem krajowych sądów administracyjnych oraz Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej, dawniej Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości - ETS (dalej „Trybunał”) działalność gospodarcza w rozumieniu przepisów Ustawy VAT powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym.

W świetle powyższych regulacji nie jest zatem podatnikiem VAT ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Nie można zatem za działalność gospodarczą uznać czynności wniesienia aportem majątku prywatnego przez osoby fizyczne, jeśli działanie to nie nosi znamion działalności gospodarczej. Dodatkowo, zgodnie z przepisem art. 15 ust. 2 zdanie drugie Ustawy VAT, za działalność gospodarczą może zostać uznane wykorzystywanie towarów oraz wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły i dla celów zarobkowych, jednak aport nie spełnia tej definicji - nie jest bowiem wykorzystywaniem w sposób ciągły.

Podkreślić należy również, iż Nieruchomości stanowiące przedmiot Wkładu nie były i nie są wykorzystywane przez Wnioskodawcę w prowadzonej działalności gospodarczej. Nie były również z takim przeznaczeniem nabyte, o czym mowa w opisanym powyżej zdarzeniu przyszłym. Nie można zatem uznać, iż wniesienie Wkładu do Spółki osobowej, konstytuuje Wnioskodawcę jako osobę prowadzącą działalność gospodarczą w tym zakresie, a tym samym podatnika VAT.

4. Mając na uwadze powyższe, wniesienie aportu do spółki podlega, co do zasady, opodatkowaniu podatkiem VAT. W rozumieniu przepisów Ustawy VAT czynność ta ma bowiem charakter odpłatny i prowadzi do przeniesienia prawa do korzystania z rzeczy jak właściciel. Dokonując jednak oceny danej transakcji z punktu widzenia zastosowania przepisów ustawy, należy wziąć pod uwagę ogół okoliczności towarzyszących transakcji. Z tego względu, dokonując wykładni przepisów Ustawy VAT można przyjąć, iż wniesienie aportu powinno być opodatkowane tym podatkiem, jeżeli łącznie spełnione zostają następujące warunki:

• wniesienie aportu dokonywane jest przez osobę będącą podatnikiem podatku VAT oraz
• przedmiot aportu podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.
  
  

Jeżeli zatem w ramach przedmiotowej transakcji wniesienia aportu Wnioskodawca nie będzie działał jako producent, handlowiec czy usługodawca (zwłaszcza że działaniu nie można przypisać charakteru częstotliwości), to nie ma podstaw, by twierdzić, iż wniesienie wkładu niepieniężnego do spółki osobowej stanowi przejaw działalności gospodarczej Wnioskodawcy. W konsekwencji należy przyjąć, iż wniesienie aportu nie jest dokonywane przez podatnika VAT i z tego względu (z uwagi na brak przesłanki podmiotowej) uznać należy, iż czynność ta nie podlega opodatkowaniu.

Należy dodatkowo zwrócić uwagę, iż nie można przyjąć jakoby Wnioskodawca nabył przedmiotowe nieruchomości z zamiarem ich wniesienia jako wkładu niepieniężnego, zatem z zamiarem działania w ramach działalności gospodarczej.

Z kolei sam dokonany podział działek był podyktowany wymogami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, a tym samym podział ten nie konstytuował działalności gospodarczej. Dodatkowo zgodnie z dominującą i utrwaloną linią orzecznictwa sądów administracyjnych i organów skarbowych, za podejmowanie działalności gospodarczej nie można uznać samego faktu dokonania podziału nieruchomości na wiele działek czy też zmiany ich przeznaczenia. Przyjmując odmienne wnioskowanie można by dojść do absurdalnych wniosków, iż wniesienie aportem przez osobę fizyczną w ilości większej niż 1 nieruchomość, stanowi o prowadzeniu przez nią działalności gospodarczej.

5. Zgodnie z art. 106 ust. 1 Ustawy VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy. W świetle powyższego, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do wystawienia faktury VAT z tytułu wniesienia Wkładu do Spółki osobowej.

6. Należy wskazać, iż stanowisko Wnioskodawcy podzielane jest również przez orzecznictwo oraz organy podatkowe.
   
   

Wskazać można chociażby interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w dniu 6 maja 2010 r. (sygn. ILPP2/443-413/10-2/SJ), w której wskazano, iż: „W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, również nie pozwala na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionego we wniosku opisu sprawy wynika, iż Zainteresowany jest osobą fizyczną prowadzącą indywidualną działalność gospodarczą. Jest również udziałowcem w spółce z ograniczoną odpowiedzialnością. Niezależnie od prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej Wnioskodawca zamierza wnieść do Spółki aport w postaci nieruchomości gruntowej o wielkości 0,30 ha - na pokrycie udziałów w podwyższonym kapitale zakładowym Spółki. Nieruchomość ta (grunty orne) wchodzi w skład majątku osobistego Zainteresowanego i nie jest wykorzystywana na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.

Należy zauważyć, iż nie zawsze wniesienie aportu rzeczowego stanowi czynność podlegającą opodatkowaniu VAT. Wnoszenie aportów nie stanowi takiej czynności przede wszystkim wówczas, gdy są one wnoszone przez podmioty niebędące podatnikami VAT lub przez podmioty będące, co prawda takimi podatnikami, lecz niedziałające jako podatnicy w odniesieniu do tej czynności.

W sytuacji przedstawionej we wniosku, Wnioskodawca nie będzie występował jako podatnik podatku od towarów i usług, a w konsekwencji wniesienie przez niego, jako aportu do Spółki, nieruchomości stanowiącej jego majątek osobisty nie mający związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, nie będzie podlegało opodatkowaniu VAT. Ponieważ zaś ww. czynność wniesienia aportu wyłączona będzie spod działania ustawy o podatku od towarów i usług, tj. nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem VAT, zatem w celu jej udokumentowania Zainteresowany nie będzie obowiązany do wystawienia faktury VAT.

Wobec powyższego należy stwierdzić, iż w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca (osoba fizyczna) nie będzie występował jako podatnik podatku VAT, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy, w związku z tym zamierzona przez niego czynność wniesienia aportem do Spółki nieruchomości, która nie jest wykorzystywana do prowadzenia działalności gospodarczej, nie będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.

Podobnie orzekł Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji z dnia 16 czerwca 2010 r. (sygn. ITPP2/443-266/10/KT), w której uznał on, iż: „Definicja działalności gospodarczej zawarta w ustawie ma zatem na tyle uniwersalny charakter, że pozwala na objęcie pojęciem „podatnika” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym.

Według prawa unijnego, z mocy art. 9 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L 347/1, ze zm.), działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców i osób świadczących usługi włącznie z górnictwem, działalnością rolniczą i wykonywaniem wolnych zawodów. Za działalność gospodarczą uznaje się również wykorzystywanie, w sposób ciągły, własności dóbr materialnych lub niematerialnych do celów zarobkowych.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 cyt. Dyrektywy, państwa członkowskie mogą również uznać za podatnika każdego, kto okazjonalnie zawiera transakcje związane z działalnością gospodarczą w rozumieniu ww. art. 9 ust. 1, w szczególności (...) dostawy działek budowlanych. Przez działkę budowlaną rozumie się każdą działkę nieuzbrojoną lub uzbrojoną, uznaną za budowlaną przez państwa członkowskie. Za działalność gospodarczą uznaje się w szczególności wykorzystywanie majątku rzeczowego i wartości niematerialnych w celu uzyskiwania z tego tytułu dochodu.

