Interpretacja Ministra Finansów
DD3/033/40/CRS/12/PK-835
z 14 grudnia 2012 r.
Mechanizm kojarzenia podobnych interpretacji
Na podstawie art. 14e § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749, z późn. zm.), Minister Finansów, w związku ze stwierdzeniem nieprawidłowości interpretacji indywidualnej z dnia 27 stycznia 2011 r. Nr IPPB4/415-848/10-4/MP wydanej w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie, zmienia z urzędu wyżej wymienioną interpretację i stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 22 października 2010 r., uzupełnionym pismem z dnia 21 grudnia 2010 r. o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie opodatkowania nadwyżki ryczałtu określonego w regulaminie wynagradzania nad wysokością diety wynikającej z rozporządzenia w sprawie podróży krajowych, jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 27 stycznia 2011 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie – działając na podstawie § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770, z późn. zm.) – wydał w imieniu Ministra Finansów interpretację indywidualną dotyczącą podatku dochodowego od osób fizycznych. Interpretacja wydana została na ww. wniosek złożony w dniu 27 października 2010 r.
We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Wnioskodawca należy do jednej z największych na świecie grup finansowych. Pod globalną marką skupiono dziesiątki towarzystw i spółek, których celem jest zapewnienie klientom bezpieczeństwa finansowego. Spółki Grupy zatrudniają ponad 200 tys. pracowników i specjalistów sprzedaży oraz działają w 56 krajach na pięciu kontynentach. Wnioskodawca dokonuje dystrybucji i serwisu w stosunku do tzw. spółek produktowych, na podstawie stosownych porozumień zawartych pomiędzy wskazanymi podmiotami. Głównym przedmiotem działalności Wnioskodawcy jest świadczenie usług pośrednictwa ubezpieczeniowego w zakresie ubezpieczeń indywidualnych i grupowych na życie oraz Otwartego Funduszu Emerytalnego (OFE). Jednocześnie wykonuje m.in. usługi pomocnicze w stosunku do usług ubezpieczeniowych oraz w stosunku do OFE. W celu wykonania swojej działalności Wnioskodawca zatrudnia pracowników, którzy wykonują obowiązki na podstawie umów o pracę zawartych zgodnie z polskimi regulacjami w zakresie prawa pracy. Wykonywanie zadań przez część pracowników wiąże się z koniecznością częstych wyjazdów poza stałe miejsce pracy, zarówno są to wyjazdy krajowe jak i zagraniczne. Do zadań pracowników należy m.in.: nawiązywanie nowych kontaktów handlowych, podtrzymywanie współpracy z obecnymi kontrahentami, szkolenie osób pracujących w oddziałach (Wnioskodawca posiada 44 oddziały), przeprowadzanie inwentaryzacji w oddziałach, promowanie i przedstawianie nowych produktów. Wyjazdy zagraniczne wiążą się z realizacją globalnej polityki Grupy i obejmują m.in.: udział w szkoleniu, zapoznanie się z nowymi produktami ubezpieczeniowymi, strategią sprzedażową.
Wnioskodawca przy podróżach służbowych zwraca pracownikom koszty przejazdów, noclegów, dojazdów środkami komunikacji miejscowej, innych udokumentowanych wydatków określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb oraz koszty całodziennego wyżywienia. Koszty całodziennego wyżywienia dla podróży krajowych zostały określone przez pracodawcę w postaci ryczałtu, przewyższającego wartość diet wynikających z rozporządzenia. Warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej krajowej zostały oparte na zapisach § 4 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia w sprawie podróży krajowych. Spółka nie wypłaca pracownikom diet według rozporządzenia w sprawie podróży krajowych, których wysokości określono dla pracowników zatrudnionych w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, lecz zgodnie z brzmieniem art. 775 § 3 KP, tj. wysokość diety została określona w regulaminie wynagradzania w kwocie 50 zł.
Dla określenia wysokości diety przy zagranicznych podróżach służbowych stosowane są stawki wynikające z Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (dalej rozporządzenie w sprawie podróży zagranicznych). Wnioskodawca podkreśla, że cel podróży służbowych pracowników wiąże się z profilem działalności Wnioskodawcy i ma związek z osiąganymi przez nią przychodami albo zachowaniem, czy też zabezpieczeniem źródła przychodów.
