Interpretacja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach
IBPBI/1/415-312/13/BK
z 21 czerwca 2013 r.

Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawczyni przedstawione we wniosku z dnia 8 marca 2013 r. (data wpływu do tut. Biura 27 marca 2013 r.), uzupełnionym w dniu 6 czerwca 2013 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu naprawy samochodów uszkodzonych w trakcie świadczenia usług przewozu - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 27 marca 2013 r. do tut. Biura wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej wydatków z tytułu naprawy samochodów uszkodzonych w trakcie świadczenia usług przewozu. Ww. wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z dnia 24 maja 2013 r. Znak: IBPBI/1/415-312/13/BK wezwano do jego uzupełnienia, co też nastąpiło w dniu 6 czerwca 2013 r.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawczyni działając w charakterze podwykonawcy (zleceniobiorcy) świadczy usługi transportowe przewożąc samochody na rzecz spółki akcyjnej do wyznaczonych i wskazanych

przez Zleceniodawcę miejsc. Zleceniodawcą usługi jest firma spedycyjna i na jej rzecz wystawiona jest faktura VAT za wykonanie usługi transportowej. Podczas świadczenia usług transportowych czasem dochodzi do lekkich uszkodzeń przewożonych samochodów np. porysowania lakieru, uszkodzenia lusterek, zderzaków, wycieraczek itp. Naprawy tych uszkodzeń dokonuje spółka akcyjna. Następnie kosztami tych napraw obciążany jest spedytor (dalej: „Zleceniodawca”). Spedytor przenosi to obciążenie na Wnioskodawczynię (dalej: „Zleceniobiorca”), bezpośrednio świadczącą usługę przewozu.

Wnioskodawczyni pokrywa koszty naprawy samochodów uszkodzonych w trakcie przewozu. Obciążenie za naprawę następuje poprzez wystawienie noty obciążającej z tytułu „szkody transportowej wg załączników”. Załączniki stanowią kalkulację ceny naprawy, tj. zużytych części zamiennych i materiałów.

W uzupełnieniu wniosku, ujętym w piśmie z dnia 31 maja 2013 r., wskazano m.in., iż:

