INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 749) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112 poz. 770 z późn. zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko przedstawione we wniosku z dnia 25 kwietnia 2012 r. (data wpływu 2 maja 2012 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie braku opodatkowania nieodpłatnego wykorzystywania służbowych samochodów osobowych do celów prywatnych przez pracowników - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 2 maja 2012 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania nieodpłatnego wykorzystywania służbowych samochodów osobowych do celów prywatnych przez pracowników.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Spółka jest członkiem międzynarodowego koncernu będącego jednym ze światowych liderów w produkcji opon. Dla celów prowadzonej działalności Spółka zatrudnia pracowników, którzy w ramach wykonywanych obowiązków korzystają ze służbowych samochodów osobowych. Przedmiotowe samochody są użytkowane przez Spółkę na podstawie umowy leasingu operacyjnego. Pracownicy Spółki mogą również nieodpłatnie wykorzystywać powierzone im samochody osobowe dla celów prywatnych. W przypadku samochodów użytkowanych przez Spółkę na podstawie umów leasingu operacyjnego, przysługuje prawo do odliczenia 60% kwoty podatku naliczonego od raty leasingowych udokumentowanych fakturą, wynikającej z zawartej umowy.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w związku z nieodpłatnym wykorzystywaniem przez pracowników Spółki służbowych samochodów osobowych do celów prywatnych, w świetle art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, Spółka jest zobowiązana stosować przepis art. 8 ust. 2 ustawy o VAT i opodatkować to nieodpłatne wykorzystanie podatkiem VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, na podstawie art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, Spółka nie ma obowiązku opodatkowania podatkiem VAT wykorzystywania przez pracowników Spółki do celów prywatnych samochodów osobowych, użytkowanych przez Spółkę na podstawie umowy leasingu operacyjnego.

Uzasadniając zajęte stanowisko Spółka powołując treść rt. 8 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług oraz art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, wskazała, iż na bazie obecnie obowiązujących przepisów, do dnia 31 grudnia 2012 r. nie podlega opodatkowaniu VAT nieodpłatne wykorzystanie samochodów osobowych na cele prywatne pracowników, przy nabyciu których kwota podatku naliczonego stanowiła 50% lub 60% kwoty podatku określonej na fakturze.

W ocenie Spółki art. 5 ustawy nowelizującej, poprzez wprowadzenie do jego treści zwrotu „nabycie", mógłby teoretycznie sugerować, że wyłączenie z opodatkowania VAT nieodpłatnego używania samochodów osobowych do celów prywatnych obejmuje wyłącznie samochody nabyte przez podatnika, nie dotyczy ono natomiast samochodów użytkowanych na podstawie nie przenoszących prawa własności, takich jak umowa najmu, dzierżawy, czy leasingu operacyjnego. Taka wykładnia oznaczałaby, że od 1 stycznia 2011 r. wykorzystywanie takich samochodów np. na cele osobiste pracowników powinno podlegać opodatkowaniu na podstawie art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. Jednakże, w opinii Spółki, stanowisko to jest nieprawidłowe. Istnieje bowiem szereg argumentów, przemawiających za wyłączeniem z opodatkowania nieodpłatnego używania samochodów osobowych w przedstawionej powyżej sytuacji. W opinii Spółki, nie ulega wątpliwości, iż nieodniesienie się przez ustawodawcę w art. 5 ustawy nowelizującej (w jego obecnym brzmieniu) do użytkowania samochodów na podstawie umów najmu, dzierżawy, czy leasingu operacyjnego, stanowi wyłącznie omyłkowe pominięcie w procesie legislacyjnym. Z regulacją zawartą w art. 5 ustawy nowelizującej bezpośrednio związany jest także art. 6 tej ustawy, w świetle którego przepisów art. 5 nie stosuje się do pojazdów samochodowych, będących przedmiotem umowy najmu, dzierżawy, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze, w stosunku do których przysługiwało podatnikowi prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od czynszu (raty) lub innych płatności wynikających z takiej umowy w pełnej wysokości.

