Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/2/415-8/13/SD
z 27 maja 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 18 lutego 2013 r. (data wpływu do tut. BKIP 25 lutego 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo obliczając od zasądzonej należności z tytułu wynagrodzenia za pracę w postaci zasądzonego dodatku wyrównawczego należną zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 18%, przekazując ją do Urzędu Skarbowego w terminie do 20 stycznia 2013 r. - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 lutego 2013 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy Wnioskodawca postąpił prawidłowo obliczając od zasądzonej należności z tytułu wynagrodzenia za pracę w postaci zasądzonego dodatku wyrównawczego należną zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 18%, przekazując ją do Urzędu Skarbowego w terminie do 20 stycznia 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Sąd Okręgowy Wydział Pracy wyrokiem z dnia 19 marca 2012 r. zasądził od Spółki na rzecz byłego pracownika („Pracownik”) kwotę 265.329,83 zł, stanowiącą skapitalizowaną (tj. obejmującą odsetki za opóźnienie w zapłacie) równowartość dodatku wyrównawczego w rozumieniu art. 5 ust. 6 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844 ze zm.). W wyroku tym zasądzono od Spółki na rzecz Pracownika również kwotę 13.201 zł tytułem kosztów sądowych. Rozstrzygnięcie Sądu I instancji uprawomocniło się z dniem 06 grudnia 2012 r. wraz z oddaleniem przez Sąd Apelacyjny apelacji Spółki od ww. wyroku Sądu Okręgowego. Wyrokiem Sądu Apelacyjnego zasądzono na rzecz Pracownika kwotę 5.400 zł tytułem kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym.

Jak wynika z treści uzasadnienia ww. wyroku Sądu Okręgowego z dnia 19 marca 2012 r. zasądzona na rzecz Pracownika kwota należności głównej odpowiada kalkulacji tej kwoty przygotowanej na potrzeby postępowania sądowego przez Spółkę. Z uzasadnienia wyroku Sądu I instancji wynika, że prawidłowość wyliczonej przez Powoda, a prawomocnie zasądzonej kwoty należności głównej nie była kwestionowana przez Pracownika.

W dniu 02 kwietnia 2012 r. Spółka zrealizowała wyrok z 19 marca 2012 r. w części dotyczącej pkt 5 wyroku, tj. dokonała zapłaty na rzecz powoda kwoty 5.600,80 zł dokonując obowiązkowych potrąceń należności publiczno-prawnych. W związku z powyższym przesłano na rachunek bankowy powoda kwotę 3.922,97 zł netto.

W grudniu 2012 r. Spółka zrealizowała wyrok wypłacając zasądzone należności na rachunek bankowy powoda dokonując odpowiednich potrąceń publiczno-prawnych (265.329,83 zł minus 5.600,80 zł zrealizowane 02 kwietnia 2012 r. tj. 259.729,03 zł)

Na kwotę 265.329,83 zł składają się:

• kwota 5.600,80 zł tytułem dodatku wyrównawczego zrealizowana 02 kwietnia 2012 r. (rygor natychmiastowej wykonalności) oraz kwota 259.729,03 zł zrealizowana w grudniu 2012 r., tj. na którą składają się:
• kwota 203.214,00 zł tytułem dodatku wyrównawczego,
• kwota 13.793,00 zł tytułem nagrody jubileuszowej,
• kwota 42.722,03 zł tytułem odsetek.
  
  

Obliczając kwotę netto dokonano odpowiednich potrąceń publiczno-prawnych, w efekcie czego przesłano na rachunek bankowy Powoda łącznie kwotę 205.207,28 zł.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy od zasądzonej należności z tytułu wynagrodzenia za pracę w postaci zasądzonego dodatku wyrównawczego zakład pracy postąpił prawidłowo obliczając należną zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych w wysokości 18%, przekazując ją do Urzędu Skarbowego w terminie do 20 stycznia 2013 r.?

Zdaniem Wnioskodawcy, wypłacono zasądzone wynagrodzenie zgodnie z przepisami ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. W myśl art. 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1991 r., Nr 80, poz. 350 z późn. zm.; winno być Dz. U. z 2012 r. poz. 391 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Wynagrodzenie wypłacono także w oparciu o art. 12, art. 26 ust. 1, art. 27, art. 27b, art. 31 oraz art. 32, w tym ust. 1, który wskazuje, że zaliczki:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Zgodnie z art. 21 ust.1 pkt 95 ustawy o pdof, wolne od podatku dochodowego są odsetki od nieterminowej wypłaty wynagrodzeń. Z związku z tym wypłaciliśmy odsetki bez potrącenia podatku.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm., dalej: „ustawa o pdof”), jest zasada powszechności opodatkowania. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o pdof, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku. Z treści powołanego przepisu wynika zatem, iż opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy, bądź od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku w drodze rozporządzenia.

W art. 10 ust. 1 ustawy o pdof, wymienione zostały źródła przychodów, do których w pkt 1 zaliczono stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, pracę nakładczą, emeryturę lub rentę. W myśl art. 11 ust. 1 ustawy o pdof, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Natomiast na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy o pdof, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym. Takim przychodem jest również należność z tytułu wynagrodzenia za pracę w postaci zasądzonego dodatku wyrównawczego. Zatem w świetle zacytowanego powyżej przepisu należności wynikające ze stosunku pracy stwierdzone prawomocnym wyrokiem sądowym są przychodem ze stosunku pracy.

