INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony przedstawione we wniosku z dnia 24.05.2012r. (data wpływu 28.05.2012 r.) uzupełnione pismem z dnia 9.08.2012 r. (data wpływu 13.08.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego sposobu ustalania wysokości marży przy sprzedaży samochodu używanego (pytanie 2) – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28.05.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie prawidłowego sposobu ustalania wysokości marży przy sprzedaży samochodu używanego (Pyt.2). Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 9.08.2012 r. (data wpływu 13.08.2012r.), będącym odpowiedzią na wezwanie znak IPPP2/443-498/12-2/KOM z dnia 2.08.2012 r. (skutecznie doręczone 7.08.2012 r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe (sprecyzowane w uzupełnieniu z dnia 13.08.2012 r.):

Dnia 26 marca 2012 roku Wnioskodawczyni rozpoczęła prowadzenie pozarolniczej działalności gospodarczej w ramach auto - handlu. Jest to Jej pierwsza działalność gospodarcza i jest zarejestrowana jako podatnik VAT, a zakupy związane z prowadzoną przez Nią działalnością są opodatkowane podatkiem VAT, w systemie VAT marża. W ramach auto - handlu zakupuje pojazdy osobowe używane, uszkodzone od osoby prowadzącej działalność w Polsce, trudniącej się sprowadzaniem aut z krajów Unii Europejskiej, która jest płatnikiem VAT UE, na podstawie faktury VAT marża

Po zakupie takiego auta będzie ono naprawione w firmie męża Wnioskodawczyni, który udokumentuje usługę wystawiając fakturę VAT i przeznaczone do dalszej odsprzedaży osobie fizycznej prowadzącej lub nieprowadzącej działalność gospodarczą.

W swojej działalności Wnioskodawczyni zamierza również sprzedawać części samochodowe i w związku z tym obowiązek zainstalowania kasy fiskalnej powstanie u Wnioskodawczyni z chwilą dokonania pierwszej sprzedaży, bowiem zwolnienia w zakresie ewidencjonowania sprzedaży przy pomocy kasy fiskalnej bezwzględnie nie przysługują m.in. przy dostawie: silników spalinowych tłokowych, wewnętrznego spalania, typu stosowanego w pojazdach mechanicznych (PKWiU 34.10.1), nadwozi do pojazdów mechanicznych, przyczep i naczep (PKWiU 34.2), części i akcesoriów do pojazdów mechanicznych i ich silników (PKWiU 34.3).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z dnia 13.08.2012 r.):

W jaki sposób, zgodnie z art . 120 ust. 4 ustawy o VAT, prawidłowo ustalić wysokość marży, przy uwzględnieniu wydatków poniesionych w związku z tą sprzedażą (tj. kosztów remontu, zakupu części do naprawy samochodu opodatkowanych podatkiem VAT)...

Stanowisko Wnioskodawcy (ostatecznie sformułowane w uzupełnieniu z dnia 13.08.2012 r.)

Jak mówi art. 120 ust. 4 ustawy o VAT marżę stanowi różnica między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia pomniejszoną o kwotę podatku. Uwzględnić należy zatem jedynie wydatki na nabycie towaru oraz kwotę należnego podatku. Tym samym inne wydatki poniesione w związku z tą sprzedażą, czyli przykładowo koszty remontu samochodu, nie wpływają na podstawę opodatkowania tejże marży.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Towarami, w świetle art. 2 pkt 6 ustawy, są rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.

Przez dostawę towarów, w myśl art. 7 ust. 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Zgodnie z art. 29 ust. 1 ustawy, podstawą opodatkowania jest obrót, z zastrzeżeniem ust. 2-21, art. 30-32, art. 119 oraz art. 120 ust. 4 i 5. Obrotem jest kwota należna z tytułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego podatku. Kwota należna obejmuje całość świadczenia należnego od nabywcy lub osoby trzeciej. Obrót zwiększa się o otrzymane dotacje, subwencje i inne dopłaty o podobnym charakterze mające bezpośredni wpływ na cenę (kwotę należną) towarów dostarczanych lub usług świadczonych przez podatnika, pomniejszone o kwotę należnego podatku.

W myśl art. 120 ust. 4 ustawy, w przypadku podatnika wykonującego czynności polegające na dostawie towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków nabytych uprzednio przez tego podatnika dla celów prowadzonej działalności lub importowanych w celu odsprzedaży, podstawą opodatkowania podatkiem jest marża, stanowiąca różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia, pomniejszona o kwotę podatku.

Dla potrzeb stosowania szczególnej procedury w zakresie dostawy towarów używanych ustawodawca w art. 120 ust. 1 pkt 4 ustawy określił, iż przez towary używane rozumie się ruchome dobra materialne nadające się do dalszego użytku w ich aktualnym stanie lub po naprawie, inne niż określone w pkt 1-3 oraz inne niż metale szlachetne lub kamienie szlachetne (CN 7102, 7103, 7106, 7108, 7110, 7112), (PKWiU 24.41.10.0, 24.41.20.0, ex 24.41.30.0, ex 32.12.11.0, ex 32.12.12.0 i 38.11.58.0) – czyli także samochody osobowe.