Powyższe kwestie do dnia 31 grudnia 2006 r., w analogiczny sposób, regulowały przepisy art. 4 ust. 2 i 3 Szóstej Dyrektywy Rady 77/388/EWG z dnia 17 maja 1977 r. w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw członkowskich w odniesieniu do podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku (Dz. (U. L 145 z 13.6.1977, s. 1).

Ze wskazanych regulacji wynika, że dostawa gruntów co do zasady jest opodatkowana podatkiem od towarów i usług. W świetle zaś definicji zawartej w art. 15 ustawy, dla uznania określonych zachowań danego podmiotu za działalność gospodarczą istotne znaczenie ma ich zorganizowany charakter. Przy czym taka działalność wystąpi również w przypadku wykorzystywania towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych. Zatem dostawa towarów (w tym gruntów) będzie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług w sytuacji, gdy działaniom podmiotu dokonującego tej dostawy, można przypisać znamiona prowadzenia działalności gospodarczej, co w efekcie przesądza o uzyskaniu przez niego statusu podatnika.

Aby dostawę towarów (np. gruntów) uznać za działalność gospodarczą, należy wykazać, że w momencie jej realizacji podatnik miał zamiar dokonywać takie czynności wielokrotnie, a wykorzystywane przez niego towary czy usługi zostały nabyte w celu spożytkowania ich do wykonywania tej czynności. Warunkiem opodatkowania danej czynności podatkiem od towarów i usług - w świetle powyższych przepisów - jest łączne spełnienie dwóch przesłanek: po pierwsze czynność winna być ujęta w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, po drugie - musi ona być zrealizowana przez podmiot, który w związku z jej wykonaniem jest podatnikiem podatku od towarów i usług.

Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić, że osoba fizyczna dokonująca jednorazowej lub okazjonalnych transakcji oraz nieprowadząca regularnej, zorganizowanej, czy też zarejestrowanej działalności gospodarczej nie występuje w charakterze podatnika od towarów i usług. Zatem jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego - który nie został nabyty w celu prowadzenia działalności gospodarczej - gruntu przeznaczonego pod zabudowę, a czynność ta wykonywana jest okazjonalnie i nie zmierza do nadania jej stałego charakteru, to czynność taka nie oznacza prowadzenia działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Wyprzedaż majątku prywatnego przez osobę fizyczną, nawet jeżeli przybierze w określonym przedziale czasowym charakter częstotliwy - nie może być uznana za działalność handlową, czyniącą tenże podmiot podatnikiem podatku od towarów i usług.

Z treści złożonego wniosku wynika, że nieruchomość gruntową niezabudowaną otrzymał Pan w drodze darowizny od rodziców. Jako osoba fizyczna nieprowadząca działalności gospodarczej, nie jest Pan podatnikiem podatku od towarów i usług. W związku z trudnością sprzedaży gruntu w jednej części, dokonał Pan podziału jego części na 10 działek (dla których wydano warunki zabudowy), z których sprzedał już 5. Wszelkie środki uzyskane z dotychczasowej i planowanej sprzedaży działek, zamierza Pan przeznaczyć na budowę domu jednorodzinnego mieszkalnego. Sprzedaż ta stanowi czynność sporadyczną, niezwiązaną z uzyskiwaniem stałego dochodu (…).

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż pomimo, że grunty spełniają definicję towarów wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a ich sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju, z okoliczności sprawy nie wynika, aby dokonując sprzedaży 5 działek przeznaczonych pod zabudowę oraz planując sprzedaż pozostałych 5, działał Pan w charakterze handlowca. Przeciwnie ocenić należy, że kierują Panem motywy osobiste i chęć zaspokojenia potrzeb osobistych Pana i rodziny. Nie można stwierdzić, że nabył Pan grunt w celu dalszej odsprzedaży, czy w celach zarobkowych, ponieważ otrzymał go Pan w darowiźnie od rodziców i - jak wskazał - grunt był wykorzystywany jedynie na potrzeby własne. Sprzedając działki korzysta Pan z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, która to czynność oznacza działanie w sferze prywatnej, do której unormowania ustawy o podatku od towarów i usług nie mają zastosowania.

Reasumując, skoro przedmiotowe grunty, które otrzymał Pan w darowiźnie, nie były i nie są wykorzystywane przez Pana w działalności gospodarczej (w tym również w działalności rolniczej w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług), należy uznać, zgodnie z aktualnym orzecznictwem sądowoadministracyjnym, że ich sprzedaż nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług”.

Tytułem przykładu można wskazać również stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie wyrażone w interpretacji z dnia 23 kwietnia 2010 r. (sygn. IPPP1-443-318/10-4/PR). Zdaniem Dyrektora Izby „Mając na uwadze powyższe okoliczności zauważyć należy, iż ze względu na długi okres czasu jaki upłynął od zakupu nieruchomości gruntowej w 1991 roku do dnia sprzedaży (blisko 20 lat), nie sposób jest przypisać tej czynności znamion działalności handlowej. Działanie takie byłoby całkowicie pozbawione sensu z ekonomicznego punktu widzenia. Nie można również stwierdzić, iż Wnioskodawczyni w chwili nabycia gruntu towarzyszył zamiar jego sprzedaży w celach zarobkowych”.

Co więcej, w interpretacji indywidualnej z dnia 19 sierpnia 2010r. (sygn. IPPP1-443-471/10-4/EK) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie potwierdza, że: „(…) podatnikiem VAT jest ten, kto dokonuje czynności handlu, produkcji, świadczenia usług także wtedy, gdy czynność taka dokonywana jest przez niego jednorazowo, lecz w taki sposób, że wyraźnie wynika z niej zamiar handlu, produkcji, świadczenia usługi tj. obiektywny zamiar prowadzenia takiej działalności. Zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony musi być już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Dla przypisania danemu podmiotowi statusu podatnika VAT, a zatem działania w charakterze handlowca, nie jest wystarczające ustalenie i ocena okoliczności związanych z samą sprzedażą, lecz konieczne jest również ustalenie i ocena okoliczności towarzyszących nabyciu tych towarów, a zwłaszcza, czy zostały one nabyte w celu ich odsprzedaży, a nie na potrzeby osobiste”.

Stanowisko to znajduje rozwinięcie w kolejnej interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 24 sierpnia 2010 r. (sygn. IPPP2/443-429/10-3/MM) dotyczącej posiadania statusu podatnika VAT, gdzie Dyrektor ponownie zauważa, że „Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Nie jest natomiast działalnością handlową, a zatem i gospodarczą sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży i nie jest związany z prowadzoną działalnością gospodarczą.

