INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością przedstawione we wniosku z dnia 21 listopada 2011 r. (data wpływu 23 listopada 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz korekty rozliczeń rocznych – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów oraz korekty rozliczeń rocznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka wykonuje usługi komunikacji miejskiej i podmiejskiej wykorzystując do tego celu autobusy. W trakcie wykonywania usług przewozowych dochodzi do kolizji drogowych, skutkiem czego niezbędne jest dokonanie napraw powypadkowych. Autobusy posiadają tylko ubezpieczenie OC, Spółka nie ubezpiecza autobusów ubezpieczeniem AC w związku z bardzo wysokim kosztem ubezpieczenia dobrowolnego. Naprawy powypadkowe wykonywane są siłami własnymi Spółki (Spółka posiada warsztat) lub gdy zakres naprawy przekracza możliwości Spółki, realizowane są przez wyspecjalizowanych kontrahentów (usługa zewnętrzna).

Spółka traktowała koszty napraw powypadkowych jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Równolegle nie stanowiły przychodów podatkowych odszkodowania powypadkowe, do wysokości poniesionych kosztów napraw powypadkowych (zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Po przeanalizowaniu stanowiska Departamentu podatków dochodowych w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji, bądź napraw powypadkowych tramwajów i autobusów, o ile nie są objęte ubezpieczeniem dobrowolnym (Biuletyn Skarbowy 1/2009), Spółka ma zamiar zmienić dotychczasowy sposób postępowania uznając, że koszty napraw powypadkowych, zgodnie z ww. stanowiskiem Ministerstwa Finansów, są kosztami uzyskania przychodów. Zgodnie z tą kwalifikacją uzna za przychód podatkowy całą wartość odszkodowania powypadkowego, która wpłynie na konto Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

1. Czy koszty napraw powypadkowych stanowią koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...
2. Czy w momencie zmiany zasad rozliczania kosztów napraw powypadkowych (w sytuacji akceptacji stanowiska Spółki wyrażonego we wniosku o interpretację podatkową) Spółka jest zobowiązana skorygować deklaracje roczne na podatek dochodowy od osób prawnych, jeżeli tak to od jakiego roku podatkowego...
   
   

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie stanowiska Departamentu Podatków Dochodowych w sprawie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji bądź napraw powypadkowych tramwajów i autobusów, o ile nie są objęte ubezpieczeniem dobrowolnym (Biuletyn Skarbowy 1/2009), Spółka uważa, że definicja „samochodu” użyta w art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest definicją autonomiczną i nie odwołuje się do definicji „pojazdu mechanicznego” zawartej w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. - Prawo o ruchu drogowym. Mając na uwadze przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczące odpisów amortyzacyjnych oraz „Wykaz rocznych stawek amortyzacyjnych” (stanowiący załącznik nr 1 do ustawy), autobusy są odrębną kategorią pojazdów niezawartą w pojęciu „samochodu”, o której mowa w art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Pojęcie „samochodu” w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 50 ww. ustawy dotyczy tylko samochodów osobowych, ciężarowych i specjalnych.

Stanowisko Spółki potwierdzone jest m.in. w interpretacji ILPB3/423-279/09-2/JG Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu.

W przypadku pozytywnej opinii Organu podatkowego w zakresie pytania nr 1, Spółka ma zamiar dokonać rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2011, według zasad określonych powyżej, nie dokonując korekt w rozliczeniach rocznych podatku dochodowego od osób prawnych za lata poprzednie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo – skutkowym z osiąganymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Przy czym kosztami uzyskania przychodów są zarówno koszty bezpośrednio, jak i pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, dotyczące całokształtu działalności podatnika, związane z jego funkcjonowaniem, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, a także w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przyniosło (przynosiło) przychody także w przyszłości.

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym.