Ponadto opodatkowanie w systemie marży jest ograniczone do pewnej kategorii towarów używanych, które podatnik nabył uprzednio w celu ich odsprzedaży. Istotne jest przy tym, od kogo towary używane zostały nabyte. Stosownie do art. 120 ust. 10 ustawy, przepisy ust. 4 i ust. 5 dotyczą dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich lub antyków, które podatnik nabył od:

1. osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, niebędącej podatnikiem, o którym mowa w art. 15, lub niebędącej podatnikiem podatku od wartości dodanej;
2. podatników, o których mowa w art. 15, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
3. podatników, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana zgodnie z ust. 4 i 5;
4. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była zwolniona od podatku na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w art. 43 ust. 1 pkt 2 lub art. 113;
5. podatników podatku od wartości dodanej, jeżeli dostawa tych towarów była opodatkowana podatkiem od wartości dodanej na zasadach odpowiadających regulacjom zawartym w ust. 4 i 5, a nabywca posiada dokumenty jednoznacznie potwierdzające nabycie towarów na tych zasadach.
   
   

Formułując w art. 120 ustawy o VAT szczególne procedury w zakresie dostawy towarów używanych, dzieł sztuki, przedmiotów kolekcjonerskich i antyków, ustawodawca, określając w ust. 4 tego artykułu podstawę opodatkowania, posłużył się sformułowaniem „kwota nabycia”.

Ustawa o podatku od towarów i usług, ani przepisy wykonawcze do tejże ustawy nie określają w treści definicji pojęcia „kwota nabycia”. Ustawa o podatku od towarów i usług jest (winna być) wyrazem dążenia do dostosowania przepisów krajowych, w zakresie tego podatku, do przepisów unijnych. W zaistniałej sytuacji uzasadnione jest posiłkowanie się przepisami Dyrektywy, bowiem dotyczą podatku od towarów i usług i odpowiadają użytemu pojęciu.

W art. 312 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006r. ze zm.) zawarte są definicje:

1. „cena sprzedaży" – która oznacza wszystkie składniki wynagrodzenia uzyskanego lub do uzyskania przez podatnika-pośrednika od nabywcy lub osoby trzeciej, włączając w to subwencje bezpośrednio związane z transakcją, podatki, cła, opłaty i należności oraz koszty dodatkowe, takie jak prowizja, koszty opakowania, transportu i ubezpieczenia, którymi podatnik-pośrednik obciąża nabywcę, z wyłączeniem jednak kwot, o których mowa w art. 79;
2. „cena nabycia" – która oznacza wszystkie składniki wynagrodzenia, określonego w pkt 1, uzyskanego lub do uzyskania przez dostawcę od podatnika-pośrednika.
   
   

Mając na uwadze powyższe regulacje stwierdzić należy, iż dla potrzeb zastosowania procedury opodatkowania marżą, przez cenę nabycia należy rozumieć wszystko, co stanowi wynagrodzenie, które pierwotny sprzedawca towaru używanego otrzymał od podatnika.

Powyższe oznacza, że „kwota nabycia” to cena, którą nabywca płaci dostawcy towaru (sprzedającemu). Cena ta obejmuje wszystkie koszty związane bezpośrednio z transakcją, jeżeli nabywca towaru (kupujący) ponosi ciężar tych opłat płacąc za nie dostawcy. Jest to równoznaczne z tym, iż te koszty są wliczone w cenę należną dostawcy. W skład „kwoty nabycia” mogą wchodzić wszelkie wydatki, ale tylko wówczas, gdy stanowią element ceny zapłaconej zbywcy. „Kwota nabycia” nie zawiera innych elementów, tj. podatków, opłat, kosztów napraw, jeżeli zostały poniesione przez nabywcę towaru, ale nie zostały zapłacone dostawcy. Tylko koszty wliczone w cenę mogą zwiększać kwoty nabycia, bowiem stanowią wówczas jej składnik. Jeśli zapłacone zostały innym podmiotom, to należy je uznać za koszty uboczne transakcji.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawczyni jest zarejestrowanym podatnikiem podatku VAT prowadzącym od marca 2012 r. działalność gospodarczą w zakresie auto-handlu i dokonuje sprzedaży samochodów używanych na rzecz osób fizycznych prowadzących lub nieprowadzących działalność gospodarczą, nabywanych na podstawie faktury VAT marża od osoby prowadzącej działalność w Polsce, trudniącej się sprowadzaniem aut z krajów Unii Europejskiej, będącej płatnikiem VAT UE. Przy sprzedaży Wnioskodawczyni stosuje procedurę dotyczącą towarów używanych, czyli tzw. opodatkowanie marży, stosownie do art. 120 ust. 4 ustawy. Przy niektórych samochodach Wnioskodawczyni ponosi wydatki związane z remontem, zakupem części do naprawy i na tym tle powzięła wątpliwość, co do sposobu ustalania wysokości marży.

Mając na uwadze powyższy opis oraz ww. przepisy (wspólnotowe i krajowe) należy stwierdzić, iż określając podstawę opodatkowania (marżę) w związku ze stosowaniem procedury VAT marża dla dostaw towarów używanych Wnioskodawca winien wyliczyć różnicę między całkowitą kwotą, którą ma zapłacić nabywca towaru, a kwotą nabycia (zapłaconą pierwotnemu sprzedawcy), pomniejszoną o kwotę podatku od towarów i usług. Natomiast inne wydatki (czyli przykładowo koszty remontu samochodu) nie mogą być elementem ceny nabycia, gdyż nie stanowią należności zapłaconej przez Wnioskodawcę dostawy samochodu, a co za tym idzie nie będą obniżały podstawy opodatkowania.

Tak więc stanowisko Wnioskodawczyni, że przy wyliczaniu wysokości marży należy uwzględnić jedynie wydatki na nabycie towaru używanego, jakim w przedmiotowej sprawie jest nabyty pojazd, natomiast inne wydatki poniesione w związku z tą sprzedażą, czyli przykładowo koszty remontu samochodu, nie wpływają na podstawę opodatkowania tejże marży, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Tut. Organ informuje, że w zakresie podatku VAT objętym pytaniem nr 1 i 3 oraz w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.