INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 02 stycznia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura – 05 stycznia 2012 r.), uzupełnionym w dniu 16 marca 2012. oraz w dniu 02 kwietnia 2012 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z wypłatą wynagrodzeń z tytułu pomocy prawnej z urzędu na rzecz adwokatów, radców prawnych oraz doradców podatkowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 05 stycznia 2012 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie obowiązków płatnika związanych z wypłatą wynagrodzeń z tytułu pomocy prawnej z urzędu na rzecz adwokatów, radców prawnych oraz doradców podatkowych.

Jako, że wniosek nie spełniał wymogów formalnych pismami z dnia 05 i 22 marca 2012 r. znak: IBPB II/1/415-10/12/AŻ wezwano Wnioskodawcę do jego uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano w dniu 16 marca 2012 r. oraz w dniu 02 kwietnia 2012 r.,

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca, Sąd Okręgowy, realizuje orzeczenia Sądu w zakresie wypłat wynagrodzeń na rzecz adwokatów, radców prawnych i doradców podatkowych (z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu). Wypłata ww. wynagrodzeń nakłada na Sąd, jako płatnika obowiązek naliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych w myśl art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wymienione czynności kwalifikowane są jako działalność wykonywana osobiście, o której mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W dniu 22 września 2011 r. Naczelny Sąd Administracyjny (sygn. akt II FSK 1532/10) orzekł, iż działalność zawodowa doradcy podatkowego świadczona w ramach pomocy prawnej urzędu to pozarolnicza działalność gospodarcza, o której stanowi art. 5 ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co odpowiada kwalifikacji osiąganych przychodów w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

1. Czy w świetle ww. wyroku wynagrodzenia wypłacane radcom prawnym, doradcom podatkowym i adwokatom z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu należy kwalifikować jako działalność wykonywaną osobiście czy jako działalność gospodarczą, o której mowa w art. 5a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co odpowiada kwalifikacji osiągniętych przychodów zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy...
2. Czy w przypadku stwierdzenia, iż adwokat, radca prawny, doradca podatkowy prowadzi działalność gospodarczą, Sąd winien odebrać od podatników oświadczenia, że wykonywane przez nich usługi wchodzą w zakres prowadzonej działalności gospodarczej, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy...
3. Czy oświadczenie takie zwalnia Sąd od poboru podatku dochodowego od osób fizycznych, do którego jest obowiązany jako płatnik w myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy...
   
   

Ad.1

Zdaniem Wnioskodawcy, działalność zawodowa doradcy podatkowego, radcy prawnego czy adwokata, świadczona w ramach pomocy prawnej z urzędu, to pozarolnicza działalność gospodarcza wykonywana w sposób zorganizowany i ciągły, o której stanowi art. 5a ust. 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, co odpowiada kwalifikacji przychodów określonych w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy.

Zdaniem Wnioskodawcy, o samodzielności działania doradcy podatkowego przekonują argumenty, iż pomiędzy pełnomocnikiem wyznaczonym z urzędu a Sądem nie powstaje żaden stosunek prawny, ani cywilny, czy o charakterze publicznoprawnym. Ponadto Sąd nie ponosi odpowiedzialności za działania lub zaniechania działania adwokata, radcy pranego czy doradcy podatkowego, oni zaś nie ponoszą odpowiedzialności wobec Sądu.

Wnioskodawca wskazał ponadto, iż mając na uwadze formę wykonywania zawodu radcy prawnego (adwokata) polegającą na świadczeniu usług w ramach spółek osobowych wymienionych w art. 8 ust. 1 ustawy o radcach prawnych oraz art. 4a ust. 1 Prawa o adwokaturze, wynagrodzenie za świadczenie pomocy prawnej z urzędu jest należnością spółki osobowej, a nie wyznaczonego radcy prawnego (adwokata).

W opinii Wnioskodawcy, wypłata wynagrodzenia z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu adwokatowi, doradcy podatkowemu, radcy prawnemu winna następować w kwocie brutto, a Sąd jako płatnik jest zwolniony z obowiązku pobierania zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Ad. 2

Zdaniem Wnioskodawcy, Sąd winien odbierać oświadczenia, iż wykonywane przez adwokata, radcę prawnego czy doradcę podatkowego usługi są świadczone w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

W przypadku braku oświadczenia adwokata, radcy prawnego czy doradcy podatkowego, Sąd winien dokonać potrąceń zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych traktując, iż usługa wykonywana jest jako działalność osobista, o której mowa w art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Ad. 3

W opinii Wnioskodawcy takie oświadczenie zwalniałoby Sąd od poboru zaliczek na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Na tle zaistniałego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 10 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) źródłem przychodów jest działalność wykonywana osobiście. Natomiast w myśl art. 10 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy źródłem przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Zatem pozarolnicza działalność gospodarcza i działalność wykonywana osobiście stanowią odrębne źródła przychodów.