(...) Podkreślić przy tym należy, że zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można pominąć, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywany w sposób zorganizowany zakup towarów w celu ich odsprzedaży. Jeżeli zatem dana czynność została wykonana poza zakresem działań producenta, handlowca, usługodawcy, pozyskującego zasoby naturalne, rolnika, czy wykonującego wolny zawód to w świetle cytowanego powyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT nie można podmiotu dokonującego dostawy uznać za podatnika VAT z tytułu wykonania takiej czynności i to bez względu na to, czy czynność tę wykonał jednorazowo ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania jej w sposób częstotliwy.”

Pogląd o braku znamion działalności handlowej potwierdza także w podobnym stanie faktycznym Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu w indywidualnej interpretacji z dnia 27 października 2008 r. (sygn. ILPP1/443-763/08-4/HW): „Wnioskodawczyni sprzedając działki korzysta z przysługującego prawa do rozporządzania własnym majątkiem, a zatem czynność ta nie oznacza wykonywania działalności gospodarczej w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT”

Wskazać należy również na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 29 lipca 2010 r. (sygn. I SA/Wr 745/10), w którym stwierdzono, iż: „Z okoliczności przedstawionych przez skarżącego we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie można było wyprowadzić wniosku, że nabycia gruntu w roku 1992 (wówczas gruntu rolnego) dokonał w celu jego późniejszego zbycia. Trzeba przypomnieć, że M. P. dokonywał zbycia działek wydzielonych ze wskazanego gruntu, po zmianie jego przeznaczenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, co miało miejsce w 1999 roku. W tych warunkach nawet kilkukrotna sprzedaż (dostawa towarów) wydzielonych działek nie może przesądzać uznania czynności jako dokonywanych w ramach działalności handlowej (gospodarczej). Nie można dostrzec w przebiegu zdarzeń przedstawionych przez skarżącego, profesjonalnego stałego i zorganizowanego charakteru jego działalności (w przedmiotowym zakresie, gdyż M. P. z innymi jeszcze osobami wspólnie wykonywał działalność usługowo-budowlaną). W szczególności ów profesjonalny, zawodowy charakter działalności skarżącego nie wynika z faktu, że po podziale gruntu dokonał kilku transakcji mających za przedmiot wydzielone części. Podjęcie decyzji dotyczącej sprzedaży „w częściach” posiadanej rzeczy nie prowadzi w prostej linii do profesjonalizacji działalności. Tymczasem wielokrotność transakcji uznał Minister Finansów za przesądzającą o uznaniu, skarżącego za podmiot wykonujący działalność gospodarczą w zakresie obrotu nieruchomościami. Podobnie uiszczenie podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży działek oraz formalne zarejestrowanie dla celów tego rozliczenia nie mogą przesądzać o statusie podatnika, skoro dokonanie określonych czynności formalnoprawnych jest zasadniczo wynikiem wykładni przepisów prawa, co nie pozwała wykluczyć, że na podstawie prawidłowej wykładni działania nie zostały by podjęte, czego zaakcentowanie jest potrzebne zwłaszcza w sytuacji samooobliczenia podatku przez podatnika”.

Takie samo zdanie wyrażają organy skarbowe. Twierdzi tak np. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 24 marca 2009 r. sygn. IPPP3/443-283/08-4/CS „Inaczej rzecz ma się w przypadku osoby, którą dokonuje sprzedaży swojego majątku prywatnego używanego bądź, który miał być wykorzystywany na potrzeby prywatne tej osoby. W tym przypadku nie ma znaczenia, czy wyprzedaż dokonywana jest jedną umową sprzedaży, czy też wieloma umowami zawartymi z wieloma nabywcami. Sprzedaż nawet kilkukrotna przedmiotów z majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z działalnością gospodarczą oraz nie były nabyte w celu ich odsprzedaży nie ma charakteru handlowego podlegającego opodatkowaniu. Podatnikiem w obrocie nieruchomościami byłby podmiot, który jest handlowcem lub usługodawcą i obraca częstotliwie budynkami, lokalami albo gruntami.”

Ponadto jak stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 20 października 2006 r.(sygn. I SA/Wr 830/06): „Nie jest działalnością handlową, a zatem i gospodarczą w rozumieniu cyt. art. 15 ust. 2 sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu jego odsprzedaży. Sprzedaż - nawet kilkukrotna - przedmiotów z majątku prywatnego osoby fizycznej, które nie są związane z działalnością gospodarczą oraz nie były nabyte w celu ich odsprzedaży nie ma charakteru handlowego podlegającego opodatkowaniu (por. J. Zubrzycki, Leksykon VAT 2006, Tom I, UNIMEX, Wrocław 2006, s. 349-350) - organy nie wykazały w przedmiotowej sprawie, że strona nabyła nieruchomość (...) celem jej odsprzedaży. Podatnikiem w obrocie nieruchomościami byłby podmiot, który jest handlowcem lub usługodawcą (to ostatnie przy zbyciu wieczystego użytkowania) i obraca budynkami, lokalami albo gruntami. Czynności podlegające opodatkowaniu wykonane przez podmiot niewystępujący w tym przypadku w charakterze podatnika (nawet jeżeli jest on podatnikiem w ogóle) pozostają poza zakresem opodatkowania (por. art. 2 (1) VI Dyrektywy; wyrok ETS w sprawie C-291/92 pomiędzy Dieter Armbrecht a Finanzamt Ulzen). Jak podkreślił w uzasadnieniu tego wyroku ETS „w przypadku, gdy podatnik sprzedaje część swojego składnika majątkowego, którą zdecydował się zachować do użytku osobistego, nie działa on w odniesieniu do tej sprzedaży jako podatnik w rozumieniu art. 2 (1) Dyrektywy” (J. Martini, L. Karpiesiuk, VAT w orzecznictwie Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości, C.H.BECK, W-wa 2005, s. 103 i n.). (...) Z tej zasady (neutralności) nie można wywodzić, że wszystkie czynności wymienione w art. 5 ustawy o VAT podlegają opodatkowaniu, nawet jeżeli podmiot nie występuje w charakterze podatnika (art. 2 (1) VI Dyrektywy)”.

Podobne stanowisko prezentuje w przedmiotowej kwestii Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie. Przykładowo w wyroku z dnia 15 stycznia 2007 r. (sygn. III SA/Wa 3885/06): „Oznacza to, że nie można danego podmiotu uznać za podmiot prowadzący działalność gospodarczą tylko dlatego, że wykonał on daną czynność w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Zdaniem składu orzekającego przepis art. 15 ust 2 uptu rozumieć należy w ten sposób, iż nie przestaje być działalnością gospodarczą określona działalność tylko dlatego, że czynność podlegająca opodatkowaniu wykonana została tylko jeden raz. W tej kwestii właśnie skład orzekający nie podziela poglądu wyrażonego w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie (wyrok z dnia 9 marca 2006 r., sygn. akt I SA/Ol 10/06, LEX nr 189329), który wskazał nadto, iż samo przeprowadzenie podziału gruntu na działki budowlane i podjęcie działań w celu ich sprzedaży oznacza podjęcie działalności gospodarczej.

