Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPP2/443-322/13/KO
z 15 kwietnia 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012r. poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 10 stycznia 2013r. (data wpływu 15 stycznia 2013r.), uzupełnionym pismem z dnia 27 marca 2013r. (data wpływu 2 kwietnia 2013r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie dokumentowania sprzedaży pieniędzy elektronicznych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 15 stycznia 2013r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług m.in. w zakresie dokumentowania sprzedaży pieniędzy elektronicznych.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 27 marca 2013r. (data wpływu 2 kwietnia 2013r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 18 marca 2013r. znak: IBPP2/443-28/13/KO.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca jest polską spółką prawa handlowego i zarejestrowanym czynnym podatnikiem podatku VAT. Spółka zajmuje się głównie sprzedażą doładowań do telefonów komórkowych, zarówno w formie kodów elektronicznych będący wydrukiem z terminala, jak również w formie kart standardowych (tzw. zdrapek).

Wnioskodawca zamierza poszerzyć dotychczasową działalność o świadczenie na podstawie Umowy w sprawie dystrybucji Zbiorów Danych usługi w postaci dystrybucji kodów PIN stanowiących pieniądz elektroniczny. Wnioskodawca ma zamiar zawrzeć umowę z zagranicznym dostawcą zbiorów danych w postaci ww. kodów, zwanym dalej E., na dystrybucję tychże kodów na terenie Polski. E. (dostawca kodów) prowadzi systemy kart przedpłaconych (prepaid card), tj. pieniądza elektronicznego, polegających na dystrybucji Zbiorów Danych, pod nazwą „paysafecard”, które klienci mogą nabywać i wykorzystywać w celu dokonywania elektronicznych zakupów przez internet. Oferta ta ma na celu ułatwienie transakcji za pośrednictwem internetu, w szczególności osobom nieposiadającym internetowego konta bankowego lub karty kredytowej.

Spółka będąca E. jest spółką prawa brytyjskiego oraz czynnym podatnikiem podatku od wartości dodanej zarejestrowanym na terytorium Wielkiej Brytanii. E. nie posiada na terytorium kraju (Rzeczpospolitej Polskiej) swojej siedziby ani stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej.

E.generuje Zbiory Danych na podstawie licencji na emisję pieniądza elektronicznego (E-Money license) udzielonej mu przez Urząd Rynków Finansowych w Wielkiej Brytanii (Financial Services Authority) i przeniesionej na Polskę. Drukowane Zbiory Danych są przekazywane klientom końcowym w formie wydruku (kuponu) z urządzeń elektronicznych zwanych terminalami. Zbiory Danych są oferowane w kilku stałych nominałach (np. 20, 50, 100 i 300 PLN) i mogą być przenoszone bez ograniczeń na kolejnych nabywców. Nominał jest wydrukowany na każdym kuponie. Wydrukowany na kuponie kod PIN umożliwia klientowi dokonywanie płatności za wyroby i usługi oferowane przez internet poprzez wpisanie tego kodu w odpowiednim miejscu na stronie internetowej. Wnioskodawca na podstawie zawartej Umowy w sprawie dystrybucji Zbiorów Danych będzie nabywał pieniądze elektroniczne od angielskiego E.a i dostarczał (odsprzedawał) swoim kontrahentom - dalszym dystrybutorom, którzy będą sprzedawać pieniądze elektroniczne do końcowych odbiorców.

E.,zgodnie z zawartą umową, ma za zadanie dostarczać pieniądz elektroniczny Wnioskodawcy w formie zbiorów danych (kodów) mających postać elektroniczną zapisaną na danym nośniku np. na serwerze. Udostępnione kody będą miały formę ciągu znaków (np. cyfr), które pozwolą zapłacić za transakcję, dzięki czemu będzie to pieniądz elektroniczny mający siłę nabywczą. Wnioskodawca będzie otrzymywał (nabywał) pieniądze elektroniczne po ich cenie nominalnej i dostarczał (odsprzedawał) je dalej dokładnie za tą samą cenę dalszemu nabywcy. Za usługę dystrybucji kodów (pieniądza elektronicznego) na terytorium Polski, E. wypłaci Wnioskodawcy prowizję. Prowizja będzie płatna na postawie faktury wystawionej przez Wnioskodawcę na rzecz E.a. Wielkość należnej prowizji będzie ustalona w umowie i będzie zależna od dokonanego obrotu (wielkości dystrybucji) pieniądza elektronicznego.