Wnioskodawca w niniejszym wniosku występuje we własnym imieniu celem ustalenia konsekwencji na gruncie podatku dochodowego od osób fizycznych, co bezpośrednio wpływa na obowiązki Spółki jako płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w stosunku do pracowników.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy wysokość ryczałtu określona w regulaminie wynagradzania przewyższająca wielkość diety, wynikającej z rozporządzenia w sprawie podroży krajowych, winna stanowić przychód podlegający opodatkowaniu dla pracowników?
Zdaniem Wnioskodawcy, nie ma on obowiązku, aby jako płatnik nadwyżkę ryczałtu doliczał do przychodów pracowników i opodatkował podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych, opodatkowaniu podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Z treści art. 12 ust. 1 ww. ustawy wynika, że za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. Natomiast w myśl art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowego od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej pracownika, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.
A zatem ustawodawca ograniczył wysokość zwolnienia od podatku wyłącznie do diet i innych należności za czas podróży służbowej pracownika, określonych w przepisach ustaw bądź wydanych przez Ministra Pracy i Polityki Społecznej stosownych rozporządzeniach. W art. 775 § 2 KP przekazano Ministrowi właściwemu do spraw pracy delegację do określenia w drodze rozporządzenia, wysokość oraz warunki ustalania należności przysługujących pracownikowi, zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju. Dalsze brzmienie wskazanego przepisu KP wskazuje co rozporządzenie winno zawierać. W § 3, 4 art. 775 KP zaznaczono, że warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż w sferze państwowej czy budżetowej określa się w układzie zbiorowym pracy lub regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, przy czym wysokość diety nie może być niższa niż dieta określona dla pracowników zatrudnionych w sferze państwowej czy budżetowej. W przypadku braku u Wnioskodawcy regulacji w powyższym zakresie pracownikom spoza sfery państwowej i budżetowej przysługują należności wynikające z rozporządzeń dotyczących podróży krajowych i zagranicznych. Podróżą służbową zgodnie z art. 775 KP jest każdy wyjazd pracownika na polecenie pracodawcy poza miejscowość, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałe miejsce pracy - w celu wykonania zadania służbowego.
Zgodnie z § 4 ust. 3 pkt 2 rozporządzenia w sprawie podróży krajowych dieta nie przysługuje pracownikowi przebywającemu w podróży służbowej, jeżeli pracownikowi zapewniono bezpłatne całodzienne wyżywienie. W przypadku podróży służbowych krajowych Wnioskodawca zwraca zatrudnionym na podstawie umowy o pracę pracownikom koszty całodziennego wyżywienia w postaci ryczałtu ustalonego w regulaminie wynagradzania, nie wypłaca pracownikom diet z tytułu podróży służbowych.
W przypadku nie wypłacania diet pracownikom ryczałt zapewniający całodzienne wyżywienie jest klasyfikowany zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jako inne należności za czas podróży służbowej pracownika. Dalsze brzmienie artykułu stanowi, że wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13. Zapis wyżej wskazanego artykułu zawiera słowo lub czyli rozłączność (alternatywę): w pierwszym przypadku zwolnienie należności przyznanych pracownikom za czas podróży służbowych do wysokości wynikającej z odrębnych ustaw, w drugim przypadku zwolnienie zgodnie z przepisami rozporządzeń w sprawie podróży krajowych i zagranicznych dla pracowników zatrudnionych w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej. Spółka nie jest jednostką państwową czy też samorządową jednostką sfery budżetowej, w związku z tym do niej zastosowanie będą miały odrębne ustawy, tj. Kodeks pracy. Stanowisko takie potwierdzone jest w art. 775 § 3 i § 5 KP. Art. 775 § 3 KP wyraźnie wskazuje, że warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u innego pracodawcy niż zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania.
W przypadku, gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie zawiera postanowień, o których mowa w § 3, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej odpowiednio według przepisów, o których mowa w § 2, czyli wynikających z rozporządzeń w sprawie podróży krajowych czy zagranicznych. W przypadku Wnioskodawcy, co zostało zaznaczone w stanie faktycznym, uregulowano w regulaminie wynagradzania zasady zwrotu wydatków za czas podróży służbowych odbywających się na terytorium kraju. W przypadku zaś podróży zagranicznych brak jest odrębnych regulacji zawartych w regulaminie wynagradzania, dlatego też stosowane jest rozporządzenie w sprawie podróży zagranicznych.
