INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 01.09.2011r. (data wpływu 05.09.2011r.), uzupełniony na wezwania z dnia 10.11.2011r. (data doręczenia 15.11.2011r.) pismem z dnia 22.11.2011r. (data nadania 22.11.2011r., data wpływu 24.11.2011r.) - w sprawie o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób w zakresie określenia momentu zaliczenia prowizji za uruchomienie kredytu do kosztów uzyskania przychodów – jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 05.09.2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia prowizji za uruchomienie kredytu do kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny

Spółka S.A. (dalej: „Spółka”) w 2011 r. podpisał z konsorcjum banków umowę kredytową, która obowiązywać będzie przez okres 5 lat (z dwoma jednorocznymi opcjami jej przedłużenia). Środki pozyskane z kredytu przeznaczone będą na spłatę istniejącego zadłużenia Spółki oraz na finansowanie bieżącej działalności. Zgodnie z postanowieniami umowy Spółka niezwłocznie po jej podpisaniu uiściła na rzecz kredytodawców jednorazową opłatę aranżacyjną (tzw. „Arrangement Fee”b czyli prowizję za uruchomienie kredytu. Prowizja ta ma charakter opłaty samoistnej, bezzwrotnej, nieprzypisanej do poszczególnych okresów kredytowania, zaś jej poniesienie jest warunkiem koniecznym do realizacji umowy kredytowej (i jej wysokość nie ulegnie zmianie nawet w przypadku przedłużenia okresu trwania umowy kredytowej o rok lub dwa lata).

W piśmie z dnia 22.11.2011r. Spółka wskazała, iż prowadzi księgi rachunkowe w oparciu o Międzynarodowe Standardy Rachunkowości , stąd zgodnie z art. 2 ust. 3 ustawy o rachunkowości, przepisy tejże ustawy stosuje jedynie w zakresie nie uregulowanym przez MSR. Dlatego też w oparciu o MSR 23 opłata aranżacyjna rozliczana jest przez Spółkę według metody efektywnej stopy procentowej, tj. zamortyzowanego kosztu. W konsekwencji koszty opłaty aranżacyjnej w ujęciu księgowym są rozliczane w czasie za pomocą wewnętrznej stopy zwrotu (ang. IRR), nie obciążają tym samym jednorazowo rachunku zysków i strat.

Spółka dodała ponadto, że umowa kredytowa, o której mowa we wniosku, podpisana została głównie w celu zrefinansowania z wyprzedzeniem zapadających w latach 2011-2012 spłat następujących zaciągniętych przez Spółkę kredytów obrotowych:

• kredyt wielowalutowy udzielony przez konsorcjum banków w 2005 r.,
• kredyt odnawialny udzielony przez konsorcjum banków w 2006 r.,
• kredyt konsorcjalny udzielony przez konsorcjum banków w 2008 r. oraz
• wielowalutowy kredyt odnawialny udzielony przez konsorcjum banków w 2008r.
  
  

W pozostałej części środki z kredytu służyć mają finansowaniu kapitału obrotowego Spółki (w szczególności posłużą spłacie bieżących zobowiązań z tytułu zakupu surowców, materiałów i usług oraz wynagrodzeń) oraz finansowaniu spółek z Grupy Kapitałowej (np. poprzez pożyczanie im pozyskanych środków). Spółka pragnie wskazać ponadto, iż celem zawarcia umowy kredytowej nie było pozyskanie środków na działalność inwestycyjną.

W związku z wyżej opisanym stanem faktycznym Spółka zadała pytanie:

Czy w opisanym stanie faktycznym wspomniana prowizja za uruchomienie kredytu może być zaliczona jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów w 2011 r., czyli w roku ujęcia jej w księgach Spółki (zaksięgowania)...

Stanowisko Wnioskodawcy:

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: UPDOP), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia ich źródła, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 UPDOP. Zgodnie z art. 15 ust. 4d UPDOP koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia, przy czym jeśli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Według art. 15 ust 4e UPDOP za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zdaniem Spółki niewymieniona w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ust. 1 UPDOP opłata aranżacyjna, której uiszczenie warunkuje uruchomienie przez banki przeznaczonych dla Spółki środków z opisanego wyżej kredytu, spełnia niewątpliwie definicję kosztu uzyskania przychodów zawartą w art. 15 ust 1 UPDOP, gdyż bez jej poniesienia Spółka nie pozyskałaby środków na swoją bieżącą działalność oraz obsługę istniejących zobowiązań, bez czego nie byłoby możliwe uzyskiwanie dochodów z głównej działalności spółki, czyli sprzedaży paliw. Opłata ta jest więc poniesiona w celu zachowania bądź zabezpieczenia źródła przychodów, jakim jest produkcja i sprzedaż paliw. Ponieważ jednak nie jest ona związana z jednym konkretnym przychodem (a z całokształtem działalności Spółki), to należy uznać, iż mamy do czynienia w tym przypadku z pośrednim kosztem uzyskania przychodów. Stąd też znajdzie tu zastosowanie art. 15 ust. 4d (zdanie pierwsze) i ust. 4e UPDOP — koszt ten winien zostać potrącony w dacie jego poniesienia, czyli w dniu, na który opłatę aranżacyjną zaksięgowano w księgach rachunkowych Spółki.