Usługobiorcą świadczonych przez Wnioskodawcę usług dystrybucji pieniądza elektronicznego będzie podatnik w rozumieniu art. 28a ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług. Usługa wykonywana przez Wnioskodawcę będzie świadczona dla E.a mającego siedzibę działalności gospodarczej w Wielkiej Brytanii (Londyn).

Brytyjski E., który będzie dostarczał (sprzedawał) pieniądze elektroniczne Wnioskodawcy według ich wartości nominalnej, nie będzie wystawiał na rzecz Wnioskodawcy żadnej faktury, lecz będzie przedstawiał zestawienia faktycznie przekazanych pieniędzy elektronicznych. Pieniądze elektroniczne otrzymane w postaci kodów PIN, Wnioskodawca będzie dystrybuował dalej po tej samej wartości nominalnej, po której otrzymał je od E.a. Wnioskodawca będzie bowiem zawierał dalsze umowy ze swoimi kontrahentami, którzy będą wydawać kody PIN (pieniądze elektroniczne) indywidualnym klientom w formie wydruków ze znajdujących się w placówkach kontrahentów terminali elektronicznych. Kontrahentom Wnioskodawcy może być należna prowizja za dalszą odsprzedaż pieniądza elektronicznego, o ile taka prowizja zostanie uzgodniona w umowie pomiędzy Wnioskodawcą a jego kontrahentem. Prowizja jako wynagrodzenie za usługę dystrybucji będzie płatna na podstawie faktury wystawionej dla Wnioskodawcy przez kontrahenta, który dokona dalszej dystrybucji kodów (pieniądza elektronicznego) finalnym odbiorcom.

Pismem z dnia 27 marca 2013r. Wnioskodawca uzupełnił zdarzenie przyszłe następująco:

Wnioskodawca informuje, że zakres czynności, sposób działania i aspekt współpracy z partnerem zagranicznym został przedstawiony w odniesieniu do Wnioskodawcy w treści wniosku w sposób wydaje się szeroki. Zdaniem Wnioskodawcy, zwolnienie wskazane w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy o podatku od towarów i usług (dalej ustawy VAT) nie ma zastosowania do sytuacji Wnioskodawcy. Wnioskodawca nie świadczy na terytorium kraju usług wymienionych w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy VAT. Do czynności wykonywanych przez Wnioskodawcę nie będzie miał zastosowania także art. 43 ust. 13 ustawy VAT - Wnioskodawca nie świadczy na terytorium kraju czynności, które tworzą odrębną całość, która wypełnia specyficzne i istotne funkcje charakterystyczne dla usługi zwolnionej w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli.

Czynności Wnioskodawcy, co zostało wskazane we wniosku o interpretację, polegają na świadczeniu usług dystrybucji pieniądza elektronicznego na rzecz emitenta mającego siedzibę w Wielkiej Brytanii. Z tego tytułu Wnioskodawca otrzyma od emitenta wynagrodzenie prowizyjne. Usługa dystrybucji świadczona przez Wnioskodawcę będzie zatem opodatkowana zgodnie z art. 28b ust. 1 ustawy VAT w Wielkiej Brytanii (pytanie nr 3 wraz ze stanowiskiem Wnioskodawcy). Ponadto, Wnioskodawca będzie wydawał pieniądz elektroniczny dystrybutorom krajowym, którzy z kolei będą świadczyli na rzecz Wnioskodawcy usługę dystrybucji tego pieniądza do odbiorców końcowych. Według Wnioskodawcy, co zostało wskazane we wniosku, wydanie pieniądza elektronicznego dystrybutorom krajowym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług (pytanie nr 1 wraz ze stanowiskiem Wnioskodawcy).

Zwolnienie określone w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy VAT zostało wskazane w uzasadnieniu stanowiska Wnioskodawcy jedynie w odniesieniu do pytania nr 4: czy Wnioskodawcy przysługuje prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur wystawionych przez jego kontrahentów z tytułu prowizji za świadczenie usług dystrybucji pieniędzy elektronicznych?