Zgodnie z zasadą racjonalności ustawodawcy, art. 5 ustawy nowelizującej powinien być interpretowany w powiązaniu z art. 6 tej ustawy, który wprost odnosi się do samochodów użytkowanych na podstawie umowy najmu, dzierżawy, czy leasingu operacyjnego. Art. 5 ustawy nowelizującej co prawda wymienia tylko samochody nabyte przez podatnika (a nie użytkowane), jednakże art. 6 tej ustawy wskazuje, że art. 5 nie stosuje się do samochodów użytkowanych na podstawie najmu, dzierżawy i tym podobnych umów, jeśli podatnik miał pełne prawo do odliczenia. Zatem zakładając, że art. 5 nie obejmuje samochodów użytkowanych, a wyłącznie będące własnością podatników, wówczas art. 6 nie miałby nigdy zastosowania (niejako stanowiłby „wyłączenie ze zbioru pustego”). Taka wykładnia art. 5 i 6 ustawy nowelizującej zaprzeczałaby racjonalności ustawodawcy, który nie powinien formułować przepisów w praktyce martwych. Stąd też, wg Spółki, jedyną prawidłową interpretacją zapisów ustawy nowelizującej jest przyjęcie, że art. 5 tej ustawy, wyłączający konieczność opodatkowania prywatnego używania przez pracowników samochodów osobowych, dotyczy zarówno samochodów będących własnością podatników, jak również samochodów przez nich używanych na podstawie umowy najmu, dzierżawy leasingu lub innych podobnych.

Spółka podkreśla, że kwestia wykładni literalnej oraz przyjmowania założenia racjonalności ustawodawcy w odniesieniu do łącznej interpretacji przepisów podatkowych, które stoją ze sobą w sprzeczności była już poruszana w orzecznictwie sądów administracyjnych, m.in. w odniesieniu do art. 7 ust. 2 i 3 ustawy o VAT w brzmieniu sprzed 1 czerwca 2005 r. Przykładowo, w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 maja 2007 r. (sygn. I FPS 5/06), Sąd stwierdził, że „Analizując bowiem wspólnie treść art. 7 ust. 2 i ust. 3 p.t.u., kierując się zasadą racjonalności ustawodawcy, przyjąć należy założenie, że przepisy te nie wykluczają się, lecz wręcz przeciwnie - uzupełniają się. Tym samym użytym w nich, a niezdefiniowanym jednoznacznie w ustawie sformułowaniom: „przekazanie towarów należących do przedsiębiorstwa podatnika na cele inne niż związane z prowadzonym przez niego przedsiębiorstwem” (ust. 2) oraz „przekazanie (wręczenie) wiążące się bezpośrednio z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem” (ust. 3) należy nadać takie znaczenie, które doprowadziłoby do ich korelującego ze sobą rozumienia.”

Spółka wskazała również, że resort finansów podjął już próbę wyjaśnienia analizowanego problemu. W odpowiedzi udzielonej na zapytanie dziennikarzy Gazety Podatkowej (Gazeta Podatkowa nr 73 (801) z dnia 2011 września 2012, str. 1) Ministerstwo Finansów wyjaśniło, że „(...) wykorzystywanie do celów prywatnych pojazdów samochodowych, użytkowanych w firmie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, czy leasingu operacyjnego, z prawem do odliczenia całego podatku VAT od czynszu (raty), podlega opodatkowaniu tym podatkiem zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o VAT. Natomiast w przypadku wykorzystywania do celów prywatnych samochodów osobowych lub innych pojazdów samochodowych, użytkowanych w firmie na podstawie umowy najmu, dzierżawy, czy leasingu operacyjnego, z prawem do odliczenia 60% kwoty podatku wykazanego na fakturze od czynszu (raty), nie więcej jednak niż 6.000 zł, do dnia 31 grudnia 2012 r. nie stosuje się art. 8 ust. 2 ustawy o VAT, zgodnie z art. 5 wskazanej wcześniej ustawy o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym.” Co prawda nie jest to interpretacja wiążąca, jednak stanowi ona jednoznaczne potwierdzenie, w jaki sposób Ministerstwo interpretuje wprowadzone przepisy.