Stosownie do treści art. 5a pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ilekroć w ustawie jest mowa o działalności gospodarczej albo pozarolniczej działalności gospodarczej - oznacza to działalność zarobkową:

1. wytwórczą, budowlaną, handlową, usługową,
2. polegającą na poszukiwaniu, rozpoznawaniu i wydobywaniu kopalin ze złóż,
3. polegającą na wykorzystywaniu rzeczy oraz wartości niematerialnych i prawnych

-prowadzoną we własnym imieniu bez względu na jej rezultat, w sposób zorganizowany i ciągły, z której uzyskane przychody nie są zaliczane do innych przychodów ze źródeł wymienionych w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 4-9.

Tak więc, dla celów podatkowych działalność prowadzona przez podatnika może być uznana za działalność gospodarczą pod warunkiem, że uzyskanych przychodów nie można zaliczyć do źródeł przychodów, o których mowa wyżej, tj. np. do działalności wykonywanej osobiście.

Z opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca, Sąd Okręgowy, realizuje orzeczenia Sądu w zakresie wypłat wynagrodzeń na rzecz adwokatów, radców prawnych i doradców podatkowych (z tytułu świadczenia pomocy prawnej z urzędu).

Z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 06 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r., Nr 123, poz. 1059 ze zm.) wynika, iż radca prawny wykonuje zawód w ramach stosunku pracy, na podstawie umowy cywilnoprawnej, w kancelarii radcy prawnego oraz w spółce: cywilnej lub jawnej, partnerskiej, komandytowej lub komandytowo-akcyjnej.

Z kolei z art. 4a ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze ( tj. Dz. U. Nr 146, poz. 1188 ze zm.) wynika, iż adwokat wykonuje zawód w kancelarii adwokackiej, w zespole adwokackim oraz w spółce: cywilnej lub jawnej, partnerskiej, komandytowej lub komandytowo-akcyjnej.

Powyżej wskazane formy są środkami pomocniczymi do prowadzenia działalności polegającej na świadczeniu pomocy prawnej. Zarówno radcy prawni jak i adwokaci są ograniczeni w wyborze formy prawnej prowadzenia działalności zawodowej.

Ponadto zarówno adwokaci jak i radcy prawni są zobowiązani do świadczenia z urzędu pomocy prawnej. Wynika to z treści art. 21 ust. 3 ustawy Prawo o adwokaturze, zgodnie z którym adwokat świadczy pomoc prawną z urzędu w okręgu sądu rejonowego, w którym wyznaczył swoją siedzibę zawodową.

Z kolei stosownie do treści art. 6 ust. 1 ustawy o radcach prawnych zawód radcy prawnego polega na świadczeniu pomocy prawnej, a w szczególności na udzielaniu porad prawnych, sporządzaniu opinii prawnych, opracowywaniu projektów aktów prawnych oraz występowaniu przed sadami i urzędami. Zgodnie z art. 7 ww. ustawy pomocą prawną jest w szczególności udzielanie porad i konsultacji prawnych, opinii prawnych, zastępstwo prawne i procesowe.

W myśl art. 14 ww. ustawy radca prawny prowadzi samodzielnie sprawy przed organami orzekającymi, dbając o należyte wykorzystanie przewidzianych przez prawo środków dla ochrony uzasadnionych interesów jednostki organizacyjnej.

Także w przypadku udzielenia substytucji na podstawie przepisu art. 21 ust 1 ustawy o radcach prawnych, pomoc prawną świadczy radca prawny, któremu udzielono substytucji, a nie radca prawny zastępowany.

Radca prawny, bez względu na sposób wykonywania zawodu ma przy tym zawodowy i korporacyjny obowiązek prowadzenia sprawy z urzędu.

Należy przy tym podkreślić, że to sąd w trybie art. 117 § 4 kodeksu postępowania cywilnego decyduje o uwzględnieniu wniosku strony o ustanowienie dla niej radcy prawnego określonego w § 1 tego przepisu (w sprawach objętych treścią tej ustawy). Ustanowienie przez sąd radcy prawnego powoduje powstanie obowiązków i uprawnień właściwej okręgowej izby radców prawnych w zakresie wyznaczenia konkretnej osoby pełnomocnika z urzędu (art. 117#179; k.p.c.).