Odnosząc się do treści wezwania, ponawiając w określonym zakresie opis zawarty we wniosku, w zakresie zagadnienia powstałego na tle pytania nr 4, wskazuję, iż Wnioskodawca jako dystrybutor pieniędzy elektronicznych na terytorium Polski, świadczący usługi na rzecz podmiotu z Wielkiej Brytanii - emitenta pieniądza elektronicznego, będzie dostarczał pieniądze elektroniczne do dalszych dystrybutorów (kontrahentów krajowych), będących agentami (pośrednikami), którzy będą je dostarczać odbiorcom końcowym. Wnioskodawca i kontrahent działać będą jako pośrednicy emitenta pieniądza elektronicznego, których celem jest przekazanie pieniądza elektronicznego posiadaczom finalnym. Wnioskodawcy i kontrahentom będzie przysługiwała, z tytułu świadczenia usług dystrybucji, prowizja zależna od ilości przekazanych posiadaczom pieniędzy elektronicznych. Kontrahent będzie obciążał Wnioskodawcę kwotą prowizji poprzez wystawienie faktury VAT, o ile będzie zarejestrowanym podatnikiem VAT. Wnioskodawca chce uzyskać odpowiedź na pytanie, czy w stosunku do otrzymanych od kontrahentów faktur będzie mu przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego. Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy VAT wolne od podatku są usługi w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usługi pośrednictwa w świadczeniu tych usług. Powyższy przepis odnosi się do zwolnienia pewnej grupy usług finansowych oraz pośrednictwa w ich świadczeniu.

Zwolnienie od podatku stosuje się również do świadczenia usługi stanowiącej element usługi wymienionej w ust. 1 pkt 7 i 37-41, który sam stanowi odrębną całość i jest właściwy oraz niezbędny do świadczenia usługi zwolnionej zgodnie z ust. 1 pkt 7 i 37-41.

Analizując przedstawione powyżej regulacje zauważyć należy, że użyte w art. 43 ust. 1 pkt 40, ustawy VAT, pojęcie „usług w zakresie depozytów środków pieniężnych, prowadzenia rachunków pieniężnych, wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, długów, czeków i weksli oraz usług pośrednictwa w świadczeniu tych usług” odpowiada określeniom wskazanym w art. 135 (1) (d) Dyrektywy 2006/112/WE – „transakcje, łącznie z pośrednictwem, dotyczące rachunków depozytowych, rachunków bieżących, płatności, przelewów, długów, czeków i innych zbywalnych instrumentów finansowych, z wyłączeniem windykacji należności”.

Ustawa VAT nie określa bliżej, co należy rozumieć pod pojęciami wymienionymi w przepisie art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy VAT. Można uznać, że zawarte w tym przepisie sformułowanie transakcje płatnicze będzie odpowiadało pojęciu płatności wskazanemu w Dyrektywie VAT.

W ocenie Wnioskodawcy, usługa dystrybucji pieniądza elektronicznego ostatecznemu nabywcy, świadczona przez kontrahenta na rzecz Wnioskodawcy, jest usługą pośrednictwa w zakresie wszelkiego rodzaju transakcji płatniczych, przekazów i transferów pieniężnych, które na mocy art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy są zwolnione od podatku od towarów i usług.

Na mocy art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 12 września 2002r. o elektronicznych instrumentach płatniczych (Dz. U. Nr 169, poz. 1385 ze zm.), przez elektroniczny instrument płatniczy - należy rozumieć każdy instrument płatniczy, w tym z dostępem do środków pieniężnych na odległość, umożliwiający posiadaczowi dokonywanie operacji przy użyciu informatycznych nośników danych lub elektroniczną identyfikację posiadacza niezbędną do dokonania operacji, w szczególności kartę płatniczą lub instrument pieniądza elektronicznego. Natomiast, instrumentem pieniądza elektronicznego - zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy o elektronicznych instrumentach płatniczych, jest urządzenie elektroniczne, na którym jest przechowywany pieniądz elektroniczny, w szczególności karta elektroniczna zasilana do określonej wartości. Przedmiotowa ustawa określa zasady wydawania i używania elektronicznych instrumentów płatniczych w zakresie nieuregulowanym w ustawie o usługach płatniczych.

Z uwagi na fakt, że kontrahenci Wnioskodawcy będą świadczyli na podstawie umów handlowych zawartych z Wnioskodawcą czynności pośrednictwa w dystrybucji środków pieniężnych w postaci pieniądza elektronicznego, polegające na wydawaniu odbiorcom końcowym pieniędzy elektronicznych i przyjmowaniu środków pieniężnych równych co najmniej wartości nominalnej pieniądza elektronicznego, należy uznać, że będą świadczyli usługę pośrednictwa do usługi transakcji płatniczych, polegającej na dostępie do środków pieniężnych na odległość, umożliwiającej posiadaczowi (odbiorcy końcowemu) dokonywanie operacji przy użyciu informatycznych nośników danych oraz elektronicznej identyfikacji posiadacza niezbędnej do dokonania tej operacji.