Zdaniem Spółki koszt ten nie dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy, więc nie powinien mieć tu zastosowania przepis ujęty w zdaniu drugim art. 15 ust. 4d UPDOP. Opłata aranżacyjna bowiem ma charakter samoistny, bezzwrotny, nie jest przypisana do poszczególnych okresów kredytowania, jej poniesienie jest po prostu konieczne do realizacji umowy kredytowej, a jej wysokość nie ulegnie zmianie nawet w przypadku przedłużenia okresu trwania umowy kredytowej o rok lub dwa lata. Stąd też powinna zostać jednorazowo zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w dacie poniesienia. Warto nadmienić, iż identyczne stanowisko (w myśl którego prowizja bankowa o podobnym charakterze do opisanej tu opłaty aranżacyjnej uiszczana przez kredytobiorców winna być uznawana za koszt podatkowy jednorazowo) prezentowane było wielokrotnie w wydawanych w imieniu Ministra Finansów interpretacjach indywidualnych.

Choćby w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 września 2008 r. nr IBPB3/423-503/08/PC czytamy: „jeżeli koszt (...) dotyczy prowizji bankowej w związku z zaciągniętym kredytem obrotowym na sfinansowanie bieżącej działalności (nie związanej z zakupem lub wytworzeniem środków trwałych), to może być zarachowany w całości wdacie jego poniesienia”. W interpretacji z dnia 8 października 2008 r. nr IPPB3/423-1029/08-2/AS Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie uznał za prawidłowe stanowisko wnioskodawcy, w myśl którego „koszt prowizji (bankowej za udzielenie kredytu na 3 lata — przyp. Spółki) nie będzie zatem miał związku z przychodami w latach następnych, nie dotyczy więc w żadnym razie innych lat podatkowych. Wobec powyższego prowizje Wnioskodawca powinien zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo z chwilą pobrania przez bank”. Również w interpretacji z dnia 3 marca 2009 r. nr IPPB3/423-1681/08-2/ER ten sam organ podkreślił, że „w żadnym przypadku nie można powyższych kosztów (tj. prowizji za uruchomienie kredytu — przyp. Spółki) wiązać z okresem na jaki została zawarta umowa kredytu, co przesądza o braku możliwości proporcjonalnego rozliczania w czasie kosztów związanych z uruchomieniem kredytu”. Podobne stanowisko znaleźć też można choćby w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 16 czerwca 2010 r. nr IBPBI/2/423-479/10/SD czy w interpretacji Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 27 listopada 2008 r. nr ILPB3/423-542/08-2/MC.

Mając powyższe na uwadze, Spółka stoi na stanowisku, iż wspomniana prowizja za uruchomienie kredytu może być zaliczona jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów w 2011 r., czyli w roku ujęcia jej w księgach Spółki (zaksięgowania).

W piśmie z dnia 22.11.2011r. Spółka podtrzymała swoje stanowisko, iż opłata aranżacyjna powinna zostać zaliczona jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów w roku 2011. Z pewnością opłata aranżacyjna nie została ujęta w owym negatywnym katalogu kosztów, które nie stanowią kosztów uzyskania przychodów (czyli w art. 16 ust. 1 UPDOP). W ocenie Spółki spełniona jest tu także przesłanka pozytywna zawarta w art. 15 ust. 1 UPDOP, gdyż chociażby pozyskanie środków celem zrefinansowania zadłużenia Spółki oraz spłaty jej innych wymagalnych zobowiązań niewątpliwie służy zachowaniu przez nią płynności finansowej, bez której dokonywanie sprzedaży i tym samym generowanie przychodów byłoby niemożliwe — stąd uprawnionym jest stwierdzenie, iż zapłata opłaty aranżacyjnej (bez dokonania której środków z kredytu Spółka by przecież nie otrzymała) jest działaniem mającym na celu zachowanie płynności finansowej, a więc tym samym — zachowanie bądź zabezpieczenie źródła przychodów. Pozyskanie zaś środków na potrzeby odpłatnego udostępniania ich innym podmiotom z Grupy Kapitałowej Spółki — jest pośrednio związane z osiąganiem przez Spółkę przychodów z tytułu tego udostępniania.

