INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 20 stycznia 2011r. (data wpływu do tut. Biura – 01 lutego 2011r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca zamieszkania bądź zameldowania z/do siedziby płatnika - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 01 lutego 2011r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do przychodów pracownika wartości dojazdów samochodem służbowym do/z miejsca zamieszkania bądź zameldowania z/do siedziby płatnika.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka (wnioskodawca) prowadzi działalność produkcyjną. Praca odbywa się na dwie zmiany, a w razie spiętrzenia prac także w soboty i dni ustawowo wolne od pracy, w szczególności w niedziele. Wnioskodawca posiada samochody osobowe, będące jego własnością, które zostaną przydzielone tym pracownikom, którym są niezbędne do wykonywania obowiązków służbowych, ze względu na zajmowane przez nich stanowisko i pełnioną funkcję.

Użytkownikami samochodów służbowych będą pracownicy zarządzający w imieniu pracodawcy zakładem pracy w rozumieniu art. 128 § 2 pkt 2 Kodeksu pracy. Pracowników tych, zgodnie z zawartymi umowami o pracę, nie obowiązują ograniczenia czasowe dotyczące wymiaru tygodniowego czasu pracy łącznie z nadgodzinami - art. 131 Kodeksu pracy oraz okresu nieprzerwanego odpoczynku - art. 132 § 2 pkt 1 Kodeksu pracy.

Wspólnicy Spółki w celu zapewnienia koniecznego nadzoru nad procesem produkcyjnym, a także razwoju Spółki, proponują podjęcie uchwały określającej zasady używania samochodów osobowych, które mają być także wykorzystywane przez tych pracowników na dojazdy do pracy i z powrotem. Dojazdy te mają się odbywać z siedziby wnioskodawcy do miejsca faktycznego zamieszkania lub do miejsca zameldowania pracowników oraz z tych miejsc do siedziby wnioskodawcy.

Rozróżnienie miejsca zameldowania od miejsca zamieszkana wynika z tej przyczyny, iż jeden z pracowników posiada miejsce zamieszkania w pobliżu siedziby wnioskodawcy oraz w miejscu zameldowania znacznie oddalonym od siedziby wnioskodawcy (gdzie mieszka z rodziną). Drugi z pracowników faktycznie zamieszkuje w innym miejscu, niźli jego miejsce zameldowania, ponieważ jest w trakcie budowy budynku mieszkalnego na swojej nieruchomości, jednakże budynek ten jeszcze nie został oddany do użytku, co uniemożliwia uzyskanie tam zameldowania, gdyż nieruchomość nie posiada dokładnego oznaczenia.

Projekt uchwały zobowiązuje także do zawarcia z tymi pracownikami umowy o używanie pojazdu służbowego w sposób odpowiadający jego przeznaczeniu i właścicwościom, garażowania samochodu w miejscu faktycznego zamieszkania lub zameldowania, zapewniającego jego zabezpieczenie przed kradzieżą, zniszczeniem i uszkodzeniem oraz po ustaniu stosunku pracy do wydania samochodu wnioskodawcy w stanie niepogorszonym.

Pracownicy ci mają użytkować samochody osobiście, bez korzystania z usług kierowcy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy pracownicy, w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, po zawarciu umowy o korzystaniu z samochodu służbowego m.in. w celu dojazdu z miejsca faktycznego zamieszkania do miejsca pracy i z powrotem oraz dojazdu z miejsca pracy do miejsca zameldowania i z powrotem, uzyskują przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych...

Zdaniem wnioskodawcy korzystanie przez pracowników kadry zarządzającej z samochodu służbowego w celu przejazdu z miejsca faktycznego zamieszkana do pracy i z powrotem, a także w celu przejazdu z miejsca zameldowania, gdzie przebywa ich rodzina do pracy i z powrotem, nie będzie stanowić przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Wnioskodawca powołuje art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, na podstawie którego przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem art. 12 ust. 2, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania (art. 11 ust. 2-2b ww. ustawy).

Wnioskodawca przywołuje treść art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W świetle powyższych przepisów wnioskodawca wskazuje, iż zamiar przydzielenia samochodu służbowego, wynika z charakteru pracy na danym stanowisku. W ocenie wnioskodawcy w omawianym przypadku użytkowanie samochodu służbowego nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, gdyż nie będzie powodować u niego żadnego przysporzenia majątkowego z tytułu używania samochodu służbowego, a jedynie będzie umożliwiać prawidłowe wykonywanie obowiązków przez kadrę zarządzającą, natomiast przychód z tego tytułu będzie bezpośrednio przekładał się na wysokość uzyskiwanych dochodów przez wnioskodawcę.