Podobnie zgodnie z art. 254 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi rozpoznawanie wniosków o przyznanie prawa pomocy należy do wojewódzkiego sądu administracyjnego, w którym sprawa ma się toczyć lub już się toczy. Nie ma przy tym znaczenia, czy sąd zleca świadczenie pomocy prawnej z urzędu bezpośrednio, czy pośrednio (w trybie art. 253 tej ustawy z udziałem okręgowej izby radców prawnych).

W przypadku adwokatów, kwestie wypłaty kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata reguluje rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348 ze zm.). Zasądzając opłatę za czynności adwokata z tytułu zastępstwa prawnego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy adwokata, a także charakter sprawy i wkład pracy adwokata w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia (§ 2 ust. 1 ww. rozporządzenia).

Z kolei rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr 163, poz. 1349 ze zm.) reguluje szczegółowe zasady ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (§ 1 pkt 3 rozporządzenia).

Z art. 253 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) wynika m.in., iż o wyznaczenie doradcy podatkowego sąd zwraca się do właściwej Krajowej Rady Doradców Podatkowych.

Rozporządzenie Ministra Sprawiedliwości w sprawie wynagrodzenia za czynności doradcy podatkowego w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz szczegółowych zasad ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego z urzędu z dnia 31 stycznia 2011 r. (Dz. U. Nr 31, poz. 153) reguluje szczegółowe zasady ponoszenia kosztów pomocy prawnej udzielonej przez doradcę podatkowego ustanowionego z urzędu.

Zgodnie z § 2 ww. rozporządzenia zasądzając wynagrodzenie doradcy podatkowego, sąd bierze pod uwagę niezbędny nakład pracy doradcy podatkowego, a także charakter sprawy i wkład pracy doradcy podatkowego w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia.

Przechodząc na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazać należy, iż zgodnie z treścią art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych za przychody z działalności wykonywanej osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2, uważa się przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności, a zwłaszcza przychody biegłych w postępowaniu sądowym, dochodzeniowym i administracyjnym oraz płatników, z zastrzeżeniem art. 14 ust. 2 pkt 10, i inkasentów należności publicznoprawnych, a także przychody z tytułu udziału w komisjach powoływanych przez organy władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, z wyjątkiem przychodów, o których mowa w pkt 9.

Ustawodawca wyraźnie rozróżnił w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych źródła przychodów z działalności wykonywanej osobiście oraz z pozarolniczej działalności gospodarczej, wskazując je w art. 10 ust. 1 pkt 2 i 3 wymienionej ustawy. Podział, o którym mowa, ma - jeśli uwzględnić literalne brzmienie przepisów ustawy i wyniki wykładni systemowej - charakter rozłączny. Konsekwencją tego podziału są przyjęte przez ustawodawcę, szczegółowe regulacje dotyczące obowiązku naliczania i pobierania zaliczek na podatek od należności wskazanych w ustawie, z tytułu wykonywanych osobiście przez podatnika, rodzajów działalności.

Wyodrębnienie w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych w katalogu przychodów z działalności wykonywanej osobiście, przychodów osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności - przy jednoczesnym zdefiniowaniu na użytek tej ustawy pojęcia pozarolniczej działalności gospodarczej - nie pozostawia wątpliwości, że źródłem tych przychodów nie jest pozarolnicza działalność gospodarcza, lecz zawsze działalność wykonywana osobiście, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy.

Z treści tego przepisu wynika, że warunkiem uznania świadczeń otrzymanych przez osobę wykonującą czynność zleconą przez sąd za przychód z działalności wykonywanej osobiści, jest aby uprawnienie podmiotu zlecającego wykonanie takiej czynności wynikało z przepisów prawa. Jednocześnie ustawodawca w tych regulacjach wyraźnie akcentuje, że chodzi o "przychody osób, którym organ władzy lub administracji państwowej albo samorządowej, sąd lub prokurator, na podstawie właściwych przepisów, zlecił wykonanie określonych czynności". W tym miejscu należy podkreślić, że pomocy prawnej z urzędu na zlecenie sądu udziela osobiście doradca podatkowy, radca prawny bądź adwokat, a nie spółka cywilna lub spółka osobowa (bądź inna jednostka) w ramach której doradca podatkowy, adwokat lub radca prawny wykonuje swój zawód. W przypadku świadczenia pomocy prawnej z urzędu nie ma zatem znaczenia fakt, czy radca prawny, adwokat wykonuje zawód w kancelarii radcowskiej, adwokackiej, w zespole radców - czy jest wspólnikiem np.: spółki cywilnej, jawnej, czy komandytowej, gdyż to on osobiście świadczy pomoc prawną z urzędu. Również w przypadku doradcy podatkowego nie ma znaczenia w ramach jakiego podmiotu (jednostki) wykonuje swoją działalność. Istotnym jest bowiem, iż podjęte świadczenie pomocy prawnej z urzędu wykonuje osobiście na zlecenie sądu.