Na poparcie stanowiska Wnioskodawca przywołuje interpretację Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 8 października 2009 r. (sygn. IPPB2/415-454/09-4/AS), z dnia 26 stycznia 2009 r. (sygn. IPPB2/415-1513/08-2/AK), z dnia 23 lutego 2010 r. (sygn. IPPB1/415-934/09-5/KS), w których Minister Finansów zgodził się, że w przypadku, gdy Spółka sama finansuje koszty całodziennego wyżywienia pracowników (w przytoczonych interpretacjach dokonywano rzeczywistego zwrotu wydatków na podstawie rachunku bądź faktury), a pracownikom przebywającym w podróży służbowej nie są wypłacane diety, wartość finansowanych przez pracodawcę kosztów wyżywienia nie stanowi dla pracowników przychodu podlegającego opodatkowaniu.
W związku z powyższym Wnioskodawca uważa, że nie występują u niej obowiązki płatnika w zaprezentowanym wyżej stanie faktycznym.
Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, w interpretacji indywidualnej z dnia 27 stycznia 2011 r. Nr IPPB4/415-848/10-4/MP uznał stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego za prawidłowe.
Po analizie wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, obowiązujących przepisów prawa podatkowego, Minister Finansów stwierdza, co następuje.
Stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest niezgodne z przepisami ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r. poz. 361, z późn. zm.), w brzmieniu obowiązującym w 2010 r., zwanej dalej „ustawą”.
Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c, oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Na podstawie art. 12 ust. 1 ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.
Przychód pracownika powstaje z chwilą otrzymania lub postawienia do jego dyspozycji pieniędzy, wartości pieniężnych i wartości otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń (art. 11 ust. 1 ustawy).
Jednocześnie, stosownie do art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy, wolne od podatku są diety i inne należności za czas:
- podróży służbowej pracownika,
- podróży osoby niebędącej pracownikiem
– do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.
Wysokość oraz warunki ustalania należności z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej określa rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990, z późn. zm.), zwane dalej „rozporządzeniem MPiPS w sprawie krajowych podróży służbowych” – wydane na podstawie art. 775 § 2 ustawy – Kodeks pracy.
Zatem przedmiotowe zwolnienie jest limitowane wysokością diety i innych należności za czas podróży służbowej określonych w ww. rozporządzeniu.
W przypadku krajowych podróży służbowych dieta wynosi 23 zł za dobę podróży i jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży (§ 4 ust. 1). Pracownik nie otrzymuje diety, jeżeli zapewniono mu bezpłatne całodzienne wyżywienie (§ 4 ust. 3 pkt 2).
Z kolei, jak stanowi art. 775 § 3-5 ustawy – Kodeks pracy, warunki wypłacania należności z tytułu podróży służbowej pracownikowi zatrudnionemu u pracodawcy spoza sfery budżetowej (państwowej, samorządowej) określa się w układzie zbiorowym pracy lub w regulaminie wynagradzania albo w umowie o pracę, jeżeli pracodawca nie jest objęty układem zbiorowym pracy lub nie jest obowiązany do ustalenia regulaminu wynagradzania. Postanowienia układu zbiorowego pracy, regulaminu wynagradzania lub umowy o pracę nie mogą ustalać diety za dobę podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju w wysokości niższej niż dieta z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju określona dla pracownika, zatrudnionego w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej. W przypadku gdy układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania lub umowa o pracę nie określa warunków wypłacania należności z tytułu podróży służbowej, pracownikowi przysługują należności na pokrycie kosztów podróży służbowej według przepisów zawartych w rozporządzeniach Ministra Pracy i Polityki Społecznej wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy – Kodeks pracy.
W konsekwencji należy stwierdzić, że obowiązujące u danego pracodawcy spoza sfery budżetowej regulacje dotyczące wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikom odbywającym podróż służbową, mogą zatem przewidywać bardziej korzystne warunki przyznawania świadczeń z tego tytułu niż wynikające z przepisów Ministra Pracy i Polityki Społecznej wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustawy – Kodeks pracy. W takiej sytuacji pracownik jest uprawniony do otrzymania zwrotu poniesionych przez siebie wydatków na warunkach określonych w regulacjach zakładowych bądź określonych w umowie o pracę, jednakże ze zwolnienia od podatku – na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy – korzysta wyłącznie wartość tej części otrzymanych przez pracownika świadczeń na pokrycie kosztów wyżywienia w podróży (bez względu na formę tego świadczenia), która nie przekracza wysokości diety z tytułu podróży służbowej, czyli w przypadku podróży krajowych 23 zł za dobę podróży.