Podsumowując, w rozumieniu powołanych powyżej przepisów ustawy VAT czynności kontrahenta są czynnościami pośrednictwa w wydawaniu pieniądza elektronicznego, a więc tym samym są czynnościami pośrednictwa w transakcjach płatniczych, o której mowa w art. 43 ust. 1 pkt 40 ustawy VAT. Efektem tego będzie opodatkowanie przez kontrahentów kwoty należnej im od Wnioskodawcy prowizji według stawki zwolnionej.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie (oznaczone nr 2):

Czy prawidłowe będzie dokumentowanie sprzedaży pieniędzy elektronicznych za pomocą zestawień faktycznie przekazanych przez E.a pieniędzy elektronicznych?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Art. 106 ustawy VAT stanowi, iż podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy (...).

Sprzedażą w rozumieniu ustawy VAT jest m.in. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (art. 2 pkt 22).

Z uwagi na to, że jak zostało to wykazane w poprzednim punkcie, przekazanie pieniądza elektronicznego nie jest ani odpłatną dostawą towarów ani odpłatnym świadczeniem usług, nie powstaje obowiązek udokumentowania tej transakcji fakturą VAT. W konsekwencji, strony mogą udokumentować przekazanie pieniędzy elektronicznych dowolnym dokumentem, np. notą księgową, zestawieniem faktycznie przekazanych pieniędzy elektronicznych itp.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego, w kwestiach objętych pytaniem nr 2, uznaje się za prawidłowe.

W interpretacji indywidualnej z dnia 15 kwietnia 2013r. znak: IBPP2/443-28/13/KO tut. organ stwierdził, iż czynność sprzedaży przez Wnioskodawcę partnerom dystrybucyjnym kodów PIN stanowiących pieniądz elektroniczny przeznaczony do dokonywania płatności w internecie nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, bowiem nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Zgodnie z dyspozycją art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (t.j. Dz. U. z 2011r. Nr 177, poz. 1054 ze zm.), zwanej dalej ustawą lub ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów na terytorium kraju;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.
   
   

Przez sprzedaż, stosownie do definicji zawartej w art. 2 pkt 22 ustawy o VAT, rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.

W myśl art. 106 ust. 1 ustawy o VAT, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 1a, 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Przepis art. 106 reguluje jeden z fundamentalnych elementów konstrukcji podatku VAT, jakim jest faktura. Faktura jest podstawowym dokumentem księgowym, którego funkcją zasadniczą jest udokumentowanie transakcji i umożliwienie poprawnego ujęcia jej w księgach zarówno wystawcy, jak i odbiorcy faktury. Rola faktury jako dokumentu, któremu przypisane są istotne funkcje podatkowe dla potrzeb rozliczeń podatku VAT, jest jednak znacznie większa. Przede wszystkim wystawienie faktury VAT jest jednym z podstawowych momentów rodzących obowiązek podatkowy (np. art. 19 ust. 4 ustawy o VAT). Co ważniejsze jednak, faktura VAT jest tym dokumentem, który jako jedyny w standardowej sytuacji związanej z obrotem wewnątrzkrajowym umożliwia podatnikowi - nabywcy towaru lub usługi odliczenie podatku naliczonego (na podstawie art. 86 ustawy o VAT).

Mając na uwadze, iż przedmiotowa transakcja tj. czynność sprzedaży przez Wnioskodawcę partnerom dystrybucyjnym kodów PIN stanowiących pieniądz elektroniczny przeznaczony do dokonywania płatności w internecie, nie mieści się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, wymienionych w art. 5 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, należy stwierdzić, że czynności tej nie należy dokumentować fakturą VAT. Zgodnie bowiem z przepisem art. 106 ust. 1 tej ustawy faktury wystawia się w celu dokumentowania faktu dokonania sprzedaży określonej w powołanym wyżej art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy. Sprzedaż przedmiotowych kodów PIN przeznaczonych do dokonywania płatności w internecie winna być zatem udokumentowana dokumentem przewidzianym w przepisach ustawy o rachunkowości np. notą księgową.

W związku z powyższym, stanowisko Wnioskodawcy w powyższym zakresie należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Każda zmiana elementu zdarzenia przyszłego powoduje, że interpretacja traci swoją ważność.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy w zakresie postawionych we wniosku pytań nr 1, 3 i 4 została zawarta w odrębnych rozstrzygnięciach.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016), skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa Stefana Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.