INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 21 listopada 2011 r. (data wpływu 25 listopada 2011 r.), uzupełnionym w dniu 24 lutego 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania jednorazowej amortyzacji – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zastosowania jednorazowej amortyzacji.

Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, o których mowa w art. 14b § 3 i art. 14b § 4 ustawy Ordynacja podatkowa, w związku z czym pismem z dnia 14 lutego 2012 r. znak ILPB1/415-1335/11-2/AMN na podstawie art. 169 § 1 tej ustawy wezwano Wnioskodawcę do usunięcia braków w terminie 7 dni od dnia doręczenia wezwania pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpatrzenia.

Wezwanie prawidłowo doręczono w dniu 17 lutego 2012 r., wniosek uzupełniono w dniu 24 lutego 2012 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W październiku 2010 roku spółka zakupiła na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej samochód ciężarowy. Samochód posiada świadectwo homologacji, w którym jest określony jako ciężarowy, rodzaj nadwozia: wielozadaniowe, rok produkcji 2010, dopuszczalna ładowność 635 kg. Samochód jest pojazdem o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony. Posiada więcej niż jeden rząd siedzeń. Samochód został zarejestrowany xx października 2010 r. jako samochód ciężarowy.

Okręgowa Stacja Kontroli Pojazdów odmówiła wystawienia zaświadczenia potwierdzającego, iż przedmiotowy samochód jest pojazdem ciężarowym, gdyż samochód ten posiada świadectwo homologacji, w którym jest określony jako samochód ciężarowy.

Spółka spełnia kryteria małego podatnika określone w art. 5a ust. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz nie przekroczyła limitu jednorazowej amortyzacji w roku 2010.

W uzupełnieniu Wnioskodawca wskazał, że pojazd ten posiada 2 rzędy siedzeń, oddzielone trwałą przegrodą od części przeznaczonej do przewozu ładunków - część ładowna nie przekracza 50% długości pojazdu.

Jednocześnie Zainteresowany nie wskazał w uzupełnieniu, iż przedmiotowy samochód jest pojazdem samochodowym, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu, będącym pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.

Pojazd stanowi środek trwały zaliczony do grupy 3-8 Klasyfikacji Środków Trwałych.

Ponadto w ww. uzupełnieniu Zainteresowany wskazał, że zadając pytanie „czy przedmiotowy samochód może być jednocześnie uznany za osobowy i ciężarowy na podstawie jednakowo brzmiących definicji” chciał się utwierdzić, że prawidłowo zastosował jednorazową amortyzację dla powyższego pojazdu.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy Spółka miała prawo do zastosowania jednorazowej amortyzacji dla powyższego samochodu...
2. Czy przepisy prawa podatkowego dopuszczają możliwość uznania tego samochodu zarówno jako osobowy i ciężarowy...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, w dniu zakupu przedmiotowego samochodu współwłaściciel otrzymał od sprzedawcy świadectwo homologacji z opisem: samochód ciężarowy wielozadaniowy.

W deklaracji VAT za 10/2011 spółka wykazała VAT naliczony do odliczenia w wysokości 100% od zakupionego pojazdu. W trakcie czynności sprawdzających przeprowadzonych przez właściwy Urząd Skarbowy, spółka okazała świadectwo homologacji przedmiotowego pojazdu, co wystarczyło do uznania go za ciężarowy i odliczenia całości VAT od jego nabycia.

Definicja samochodu osobowego w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych (art. 5a, ust. 19 pkt a-e) oraz w ustawie od towarów i usług (art. 86 ust. 4 pkt 1-5) są identyczne. Oba akty prawne mówią o konieczności przeprowadzenia dodatkowego badania technicznego (art. 5c ust. 1 ustawy o pdof oraz art. 86 ust. 4 pkt 5 ustawy o VAT).

W związku z powyższym nie ma przeszkód do zastosowania jednorazowej amortyzacji, gdyż na podstawie tej samej definicji samochodu osobowego zawartej w ustawie o VAT, spółka miała prawo do pełnego odliczenia VAT (samochód bezsprzecznie uznany za ciężarowy na podstawie homologacji, bez zaświadczenia ze stacji diagnostycznej o dodatkowym badaniu technicznym).

W uzupełnieniu wniosku Zainteresowany wskazał, że uważa, iż pojazd jest albo ciężarowy albo osobowy (nie ma możliwości aby był jednocześnie osobowy i ciężarowy) - skoro więc ustawa o VAT i ustawa o podatku dochodowym zawiera identyczną definicję pojazdu osobowego i Wnioskodawca miał prawo pełnego odliczenia VAT od przedmiotowego pojazdu (na podstawie odpisu homologacji - bez dodatkowego badania technicznego), to także miał prawo do jednorazowej amortyzacji dla tego pojazdu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Na wstępie zaznaczyć należy, że z uwagi na fakt, iż przedmiotem złożonego wniosku jest zaistniały w 2010 roku stan faktyczny, niniejszą interpretację oparto o przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2010 roku.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie do postanowień art. 22 ust. 8 ww. ustawy, kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.

Zgodnie z treścią art. 22k ust. 7 ww. ustawy, podatnicy, w roku podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie działalności gospodarczej, z zastrzeżeniem ust. 11, oraz mali podatnicy, mogą dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej środków trwałych zaliczonych do grupy 3-8 Klasyfikacji, z wyłączeniem samochodów osobowych, w roku podatkowym, w którym środki te zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym równowartości kwoty 50.000 euro łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.