Nie jest również tak, że jakakolwiek czynność wykonana przez podmiot prowadzący działalność gospodarczą skutkuje powstaniem obowiązku podatkowego, w szczególności obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług nie powstaje w sytuacji gdy podmiot prowadzący działalność gospodarczą dokonuje czynności, która w sposób niewątpliwy odnosi się do majątku osobistego, który z prowadzeniem działalności gospodarczej nie jest związany. Nie jest bowiem działalnością handlową, a zatem i gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 uptu sprzedaż majątku osobistego, który nie został nabyty w celu odprzedaży, lecz spożytkowania na potrzeby własne (por. J. Zubrzycki: Leksykon VAT - 2006, Of. Wyd. Unimex 2006, s. 349).

W tym zakresie ustawa o podatku od towarów i usług pozostaje w zgodzie z rozwiązaniami przyjętymi w VI Dyrektywie VAT, co potwierdza wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 4 października 1994 r. sygn. akt C-291/92 (Finanzamt Ulzen vs Dieter Armbrecht). W orzeczeniu tym ETS stanął na stanowisku, że jeżeli podatnik w rozumieniu artykułu 2(1) VI Dyrektywy VAT sprzedaje majątek, którego część przeznaczył na cele inne niż związane z prowadzoną działalnością i którą to część zarezerwował na potrzeby osobiste, w odniesieniu do sprzedaży tej części nie występuje on jako podatnik. Transakcja taka nie podlega zatem opodatkowaniu VAT.

ETS wyraził ponadto podgląd, że podmiot będący podatnikiem VAT, występujący w danej transakcji w charakterze prywatnym, nie działa w tym zakresie jako podatnik. Dlatego też, transakcja o charakterze prywatnym, mimo iż jest dokonywaną przez podatnika, nie stanowi przedmiotu opodatkowania VAT. Przyjąć w związku powyższym należy, że osoba dokonująca sprzedaży poza prowadzoną działalnością gospodarczą nie dokonuje czynności opodatkowanych.

W świetle przedstawionej wyżej argumentacji, nie można uznać za poprawny poglądu, aby sprzedaż kilku lub więcej działek budowlanych, jeżeli tylko działki te stanowią majątek osobisty podatnika VAT i nie służą prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, skutkowała powstaniem obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług. Jeżeli zatem Skarżący nie dokonał nabycia działek w celu ich dalszej odsprzedaży, ale nabył je w drodze darowizny jako osoba fizyczna, w związku z czym, działki te stanowią jego majątek osobisty, uznać należało, iż ich sprzedaż nie podlega opodatkowaniu VAT.

Tylko dla porządku zaznaczyć jeszcze należy, że takiej sprzedaży, tj. sprzedaży kilku lub więcej działek budowlanych, jeżeli tylko działki te stanowią majątek osobisty podatnika VAT i nie służą prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, nie można zdaniem Sądu uznać za działalność gospodarczą w rozumieniu art. 4 ust. 2 zd. 2 VI Dyrektywy VAT, zgodnie z którym za działalność taką uznaje się także wykorzystywanie majątku rzeczowego i wartości niematerialnych i prawnych w celu uzyskiwania z tego tytułu stałego dochodu”.

Kontynuując tą utrwaloną linię orzecznictwa Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 20 czerwca 2007 r., sygn. I SA/Wr 171/07 stwierdził „Nie sposób, zdaniem Sądu w niniejszym składzie przyjąć, że strona ma zamiar dokonywać czynności sprzedaży gruntu w sposób ciągły i profesjonalny - liczba transakcji jest bowiem ograniczona posiadaną wielkością powierzchni nieruchomości gruntowych (nabytych w 1975 r.), a strona nie wskazuje aby miało zamiar nabywać kolejne i dokonywać ich odprzedaży. W analogicznej sytuacji znajduje się np. osoba fizyczna, która sprzedaje używany przez siebie samochód nie w całości, ale poszczególne jego części bowiem w ten sposób uzyskuje łącznie wyższą cenę niż gdyby sprzedała go w całości - zamierza dokonać kilku lub kilkunastu transakcji, ale trudno uznać, że działa w sposób ciągły i profesjonalny w charakterze podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą a w konsekwencji podatnika VAT. Okoliczność, iż strona dzieli przedmiot sprzedaży nie należący do majątku wprowadzonego do prowadzonej działalności gospodarczej na mniejsze elementy jednostkowe jest wynikiem łatwiejszego ich zbycia oraz uzyskania wyższej ceny, a z okoliczności tej nie można wywodzić zamiaru prowadzenia działalności gospodarczej w tym zakresie. Czynności podlegające opodatkowaniu wykonane przez podmiot niewystępujący w tym przypadku w charakterze podatnika (nawet jeżeli jest on podatnikiem w ogóle) pozostają poza zakresem opodatkowania (por. art. 2 (1) VI Dyrektywy; wyrok ETS w sprawie C-291/92 pomiędzy Dieter Armbrecht a Finanzamt Ulzen)”.

Dodatkowo stanowisko takie znajduje potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 października 2008 r. o sygn. I FSK 1332/07 „Taka zaś właśnie sytuacja występuje w przypadku sprzedaży przez daną osobę jej majątku prywatnego. Majątek taki nabywany bowiem był na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności handlowej, a zatem jego sprzedaż zarówno w całości, jak i w częściach, jednemu lub wielu nabywcom, z zyskiem lub bez, nie może być uznana za działalność handlową ze skutkiem w postaci uznania tej osoby za podatnika VAT zwłaszcza w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można bowiem pominąć, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. NSA podkreślił, że odpowiedź na pytanie, czy dany podmiot w odniesieniu do danej czynności działa jako podatnik podatku od towarów i usług wymaga oceny każdorazowo odnoszącej się do konkretnych okoliczności faktycznych danej sprawy. Okolicznością przesądzającą nie może tu być jedynie sam fakt podziału gruntu na odrębne działki”.

Argumentacje powyższą podziela również inny skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego, który kierując w tym zakresie pytanie prejudycjalne z 3 marca 2010 r. (sygn. I FSK 2134/08) do Trybunału zaznacza, że „ Opodatkowanie tego rodzaju dostaw wymagałoby uznania czynności rolnika za działalność handlową w obrocie nieruchomościami (terenami budowlanymi). Uwzględnić jednak przy tym należy, że w przypadku działalności gospodarczej w zakresie handlu, zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru, a nie w momencie jego sprzedaży. Nie można bowiem pominąć, że pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. Z orzecznictwa ETS wynika, że sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej, potwierdzony obiektywnymi dowodami przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT nawet wtedy, gdy organ skarbowy wie, że przewidywana działalność gospodarcza, która miała prowadzić do transakcji opodatkowanych, nie zostanie zrealizowana (zob. wyrok ETS z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie C-400/98 Breitsohl, ECR 2000, s. I-04321). Z kolei brak takiego zamiaru wyklucza możliwość uznania danego podmiotu za podatnika VAT”.

W dniu 02.12.2010r. wydana została interpretacja indywidualna nr IPPP1-443-982/10-2/IGo, w której stanowisko Wnioskodawcy uznane zostało za nieprawidłowe. Interpretacja ta była przedmiotem skargi Spółki. Wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 16.02.2012r. sygn. III SA/Wa 1017/11 uchylono zaskarżoną interpretację indywidualną nr IPPP1-443-982/10-2/IGo z dnia 02.12.2010r.