W kwestii braku konieczności opodatkowania nieodpłatnego udostępniania pracownikom samochodów osobowych używanych przez podatnika na podstawie umowy leasingu pozytywnie wypowiedział się również Minister Finansów w wydawanych przez siebie indywidualnych interpretacjach podatkowych (przykładowo interpretacja z dnia 4 października 2011 r. wydana w imieniu Ministra Finansów przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu, sygn. ILPP2/443-1031/11-3/EN). W świetle przedstawionej argumentacji, zdaniem Spółki, nie ulega wątpliwości, że nieodpłatne udostępnianie samochodów osobowych, użytkowanych przez Spółkę na podstawie umowy leasingu operacyjnego, na cele prywatne pracowników Spółki, nie podlega opodatkowaniu VAT, zgodnie z art. 8 ust. 2, jeżeli Spółce przysługuje częściowe prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dokumentujących raty uiszczane zgodnie z umową leasingu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), opodatkowaniu ww. podatkiem, podlegają:

1. odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju;
2. eksport towarów;
3. import towarów;
4. wewnątrzwspólnotowe nabycie towarów za wynagrodzeniem na terytorium kraju;
5. wewnątrzwspólnotowa dostawa towarów.

Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…) – art. 7 ust. 1 powołanej ustawy.

Natomiast, przez świadczenie usług rozumie się, zgodnie z art. 8 ust. 1 ww. ustawy, każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej;
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji;
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

W przytoczonych przepisach została zrealizowana zasada powszechności opodatkowania wyrażona w art. 1 Dyrektywy 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE. L Nr 347 str. 1 ze zm.). Definicja świadczenia usług stanowi dopełnienie definicji dostawy towarów. To pozwala stwierdzić, że opodatkowaniu podatkiem VAT podlegają wszystkie czynności odpłatnego obrotu profesjonalnego.

Zgodnie z unormowaniami zawartymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług, w pewnych, ściśle określonych przypadkach, również nieodpłatne przekazanie towarów i nieodpłatne świadczenie usług należy uznać za spełniające definicję odpłatnej dostawy towarów lub odpłatnego świadczenia usług, które na podstawie art. 5 ust. 1 podlega opodatkowaniu podatkiem VAT.

W stanie prawnym, obowiązującym od dnia 1 maja 2004 r. do dnia 31 marca 2011 r., stosownie do art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), nieodpłatne świadczenie usług niebędące dostawą towarów na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług, jeżeli nie są one związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, a podatnikowi przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu towarów i usług związanych z tymi usługami, w całości lub w części, traktuje się jako odpłatne świadczenie usług.

Z powyższego wynika, że aby nieodpłatne świadczenie usług podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług we wskazanym wyżej stanie prawnym muszą być spełnione łącznie dwa warunki, a mianowicie:

• brak związku świadczonych usług z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem,
• istnienie prawa podatnika do odliczenia w całości lub w części podatku naliczonego związanego ze świadczonymi usługami.

W celu zapewnienia pełniejszej implementacji przepisów unijnych, w szczególności Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej, z dniem 1 kwietnia 2011 r. na podstawie art. 1 pkt 4 ustawy z dnia 18 marca 2011 r. o podatku od towarów i usług oraz ustawy – Prawo o miarach (Dz. U. Nr 64, poz. 332) zmieniono cyt. wyżej art. 8 ust. 2 ustawy, który od dnia 1 kwietnia 2011 r. otrzymał brzmienie:

Za odpłatne świadczenie usług uznaje się również:

1. użycie towarów stanowiących część przedsiębiorstwa podatnika do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika, w tym w szczególności do celów osobistych podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, jeżeli podatnikowi przysługiwało, w całości lub w części, prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów;
2. nieodpłatne świadczenie usług na cele osobiste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariuszy, członków spółdzielni i ich domowników, członków organów stanowiących osób prawnych, członków stowarzyszenia, oraz wszelkie inne nieodpłatne świadczenie usług do celów innych niż działalność gospodarcza podatnika.