W myśl natomiast art. 22k ust. 13 ww. ustawy, w przypadku spółki niemającej osobowości prawnej kwota limitu odpisów amortyzacyjnych, o której mowa w ust. 7, dotyczy spółki.

Określenie „samochód osobowy”, o którym mowa w art. 22k ust. 7 ww. ustawy, należało rozpatrywać w 2010 roku w kontekście definicji ustawowej zawartej w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych zgodnie z którym, ilekroć w ustawie jest mowa o samochodzie osobowym oznacza to pojazd samochodowy o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony, konstrukcyjnie przeznaczony do przewozu nie więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, z wyjątkiem:

1. pojazdu samochodowego mającego jeden rząd siedzeń, który oddzielony jest od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą, klasyfikowanego na podstawie przepisów prawa o ruchu drogowym do podrodzaju: wielozadaniowy, van,
2. pojazdu samochodowego mającego więcej niż jeden rząd siedzeń, które oddzielone są od części przeznaczonej do przewozu ładunków ścianą lub trwałą przegrodą i u którego długość części przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona po podłodze od najdalej wysuniętego punktu podłogi pozwalającego postawić pionową ścianę lub trwałą przegrodę pomiędzy podłogą a sufitem do tylnej krawędzi podłogi, przekracza 50% długości pojazdu; dla obliczenia proporcji, o której mowa w zdaniu poprzednim, długość pojazdu stanowi odległość pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a tylną krawędzią podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków, mierzona w linii poziomej wzdłuż pojazdu pomiędzy dolną krawędzią przedniej szyby pojazdu a punktem wyprowadzonym w pionie od tylnej krawędzi podłogi części pojazdu przeznaczonej do przewozu ładunków,
3. pojazdu samochodowego, który ma otwartą część przeznaczoną do przewozu ładunków,
4. pojazdu samochodowego, który posiada kabinę kierowcy i nadwozie przeznaczone do przewozu ładunków jako konstrukcyjnie oddzielne elementy pojazdu,
5. pojazdu samochodowego będącego pojazdem specjalnym w rozumieniu przepisów prawa o ruchu drogowym o przeznaczeniach wymienionych w załączniku nr 9 do ustawy o podatku od towarów i usług.
   
   

Ponadto należy wskazać, iż zgodnie z brzmieniem art. 5c ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w przypadku pojazdów samochodowych o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony spełnienie wymagań określonych w art. 5a pkt 19 lit. a)-d), pozwalających na niezaliczenie danego pojazdu samochodowego do samochodów osobowych, stwierdza się na podstawie dodatkowego badania technicznego przeprowadzonego przez okręgową stację kontroli pojazdów, potwierdzonego zaświadczeniem wydanym przez tę stację, oraz dowodu rejestracyjnego pojazdu, zawierającego właściwą adnotację o spełnieniu tych wymagań.

W myśl definicji zawartej w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, zakupiony przez Wnioskodawcę samochód jest samochodem osobowym. Jak wynika z wniosku dopuszczalna masa całkowita samochodu nie przekracza 3,5 tony, zaś Wnioskodawca dysponuje jedynie wyciągiem ze świadectwa homologacji, w którym przedmiotowy samochód określony jest jako samochód ciężarowy. Jednakże na gruncie ww. ustawy, posiadanie takiego dokumentu jest niewystarczające, aby uznać ten samochód za samochód ciężarowy. Skoro opisany we wniosku samochód nie posiada cech wskazanych w przytoczonym przepisie art. 5a pkt 19 cytowanej ustawy, wyłączających go spod tak określonej definicji, to jest samochodem osobowym.

Zasadniczą regułą interpretacyjną mającą zastosowanie przy dokonywaniu interpretacji przepisów prawa podatkowego jest zasada, iż zwroty jednobrzmiące użyte w tekście aktu normatywnego należy rozumieć jednolicie. W tym konkretnym przypadku należy dodatkowo zwrócić uwagę na fakt, iż zwrot „samochód osobowy” został zdefiniowany, określony przez ustawodawcę na potrzeby ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym ustawodawca wprost wskazał jak należy rozumieć ww. sformułowanie. W konsekwencji zgodnie z zasadami wykładni językowej nie można nadawać mu innego znaczenia niż znaczenie określone w art. 5a pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego i powołanych powyżej przepisów należy stwierdzić, iż nie było możliwe dokonanie jednorazowej amortyzacji przedmiotowego samochodu, na zasadach określonych w art. 22k ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, gdyż na gruncie cytowanej ustawy jest on samochodem osobowym.

W odniesieniu do pytania (oznaczonego we wniosku nr 2), dotyczącego dopuszczenia przez przepisy prawa podatkowego możliwości uznania przedmiotowego samochodu zarówno jako osobowy i ciężarowy należy wskazać, że Wnioskodawca złożył wniosek o udzielenie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych. Przepisy cytowanej ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednoznacznie wskazują, że pojazd opisany we wniosku jest samochodem osobowym, niezależnie od uregulowań zawartych w innych ustawach.

Mając powyższe na względzie, stwierdzić należy, iż przedstawione we wniosku stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Do wniosku Wnioskodawca dołączył kserokopię dokumentu – Wyciąg ze świadectwa homologacji dla skompletowanego pojazdu. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do jego oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, ul. Św. Mikołaja 78/79, 50-126 Wrocław po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.