Zatem w świetle powyższego, stwierdzić należy, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych uzależnia możliwość zaliczenia w koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz kosztów ich remontów powypadkowych, jedynie od objęcia samochodu ubezpieczeniem dobrowolnym. Tak więc, warunkiem koniecznym zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z likwidacją bądź remontem powypadkowym samochodu jest zawarcie umowy dobrowolnego ubezpieczenia, a także prawidłowe udokumentowane wydatku.

Z przedstawionego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego wynika, iż Spółka wykonuje usługi komunikacji miejskiej i podmiejskiej wykorzystując do tego celu autobusy. W związku z niniejszą działalnością dokonuje napraw powypadkowych autobusów. Pojazdy te posiadają tylko ubezpieczenie OC. Koszty napraw powypadkowych Spółka traktowała dotychczas jako koszty niestanowiące kosztów uzyskania przychodu, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Równolegle nie stanowiły przychodów podatkowych odszkodowania powypadkowe, do wysokości poniesionych kosztów napraw powypadkowych (zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).

Wnioskodawca ma zamiar zmienić niniejszy sposób postępowania uznając, że koszty napraw powypadkowych, są kosztami uzyskania przychodów. Zgodnie z tą kwalifikacją uzna za przychód podatkowy całą wartość odszkodowania powypadkowego, która wpłynie na konto Spółki. Jednocześnie Wnioskodawca zaznaczył, że dokona rozliczenia podatku dochodowego od osób prawnych za rok 2011, według zasad określonych powyżej, nie dokonując korekt w rozliczeniach rocznych podatku dochodowego od osób prawnych za lata poprzednie.

Mając na uwadze powyższe, tut. Organ stwierdza, co następuje.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują pojęcia „samochodu”. Nie odsyłają też w tym zakresie do przepisów innych aktów prawnych.

Zatem zasadne będzie dokonanie wykładni użytego w art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych pojęcia „samochody”, w oparciu o rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, do którego odwołują się przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych dotyczące odpisów amortyzacyjnych (art. 16a – 16m) oraz załącznik nr 1 do ustawy (zawierający Wykaz Rocznych Stawek Amortyzacyjnych).

W rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 1999 r. (Dz. U. Nr 112, poz. 1317 z późn. zm.) w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych (w brzmieniu obowiązującym do 31 grudnia 2010 r.) w grupie 7 – Środki transportu, w podgrupie 74 – pojazdy mechaniczne, odrębnie sklasyfikowano autobusy oraz autokary (rodzaj 744), samochody: osobowe (rodzaj 741), ciężarowe (rodzaj 742) i specjalne (rodzaj 743). Zgodnie zatem z ww. rozporządzeniem kategoria „samochodów” obejmowała samochody osobowe, ciężarowe i specjalne. Nie obejmowała ona natomiast swym zakresem autobusów i autokarów.

Jednocześnie wskazać należy, że od dnia 01 stycznia 2011 r. obowiązuje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 grudnia 2010 r. (Dz. U. Nr 242, poz. 1622) w sprawie Klasyfikacji Środków Trwałych, które wprowadza odmienną klasyfikację środków trwałych wymienionych w grupie 7, podgrupie 74 – pojazdy mechaniczne.

I tak, odrębnie zostały sklasyfikowane: samochody osobowe (rodzaj 741), samochody ciężarowe (rodzaj 742), samochody specjalne (rodzaj 743), pojazdy samochodowe przeznaczone konstrukcyjnie do przewozu dziewięciu lub więcej osób, włączając kierowcę (rodzaj 744).

Posiłkując się definicją zawartą w art. 2 pkt 41 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 ze zm.), pojazd samochodowy przeznaczony konstrukcyjnie do przewozu więcej niż 9 osób łącznie z kierowcą, oznacza autobus.

Tut. Organ pragnie jednak zauważyć, że pomimo zmiany w zapisie Klasyfikacji Środków Trwałych, w kategorii określonej jako „samochody” nadal pozostały tylko samochody osobowe, ciężarowe i specjalne.

Dokonując zatem wykładni zacytowanego wyżej przepisu art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za zasadną przyjąć należy istotę literalnego brzmienia tej regulacji.