W ww. wyroku WSA w Warszawie z dnia 16.02.2012r. sygn. III SA/Wa 1017/11, Sąd stwierdził m.in., że w związku z wątpliwościami, co do opodatkowania podatkiem VAT sprzedaży przez osobę fizyczną działek budowlanych NSA zwrócił się do Trybunału Sprawiedliwości UE z pytaniami prejudycjalnymi. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w uzasadnieniu wyroku z 15 września 2011 r., w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10 stwierdził, że dostawę gruntu przeznaczonego pod zabudowę należy uznać za objętą podatkiem VAT na podstawie prawa krajowego państwa członkowskiego, jeżeli państwo to skorzystało z możliwości przewidzianej w art. 12 ust. 1 dyrektywy VAT, niezależnie od częstotliwości takich transakcji oraz od kwestii, czy sprzedawca prowadzi działalność producenta, handlowca lub usługodawcy, pod warunkiem że transakcja ta nie stanowi jedynie czynności związanej ze zwykłym wykonywaniem prawa własności.

Następnie WSA idąc za ww. wyrokami podaje, iż TSUE wskazał m.in., iż „Z orzecznictwa wynika w tej mierze, że czynności związane ze zwykłym wykonywaniem prawa własności nie mogą same z siebie być uznawane za prowadzenie działalności gospodarczej (zob. wyrok z dnia 20 czerwca 1996 r. w sprawie C-155/94 Wellcome Trust, Rec. s. l-3013, pkt 32). (...) Podobnie okoliczność, iż przed sprzedażą zainteresowany dokonał podziału gruntu na działki w celu osiągnięcia wyższej ceny łącznej sama z siebie nie jest decydująca. Nie ma takiego charakteru również długość okresu, w jakim te transakcje następowały, ani wysokość osiągniętych z nich przychodów. Całość powyższych elementów może bowiem odnosić się do zarządzania majątkiem prywatnym zainteresowanego. Inaczej jest natomiast w wypadku, gdy zainteresowany podejmuje aktywne działania w zakresie obrotu nieruchomościami, angażując środki podobne do wykorzystywanych przez producentów, handlowców i usługodawców w rozumieniu art. 9 ust. 1 akapit drugi dyrektywy VAT. Takie aktywne działania mogą polegać na przykład na uzbrojeniu terenu albo na działaniach marketingowych.”

W dalszej części wyroku WSA rozważa, czy organ spełnił wymogi statuowane przepisami Ordynacji podatkowej.

I tak zdaniem Sądu podstawowym warunkiem uznania interpretacji indywidualnej za prawidłową jest stwierdzenie, że wyrażone w niej stanowisko organu zajęte zostało na tle stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez wnioskodawcę. Tylko bowiem wtedy, gdy zgodność taka istnieje, interpretacja indywidualna może spełnić przypisaną jej funkcję informacyjną i ochronną, tj. dostarczy wnioskodawcy informacji przydatnych w określonej sytuacji i w takiej właśnie sytuacji uchroni go przed negatywnymi skutkami zastosowania się do interpretacji organu. Nie ulega wątpliwości, że konsekwencje rozbieżności między stanem faktycznym (zdarzeniem przyszłym) opisanym we wniosku i rzeczywistością obciążają wnioskodawcę. Z drugiej jednak strony wnioskodawca, który we wniosku przedstawił określone okoliczności faktyczne ma prawo oczekiwać, że udzielona mu interpretacja będzie okoliczności te uwzględniała i to na ich tle organ wyrazi swój pogląd, o ile nie zgodzi się ze stanowiskiem wnioskodawcy. Sąd ocenia zgodność stanowiska organu z przepisami prawa w odniesieniu do stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) oraz stanowiska wnioskodawcy przedstawionego we wniosku o wydanie interpretacji.

Warunkiem prawidłowości interpretacji jest zatem przystawanie stanu faktycznego opisanego we wniosku do elementów stanu faktycznego wyznaczającego przepisy prawa będące przedmiotem interpretacji.

Sąd podnosi, że tego wymogu przedmiotowa interpretacja nie spełnia, gdyż źródłem stanowiska organu przyjętego w wydanej interpretacji jest uznanie, że działanie Skarżącego następuje w warunkach wskazujących na nadanie obrotowi dotyczącemu przedmiotowych działek zorganizowanego charakteru działalności gospodarczej w rozumieniu ustawy o VAT, a Skarżący postępuje tak jak profesjonalny sprzedawca. Organ skoncentrował się w tym zakresie na cechach, charakteryzujących - jego zdaniem - nabycie przedmiotowych działek.

Jednak możliwość przypisania przez organ wyznaczników tej profesjonalnej działalności co do cech wyszczególnionych przez organ nie wynika z opisu stanu faktycznego przedstawionego we wniosku o udzielenie interpretacji. działalnością gospodarczą.

Sąd czyni zastrzeżenie, że jakkolwiek zamiar towarzyszący nabywaniu jest zazwyczaj kategorią subiektywną, toteż trudno go wykazać możliwymi środkami dowodowymi, o ile sam nabywca nie zadeklaruje takiego zamiaru, to jednak możliwa jest rekonstrukcja tego zamiaru na podstawie całokształtu okoliczności faktycznych sprawy.

Oczywiście do zweryfikowania tych okoliczności w drodze postępowania dowodowego może być upoważniony organ wyłącznie w ramach postępowania dowodowego, poprzedzającego wydanie decyzji administracyjnej, natomiast w toku postępowania interpretacyjnego może posiłkować się jedynie środkiem do uzupełnienia okoliczności stanu faktycznego w postaci wezwania.

W wyroku Sąd wyraził zdanie, że w rozpatrywanej sprawie stanowisko organu w zakresie powołanych wyżej okoliczności wskazywanych przez organ, nie przystaje do stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) opisanego we wniosku o interpretację. Innymi słowy pogląd organu wyrażony został z uwzględnieniem okoliczności, innych niż podane przez skarżącego we wniosku.

Dlatego też, w rozpatrywanej sprawie, w uwagi na wskazaną wyżej rozbieżność między okolicznościami faktycznymi opisanymi przez skarżącego we wniosku o wydanie interpretacji oraz okolicznościami wskazanymi przez organ w uzasadnieniu własnego stanowiska, Sąd uznał zaskarżoną interpretację za wydaną z naruszeniem przepisów postępowania, tj. art. 14c § 1 i § 2 O.p.

Jednakże WSA wskazuje również, że wadliwością skarżonej interpretacji jest zaniechanie kwalifikowania zamiaru z punktu widzenia kolejnego etapu działania Skarżącego w postaci wniesienia nieruchomości aportem do spółki.

Sąd wskazuje, iż Organ nie powinien pomijać w przedmiotowej interpretacji podatkowego znaczenia czynności wniesienia nieruchomości aportem do spółki. Wniesienie przez Skarżącego jako wspólnika do spółki aportu w postaci działek ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą spółki, a jednocześnie jego jako wspólnika tej spółki.

Sąd podkreśla, że Organ nie przeanalizował kwestii czy w rozpoznawanej sprawie Skarżący już w momencie nabycia przeznaczonych do sprzedaży nieruchomości działał jako handlowiec poprzez to, że czynności nabycia działek miałyby charakter nakładów na rozpoczęcie działalności gospodarczej, co należałoby kwalifikować - zgodnie z przepisami Dyrektywy 112 - jako działalność gospodarczą.