Zgodnie z art. 5 ust. 6 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. Nr 90, poz. 844 ze zm.), jeżeli wypowiedzenie warunków pracy i płacy powoduje obniżenie wynagrodzenia, pracownikom, o których mowa w ust. 5, przysługuje, do końca okresu, w którym korzystaliby ze szczególnej ochrony przed wypowiedzeniem lub rozwiązaniem stosunku pracy, dodatek wyrównawczy obliczony według zasad wynikających z Kodeksu pracy.

Zgodnie z art. 297 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz. U. z 1997 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.), Minister Pracy i Polityki Socjalnej określi w drodze rozporządzenia:

1.sposób ustalania wynagrodzenia:

1. przysługującego w okresie niewykonywania pracy,
2. stanowiącego podstawę ustalania wysokości kar pieniężnych, potrąceń, odszkodowań, odpraw pośmiertnych lub innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy,

2.sposób ustalania wysokości dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia.

Na mocy ww. delegacji ustawowej zostało wydane w dniu 29 maja 1996 r. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie sposobu ustalania wynagrodzenia w okresie niewykonywania pracy oraz wynagrodzenia stanowiącego podstawę obliczania odszkodowań, odpraw, dodatków wyrównawczych do wynagrodzenia oraz innych należności przewidzianych w Kodeksie pracy (Dz. U. Nr 62, poz. 289 ze zm.).

Tym samym wypłacone pracownikowi należności z tytułu wynagrodzenia za pracę w postaci zasądzonego dodatku wyrównawczego stanowią dla tego pracownika przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu. W konsekwencji Wnioskodawca jest zobowiązany obliczyć, pobrać i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy od osób fizycznych, zgodnie z art. 31, 32 i 38 ustawy o pdof.

Zgodnie z art. 31 ustawy o pdof, osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej, zwane dalej „zakładami pracy”, są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej lub spółdzielczego stosunku pracy, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego wypłacane przez zakłady pracy, a w spółdzielniach pracy - wypłaty z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej.

Przy czym zasady obliczania zaliczek na podatek z tytułu przychodów ze stosunku pracy wynikają z art. 32 ustawy o pdof.

Stosownie do art. 32 ust. 1 ustawy o pdof, zaliczki, o których mowa w art. 31, za miesiące od stycznia do grudnia, z zastrzeżeniem ust. 1a, wynoszą:

1. za miesiące od początku roku do miesiąca włącznie, w którym dochód podatnika uzyskany od początku roku w tym zakładzie pracy przekroczył kwotę stanowiącą górną granicę pierwszego przedziału skali - 18% dochodu uzyskanego w danym miesiącu;
2. za miesiące następujące po miesiącu, w którym dochód uzyskany od początku roku przekroczył kwotę, o której mowa w pkt 1 - 32% dochodu uzyskanego w danym miesiącu.
   
   

Natomiast w myśl art. 38 ust. 1 ustawy o pdof, płatnicy, o których mowa w art. 31 i 33-35, przekazują, z zastrzeżeniem ust. 2 i 2a, kwoty pobranych zaliczek na podatek w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano zaliczki, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika, a jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną, według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby. Jeżeli między kwotą potrąconego podatku a kwotą wpłaconego podatku występuje różnica, należy ją wyjaśnić w deklaracji, o której mowa w ust. 1a.

W świetle powyższych przepisów stwierdzić należy, iż Wnioskodawca jako płatnik obowiązany był do obliczenia i pobrania zaliczki na podatek dochodowy od należności z tytułu wynagrodzenia za pracę w postaci zasądzonego dodatku wyrównawczego oraz wpłacenia jej na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według Jego siedziby w terminie do dnia 20 miesiąca następującego po miesiącu, w którym pobrano tą zaliczkę, tj. w terminie do 20 stycznia 2013 r.

Natomiast odnośnie opodatkowania zasądzonych odsetek za opóźnienie w zapłacie tut. Organ wskazuje co następuje.

Stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o pdof, zwolnione z opodatkowania są odsetki z tytułu nieterminowej wypłaty wynagrodzeń i świadczeń z tytułów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1.

Tak więc, zwolnienie to obejmuje tylko takie odsetki, które spełniają równocześnie następujące warunki:

• świadczenia, od których są naliczane zaliczone zostały do źródła przychodów, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy o pdof,
• płatne są z tytułu nieterminowej wypłaty świadczeń.
  
  

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Sąd Okręgowy Wydział Pracy zasądził od Spółki na rzecz byłego pracownika kwotę 265.329,83 zł, stanowiącą skapitalizowaną (tj. obejmującą odsetki za opóźnienie w zapłacie), równowartość dodatku wyrównawczego w rozumieniu art. 5 ust. 6 ustawy o szczególnych zasadach rozwiązywania stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

W związku z powyższym stwierdzić należy, że wskazane we wniosku odsetki, spełniają łącznie przesłanki, określone w cytowanym art. 21 ust. 1 pkt 95 ustawy o pdof, są bowiem odsetkami należnymi z tytułu nieterminowego wypłacenia świadczenia mającego swe źródło w stosunku pracy, a w związku z tym ich wypłata będzie korzystać ze zwolnienia od opodatkowania.

Reasumując, stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-100 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – j.t. Dz. U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.