INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana przedstawione we wniosku z dnia 06.06.2012 r. (data wpływu 14.06.2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14.06.2012 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Podatnik prowadzi działalność (i osiąga przychody) w zakresie wsparcia sprzedaży produktów kontrahenta zagranicznego na terytorium Polski. Jego działania polegają między innymi na wyszukiwaniu nowych kanałów dystrybucji produktów kontrahenta na terenie Polski (nawiązywanie współpracy z nowymi dystrybutorami), oraz na bieżącym wsparciu dystrybutorów (analizy sprzedaży, ustalanie strategii sprzedaży, cenników, oferty, rozwiązywanie bieżących problemów, negocjacje itp.), z którymi klient zagraniczny już posiada kontrakty sprzedażowe. Zgodnie z umową za swoje działania otrzymuje miesięczne wynagrodzenie oraz premię z tytułu obrotu osiągniętego przez kontrahenta na terenie Polski. Dodatkowo kontrahent zwraca Podatnikowi (poprzez refakturowanie) poniesione przez niego koszty związane ze spotkaniami z przedstawicielami dystrybutorów, z udziałem w imieniu kontrahenta w konferencjach i targach oraz koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na zakup usług gastronomicznych, zakup żywności i napojów, w tym alkoholowych, a także kosztów organizacji imprez i spotkań z kontrahentami niekiedy noszących znamiona reprezentacji. Do rozliczenia podatku dochodowego od osób fizycznych Podatnik stosuje metodę liniową (podatek liniowy).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy koszty, które następnie podlegają refakturowaniu na kontrahenta zagranicznego, poniesione przez Podatnika w związku z zakupem usług gastronomicznych i produktów spożywczych spożytych podczas opisanych powyżej spotkań a także koszty organizacji imprez i spotkań noszących znamiona reprezentacji mogą stanowić dla Podatnika koszty uzyskania przychodu dla celów podatku dochodowego od osób fizycznych...

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatki poniesione na tzw. koszty reprezentacji, w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych oraz organizację spotkań z kontrahentami, noszących znamiona reprezentacji stanowią dla Podatnika koszty świadczenia usług, czyli koszty czynności zleconych przez kontrahenta.

Ponoszone przez Wnioskodawcę koszty nie są związane z jego reprezentacją i reklamą, dotyczą tylko i wyłącznie produktów kontrahenta i zasadniczo nie wpływają na promocję samego Podatnika. W tym stanie rzeczy przedmiotowe wydatki ponoszone przez Wnioskodawcę w szczególności poniesione na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych oraz organizację spotkań z kontrahentami, noszących znamiona reprezentacji, należy uznać za poniesione w związku z wykonaniem usług określonych w umowie, a nie w celu reprezentacji Wnioskodawcy (koszt reprezentacji faktycznie ponosi kontrahent), a w konsekwencji będące poza hipotezą normy prawnej określonej w art. 23 ust. 1 pkt . 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (tj. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem, a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami i inne niż bezpośrednio z nimi związane, których nie można wprost przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako zmierzające do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów.

W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, ustawodawca wyróżnia przy tym koszty podatkowe bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz inne niż bezpośrednio związane z przychodami, których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione, jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).

Kwalifikując, zatem wydatek w koszty podatkowe trzeba stwierdzić, że spełnia on dwa warunki: wydatek musi być poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zabezpieczenia albo zachowania źródła przychodów oraz nie może to być wydatek wymieniony w zamkniętym katalogu negatywnym, wymienionym w przepisie art. 23 ww. ustawy. Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

• został poniesiony przez podatnika,
• jest definitywny, a więc bezzwrotny,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
  
  

Ocena prawna danego wydatku wymaga również uwzględnienia unormowań art. 23 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Wyłączając z kosztów podatkowych koszty reprezentacji, ustawa podatkowa nie definiuje terminu „reprezentacja”, ani też nie odsyła do innych przepisów prawa. Brak ustawowej definicji pojęcia „reprezentacja”, nie uprawnia jednak do dowolnego określania zakresu znaczeniowego tego terminu. Występujący w obrocie prawnym termin „reprezentacja”, wyrażający się w sposobie jego stosowania i rozumienia przez ustawodawcę, a także przez naukę i praktykę prawa, prowadzi jednak do wniosku, że termin ten w zakresie języka prawnego i prawniczego należy rozumieć, jako „przedstawicielstwo, reprezentowanie czyichś interesów, występowanie w czyimś imieniu”, a nie „wystawność, okazałość, wytworność”. Termin „reprezentacja” użyty w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, należy, zatem rozumieć, jako „przedstawicielstwo podatnika, działanie w jego imieniu, w jego interesie, na jego rzecz”, a nie, jako „wystawność, wytworność, czy okazałość”.

Norma art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie zawiera żadnych wyjątków, tak odnoszących się do miejsca, w którym obowiązki przedstawicielstwa są realizowane, jak i do wystawności lub braku wystawności w zakresie nabywania usług gastronomicznych, zakupu żywności lub napojów. Rozróżnienie wydatków związanych z reprezentacją na przeciętne, typowe i wystawne, okazałe, nie ma żadnego uzasadnienia normatywnego.

Należy, zatem stwierdzić, że wydatki na wszelkiego tego typu usługi i artykuły, wiążące się z reprezentowaniem podatnika lub prowadzonego przez niego przedsiębiorstwa, nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

W świetle przedstawionego stanu faktycznego sprawy oraz powołanych przepisów prawnych zauważyć należy, iż wydatki na zakup usług gastronomicznych, zakup żywności i napojów, w tym alkoholowych, a także kosztów organizacji imprez i spotkań z kontrahentami poniesione przez Wnioskodawcę nie mogą być uznane przez Niego, jako wydatki o charakterze reprezentacyjnym, które w świetle art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie mogą być uznane za koszty uzyskania przychodów.

Specyfika prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności gospodarczej, nie pozwala na uznanie, iż wydatki, o których mowa wyżej de facto dotyczą prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej. Wydatki wskazane we wniosku są ponoszone w imieniu i na rzecz kontrahenta zagranicznego Wnioskodawcy.

Wydatki w związku z zakupem usług gastronomicznych, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych oraz organizację spotkań z kontrahentami, Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej.

A zatem stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.