Wnioskodawca powołuje się na treść interpretacji indywidualnych Dyrektora tut. Izby Skarbowej z dnia 04 lutego 2009r. nr IBPB II/1/415/09/HK oraz Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 02 listopada 2010r. nr ILPB2/415-928-10-2/JK, zgodnie z którymi nie należy doliczać do przychodów ze stosunku pracy wartość dojazdów samochodem służbowym i z wyznaczonego miejsca parkowania do siedziby Spółki.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2010r. Nr 51, poz. 307 ze zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

W myśl art. 128 § 2 pkt 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94) ilekroć w przepisach działu jest mowa o pracownikach zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy - należy przez to rozumieć pracowników kierujących jednoosobowo zakładem pracy i ich zastępców lub pracowników wchodzących w skład kolegialnego organu zarządzającego zakładem pracy oraz głównych księgowych.

Na podstawie art. 131 § 1 Kodeksu pracy tygodniowy czas pracy łącznie z godzinami nadliczbowymi nie może przekraczać przeciętnie 48 godzin w przyjętym okresie rozliczeniowym. Ograniczenie przewidziane w § 1 nie dotyczy pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy (art. 131 § 2 Kodeksu pracy).

Zgodnie z art. 132 § 1 Kodeksu pracy pracownikowi przysługuje w każdej dobie prawo do co najmniej 11 godzin nieprzerwanego odpoczynku, z zastrzeżeniem § 3 oraz art. 136 § 2 i art. 137. Jednakże na podstawie art. 132 § 2 pkt 1 Kodeksu pracy Przepis § 1 nie dotyczy pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy.

W świetle art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pracownicy zarządzający w imieniu pracodawcy zakładem pracy, dojeżdżający samochodami służbowymi do/z miejsca zamieszkania bądź zameldowania z/do siedziby płatnika nie uzyskują przychodów ze stosunku pracy w postaci innego nieodpłatnego świadczenia w sytuacji, gdy wynika to z charakteru zadań służbowych realizowanych przez tychże pracowników.

Ponadto przepisy dotyczące określania przychodu ze stosunku pracy, w szczególności dotyczące innych nieodpłatnych świadczeń należy rozpatrywać w kontekście przepisów obowiązujących pracowników określających m.in. zasady użytkowania i dbania o powierzone pracownikom mienie. Jak bowiem wynika z dyspozycji art. 124 § 2 Kodeks pracy pracownik odpowiada w pełnej wysokości również za szkodę w mieniu innym niż wymienione w § 1, powierzonym mu z obowiązkiem zwrotu albo do wyliczenia się. Z powyższego wynika, że realizacja obowiązków służbowych przez pracownika nie może generować dla tego pracownika dodatkowego przychodu ze stosunku pracy.

Zatem należy stwierdzić, iż w przedstawionym zdarzeniu przyszłym przydzielenie samochodu służbowego, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku służbowego, o ile samochód ten jest wykorzystywany w celach służbowych, a nie osobistych pracownika. W konsekwencji przejazdy do/z miejsca zamieszkania bądź zameldowania z/do siedziby płatnika nie będą generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy te bowiem stanowią realizację celu służbowego jakim jest dyspozycyjność kadry zarządzającej; stała gotowość do użytkowania samochodu służbowego w celu wykonywania służbowych zadań.

Oznacza to, że przejazdy pracowników zarządzających w imieniu pracodawcy zakładem pracy na trasie do/z miejsca zamieszkania bądź zameldowania z/do siedziby Spółki – o ile w istocie nie służą osobistym celom tychże pracowników lecz wykorzystywane są w ramach realizacji zadań służbowych - nie stanowią nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu przepisu art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem ich wartości nie można uważać za przychód pracowników ze stosunku pracy.

Powyższe oznacza, że w przedmiotowej sprawie stanowisko wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się natomiast do wskazanych przez wnioskodawcę interpretacji indywidualnych należy stwierdzić, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie są wiążące przy wydaniu przedmiotowej interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu ul. Kośnego 70, 45-372 Opole, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.