Ostatecznie Sąd orzeka, że Dyrektor Izby Skarbowej ponownie rozpatrzy wniosek Skarżącego o wydanie interpretacji. Uwzględni przy tym okoliczności faktyczne takie, jakie zostały przedstawione w zamieszczonym we wniosku opisie zdarzenia przyszłego, a także przedstawioną wyżej ocenę prawną Gdyby zaś miał wątpliwości co do stanu faktycznego, to w trybie art. 169 § 1 O.p., w zw. z art. 14h O.p. wezwie Wnioskodawcę o uzupełnienie braków wniosku.

Dopiero wówczas, gdy organ zajmie stanowisko adekwatne do przedstawionego stanu faktycznego prawidłowość tego stanowiska może być poddana ocenie merytorycznej, ponieważ dopiero wtedy, gdy wydając interpretację organ wziął pod uwagę właściwy stan faktyczny, merytoryczna ocena prawidłowości interpretacji nie staje się w istocie udzieleniem tej interpretacji przez Sąd.

W świetle obowiązującego stanu prawnego, biorąc pod uwagę rozstrzygnięcie zawarte w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Art. 2 pkt 6 ustawy stanowi, iż przez towary rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Stosownie do art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

W definicji dostawy towarów sformułowanej na potrzeby ustawy o podatku od towarów i usług niewątpliwie mieści się wniesienie wkładu niepieniężnego w postaci towarów do innego podmiotu (spółki), bowiem w takim przypadku dochodzi do przeniesienia prawa do rozporządzania towarem jak właściciel. Wkład rzeczowy wniesiony do spółki staje się od tego momentu majątkiem Spółki. Następuje przeniesienie na spółkę praw do rozporządzania przedmiotem wkładu.

Ponadto, wniesienie wkładu niepieniężnego spełnia przymiot odpłatności, istnieje bowiem bezpośredni związek pomiędzy dostawą towarów (wniesieniem wkładu) a otrzymanym z tego tytułu wynagrodzeniem, które przybiera postać udziału w spółce, tj. wszystkich praw wynikających z uczestnictwa w tej spółce (w tym prawo do udziału w zysku spółki). Wynagrodzenie to ma charakter wzajemny i ekwiwalentny, co oznacza, że z tytułu wniesienia wkładu, dla wnoszącego wynika bezpośrednia i jasno zindywidualizowana korzyść.

W sytuacji, gdy przedmiotem aportu są towary w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy, a więc rzeczy ruchome, wszelkie postacie energii, budowle lub ich części, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty, gdy czynność ta prowadzi do przeniesienia prawa do rozporządzania tymi towarami jak właściciel, mamy więc do czynienia z odpłatną dostawą w ujęciu art. 7 ust. 1 ustawy, podlegającą opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Zgodnie z ww. przepisami, grunt spełnia definicję towaru wynikającą z art. 2 pkt 6 ustawy, a jego sprzedaż jest traktowana jako czynność odpłatnej dostawy towarów na terytorium kraju.

Nie każda czynność stanowiąca dostawę w rozumieniu art. 5 ustawy podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług. Aby dana czynność była opodatkowana tym podatkiem musi być wykonana przez podatnika.

Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza - mocą ust. 2 powołanego artykułu - obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik.

Z przedstawionego zdarzenia przyszłego wynika, iż Wnioskodawca jest osobą fizyczną, prowadzącą działalność gospodarczą w zakresie wynajmu i zarządzania nieruchomościami własnymi lub dzierżawionymi (PKD 60.20.Z), oraz pozostałego doradztwa w zakresie prowadzenia działalności gospodarczej i zarządzania (PKD 70.22.Z). Wcześniej działalność ta była opodatkowana w formie ryczałtu od przychodów ewidencjonowanych. Od rozpoczęcia działalności gospodarczej jej przedmiot stanowił wyłącznie wynajem budynków i lokalu na cele mieszkaniowe. Nie były natomiast świadczone usługi doradcze.

W latach 1995, 1998 oraz 2005 Wnioskodawca nabył 5 działek, które zgodnie z aktualnym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego przeznaczone są pod zabudowę. W chwili nabycia 2 działki stanowiły grunty rolne, natomiast 2 pozostałe zostały nabyte już po uchwaleniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego przewidującego możliwość ich zabudowy. Piąta działka, o powierzchni 2 ha, znajduje się w innej miejscowości i stanowi działkę rolną. Działka nie ma statusu działki budowlanej. Brak jest również miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Wszystkie Nieruchomości są prywatną własnością Wnioskodawcy i nie były i nie są wykorzystywane w prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej. Kupując ww. grunty, Wnioskodawca zamierzał dokonać darowizny na rzecz swoich dzieci oraz ich rodzin na ich cele mieszkaniowe. Wnioskodawca zaznacza, iż od momentu nabycia przedmiotowych Nieruchomości, nie wykorzystywał ich w celu osiągania przychodów. Nieruchomości nie są ujęte przez Wnioskodawcę w jego ewidencji środków trwałych, gdyż nie są one związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą. Wnioskodawca nie posiadał i nie posiada statusu rolnika ryczałtowego. Nie dokonywał i nie dokonuje obecnie sprzedaży produktów rolnych pochodzących z działalności gospodarczej. Wnioskodawca jest podatnikiem podatku VAT zwolnionym z uwagi na fakt wykonywania czynności wyłącznie zwolnionych z podatku VAT. Nieruchomości nie były odpłatnie ani nieodpłatnie udostępnione innym osobom.

Obecnie Wnioskodawca rozważa przystąpienie do osobowej spółki prawa handlowego. Aby pokryć wkłady w Spółce osobowej planuje on wnieść wkład niepieniężny w postaci wszystkich opisanych wyżej Nieruchomości.

Należy wyjaśnić, iż z powołanej wyżej definicji „podatnika” wynika w pierwszej kolejności, że dotyczy ona podmiotów, które zajmują się działalnością w sposób profesjonalny. Świadczy o tym użycie między innymi takich sformułowań jak: producent, czyli ten kto produkuje jakieś dobra materialne; handlowiec tj. osoba zajmująca się handlem tj. działalnością polegającą na nabywaniu jakiś dóbr, usług, walorów, w celu sprzedaży, wynajmowania, ich odstępowania za jakąś cenę; usługodawca – podmiot świadczący usługi tj. działalność mającą na celu zaspokojenie wielorakich ludzkich potrzeb, mający odpowiednie kwalifikacje i dysponujący odpowiednim sprzętem, lokalem itp. Są to osoby, które mają zamiar stałego prowadzenia określonej działalności. Działają w sposób powtarzalny, wielokrotny czyli częstotliwy. Użycie w definicji modulanta jakim jest słowo "również" sygnalizuje, że dany stan rzeczy jest pod jakimś względem podobny do innego stanu rzeczy, zwłaszcza tego, o którym mowa była wcześniej. A zatem "podatnikiem VAT jest ten kto dokonuje czynności handlu, produkcji, świadczenia usług także wtedy, gdy czynność taka dokonywana jest przez niego jednorazowo lecz w taki sposób, że wyraźnie wynika z niej zamiar handlu, produkcji, świadczenia usług tj. obiektywny zamiar prowadzenia takiej działalności." (wyrok WSA we Wrocławiu z 26 stycznia 2007 r., sygn. akt I SA/Wr 1688/06).