Wprowadzona od dnia 1 kwietnia 2001 r. zmiana do art. 8 ust. 2 ustawy, stanowi ściślejsze odwzorowanie definicji odpłatnego świadczenia usług zawartej w art. 26 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE.

Jak stanowi art. 26 ust. 1 Dyrektywy 2006/112/WE, za odpłatne świadczenie usług uznaje się każdą z następujących czynności:

1. użycie towarów stanowiących część majątku przedsiębiorstwa do celów prywatnych podatnika lub jego pracowników lub, bardziej ogólnie, do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa, w przypadku kiedy VAT od takich towarów podlegał w całości lub w części odliczeniu;
2. nieodpłatne świadczenie usług przez podatnika na prywatny użytek jego lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie, do celów innych niż działalność jego przedsiębiorstwa.

Jednakże Rzeczpospolita Polska złożyła do Komisji Europejskiej wniosek o uzyskanie derogacji na stosowanie szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a oraz art. 168 Dyrektywy Rady 2006/112/WE w zakresie ograniczenia w odliczaniu podatku naliczonego od niektórych pojazdów samochodowych oraz braku konieczności rozliczania podatku od towarów i usług w przypadku wykorzystywania tych pojazdów do celów prywatnych. Projekt stosownej decyzji „derogacyjnej" Komisja Europejska przedstawiła 7 czerwca 2010 r.

W dniu 27 września 2010 r. Rada przyjęła decyzję upoważniającą Rzeczpospolitą Polską do wprowadzenia szczególnego środka stanowiącego odstępstwo od art. 26 ust. 1 lit. a) i art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (decyzja nr 2010/581/WE opublikowana w D. UE L nr 256, s. 24).

Zgodnie z art. 3 ww. decyzji Rady, w ramach odstępstwa od art. 26 ust. 1 lit. a) Dyrektywy 2006/112/WE Rzeczpospolita Polska zostaje uprawniona do nietraktowania jako świadczenie usług za wynagrodzeniem prywatnego wykorzystania przez podatnika lub jego pracowników, lub bardziej ogólnie, do celów innych niż prowadzona przez podatnika działalność, pojazdu, do którego stosuje się ograniczenie, o którym mowa w art. 1 niniejszej decyzji.

Jak stanowi art. 1 powołanej decyzji Rady, w ramach odstępstwa od art. 168 Dyrektywy 2006/112/WE Rzeczpospolita Polska zostaje niniejszym uprawniona do ograniczenia do 60% prawa do odliczenia podatku VAT należnego z tytułu zakupu, wewnątrzwspólnotowego nabycia, przewozu, wynajmu lub leasingu pojazdów silnikowych innych niż pojazdy osobowe, do maksymalnej kwoty 6.000 PLN. Ograniczenie to ma zastosowanie wyłącznie do pojazdów silnikowych, innych niż pojazdy osobowe o dopuszczalnej ładowności powyżej 500 kg i dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony.