1. Wnioskodawczyni zgodnie z art. 24a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych prowadzi podatkową księgę przychodów i rozchodów,
2. przyczyny uszkodzeń przewożonych samochodów są niezależne od działań pracowników Wnioskodawczyni. Często, mimo zachowania należytej staranności przy załadunku, jak i przy rozładunku, jak również przy maksymalnym zabezpieczeniu przewożonego ładunku, dochodzi do lekkich uszkodzeń (zadrapań, drobnych uszkodzeń felg, lusterek). Nadto przeciążenia w transporcie będące wynikiem nagłych zdarzeń na drodze, jak w szczególności gwałtownego hamowania, skręcania, mogą być przyczyną naprężeń skutkujących powstaniem niektórych uszkodzeń. Pracownicy w tych przypadkach nigdy nie byli karani mandatami za wykroczenie drogowe. Uszkodzenia nie są następstwem działań tych pracowników, skutkujących nałożeniem mandatu za niebezpieczną jazdę. Są zazwyczaj efektem działań, na które pracownik nie miał i nie mógł mieć wpływu. Mają charakter obiektywny. Pracownicy nie są obciążani kosztami naprawy powstałych uszkodzeń,
3. Wnioskodawczyni posiada ubezpieczenie od odpowiedzialności cywilnej przewoźnika (OC Przewoźnika), a szkody są zgłaszane do ubezpieczyciela. Wypłata odszkodowania uzależniona jest od złożenia stosownych dokumentów,
4. naprawa szkód powstałych w trakcie przewozu odbywa się na zasadzie odpowiedzialności za uszkodzenie przesyłki powstałe od przyjęcia jej do przewozu, aż do jej wydania (wg prawa przewozowego). Spedytor (bezpośredni zleceniodawca Wnioskodawczyni) jest obciążany kosztami naprawy przez Spółkę Akcyjną i następnie przenosi je na bezpośredniego wykonawcę transportu, czyli na Wnioskodawczynię. Brak jest pisemnej umowy w tym zakresie ponieważ zlecenie wykonania transportu często przekazywanej jest telefonicznie lub e-mailowo. Zaś odpowiedzialność za transport wynika wprost z prawa przewozowego,
5. kwota wynikająca z noty obciążeniowej wystawionej przez Zleceniodawcę nie jest karą umowną w rozumieniu art. 483 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16 poz. 93 z poźn. zm.). Nie jest określona w umowie, wynika zaś z każdorazowo ustalonej kwoty w wysokości kosztów naprawy. Kara umowna powinna być zastrzeżona w umowie. Dodatkowo postanowienie takie powinno wskazywać na określoną sumę, która nie musi odpowiadać kwocie poniesionej szkody. Strony w przedstawionej sprawie takiego postanowienia nie zawierały. Naprawienie szkody wynika z prawa przewozowego.
6. Wnioskodawczyni poza notą obciążeniową posiada kosztorys napraw, w oparciu o który sporządzana jest nota. Uszkodzenie nadto udokumentowane jest zdjęciami, protokołami odbioru w zależności od danej sprawy i firmy gdzie towar jest rozładowywany. Każda firma ma inne procedury przyjęcia ładunku,
7. Wnioskodawczyni otrzymuje kosztorys naprawy (uszkodzenia są ustalane w obecności pracownika Wnioskodawczyni w momencie odbioru i rozładunku i potwierdzone protokołem odbioru). Wnioskodawczyni posiada możliwość weryfikowania wysokości kosztów naprawy, a w szczególności ustalenia ich wartości rynkowej,
8. pokrycie kosztów naprawy uszkodzeń powstałych w trakcie przewożenia samochodów ma pośredni wpływ na uzyskiwane przychody. Po pierwsze, Wnioskodawczyni uzyskuje przychód z tytułu przewiezienia przedmiotowych samochodów, który jest zdecydowanie wyższy niż pokryte koszty naprawy przewożonego ładunku, po drugie likwidacja szkody w przewożonym ładunku tworzy dobry wizerunek firmy, co ma niebagatelne znaczenie przy dalszej współpracy i możliwości pozyskiwania nowych zleceń. Dzięki rzetelności firmy, spedytorzy przekazują Wnioskodawczyni zlecenia przewozu i dzięki temu jej firma może wykonywać usługi przewozu na rynku, tak krajowym jak i zagranicznym. Tym samym Wnioskodawczyni dba o zabezpieczenie źródła przychodów.
   
   

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy wydatki ponoszone przez Wnioskodawczynię na naprawę uszkodzonych w trakcie transportu samochodów mogą stanowić koszty uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawczyni, wydatki ponoszone na naprawy samochodów stanowią koszt uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem koszów wymienionych w art. 23 ww. ustawy. Warunkiem uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest wykazanie związku przyczynowo-skutkowego. Wprawdzie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad albo zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonanych robót i usług, jednakże zdaniem Wnioskodawczyni przepis ten w przypadku opisywanych powyżej obciążeń za naprawy samochodów nie będzie miał zastosowania. Zgodnie ze stanem faktycznym, Wnioskodawczyni nie jest obciążana kara umowną, ani odszkodowaniem z tytułu wadliwie wykonanej usługi, czy też karą, umowną i odszkodowaniem z tytułu zwłoki w usunięciu wad wykonanych usług. Mimo, że zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, kary umowne i odszkodowania z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonywanych robót i usług nie stanowią kosztów podatkowych, to zakres tego przepisu nie obejmuje wszystkich kar umownych oraz odszkodowań. A contrario, kary umowne lub odszkodowania z innych tytułów niż wymienione w art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy, są kosztami uzyskania przychodów, oczywiście po spełnieniu warunków z art. 22 ust. 1 tej ustawy. Co istotne, zapłata kary umownej lub odszkodowania częstokroć jest warunkiem dalszego funkcjonowania źródła przychodów, np. utrzymania stosunków handlowych z kontrahentem lub uniknięcia bankructwa i likwidacji podatnika. Okoliczność ta potęguje słuszność stanowiska, że inne poza wymienionymi wprost w art. 23 ust. 1 pkt 19 cyt. ustawy, kary umowne i odszkodowania mogą stanowić koszt uzyskania przychodu. Ten pogląd potwierdzają także, zdaniem Wnioskodawczyni, organy podatkowe. Jak wskazuje, w analizowanym przypadku istotne znaczenie ma fakt, że realizując zlecenie na podstawie umowy o przewóz rzeczy, firma Wnioskodawczyni przyjmuje odpowiedzialność za przewożone mienie i zobowiązana jest tym samym do naprawienia ewentualnych szkód. Istotą umowy przewozu rzeczy jest rezultat, czyli dostarczenie przewożonych rzeczy do miejsca przeznaczenia.