Zdaniem Spółki całkowicie nieuprawnionym byłby ewentualny pogląd, iż przeszkodą w jednorazowym zaliczeniu uiszczonej przez Spółkę opłaty aranżacyjnej do kosztów uzyskania przychodów jest fakt, iż w ujęciu księgowym wydatek ten rozpoznawany jest jako koszt w czasie. Brak jest bowiem w tym przypadku podstaw prawnych do uznania nadrzędności przepisów ustawy o rachunkowości nad UPDOP przy ustalaniu podatkowych kosztów uzyskania przychodów. Jak słusznie bowiem zauważył swego czasu w jednym ze swoich wyroków Naczelny Sąd Administracyjny (wyrok z dnia 15 grudnia 2010 r. sygn. akt II FSK 1294/09), „treść art. 15 ust. 4e UPDOP nie jest argumentem przesądzającym o konieczności proporcjonalnego rozliczenia (początkowej — przyp. Spółki) opłaty (...) w czasie trwania umowy (...). O rozliczeniu danego kosztu podatkowego w czasie decyduje bowiem w tym przypadku regulacja z art. 15 ust. 4d UPDOP, a nie zasady rachunkowości.” Pogląd ten sankcjonują też Wojewódzkie Sądy Administracyjne. Choćby w jednym z wyroków (z dnia 30 maja 2011 r. sygn. akt III SA/Wa 3044/10) WSA w Warszawie za całkowicie bezprawne uznał podejście, w myśl którego moment uznania wydatku za koszt podatkowy miałby być uzależniony od uznania go za taki koszt w ujęciu bilansowym (podobnie w wyroku z dnia 19 lutego 2010 r. sygn. akt III SA/Wa 1553/09).

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397, ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zapis taki oznacza, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, pod tym jednak warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma bądź też może mieć wpływ na wielkość osiąganych przychodów, lub służyć zachowaniu albo zabezpieczeniu źródła przychodów. Kosztami zatem będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów.

Właściwa kwalifikacja kosztów pod kątem ich bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodami jest istotna, gdyż ma ona wpływ na ustalenie momentu potrącalności wydatków zaliczonych do kosztów uzyskania przychodów.

W oparciu o kryterium stopnia tego powiązania, można wyróżnić przy tym koszty podatkowe:

• bezpośrednio związane z przychodami, których poniesienie przekłada się wprost na uzyskanie konkretnych przychodów (możliwe jest ustalenie, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód) oraz
• inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami (pośrednio związane z przychodami), których nie można w taki sposób przypisać do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia (tzw. koszty pośrednie).
  
  

Odnosząc powyższe do analizowanego stanu faktycznego uznać należy, iż koszty prowizji (Arrangement Fee) za uruchomienie kredytu, przeznaczonego na spłatę istniejącego zadłużenia Spółki (kredytów obrotowych) oraz na finansowanie bieżącej działalności, stanowią koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami Spółki.

Przy czym, ponieważ to na podatniku ciąży obowiązek wykazania związku poniesionych wydatków z przychodami, bo to on wywodzi skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego, Wnioskodawca powinien posiadać dowody wykazujące powiązanie poniesionych wydatków z tytułu prowizji z przychodami uzyskiwanymi z prowadzonej działalności gospodarczej, oraz wykazanie racjonalności i celowości poniesionych wydatków.

Stosownie do postanowień art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Należy zgodzić się ze Spółką, że zastosowanie tego przepisu w przedstawionym przez nią stanie faktycznym będzie obejmowało tylko jego zdanie pierwsze, stanowiące, że koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia, ponieważ przedmiotowych kosztów prowizji nie można powiązać z konkretnym okresem którego dotyczą.

Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się natomiast dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ww. ustawy).

Z literalnego brzmienia przepisu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment potrącalności wydatku będącego kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia kosztu w księgach rachunkowych. Przepisy ustawy o rachunkowości określają zasady rachunkowości oraz tryb badania sprawozdań finansowych przez biegłych rewidentów, choć niekiedy posługują się takimi samymi terminami (np. koszty, rezerwy), to jednak nie są przepisami „podatkotwórczymi”. Przychodami i kosztami mającymi wpływ na wysokość dochodu, są tylko te przychody i koszty, które zostały wyraźnie określone w przepisach prawa podatkowego.

W art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych mowa jest wyraźnie o momencie uznania wydatku za koszt podatkowy, a nie prawnej możliwości uznania go za taki koszt. Inaczej mówiąc, najpierw wydatek musi spełniać przesłanki uznania go za koszt uzyskania przychodów w świetle przepisów o podatku dochodowym, a dopiero potem należy ustalić właściwy moment jego podatkowego rozpoznania, co w odniesieniu do kosztów innych niż bezpośrednio związanych z przychodami wiąże ten moment z momentem ujęcia kosztu w księgach rachunkowych.

