Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-235/13/SK
z 28 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 26 lutego 2013 r.), uzupełnionym w dniu 20 maja 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wskazanych we wniosku wydatków dotyczących lokalu, będącego przedmiotem umowy dzierżawy – jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 26 lutego 2013 r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie sposobu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej wskazanych we wniosku wydatków dotyczących lokalu, będącego przedmiotem umowy dzierżawy. Wniosek powyższy nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 30 kwietnia 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-235/13/SK, wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 20 maja 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni prowadzi jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie pośrednictwa w sprzedaży nieruchomości oraz w zakresie świadczenia usług w zakresie kosmetyki. W maju 2012 r. dla potrzeb salonu kosmetycznego Wnioskodawczyni wydzierżawiła od Spółdzielni Mieszkaniowej lokal. Pierwotnie lokal ten przeznaczony był pod działalność zakładu krawieckiego. Dla celów prowadzonej działalności gospodarczej oraz w związku z wymogami sanitarno-epidemiologicznymi i dla podniesienia wartości estetycznej lokalu, Wnioskodawczyni poniosła następujące wydatki na jego remont:

• wymiana szyby witrynowej,
• wymiana posadzki tj. położenie płytek ceramicznych,
• podwieszenie sufitu z wymianą oświetlenia,
• malowanie ścian.
  
  

Łączny koszt remontu wyniósł 4.688,54 zł. Za wymianę szyby witrynowej Spółdzielnia Mieszkaniowa zwróci 20% poniesionych wydatków.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wyżej wymieniony zakres prac remontowych, pozwala ująć ww. wydatki bezpośrednio w kosztach uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej, czy też nakłady te należy traktować jako ulepszenie wartości środka trwałego, czyli inwestycję w obcym środku trwałym?

Zdaniem Wnioskodawczyni, istotą remontu jest przywrócenie pierwotnego stanu technicznego i użytkowego lokalu wraz z wymianą zużytych składników technicznych, które nie ma na celu zmiany funkcji lokalu, a następuje w trakcie zwykłej eksploatacji. Poniesione koszty miały na celu przywrócić pierwotny poziom techniczny użytkowanego lokalu, tj. pierwotną zdolność użytkową utraconą na skutek upływu czasu i eksploatacji (nie zwiększają jego wartości początkowej). Wnioskodawczyni uważa, iż poniesione nakłady można bezpośrednio ująć w ciężar kosztów prowadzonej działalności, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Natomiast błędne byłoby zaliczenie ww. kosztów do inwestycji w obcym środku trwałym, gdyż nakłady i prace nie miały na celu przebudowy, rozbudowy, rekonstrukcji, adaptacji łub modernizacji pomieszczenia. Wpływały one tylko na dostosowaniu lokalu do wymogów sanitarno-epidemiologicznych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam co następuje:

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23 ustawy.

Kosztami uzyskania przychodów są więc wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Kosztami uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23 (art. 22 ust. 8 ww. ustawy).

W myśl art. 22a ust. 1 pkt 1 ww. ustawy, amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością - o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Przepis art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, iż amortyzacji podlegają również, z zastrzeżeniem art. 22c, niezależnie od przewidywanego okresu używania przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych, zwane dalej "inwestycjami w obcych środkach trwałych" - zwane także środkami trwałymi.

Przepisy prawa podatkowego nie definiują wprost, co należy rozumieć przez inwestycje w obcych środkach trwałych, ale definiują pojęcie inwestycji. Zgodnie z art. 5a pkt 1 ww. ustawy inwestycje to środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2013 r. poz. 330, zwanej dalej "ustawą o rachunkowości").

Środki trwałe w budowie to zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego (art. 3 ust. 1 pkt 16 ww. ustawy o rachunkowości). Biorąc pod uwagę te definicje można stwierdzić, że inwestycje w obcych środkach trwałych to ogół działań (nakładów) podatnika odnoszących się do niestanowiącego jego własności środka trwałego, które zmierzają do jego ulepszenia, tzn. polegają na jego przebudowie, rozbudowie, rekonstrukcji, adaptacji lub modernizacji. Zgodnie z przyjętą linią orzecznictwa sądowego poprzez „inwestycje w obcych środkach trwałych” należy rozumieć nakłady ponoszone na ulepszenie istniejącego już środka trwałego, który nie stanowi własności (współwłasności) podatnika, jest jednak wykorzystywany, na podstawie stosownej umowy (najmu, dzierżawy itp.). Przy czym, adaptacją jest przystosowanie obiektu do nowej funkcji, której dotychczas nie pełnił.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawczyni dzierżawi od Spółdzielni lokal, w którym uprzednio znajdował się zakład krawiecki, a który przeznaczony jest na prowadzenie działalności gospodarczej (salonu kosmetycznego). W związku z wymogami sanitarno-epidemologicznymi oraz z uwagi na estetykę pomieszczenia, Wnioskodawczyni poniosła wydatki na jego remont w tym na wymianę szyby witrynowej, wymianę posadzki (położenie płytek ceramicznych), podwieszenie sufitu z wymianą oświetlenia, malowanie ścian. Łączny koszt remontu wyniósł 4.688,54 zł. Za wymianę szyby witrynowej Spółdzielnia mieszkaniowa zwróci Wnioskodawczyni 20% poniesionych wydatków. Mając na względzie cyt. wyżej przepisy oraz przedstawiony stan faktyczny sprawy, stwierdzić należy, iż Wnioskodawczyni poniosła wydatki na przystosowanie (adaptację) dzierżawionego lokalu na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej, a zatem lokalu nie będącego jej własnością. W wyniku przeprowadzonych prac, lokal, który uprzednio był wykorzystywany jako zakład krawiecki, stał się zdatny do wykorzystania na potrzeby prowadzenia przez Wnioskodawczynie w ramach działalności gospodarczej gabinetu kosmetycznego. W związku z tym, nakłady adaptacyjne jakie Wnioskodawczyni poniosła dotyczące dzierżawionego lokalu stanowią inwestycję w obcym środków trwałym w rozumieniu art. 22a ust. 2 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W konsekwencji wydatki te mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów wyłącznie pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym. Przy czym, z uwagi na fakt, iż jak wskazano we wniosku, Wnioskodawczyni otrzyma zwrot (20%) poniesionych wydatków z tytułu wymiany szyby witrynowej, to do kosztów uzyskania przychodów prowadzonej działalności gospodarczej możliwe jest zaliczenie odpisów amortyzacyjnych, jednakże tylko od tej części ich wartości początkowej, która odpowiada wydatkom poniesionym przez Wnioskodawczynię (nie zwróconym jej w jakiejkolwiek formie). Zgodnie bowiem z art. 23 ust. 1 pkt 45 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, odpisów z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych dokonywanych, według zasad określonych w art. 22a-22o, od tej części ich wartości, która odpowiada poniesionym wydatkom na nabycie lub wytworzenie we własnym zakresie tych środków lub wartości niematerialnych i prawnych, odliczonym od podstawy opodatkowania podatkiem dochodowym albo zwróconym podatnikowi w jakiejkolwiek formie.

W związku z powyższym przedstawione we wniosku stanowisko uznano za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.