W przypadku przewozów krajowych do umów przewozu zawieranych z przewoźnikami zastosowanie mają m.in. przepisy kodeksu cywilnego oraz przepisy ustawy z dnia 15 listopada 1984 r. Prawo przewozowe (Dz.U. 2000 r. Nr 50, poz. 601 ze zm. – winno być t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 1173). Przedsiębiorca prowadzący działalność w zakresie usług transportowych, wykonujący przewozy towarów odpowiada na zasadzie ryzyka za szkody wyrządzone w przewożonym towarze powstałe podczas transportu. W przypadku uszkodzenia lub kradzieży przewożonego towaru firma transportowa zobowiązana jest do naprawienia szkody za niewykonaną usługę. Firma transportowa odpowiada za szkody nawet wtedy, gdy zleci wykonanie usługi innemu przewoźnikowi (podwykonawcy). Wynika to wprost z art. 5 ustawy Prawo przewozowe, który stanowi, że przewoźnik może powierzać wykonanie przewozu innym przewoźnikom na całej przestrzeni przewozu lub jej części, jednakże ponosi odpowiedzialność za ich czynności jak za swoje własne.

W przypadku utraty przedmiotu transportu, zgodnie z art. 80 Prawa przewozowego, wysokość odszkodowania za utratę towaru nie może przewyższać wartości, którą ustala się na podstawie i w następującej kolejności:

1. ceny wskazanej w rachunku dostawcy lub sprzedawcy, albo
2. ceny wynikającej z cennika obowiązującego w dniu nadania przesyłki do przewozu bądź,
3. wartości rzeczy tego samego rodzaju i gatunku w miejscu i czasie ich nadania.
   
   

W razie niemożności ustalenia wysokości odszkodowania w sposób określony w ww. pkt 1-3, wysokość tę ustala rzeczoznawca. W razie utraty przesyłki z deklarowaną wartością należy się odszkodowanie w wysokości deklarowanej, a w razie ubytku – w odpowiedniej części, chyba, że przewoźnik udowodni, że wartość deklarowana przewyższa wartość ustaloną w sposób określony w ww. pkt 1-3. Z kolei w razie uszkodzenia przesyłki odszkodowanie ustala się w wysokości odpowiadającej procentowemu zmniejszeniu się wartości (art. 81 Prawa przewozowego).

Wysokość tego odszkodowania nie może jednak przewyższać kwoty odszkodowania przysługującego za:

• utratę całej przesyłki, jeżeli doznała ona obniżenia wartości wskutek uszkodzenia,
• ubytek tej części przesyłki, która doznała obniżenia wartości wskutek uszkodzenia.
  
  

Wątpliwości może nadto budzić kwestia, czy zasadne jest uznanie, że wykonana usługa przewozu dotknięta jest wadą.

Zleceniodawca, w konsekwencji naprawy szkody jest odbiorcą usługi bez wady (wada jest usunięta poprzez naprawę uszkodzonych elementów samochodu).

Reasumując, zdaniem Wnioskodawczyni, kwoty uiszczone tytułem naprawy uszkodzeń powstałych w trakcie transportu mogą stanowić koszty uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Na potwierdzenie prezentowanego stanowiska Wnioskodawczyni powołała:

1.postanowienia:

• Naczelnika Urzędu Skarbowego Poznań-Grunwald z dnia 12 marca 2007 r. Znak: AD-II-J/423/01/07,
• Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie Znak: 1472/ROP1/423-222/07/KUMK,

2.pismo Izby Skarbowej w Poznaniu z dnia 30 czerwca 2004 r. Znak: PD-P/005W-142/03,

3.interpretację indywidualną z dnia 4 kwietnia 2008 r. Znak: IPPB3/423-93/08-2/ER,

4.wyrok Sądu Najwyższego z dnia 4 kwietnia 1990 r. sygn. akt IV CR 1051/1989.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawczyni w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 361 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

• musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,
• nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy, wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów,
• musi być należycie udokumentowany.
  