Jednocześnie wymaga podkreślenia, że ustawę Kodeks pracy nie można zaliczyć do „odrębnych ustaw”, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy, gdyż ustawa Kodeks pracy nie określa wysokość diet i innych należności za czas podróży służbowej, a jedynie daje podstawę prawną do określenia wysokości należności z tytułu podróży służbowej pracownika zatrudnionego u pracodawcy spoza sfery budżetowej (państwowej, samorządowej) w układzie zbiorowym pracy, w regulaminie wynagradzania lub w umowie o pracę. Dlatego też w przypadku pracowników Wnioskodawcy diety i inne należności za czas podróży pracownika są wolne od podatku dochodowego do wysokości określonej w „przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju”, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 16 ustawy.
Rezygnacja przez pracodawcę z wypłacania diety na rzecz zwrotu pracownikom wydatków na całodzienne wyżywienie w postaci ryczałtu ustalonego w regulaminie wynagradzania w kwocie 50 zł, nie oznacza zatem, iż w takiej sytuacji zwolnienie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy nie określa limitu dla należności związanych z wyżywieniem pracownika podczas podróży służbowej zgodnie z przepisami rozporządzenia MPiPS w sprawie krajowych podróży służbowych.
W świetle ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych istotne jest, że niezależnie od formy, w jakiej pracodawca zapewnia pracownikom wyżywienie podczas wykonywania zadań służbowych poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy, ze zwolnienia od podatku korzysta tylko ta część otrzymanego świadczenia związanego z wyżywieniem, która nie przekracza wysokości diety określonej w przepisach Ministra Pracy i Polityki Społecznej wydanych na podstawie art. 775 § 2 ustaw – Kodeks pracy.
Jednocześnie stosownie do postanowień przepisów prawa pracy w zakresie podróży służbowych pracowników sfery budżetowej, nie jest możliwe pokrywanie przez Wnioskodawcę udokumentowanych kosztów wyżywienia pracownika czy osoby niebędącej pracownikiem na podstawie § 3 pkt 4 rozporządzenia MPiPS w sprawie krajowych podróży służbowych, gdyż przedmiotowa regulacja odnosi się wyłącznie do należności pieniężnych innych niż diety oraz zwrot kosztów: przejazdów, dojazdów i noclegów (np. zwrotu kosztów telefonicznych rozmów służbowych). Tym samym ww. regulacja nie może mieć zastosowania do kosztów wyżywienia, na pokrycie których zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia przysługuje dieta w wysokości 23 zł.
W konsekwencji, błędne jest twierdzenie Wnioskodawcy, że wydatki na wyżywienie podczas podróży służbowej należy kwalifikować do innych udokumentowanych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, o których mowa w § 3 pkt 4 rozporządzeniu MPiPS w sprawie krajowych podróży służbowych, przez co ich zwrot miałby korzystać ze zwolnienia na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a ustawy jako inne należności za czas podróży służbowej pracownika.
Dodatkowo podkreślenia wymaga, iż powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach i nie mogą stanowić podstawy do zajęcia stanowiska w sprawie opisanego przez Wnioskodawcę stanu faktycznego.
Reasumując, należy stwierdzić, że stanowisko Wnioskodawcy jest nieprawidłowe, gdyż nadwyżka zwracanych w formie ryczałtu (którego wysokość określona jest w regulaminie wynagradzania) kosztów wyżywienia ponad kwotę diety określonej w przepisach rozporządzeń MPiPS w sprawie krajowych podróży służbowych, stanowi podlegający opodatkowaniu przychód pracownika ze stosunku pracy, od którego Wnioskodawca, jako płatnik, jest obowiązany pobrać zaliczkę na podatek na zasadach określonych w art. 32 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy.
Z powyższych względów należało z urzędu zmienić interpretację indywidualną wydaną przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 27 stycznia 2011 r. Nr IPPB4/415-848/10-4/MP, gdyż stwierdzono jej nieprawidłowość.
POUCZENIE
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa, po uprzednim wezwaniu na piśmie Ministra Finansów w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r. poz. 270, zwanej dalej „ustawą”). Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wnosi się (w dwóch egzemplarzach) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi Ministra Finansów na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli Minister Finansów nie udzieli odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem Ministra Finansów, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy), na adres: Świętokrzyska 12, 00-916 Warszawa.
doradcapodatkowy.com gdy potrzebujesz własnej indywidualnej interpretacji podatkowej.