Działanie poza zakresem działalności gospodarczej występuje natomiast w sytuacji, gdy przedmiotem sprzedaży jest majątek osobisty danej osoby, ponieważ został on nabyty na własne potrzeby danej osoby, a nie z przeznaczeniem do działalności gospodarczej (np. działalności handlowej). Podatnik musi jednak w okresie posiadania nieruchomości wykazywać zamiar wykorzystywania tej nieruchomości w ramach majątku osobistego.

Jednakże zamiar towarzyszący nabywaniu gruntów jest kategorią subiektywną i mimo wskazania przez Zainteresowanego tegoż zamiaru, konieczne jest zrekonstruowanie tego zamiaru na podstawie całokształtu okoliczności faktycznych sprawy.

Faktem jest, że Wnioskodawca w złożonym wniosku twierdzi, iż celem nabycia w/w gruntów było zaspokojenie potrzeb osobistych, poprzez dokonanie ich darowizny na rzecz dzieci. Skoro więc Strona wskazuje, iż miała zamiar wykorzystać grunt w celach osobistych Organ nie kwestionuje tego zamierzenia, lecz zobowiązany jest dokonać analizy wszystkich zdarzeń przedstawionych we wniosku. Kolejnym krokiem zatem, aby potwierdzić przedstawioną przez Wnioskodawcę tezę, jest przeanalizowanie całokształtu czynności podejmowanych przez właściciela gruntu od jego nabycia do planowanego zbycia.

Zainteresowany nie wskazał okoliczności faktycznych, które jednoznacznie by świadczyły, że planowana przez niego dostawa nieruchomości wiązać się będzie z zaspokajaniem potrzeb osobistych jego samego lub rodziny. Wnioskodawca nie poczynił, chociażby najmniejszego gestu świadczącego o chęci przekazania działek dzieciom w celach mieszkaniowych. Wręcz przeciwnie, wskazuje, że „w stosunku do tych działek wydano w 2010 r. decyzję o zatwierdzeniu projektu podziału, którego celem jest przeznaczenie części ich powierzchni pod budowę dróg wewnętrznych - zgodnie z ustaleniami planu zagospodarowania przestrzennego. Celem podziału ww. działek nie jest ich przeznaczenie pod działki mieszkaniowe”.

Ponadto Wnioskodawca wskazuje, że nie podejmował działań polegających na podziale działek, nie podejmował działań zmierzających do zmiany planu zagospodarowania przestrzennego w ten sposób, aby wspominane działki uzyskały przeznaczenie pod zabudowę, nie podejmował działań zmierzających do uzyskania warunków zabudowy na tych działkach; nie podejmował działań polegających na uzyskaniu pozwolenia na budowę, uzbrojeniu terenu czy działań reklamowych lub marketingowych związanych z przedmiotowymi nieruchomościami i ich wniesieniem w formie aportu.

Okoliczności sprawy tworzą pewien, jak się okazuje, uporządkowany ciąg zdarzeń. Czyli Wnioskodawca nabywa grunt z zamiarem przekazania go dzieciom. Po jakimś czasie, w którym notabene działki nie zostały przekazane, na gruncie zostają wydzielone drogi i działki, ale nie są to działki z przeznaczeniem na cele mieszkaniowe. Następnie Wnioskodawca powziął informację o zmianach planów dzieci, zaś następnie zamierza wnieść grunt aportem do spółki osobowej.

Zatem, mimo dość jasno sprecyzowanego przez Wnioskodawcę zamiaru, nabycie tych nieruchomości nie może zostać przypisane zaspokajaniu potrzeb osobistych podatnika, dlatego też należy uznać, że nabycie ma związek z działalnością gospodarczą i dlatego wniesienie aportem tych nieruchomości do spółki prawa handlowego również należy zakwalifikować do tej działalności.

Ponadto, analizując całokształt przedstawionych okoliczności sprawy, należy uznać, iż nabycie działek miało charakter nakładów na rozpoczęcie działalności – stanowiło jeden z etapów działania zmierzającego do wniesienia nieruchomości aportem do spółki.

Wnioskodawca musiał posiadać określone nakłady, skoro na przełomie 10 lat (od 1995 do 2005 roku) nabywał działki, w żaden sposób ich nie wykorzystywał (ani w działalności ani w celach osobistych), a następnie decyduje się na ich sprzedaż – wniesienie aportem.

Podkreślić należy, że w sytuacji, gdy z okoliczności wynika, że nabycie gruntów miało charakter nakładów na rozpoczęcie działalności, na co wskazuje chęć zbycia (wniesienia aportem) zakupionych gruntów, wskazuje na handlowy, zorganizowany charakter, co czyni sprzedawcę podatnikiem podatku VAT.

W takiej sytuacji, zakup gruntów należy traktować jako nakłady poczynione w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej przed jej rozpoczęciem.

Ponadto, co bardzo istotne dla sprawy, Wnioskodawca zamierza wnieść aport do spółki osobowej. Istotą zaś spółki osobowej jest prowadzenie przedsiębiorstwa pod jakąś określoną firmą, w której każdy ze wspólników, jeżeli w umowie spółki nie określono inaczej, w równym stopniu uczestniczy w zyskach i stratach spółki. W praktyce zdarza się bardzo często, iż wspólnik uczestniczy w zysku spółki proporcjonalnie do jego wkładu, przy czym nie na znaczenia czy będzie on uczestniczył w sposób czynny czy bierny w pracach tejże spółki. Zatem wnoszący aport działa jako wspólnik, w związku z prowadzoną działalnością w ramach spółki, jako podmiot prowadzący działalność gospodarczą.

Zatem w przypadku dokonania dostawy przedmiotowych nieruchomości czynność tę należy uznać – zgodnie z art. 15 ust. 2 ustawy o VAT – jako działalność gospodarczą w rozumieniu tego przepisu, a Wnioskodawcę za podatnika podatku od towarów i usług. W rozpoznawanej sprawie Zainteresowany już w momencie nabycia przeznaczonych do sprzedaży nieruchomości działał jak handlowiec. Zakupił działki przed rozpoczęciem działalności, a czynności te mające charakter nakładów na rozpoczęcie działalności gospodarczej, jak wskazano wyżej należy rozumieć zgodnie z przepisami za działalność gospodarczą. Opisanym we wniosku czynnościom Wnioskodawcy nie można też, przypisać innego charakteru niż czynności związanej z działalnością gospodarczą dlatego należało uznać ją za czynność podlegającą opodatkowaniu.

Stwierdzić zatem należy, że wniesienie aportem gruntów będących przedmiotem zapytania do spółki będzie podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, co powoduje, iż stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

W kwestii zaprezentowanego przez Stronę orzecznictwa, wyjaśnić należy, iż orzeczenia w sprawach podatkowych zapadają w odniesieniu do indywidualnych i właściwych tylko im stanów faktycznych. Ich różnorodność stanowi odpowiedź na różnorodność przedstawionych przez podatników stanów faktycznych i dlatego nie mogą one być podstawą przy rozpatrywaniu kolejnych spraw.

