INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 28 lipca 2011 r. (data wpływu 4 sierpnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu najmu części budynku, stanowiącego środek trwały w firmie małżonka – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 4 sierpnia 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków z tytułu najmu części budynku, stanowiącego środek trwały w firmie małżonka.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawczyni, jako osoba fizyczna, prowadzi działalność gospodarczą. Mąż Wnioskodawczyni, także jako osoba fizyczna, prowadzi działalność gospodarczą. W małżeństwie istnieje wspólność majątkowa. Mąż Wnioskodawczyni w ramach prowadzonej działalności wytworzył środek trwały - budynek do prowadzonej działalności, wyposażenie niezbędne do prowadzenia działalności zaliczył do kosztów uzyskania. Ponieważ małżonek Wnioskodawczyni nie wykorzystywał części wyposażenia i niektórych pomieszczeń w wytworzonym budynku do swojej działalności, Wnioskodawczyni jako odrębny podmiot gospodarczy korzystała z pomieszczeń i wyposażenia na podstawie zawartej umowy najmu między podmiotami gospodarczymi. Dokumentują to faktury VAT, ponieważ Wnioskodawczyni i Jej mąż są czynnymi podatnikami VAT. Fakturę VAT za wynajem, wystawioną przez firmę męża, Wnioskodawczyni zalicza do kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych faktura za wynajem w sytuacji przedstawionej wyżej jest kosztem uzyskania przychodów...

Zdaniem Wnioskodawczyni, faktura za wynajem jest kosztem uzyskania przychodów. Odrębne podmioty prowadzone przez każdego z małżonków mogą zawierać umowy i świadczyć wzajemne usługi, również najmu, dokumentując to fakturą VAT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Stosunki majątkowe pomiędzy małżonkami reguluje ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59 ze zm.).

Stosownie do art. 31 § 1 tej ustawy, z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny).

Wspólność wynikająca ze stosunku małżeństwa jest wspólnością łączną uprawniającą do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego, a w czasie jej trwania żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Na mocy zapisu zawartego w art. 43 § 1 cytowanej ustawy, oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku.

Współwłasność bowiem, skoro nie została wyłączona, ani zniesiona prawomocnym wyrokiem sądu, bądź umową majątkową małżeńską – rodzi prawo korzystania z rzeczy na równych zasadach przez każdego z małżonków, w tym pobierania pożytków i innych przychodów oraz ponoszenia wydatków i ciężarów związanych z rzeczą wspólną.

Zgodnie z treścią art. 206 i 207 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), każdy ze współwłaścicieli jest uprawniony do współposiadania rzeczy wspólnej oraz do korzystania z niej w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez pozostałych współwłaścicieli, natomiast pożytki i inne przychody z rzeczy wspólnej przypadają współwłaścicielom w stosunku do wielkości udziałów; w takim samym stosunku współwłaściciele ponoszą wydatki i ciężary związane z rzeczą wspólną.

Zatem, współmałżonkowie posiadający prawo do rzeczy na zasadzie wspólności majątkowej mają równe prawo korzystania z rzeczy wspólnej oraz obowiązek dbania o nią. Zawieranie z mężem umowy najmu części budynku, nabytego w czasie trwania małżeństwa ze wspólnych środków jest prawnie nieskuteczne (nie rodzi skutków prawnych), bowiem nieruchomość ta stanowi wspólność ustawową małżeńską (łączną).

W sytuacji, gdy małżonkowie prowadzą odrębnie pozarolniczą działalność gospodarczą, a na prawach majątkowej wspólności ustawowej są współwłaścicielami budynku, stanowiącego środek trwały w firmie małżonka, to każdy z nich ma prawo wykorzystywać go dla potrzeb prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej bez potrzeby sporządzania umowy najmu.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Kosztami uzyskania przychodów są zatem wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Z oceny związku z prowadzoną działalnością winno wynikać, iż poniesiony wydatek obiektywnie może się przyczynić do osiągnięcia przychodów z danego źródła.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

• pozostawać w związku przyczynowym z przychodem lub źródłem przychodu i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

• nie znajdować się na liście kosztów nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

• być właściwie udokumentowany.
  
  

Zauważyć należy, iż zgodnie z art. 22g ust. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w razie gdy składnik majątku stanowi współwłasność podatnika, wartość początkową tego składnika ustala się w takiej proporcji jego wartości, w jakiej pozostaje udział podatnika we własności tego składnika majątku; zasada ta nie ma zastosowania do składników majątku stanowiących wspólność majątkową małżonków, chyba że małżonkowie wykorzystują składnik majątku w działalności gospodarczej prowadzonej odrębnie.

Zatem, jeżeli każdy z małżonków wykorzystuje składnik majątku objęty wspólnością majątkową w odrębnie prowadzonej działalności gospodarczej – Wnioskodawczyni jako wartość początkową środka trwałego w ewidencji prowadzonej przez Siebie, powinna uznać wartość początkową określoną w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez małżonka, kontynuować przyjętą przez Niego metodę amortyzacyjną oraz uwzględnić dotychczasową wysokość odpisów amortyzacyjnych.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni korzysta na potrzeby własnej działalności gospodarczej pomieszczenia w budynku, będącym środkiem trwałym firmy małżonka. Na tę okoliczność sporządzono między małżonkami umowę najmu i z tytułu najmu wystawiane są faktury VAT, których wartość Wnioskodawczyni zalicza do kosztów uzyskania przychodów. Wnioskodawczyni zaznacza, iż w małżeństwie istnieje wspólność majątkowa.

Mając na uwadze przedstawiony stan faktyczny należy stwierdzić, iż zawartą między małżonkami umowę najmu części nieruchomości stanowiącej ich współwłasność, uznać należy za nierodzącą skutków prawnych. W konsekwencji, wydatki poniesione z tytułu przedmiotowego najmu nie mogą być traktowane jako koszt uzyskania przychodu w działalności gospodarczej Wnioskodawczyni, ponieważ brak jest związku przyczynowego pomiędzy ich poniesieniem a uzyskaniem przychodu przez Wnioskodawczynię. Nie jest w tej sytuacji możliwe jednoczesne zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów całości odpisów amortyzacyjnych i remontów przez jednego z małżonków i kosztów najmu przez drugiego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie, ul. M. C. Skłodowskiej 40, 20-029 Lublin, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Łodzi, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Piotrkowie Trybunalskim, ul. Wronia 65, 97-300 Piotrków Trybunalski.