Nie można się zatem zgodzić ze stanowiskiem wnioskodawcy, iż pomiędzy pełnomocnikiem wyznaczonym z urzędu, a Sądem nie powstaje żaden stosunek prawny, ani cywilny, czy o charakterze publicznoprawnym, a wynagrodzenie za świadczenie pomocy prawnej z urzędu jest należnością spółki osobowej, a nie wyznaczonego radcy prawnego (adwokata).

Podkreślić należy, iż istotą pomocy pranej z urzędu jest uznanie zasadności wniosku wnoszącego o tę pomoc, a skoro tak to od decyzji/zlecenia Sądu zależy możliwość jej świadczenia. Zatem to z decyzji Sądu, która ma swoją legitymację w przepisach prawa, wynika ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Zatem to nie np. spółce (kancelarii) sąd zleca świadczenie pomocy pranej z urzędu lecz pełnomocnikowi (adwokatowi, radcy pranemu bądź doradcy podatkowemu) i bez znaczenia pozostaje w jakiej formie organizacyjnej wykonuje on świadczenie tej pomocy.

Na gruncie prawa podatkowego nie ma przeszkód, aby osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą, równolegle wykonywały określone czynności na przykład na zlecenie sądu i osiągały z tego tytułu przychody, o których mowa w przepisie art. 13 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jednakże przychodów tych nie należy łączyć z przychodami z działalności gospodarczej.

Konsekwencją takiej kwalifikacji przychodu jest spoczywający na organach dokonujących wypłaty przedmiotowych kwot, obowiązek płatnika, określony w art. 41 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W myśl art. 41 ust. 1 ww. ustawy osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, osoby prawne i ich jednostki organizacyjne oraz jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, które dokonują świadczeń z tytułu działalności, o której mowa w art. 13 pkt 2 i 4-9 oraz art. 18, osobom określonym w art. 3 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 4, zaliczki na podatek dochodowy, stosując do dokonywanego świadczenia, pomniejszonego o miesięczne koszty uzyskania przychodów w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 oraz o potrącone przez płatnika w danym miesiącu składki, o których mowa w art. 26 ust. 1 pkt 2 lit. b), najniższą stawkę podatkową określoną w skali, o której mowa w art. 27 ust. 1.

Zatem płatnicy są obowiązani do poboru zaliczek na podatek dochodowy w wysokości 18% należności pomniejszonej o koszty uzyskania przychodów, w wysokości określonej w art. 22 ust. 9 ww. ustawy.

Stosownie do treści art. 42 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych płatnicy, o których mowa w art. 41, przekazują kwoty pobranych zaliczek na podatek oraz kwoty zryczałtowanego podatku w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki (podatek) - na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jednakże w przypadku, gdy podatek został pobrany zgodnie z art. 30a ust. 2a, płatnicy, o których mowa w art. 41 ust. 10, przekazują kwotę tego podatku na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy w sprawach opodatkowania osób zagranicznych.

W myśl art. 42 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy w terminie do końca lutego roku następującego po roku podatkowym płatnicy, o których mowa w ust. 1, są obowiązani przesłać podatnikom, o których mowa w art. 3 ust. 1, oraz urzędom skarbowym, którymi kierują naczelnicy urzędów skarbowych właściwi według miejsca zamieszkania podatnika - imienne informacje o wysokości dochodu, o którym mowa w art. 41 ust. 1, sporządzone według ustalonego wzoru, tj. PIT-11

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe. Bezprzedmiotowa pozostaje zatem odpowiedź na pozostałe pytania Wnioskodawcy dotyczące składania przez podatników oświadczeń, iż wykonywane prze nich usługi wchodzą w zakres prowadzonej przez nich działalności gospodarczej.

Odnośnie powołanego przez Wnioskodawcę wyroku należy stwierdzić, iż w świetle art. 87 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej wyroki nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Organ nie może zatem potwierdzić stanowiska Wnioskodawcy w oparciu o powołany wyrok. Zauważyć również należy, iż orzecznictwo zapadłe w podobnych sprawach nie jest jednolite. Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 listopada 2011 r. sygn. II FSK 1009/10 potwierdza stanowisko Organu przedstawione w treści niniejszej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.