W celu realizacji postanowień ww. decyzji Rady, w art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U. Nr 247, poz. 1652) ustawodawca krajowy wprowadził zapis, zgodnie z którym od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r., nie stosuje się art. 8 ust. 2 ustawy zmienionej w art. 1, w przypadku wykorzystywania przez podatnika samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, o których mowa w art. 3 ust. 1, na cele niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Natomiast na podstawie art. 6 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 102, poz. 585), powołany wyżej przepis art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym otrzymał brzmienie: „Do dnia 31 grudnia 2012 r. w przypadku wykorzystywania przez podatnika, na cele niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, przy nabyciu których kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% lub 60% kwoty podatku:

1. określonej w fakturze lub
2. wynikającej z dokumentu celnego, z uwzględnieniem kwot wynikających z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 ustawy zmienianej w art. 1, lub
3. należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, lub
4. należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca

• nie więcej jednak niż odpowiednio 5.000 zł lub 6.000 zł, nie stosuje się art. 8 ust. 2 ustawy zmienianej w art. 1.”

Ustawa z dnia 15 kwietnia 2011 r., zgodnie z zapisem w ust. 8 pkt 1, wchodzi w życie po upływie 14 dni od dnia ogłoszenia z wyjątkiem jednak m.in. cytowanego wyżej przepisu art. 6, który wchodzi w życie z dniem ogłoszenia, z mocą od dnia 1 stycznia 2011 r.

Analiza powołanych wyżej przepisów wskazuje, że od dnia 1 stycznia 2011 r. na podstawie art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym, zmienionego art. 6 ustawy z dnia 15 kwietnia 2011 r. o zmianie ustawy o rachunkowości oraz niektórych innych ustaw, przepis art. 8 ust. 2 ustawy o podatku od towarów i usług nie ma zastosowania w przypadku wykorzystywania przez podatnika, na cele niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, przy nabyciu których kwotę podatku naliczonego stanowiło 50% lub 60% kwoty podatku:

1. określonej w fakturze lub
2. wynikającej z dokumentu celnego, z uwzględnieniem kwot wynikających z decyzji, o których mowa w art. 33 ust. 2 i 3 oraz art. 34 ustawy zmienianej w art. 1, lub
3. należnego z tytułu wewnątrzwspólnotowego nabycia towarów, lub
4. należnego od dostawy towarów, dla której podatnikiem jest nabywca

• nie więcej jednak niż odpowiednio 5.000 zł lub 6.000 zł.

A zatem od dnia 1 stycznia 2011 r. czynność podlegająca na wykorzystywaniu przez podatnika, na cele niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa, samochodów osobowych oraz innych pojazdów samochodowych, w odniesieniu do których podatnikowi przysługiwało w części prawo do doliczenia podatku naliczonego, nie podlega ustawie o podatku od towarów i usług w konsekwencji czego nie podlega opodatkowaniu tym podatkiem.

Z danych zawartych we wniosku wynika, że Spółka dla celów prowadzonej działalności zatrudnia pracowników, którzy w ramach wykonywanych obowiązków korzystają ze służbowych samochodów osobowych. Przedmiotowe samochody są użytkowane przez Spółkę na podstawie umowy leasingu operacyjnego. Pracownicy Spółki mogą również nieodpłatnie wykorzystywać powierzone im samochody osobowe dla celów prywatnych. W przypadku samochodów użytkowanych przez Spółkę na podstawie umów leasingu operacyjnego, przysługuje prawo do odliczenia 60% kwoty podatku naliczonego od rat leasingowych udokumentowanych fakturą.

Zatem w przedmiotowej sprawie – jak wskazała Spółka – z samochodów osobowych (służbowych) korzystają pracownicy do celów prywatnych, czyli ww. pojazdy są wykorzystywane również na cele niezwiązane z prowadzeniem przedsiębiorstwa. Ponadto przy nabyciu samochodów Spółce przysługiwało prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, w ograniczonym zakresie (60% kwoty podatku naliczonego określonego w fakturze nie więcej niż 6.000 zł).

Mając powyższe na uwadze wskazać należy, że udostępnianie pracownikom przedmiotowych samochodów osobowych (służbowych) do celów prywatnych w stanie prawnym obowiązującym w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2012 r., na podstawie art. 5 ustawy z dnia 16 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o transporcie drogowym nie podlega opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie, ul. Emilii Plater 1, 10-562 Olsztyn, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 270).

Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.