Skoro ustawodawca wyłączył z kosztów podatkowych straty powstałe w wyniku utraty lub likwidacji samochodów oraz koszty ich remontów powypadkowych, jeżeli samochody nie były objęte ubezpieczeniem dobrowolnym, to bezpodstawnym byłoby uznanie, iż wyłączeniem tym objęte są również pojazdy samochodowe (wcześniej sklasyfikowane jako autobusy).

W świetle powyższego, w opisanej przez Spółkę sytuacji, nie znajdzie zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 50 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W konsekwencji, wydatki poniesione przez Wnioskodawcę na naprawy powypadkowe autobusów nieobjętych dobrowolnym ubezpieczeniem AC, stanowią koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc się z kolei do kwestii związanej z korektą rozliczeń rocznych złożonych przez Spółkę, wskazać należy na uregulowania prawne na gruncie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.).

I tak, zgodnie z art. 72 § 1 pkt 1 ww. ustawy, za nadpłatę uważa się kwotę nadpłaconego lub nienależnie zapłaconego podatku.

W myśl art. 75 § 1 Ordynacji podatkowej , jeżeli podatnik kwestionuje zasadność pobrania przez płatnika podatku albo wysokość pobranego podatku, może złożyć wniosek o stwierdzenie nadpłaty podatku.

Jak wynika z art. 75 § 2 pkt 1 powyższej ustawy, uprawnienie określone w § 1 przysługuje również podatnikom, których zobowiązanie podatkowe powstaje w sposób przewidziany w art. 21 § 1 pkt 1, jeżeli:

1. w zeznaniach (deklaracjach), o których mowa w art. 73 § 2, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek albo wykazali nadpłatę w wysokości mniejszej od należnej,
2. w deklaracjach innych niż wymienione w art. 73 § 2 pkt 2 i 3, z wyjątkiem deklaracji dotyczącej zaliczek na podatek dochodowy, wykazali zobowiązanie podatkowe nienależne lub w wysokości większej od należnej i wpłacili zadeklarowany podatek,
3. nie będąc obowiązanymi do składania zeznań (deklaracji), dokonali wpłaty podatku nienależnego lub w wysokości większej od należnej.
   
   

Przepis art. 75 § 3 ustawy Ordynacja podatkowa stanowi, że w przypadkach, o których mowa w § 2 pkt 1 lit. a i b oraz w pkt 2 lit. a i b, podatnik, płatnik lub inkasent równocześnie z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty są obowiązani złożyć skorygowane zeznanie (deklarację).

Ponadto, zgodnie z art. 81 § 1 i § 2 ww. ustawy, jeżeli odrębne przepisy nie stanowią inaczej, podatnicy, płatnicy i inkasenci mogą skorygować uprzednio złożoną deklarację. Skorygowanie deklaracji następuje przez złożenie korygującej deklaracji wraz z dołączonym pisemnym uzasadnieniem przyczyn korekty.

Jednocześnie dokonując stosownych korekt należy mieć na uwadze fakt, iż zobowiązanie podatkowe przedawnia się z upływem 5 lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku (art. 70 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa).

Z opisu sprawy wynika, że Spółka nie zamierza dokonywać korekt w rozliczeniach rocznych podatku dochodowego od osób prawnych za lata poprzednie.

W konsekwencji, stwierdzić należy, że na gruncie powołanych przepisów ustawy Ordynacja podatkowa, podatnik ma prawo (możliwość) wystąpić z wnioskiem o zwrot nadpłaty do pięciu lat wstecz, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym upłynął termin płatności podatku. Przepisy nie nakładają jednak na podatnika obowiązku bezwzględnego skorygowania deklaracji. Korekta, o której mowa w art. 81 Ordynacji podatkowej, jest bowiem uzależniona od woli podatnika, który może, ale nie musi złożyć korektę i nie jest w tym zakresie związany żadnym terminem.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.