Dnia poniesienia kosztu nie należy utożsamiać przy tym, jak czyni to Spółka, z dniem faktycznego księgowania kosztów tj. z dniem technicznego zapisu operacji gospodarczej w księgach rachunkowych. Z literalnego brzmienia przepisu art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wynika jednoznacznie, że ustawodawca uzależnia moment, w którym wydatek staje się kosztem uzyskania przychodów od momentu ujęcia go w księgach zgodnie z zasadami ustawy o rachunkowości.

Nie chodzi w tym przypadku o jakiekolwiek ujęcie wydatku w księgach (np. na koncie rozliczeń międzyokresowych kosztów), tylko jego „ujęcie jako kosztu” tzn. uznanie przez podatnika za koszt bilansowy przy zachowaniu zasad rachunkowości: współmierności przychodów i kosztów, istotności, ostrożności. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie określa terminów do dokonywania odpowiednich czynności związanych z prowadzeniem ksiąg rachunkowych. W art. 9 ustawy została jedynie zawarta norma, iż podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami.

Należy zatem przyjąć, iż przepis art. 15 ust. 4e ww. ustawy odsyła, w tym zakresie, do odpowiednich przepisów ustawy o rachunkowości (czy dalej - Międzynarodowych Standardów Rachunkowości), przy uwzględnieniu wszystkich zasad obowiązujących przy prowadzeniu ksiąg rachunkowych, m.in. zasady współmierności, tj. przypisywania kosztów do odpowiadających im przychodów, oraz obowiązku prowadzenia ksiąg na bieżąco, chronologicznie i systematycznie.

Jeżeli więc przepisy rachunkowe pozwalają zaewidencjonować dany wydatek w ciężar kosztów w danym dniu to dniem poniesienia kosztu uzyskania przychodów (art. 15 ust. 4e w zw. z art. 15 ust. 4d tej ustawy) jest dzień, na który wydatek zostanie ujęty w księgach Spółki (jako koszt wpływający na wynik finansowy) na podstawie faktury lub rachunku (z wyjątkiem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów) oczywiście z zastrzeżeniem uregulowań art. 15 ust. 1 o podatku dochodowym od osób prawnych.

Odnosząc powyższe do stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, stosownie do treści art. 15 ust. 4d zd. pierwsze w zw. z art. 4e ww. ustawy, Spółka będzie miała prawo zaliczyć zapłaconą prowizję za uruchomienie kredytu (Arrangement Fee) do kosztów uzyskania przychodów w dacie jej poniesienia, tj. w dniu na który wydatek ten zostanie ujęty w księgach Spółki (jako koszt wpływający na wynik finansowy) na podstawie faktury lub rachunku (z wyjątkiem rezerw i biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów). Za nieprawidłowe należy uznać stanowisko wnioskodawcy, zgodnie z którym koszty prowizji zapłaconej przez Spółkę powinny być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów jednorazowo w 2011 roku (czyli w roku na jaki ujęto ją w księgach Spółki). Skoro dla celów rachunkowych, Spółka będzie rozpoznawała prowizję jako koszt księgowy proporcjonalnie rozkładając ją w czasie, to w dniach (odpowiednio latach podatkowych) ujęcia prowizji w księgach jako koszt bilansowy (jako koszt wpływający na wynik finansowy), Spółka będzie mogła zaliczyć przedmiotową prowizję do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z art. 15 ust. 4d zd. pierwsze w zw. z art. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W odniesieniu do powołanych przez Spółkę orzeczeń i interpretacji indywidualnych przepisów prawa podatkowego organ zauważa, że rozstrzygnięcia te zapadły w indywidualnych sprawach i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację. Orzeczenia sądów administracyjnych, a tym bardziej interpretacje indywidualne organów podatkowych nie stanowią źródła prawa i co do zasady wiążą strony postępowania podatkowego w konkretnej sprawie. Nie można ich wprost przenosić na grunt innej sprawy, często odmiennej w stanie faktycznym. Orzeczenia i interpretacje powołane przez podatnika w wniosku nie wiążą więc organu wydającego przedmiotową interpretację. Podstawą interpretacji jest sam przepis prawa (art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej).

Tutejszy organ podkreśla jednocześnie, iż niniejsza interpretacja indywidualna wydana na wniosek Spółki nie jest rozbieżna ze stanowiskami organów podatkowych przedstawionymi w powołanych przez Spółkę interpretacjach, zwłaszcza ze stanowiskiem wyrażonym w interpretacji indywidualnej Dyrektora IS w Warszawie z dnia 3 marca 2009 r. (IPPB3/423-1681/08-2/ER). Zgodnie bowiem z tymi interpretacjami prowizje od kredytów należy zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 4d zd. pierwsze i art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w dacie ich poniesienia. Przedmiotem powołanych interpretacji nie była natomiast analiza samego pojęcia „dzień poniesienia” (jak ma to miejsce w niniejszej sprawie).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.