  

Generalnie należy przyjąć, iż kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, bądź też zabezpieczenie lub zachowanie tego źródła przychodów, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku, a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodu bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Zauważyć przy tym należy, iż konieczność poniesienia danego wydatku nie może wynikać z zaniedbań, braku nadzoru lub sprzecznych z prawem działań podatnika.

Wydatki związane z obciążeniem przewoźników kosztami naprawy uszkodzonych w trakcie transportu rzeczy (samochodów), nie zostały wprost ujęte w katalogu negatywnym zawartym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tj. katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Nie stanowi to jednak wystarczającej przesłanki do zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Zauważyć przy tym należy, iż zgodnie z art. 23 ust. 1 pkt 19 ww. ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kar umownych i odszkodowań z tytułu wad dostarczonych towarów, wykonywanych robót i usług oraz zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad lub zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonywanych robót i usług.

Istotą tego przepisu jest niezaliczanie do kosztów uzyskania przychodów odszkodowań (kar umownych) związanych generalnie z wadami towarów lub usług bądź zwłoką w usuwaniu tych wad. Wszystkie wskazane wyżej kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Ustawodawca wyłącza je z kosztów uzyskania przychodów, nie chcąc „premiować” przypadków nienależytego wykonania zobowiązania.

Przy czym w myśl art. 483 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93 ze zm.), można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy (kara umowna).

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiują w odrębny sposób terminu „wadliwy”, wobec czego należy uznać, że pojęcie to powinno być w kontekście analizowanego przepisu rozumiane w sposób przyjęty w języku potocznym. Na gruncie języka polskiego słowo „wadliwy” oznacza tyle, co „mający wady, usterki defekty, wskazujący braki, błędy, niewłaściwy, nieprawidłowy, niepoprawny (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa 2003). W kontekście powyższego obarczona wadliwością będzie taka usługa, która została wykonana w sposób niepełny („wskazuje braki”), np. nie zostały przez przewoźnika spełnione wszelkie obowiązki ciążące na nim na mocy umowy zawartej z zamawiającym lub na mocy obowiązujących przepisów prawa.

Stosownie do norm art. 774 kodeksu cywilnego, przez umowę przewozu przewoźnik zobowiązuje się w zakresie działalności swojego przedsiębiorstwa do przewiezienia za wynagrodzeniem osób lub rzeczy. Usługi przewoźnika nie obejmują samego tylko działania, ale również jego rezultat. Jeżeli zatem usługa dostarczania towaru została wykonana, a w trakcie jej wykonania nastąpiło uszkodzenie przewożonego towaru i z tego tytułu na przewoźnika został nałożony obowiązek uiszczenia odszkodowania za zniszczony towar, to ma wówczas zastosowanie art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Oznacza to, iż wydatek związany z uiszczeniem odszkodowania z tytułu wadliwego wykonania umowy przewozu, w wyniku którego doszło do uszkodzenia przewożonego towaru, nie może stanowić kosztu uzyskania przychodu. Kwestia ta jednakże nie dotyczy sytuacji, gdy przewoźnik zostaje obciążony nie odszkodowaniem umownym (karą umowną), lecz kosztami naprawy przewożonego towaru, ustalanymi indywidualnie w zależności od sytuacji, gdy wydatki poniesione na ten cel nie stanowią w istocie odszkodowania umownego.