Nadmienić należy, że wskazany przez Zainteresowanego wyrok WSA w Warszawie z dnia 15.01.2007r. sygn. akt. III SA/Wa 3885/06 dotyczy sprzedaży działek wcześniej otrzymanych na podstawie umowy darowizny.

Wyrok I SA/Wr 745/10, przedstawia sytuację, gdzie ze stanu faktycznego wynikało, że Wnioskodawca od roku 1992 był właścicielem nieruchomości rolnej niezabudowanej oraz, że nieruchomość ta w 1999 r. została przeznaczona w planie zagospodarowania przestrzennego na cele budowlane, po czym został dokonany jej podział na poszczególne działki, z których w okresie od dnia 1.05.2004 r. do dnia 15.06.2007 r. sprzedano sześć działek na rzecz osób fizycznych i na cele budownictwa jednorodzinnego. Zatem w powyższej sytuacji Wnioskodawca nabywając teren nie miał wiedzy na temat planu zagospodarowania przestrzennego, gdyż taki wtedy nie istniał. Takiej samej kwestii dotyczyło rozstrzygnięcie I SA/Wr 830/06.

Z kolei wyrok I FSK 1332/07 (I SA/Wr 171/07 – wyrok sądu pierwszej instancji), rozstrzyga sytuację, gdzie z przedstawionego przez wnioskodawcę stanu faktycznego wynikało, iż skarżący z żoną dokonali "odrolnienia" części gruntów rolnych nabytych w 1975 r. i podziału na działki budowlane, w tym 10 działek przeznaczono do sprzedaży, z czego 4 sprzedano w latach 2004 - 2005. Sprzedaż przedmiotowych działek miała jedynie charakter wyprzedaży posiadanego majątku. Natomiast zbywanie gruntu w formie wydzielonych działek jest niezbędne, gdyż brak jest nabywców chętnych do zakupu gruntu w całości.

Mając na uwadze zaprezentowane przez Wnioskodawcę wyroki należy stwierdzić, iż co prawda rozpoznanie sądu w powyższych wyrokach dotyczyło kwestii opodatkowania czynności sprzedaży gruntów – kwestii kluczowej w badanej sprawie, lecz z uwagi na powyższe okoliczności, wyroki te nie mogły mieć znaczącego wpływu na ocenę prawną przedmiotowego zdarzenia przyszłego. Wyroki te dotyczą bowiem sytuacji odmiennych od tej, którą przedstawił Wnioskodawca we wniosku.

Jednocześnie wskazać należy, iż Strona powołała, tylko korzystne dla siebie rozstrzygnięcia, nie mające odzwierciedlenia w przedmiotowej sprawie. Dodatkowo nadmienić należy, iż praktyka orzecznicza w przedmiocie wydanej interpretacji nie jest jednolita, o czym świadczy np. rozstrzygnięcie zapadłe w wyroku WSA sygn. akt III SA/Wa 3146/10, w którym to Sąd stwierdził, iż „w sytuacji, gdy z okoliczności wynika, że nabycie gruntów miało charakter lokaty kapitału (nawet długotrwałej), wskazującej na chęć zbycia w przyszłości zakupionych gruntów, co też w pewnym momencie następuje poprzez wniesienie ich aportem do spółki prawa handlowego również wskazuje na handlowy zorganizowany charakter, co czyni sprzedawcę podatnikiem podatku VAT”. Wskazana wyżej argumentacja pojawia się również w wyroku WSA III SA/Wa 296/08.

Ponadto w wyroku WSA sygn. akt III SA/Wa 1064/08 Sąd stwierdził, że „skoro nabycie tej nieruchomości nie mogło zostać przypisane zaspokajaniu potrzeb osobistych podatnika to należało uznać, że miało ono związek z działalnością gospodarczą i dlatego sprzedaż tej nieruchomości również należy zakwalifikować do tej działalności”. Również WSA w wyroku III SA/Wa 463/08 podzielił powyższy pogląd.

Odnosząc się do powołanego we wniosku wyroku TSUE w sprawie Dieter Armbrecht C-291/92 należy stwierdzić, że orzeczenie to nie stanowi potwierdzenia prawidłowości stanowiska Wnioskodawcy przedstawionego we wniosku i nie może być podstawą przy rozstrzygnięciu w przedmiotowej sprawie. Wyrok ten bowiem dotyczy konkretnego stanu faktycznego – odmiennego od stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę. Ww. wyrok dotyczy stanu faktycznego, gdzie hotelarz dokonuje sprzedaży zespołu nieruchomości - zawierającej hotel i mieszkanie hotelarza, które stanowiło jego własność prywatną. Ponieważ powołany wyrok dotyczy zupełnie odmiennego - od zaistniałego w niniejszej sprawie - stanu faktycznego, nie może on stanowić podstawy przy rozstrzygnięciu.

Wyrok w sprawie C-400/98 pomiędzy Finanzamt Goslar a Brigitte Breitsohl dotyczył wprawdzie prawa do odliczenia podatku VAT z tytułu nabycia towarów i usług stanowiących inwestycje z przeznaczeniem na działalność opodatkowaną, jednakże można z niego wywieść wniosek, iż sam zamiar prowadzenia działalności gospodarczej przesądza o potrzebie traktowania danego podmiotu jako podatnika VAT, nawet jeżeli jest pewność, że przewidywana działalność gospodarcza, która miała prowadzić do czynności opodatkowanych nie zostanie zrealizowana.

Powyższe potwierdza zatem, że Wnioskodawca poniósł nakłady na rozpoczęcie działalności gospodarczej tj. podjął czynności przygotowawcze w celu zbycia przedmiotowych działek poprzez ich wniesienie aportem do spółki.

Ponadto Wnioskodawca w uzasadnieniu swojego stanowiska powołuje się na wydane interpretacje indywidualne. Należy stwierdzić, że mimo, iż organ zgadza się ze wszystkimi tezami przedstawionymi w tych interpretacjach, to jednak nie można w żaden sposób odnieść ich do rozpatrywanej sytuacji i uznać, że Wnioskodawca, który prowadzi działalność gospodarczą sprzedaje swój majątek osobisty. I tak, np. interpretacja ITPP2/443-266/10/KT rozstrzyga kwestię opodatkowania sprzedaży gruntu otrzymanego wcześniej w drodze darowizny, a interpretacja ILPP1/443-763/08-4/HW – sprzedaży gruntów, które Wnioskodawczyni nabyła nieodpłatnie w drodze decyzji administracyjnej. Z kolei interpretacje o numerach IPPP1-443-471/10-4/EK i IPPP1-443-318/10-4/PR dotyczą sprzedaży gruntów przez osoby nieprowadzące działalności gospodarczej.

Wydanie interpretacji niesie konieczność zbadania każdorazowo indywidualnych sytuacji Wnioskodawców i fakt, iż wiele (również powołane przez Zainteresowanego) rozstrzygnięć dotyczy opodatkowania transakcji sprzedaży gruntów, nie umożliwia pomijania niektórych istotnych okoliczności i wydawania jednakowych interpretacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.