Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie
IPPB3/423-39/13-2/MS1
z 26 lutego 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 14.01.2013r. (data wpływu 21.01.2013r.) w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty odpowiadającej niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.01.2013r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty odpowiadającej niezamortyzowanej części inwestycji w obcym środku trwałym.

We wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

W dniu 31 stycznia 2011 roku nastąpiło połączenie Spółki S S.A. ze Spółką D. Sp. z o.o. w drodze przeniesienia całego majątku Spółki przejmowanej – D. Sp. z o.o. na Spółkę przejmującą - S S.A. zgodnie z art. 515 § 1 KSH.

Z dniem 1 marca 2011 roku Spółka S S.A. zmieniła nazwę na C. Polska S.A. W dniu 1 kwietnia 2008 roku D. Sp. z o.o. (podmiot, z którym w dniu 31 stycznia 2011 roku Wnioskodawca połączył się i w wyniku połączenia doszło do sukcesji podatkowej, o której mowa w art. 93 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej zawarła z M I Sp. z o.o. umowę najmu obiektu obejmującego: m.in. pomieszczenia magazynowe, produkcyjne, techniczne, biurowe, socjalne na hali magazynowej oraz laboratorium. Wynajęte pomieszczenia w celu ich wykorzystania dla potrzeb produkcji wymagały wykonania prac adaptacyjnych zgodnie z opracowaną przez Najemcę dokumentacją techniczną. Prace te dotyczyły w szczególności pomieszczeń produkcyjnych, trwały do dnia 31.07.2009 roku. Inwestycja w obcym środku trwałym została przyjęta a amortyzacja podatkowa obiektu rozpoczęła się w sierpniu 2009 roku (okres amortyzacji 10 lat zgodnie z art. 16j ust. 4 ustawy o CIT). Dodatkowo od kwietnia do listopada 2010 roku dokonano ulepszeń, które pozwoliły na osiągnięcie lepszych parametrów produkcyjnych oraz efektywniejsze korzystanie z wynajmowanych pomieszczeń, a tym samym zwiększyły początkową wartość inwestycji w obcym środku trwałym.

Czas trwania wynajmu zgodnie z umową obejmował okres 11.04.2008 roku - 31.03.2013 roku, przy czym co do laboratorium trwał od wydania obiektu, tj. od 15.11.2008 roku do 31.03.2013 roku.

W związku z połączeniem obu Spółek i zlokalizowaniem całej produkcji w rozbudowanej fabryce obiekt wynajmowany utraci swą przydatność ekonomiczną, a dalsze ponoszenie kosztów najmu stanie się nieracjonalne z ekonomicznego punktu widzenia. Należy dodać, iż w okresie trwania umowy najmu Spółka D , a także Wnioskodawca po przejęciu, generowała przychody z wykorzystaniem wynajmowanych obiektów.

W związku z przedstawionym we wniosku zdarzeniem przyszłym Spółka zadała następujące pytanie:

Czy niezamortyzowana część inwestycji w obcym środku trwałym stanowi koszt podatkowy?

Stanowisko Wnioskodawcy:

Mając na uwadze przedstawiony powyżej stan faktyczny należy stwierdzić, że strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, niespełniająca przestanek z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli jej powstanie wynika z działań podatnika podjętych dla realizacji celu określonego w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

Stanowisko Spółki potwierdza uchwała NSA II FPS 2/12 z dnia 25.06.2012 roku, z której wynika m.in. iż straty w środkach trwałych należy w każdym przypadku, podobnie jak inne rodzaje wydatków (kosztów) oceniać przez pryzmat art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Spółka D poniosła wydatki na modernizację obcego środka trwałego. Środek ten bezsprzecznie służył generowaniu przychodu, a poniesione koszty należy w tej sytuacji uznać za racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz definitywnie poniesione. Ich celem bez wątpienia było osiągnięcie przychodów, które były generowane.

Uznanie, w niniejszej sprawie, że podatnik może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów stratę z powodu wygaśnięcia umowy i związanej z tym faktem likwidacji środka (wykreślenia z ewidencji nie w pełni zamortyzowanych środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych) w wysokości niepokrytej dokonanymi odpisami amortyzacyjnymi, jest uzasadnione z punktu widzenia art. 15 ust. 1 powołanej ustawy. Zasadą przyjętą przez polskiego ustawodawcę w podatkach dochodowych jest bowiem opodatkowanie dochodu będącego, co do zasady, nadwyżką przychodów nad kosztami ich uzyskania (art. 7 ust. 1 i 2 u.p.d.o.p. i art. 9 ust. 1 i 2 u.p.d.o.f.). Wydatki na zakup bądź wytworzenie środków trwałych nie stanowią - z woli ustawodawcy - kosztu uzyskania przychodu w momencie jego poniesienia (art. 16 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p. i art. 23 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.f.). Kosztem w tym przypadku są odpisy amortyzacyjne, dokonywane w okresie dłuższym niż rok podatkowy (art. 15 ust. 6 u.p.d.o.p. i art. 22 ust. 8 u.p.d.o.f.). Uzasadnieniem dla takiego rozliczania wydatku jest konieczność zachowania proporcjonalności między przychodami a wydatkami, a także dłuższy okres użytkowania środków trwałych i osiągania w związku z tym kosztem przychodów w okresie przekraczającym rok podatkowy, w którym je nabyto. Narzucony przez ustawodawcę, przy obliczaniu podstawy opodatkowania, sposób rozliczenia kosztu z tytułu nabycia środka trwałego bez uwzględnienia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów całych kosztów związanych z jego nabyciem w sytuacji, gdy środek ten z racjonalnie i ekonomicznie uzasadnionych względów utracił swoją przydatność dla podatnika, skutkowałby nałożeniem na niego nieadekwatnych obciążeń podatkowych, nieuwzględniających konstrukcji tego podatku.

Działając w warunkach rynkowych podatnik podejmie racjonalne z jego punktu widzenia, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, działania zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te będą polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, dla zwiększenia zyskowności prowadzonej produkcji w rozbudowanej fabryce. Gdyby podatnik działań takich nie podejmował, mógłby nie sprostać konkurencji a prowadzona przez niego działalność mogłaby stać się nierentowna. Tym samym zagrożone byłoby źródło przychodów, jakim jest prowadzenie działalności gospodarczej w jej całokształcie. W tym sensie, co do zasady, każde tego rodzaju przedsięwzięcie zmierzające do zapobieżenia powstania takiej sytuacji, powinno być postrzegane jako prowadzące do zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, a związane z tym koszty, jako koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p.

Mając na uwadze przedstawiony powyżej stan faktyczny uważamy, że strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, niespełniająca przesłanek z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli jej powstanie wynika z działań podatnika podjętych dla realizacji celu określonego w art. 15 ust. 1 tej ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej w tym zakresie oceny stanowiska wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.