W konsekwencji o możliwości zaliczenia do kosztów podatkowych wydatku z tytułu naprawy towaru uszkodzonego w trakcie transportu, decydować będzie spełnienie przesłanek ogólnych, wynikających bezpośrednio z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z przedstawionego we wniosku oraz jego uzupełnieniu stanu faktycznego wynika m.in., iż Wnioskodawczyni prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą, polegającą na świadczeniu usług w zakresie przewozu towarów. Została obciążona przez spedytora, od którego otrzymała zlecenie wykonania usług transportowych na rzecz spółki akcyjnej, kwotą stanowiącą równowartość naprawy uszkodzonego w trakcie transportu mienia (samochodów). Jednocześnie, jak wskazuje, kwota jaką została obciążona nie stanowi w istocie kary umownej o której mowa w art. 483 § 1 kodeksu cywilnego, albowiem kwota ta nie jest określona w umowie, lecz jest każdorazowo ustalana i odpowiada wysokości kosztów naprawy. Naprawa szkód powstałych w trakcie przewozu odbywa się na zasadzie odpowiedzialności za uszkodzenie przesyłki powstałe od przyjęcia jej do przewozu, aż do jej wydania. Spedytor (bezpośredni zleceniodawca Wnioskodawczyni) jest obciążany kosztami naprawy i następnie przenosi je na bezpośredniego wykonawcę transportu, czyli na Wnioskodawczynię. Brak jest pisemnej umowy w tym zakresie, ponieważ zlecenie wykonania transportu często przekazywane jest telefonicznie lub e-mailowo. Odpowiedzialność za transport wynika jednakże wprost z prawa przewozowego. Jednocześnie uszkodzenie samochodów w trakcie transportu nie jest wynikiem zaniedbania pracowników lecz następstwem okoliczności, za które nie ponoszą oni odpowiedzialności finansowej. Pracownicy nie są obciążani kosztami naprawy powstałych uszkodzeń. Wnioskodawczyni poza notą obciążeniową posiada kosztorys napraw, w oparciu o który sporządzana jest nota. Uszkodzenie nadto udokumentowane jest zdjęciami, protokołami odbioru w zależności od danej sprawy i firmy gdzie towar jest rozładowywany. Każda firma ma inne procedury przyjęcia ładunku. Uszkodzenia są ustalane w obecności pracownika Wnioskodawczyni w momencie odbioru i rozładunku i potwierdzone protokołem odbioru. Wnioskodawczyni posiada możliwość weryfikowania wysokości kosztów naprawy, w szczególności ustalenia ich wartości rynkowej. Pokrycie kosztów naprawy uszkodzeń powstałych w trakcie przewożenia samochodów ma pośredni wpływ na uzyskiwane przychody. Po pierwsze, Wnioskodawczyni uzyskuje przychód z tytułu przewiezienia przedmiotowych samochodów, który jest zdecydowanie wyższy niż pokryte koszty naprawy przewożonego ładunku. Po drugie likwidacja szkody w przewożonym ładunku tworzy dobry wizerunek firmy, co ma niebagatelne znaczenie przy dalszej współpracy a możliwości pozyskiwania nowych zleceń. Dzięki rzetelności firmy, spedytorzy przekazują Wnioskodawczyni zlecenia przewozu, a dzięki temu jej firma może wykonywać usługi przewozu na rynku, tak krajowym jak i zagranicznym. Tym samym Wnioskodawczyni dba o zabezpieczenie źródła przychodów.

Mając na względzie ww. przepisy, w odniesieniu do przedstawionego powyżej stanu faktycznego stwierdzić należy, iż o ile w istocie, jak wynika ze złożonego wniosku ORD-IN oraz jego uzupełnieina:

• kwota, o której mowa we wniosku nie stanowi kary umownej, o której mowa w art. 23 ust. 1 pkt 19 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
• Wnioskodawczyni dołożyła należytej staranności w celu wykonania umowy, a uszkodzenie przewożonego ładunku, nie było spowodowane z winy umyślnej,
• poniesienie wydatków związanych z naprawą uszkodzonych samochodów służy zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów,

to wydatki związane z naprawą samochodów uszkodzonych w trakcie transportu, jakimi została obciążona mogą stanowić koszt uzyskania przychodu prowadzonej przez Nią pozarolniczej działalności gospodarczej, pod warunkiem należytego ich udokumentowania w sposób właściwy dla rodzaju prowadzonych ksiąg podatkowych.

Zauważyć przy tym należy, iż to na podatniku spoczywa ciężar wykazania związku przyczynowego pomiędzy ponoszonymi wydatkami, a osiąganymi przychodami oraz okoliczności, iż ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wysokość osiągniętych przychodów, bądź na zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Wykazanie takiego związku jest warunkiem koniecznym dla uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu.

Nadmienić należy również, iż niezależnie od możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wydatków z tytułu napraw uszkodzonych samochodów Wnioskodawczyni winna podjąć próbę dochodzenia od ubezpieczyciela kwoty odszkodowania, skoro takie ubezpieczenie zostało przez Nią zawarte (w celu wykazania, że wykorzystane zostały wszelkie dostępne możliwości zmniejszenia negatywnych skutków, jakie dla prowadzonej działalności gospodarczej stanowi obciążenie kosztami naprawy uszkodzonych w trakcie transportu samochodów).

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawczynię i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, 43-300 Bielsko-Biała, ul. Traugutta 2a.

doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.